Θυμάμαι μέχρι και λίγα χρόνια πριν, όταν ζούσαμε έξω από τις δυνατότητες μας και πριν τιμωρηθούμε γι αυτό, φεύγαμε από την δουλειά κατά τις 10 και υπήρχε κόσμος στο δρόμο. Συναντιόμασταν με φίλους και γνωστούς, μιλούσαμε για τα καθημερινά έστω και τα τετριμμένα΄ή και για άλλα πιο ευχάριστα. Βρίσκαμε μποτιλιάρισμα στο δρόμο κατά την επιστροφή στα σπίτια μας αφού ο κόσμος δούλευε μέχρι αργά όχι επειδή ήταν απατεώνες αλλά επειδή απλά υπήρχε δουλειά.
Τώρα που μάθαμε να ζούμε σύμφωνα με τις δυνατότητες μας και όπως προβλέπεται θα ισχύσει και για τις επόμενες γενιές, φεύγουμε 10 από το γραφείο και περπατάμε σε ερημωμένες πόλεις με ελάχιστες δυστυχείς φυσιογνωμίες που περιφέρουν την μιζέρια τους. Η χώρα ερήμωσε. Οι δρόμοι είναι άδειοι, ο κόσμος κρύβει την δυστυχία του στα σπίτια του.
Σχεδόν όλοι χρωστούν, οι περισσότεροι περιμένουν πλειστηριασμούς και κατασχέσεις, ανοίγουν την τηλεόραση για να ελπίσουν κάτι πληροφορούμενοι την εκάστοτε φτηνή προπαγάνδα μέχρι να τους ξαναχτυπήσει την πόρτα ο επιμελητής. Άλλοι ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους για 700 ευρώ στο εξωτερικό και μόνο μερικά ζευγαράκια που αγαπιούνται στο δρόμο και περπατούν αγκαλιασμένα μας δείχνουν ότι η ζωή κυλά ακόμα και πως έχουμε χρέος να ξαναφτιάξουμε αυτή την χώρα που τόσο πολύ χυδαία ρημάξανε οι ίδιοι και οι ίδιοι τόσα χρόνια κουνώντας μας το δάχτυλο ακόμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου