Το Mάτριξ και ο Σνόουντεν

H έννοια του ήρωα έρχεται από την καρδιά της μυθολογίας και της αρχαιότητας. Από τότε που η ανακάλυψη της γραφής επέτρεψε την καταγραφή των μύθων. Ο ήρωας είναι το αρχέτυπο του ανθρώπου που με θάρρος και αυταπάρνηση προβαίνει σε ασυνήθιστες και παράτολμες ενέργειες για να υπηρετήσει κάτι το ευγενές. Στον μύθο, οι ιδιότητες του ήρωα απέχουν από το μέσο όρο. 

“Heroes are ordinary people who do extraordinary things in extraordinary circumstances’’. Η πιο εξανθρωπισμένη ίσως εκδοχή για τον ορισμό του ήρωα ανήκει στον Ναύαρχο των Η.Π.Α. στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, William Hasley. Ο άνθρωπος είναι εν δυνάμει ηρωικός και μεταβάλλεται σε ήρωα όταν οι συνθήκες το απαιτούν. Υπ' αυτή την έννοια όλοι είμαστε εν δυνάμει ήρωες αλλά για κανέναν μας δεν είναι σίγουρο αν θα πράξει ποτέ κάτι το ηρωικό.

Η ιστορία του Έντουαντ Σνόουντεν όμως αγγίζει διαφορετικά τις χορδές του ηρωισμού. 

Ο άνθρωπος μπορεί να κάνει κάτι ηρωικό σε απολύτως φυσιολογικές συνθήκες. Κάτι παράνομο, αποδοκιμαστέο από την έννομη τάξη αλλά αγαθοεργές για όλη την ανθρωπότητα.

Ο Έντουαρντ Σνόουντεν είναι ένας κατάσκοπος, όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε ή να ακούμε. Δεν στρέφεται όμως με τις πράξεις του, υπέρ ή κατά κανενός κράτους. Δεν εξυπηρετεί καμία σημαία. Δεν έχει ως σημείο αναφοράς τα κράτη. Απευθύνεται στους πολίτες, στοχεύοντας τις κυβερνήσεις. 

Το χαρισματικό παιδί της CIA στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, αποκάλυψε τον Ιούνιο μέσω του Wikileaks, τον τρόπο λειτουργίας του απόρρητου συστήματος PRISM, βάσει του οποίου οι Η.Π.Α. και η Βρετανία υποκλέπτουν άπαντα τα διατηλεφωνικά και διαδικτυακά μας δεδομένα. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Αμερική και την Αγγλία, σε όλη την Ευρώπη αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. To πρόγραμμα Tempora σχεδιάστηκε για παρακολουθήσεις data 600 διαφορετικών εκατομμυρίων ανθρώπων ημερησίως (BBC: Leaks that exposed US spy programme).

Λαμβάνοντας υπ' όψιν την εξέλιξη αλλά και την εξάπλωση της τεχνολογίας στον πλανήτη ποιος αισθάνεται ότι δεν τον αφορά;

Πλέον οι πολίτες παρακολουθούνται μέσα από τα σπίτια τους, από τις συσκευές της ψηφιακής τεχνολογίας, το ίντερνετ, την τηλεφωνία, τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Εύκολα, με μικρό κόστος και με αυτοματοποιημένες διαδικασίες. Η τεχνολογία εξελίσσεται ως τον πιο πετυχημένο δούρειο ίππο κατά της ίδιας της δημοκρατίας και της ελευθερίας.

Οι πληροφορίες μας και τα προσωπικά μας δεδομένα είναι εκτεθειμένα στο διαδίκτυο. Ενδιαφέρουν τις κυβερνήσεις, αλλά ενδιαφέρουν και τις αγορές. Ο τζίρος των πωλήσεων μέσω διαδικτύου στις Η.Π.Α. το 2013 εκτιμάται στο 1 τρισεκατομμύριο δολάρια. Είναι αυτονόητο ότι πολλές εταιρείες θα ενδιαφέρονταν να γνωρίζουν τις καταναλωτικές τάσεις και προτιμήσεις στο διαδίκτυο για να διαμορφώσουν κατάλληλα πακέτα διαφημίσεων, καλάθια αγορών κ.ο.κ. Όλα αυτά περνάνε μέσα από τα προσωπικά μας δεδομένα. 

"'Ήθελα να ξέρει ο κόσμος τι συμβαίνει στο όνομα του και εναντίον του'' είπε ο Σνόουντεν για τις αποκαλύψεις του. Κυνηγήθηκε βέβαια και θα κυνηγηθεί μέχρι τέλους από την CIA, την NSA, την MI6 και τους συμμάχους του. Η Ρωσία, για προφανείς λόγους, του παρείχε προσωρινό άσυλο. 

"Ξέρω ότι δεν θα δω το σπίτι μου ποτέ ξανά. Δεν είμαι όμως ήρωας επειδή έκανα αυτό που έπρεπε''. 

Edward Snowden: the whistleblower behind the NSA surveillance revelation

Ο Σνόουντεν μας μίλησε για τον αθέατο κοινό εχθρό που δεν ενσαρκώνεται και μπορεί να μας παρακολουθεί παντοιοτρόπως. Από κάθε διατηλεφωνική ή διαδικτυακή μας επικοινωνία, αν κριθεί απαραίτητο. Από το κινητό μας τηλέφωνο, το email, το facebook, τις επιλογές μας στις μηχανές αναζήτησης του ίντερνετ.

Ο Σαμαράς ακκίζεται με τον φασισμό

Δεν ξέρω πως είναι δυνατόν να ξεπεράσουμε το γεγονός. Η εκπαιδευτικός του Κολεγίου Αθηνών που ασκώντας τα καθήκοντα της επέπληξε και ανακάλεσε στην τάξη τον γιο του Πρωθυπουργού που αντέγραφε, απολύθηκε στυγνά και με προσχηματικές διαδικασίες (Απολύθηκε η καθηγήτρια που έπιασε το γιο του Σαμαρά να αντιγράφει). Την απόλυση επέβαλε το ίδιο το Κολέγιο Αθηνών, Πρόεδρος του οποίου είναι ο αδερφός του Πρωθυπουργού. Η διοικητική αρχή του Κεντρικού Υπηρεσιακού Συμβουλίου Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης επικύρωσε τη νομιμότητα της απόλυσης. 

Το ίδιο το Κ.Υ.Σ.Δ.Ε. αναγκάστηκε να συνεδριάσει για να εξετάσει το ζήτημα της καταγγελίας της εκπαιδευτικού, πειθαρχώντας σε δικαστική απόφαση και δη την υπ’ αριθ. 1932/2013 του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, αφού παρά το νόμο δεν δεχόταν προηγουμένως ούτε καν να συγκροτηθεί σε σώμα για να ασκήσει τα εποπτικά καθήκοντα του. Και όταν το έκανε, μας είπε ότι ζούμε σε μια βασιλευόμενη δημοκρατία στην οποία ο βασιλιάς είναι υπεράνω των θεσμών. 

Δεν μπορώ να θυμηθώ ποτέ άλλοτε μια τόσο χυδαία καταπάτηση κάθε έννοιας στοιχειώδους δικαιοσύνης και αξιοκρατίας σε μια δημοκρατική χώρα από έναν Πρωθυπουργό. Εξίσου προσβλητική είναι και η σκόπιμη αποσιώπηση του γεγονότος από τα διαπλεκόμενα έγκριτα μέσα που έχοντας εξασφαλίσει πιστώσεις δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ, αν και ήδη χρωστούν πολλαπλάσια, συνεχίζουν να υπηρετούν τον προστάτη τους στο απυρόβλητο. 

Ο κ. Σαμαράς βέβαια έχει κάθε δικαίωμα να επιλέξει ως πατέρας τον τρόπο που θα αναθρέψει τον γιο του. Αυτό είναι προσωπικό του ζήτημα. Οικογενειακό ζήτημα επίσης είναι και η στάση του ίδιου του γιου του Πρωθυπουργού που μαθαίνει να συμπεριφέρεται στους δασκάλους του σχολείου του σαν να είναι υποτακτικοί του. 

Η εκδικητική όμως απόλυση ενός εκπαιδευτικού και δη στον ιδιωτικό τομέα, που κάνοντας σωστά την δουλειά του μετά από 21 χρόνια εργασίας μένει στο δρόμο, επειδή χάλασε το χατίρι του παρανομούντος γιου του Πρωθυπουργού που αντέγραφε είναι αδιανόητη. Ο Σαμαράς πλέον ακκίζεται φανερά και χωρίς ντροπή με τον φασισμό. 

Ακόμα και ο ίδιος ο Στάλιν όπως μπορεί να διαβάσει κανείς στην αυτοβιογραφία του από τον Μοντεφιόρε (Η αυλή του κόκκινου Τσάρου, εκδόσεις Ποταμός) έδωσε συγχαρητήρια στον εκπαιδευτικό που τιμώρησε τον γιο του σεβόμενος την εκπαιδευτική διαδικασία. 

Ο Σαμαράς όμως είναι ένας ανόητος φασίστας. 

Στην τελική ευθεία

Στην ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή για τον προϋπολογισμό του 2014 εκφράστηκε για πρώτη φορά με καθαρότητα αλλά και αποφασιστικότητα το πλαίσιο της πολιτικής που πρέπει να ακολουθηθεί από την επόμενη κυβέρνηση. Οι θέσεις που εκφράστηκαν άγγιξαν για πρώτη φορά εναργώς την καρδιά των προβλημάτων. 

Θίχτηκαν ζητήματα taboo όπως το τεράστιο ζήτημα του δημόσιου έλεγχου των τραπεζών. Σε μία χώρα που βρίσκεται σε μεγάλη οικονομική κρίση οι τράπεζες οφείλουν να εποπτεύονται από το κράτος. Έχουν ανακεφαλαιοποιηθεί εξάλλου από χρήματα των ελλήνων φορολογουμένων και με δισεκατομμύρια ευρώ που αφαιρέθηκαν από την πραγματική οικονομία. 

Στο διεθνές περιβάλλον ακούγονται τα ίδια λόγια και ασκούνται παρόμοιες πρακτικές. «Δεν ήταν τα κράτη που προκάλεσαν την κρίση, αλλά ο χρηματοπιστωτικός τομέας», ανέφερε ο κ. Σόιμπλε προ ελαχίστων ημερών εκφράζοντας την πεποίθηση του ότι η ρύθμιση του τραπεζικού τομέα δεν πρέπει να χαλαρώσει «αν και η δημιουργικότητα των τραπεζών προκειμένου να ξεγλιστρήσουν από τους κανόνες εξακολουθεί να είναι μεγάλη». (Σόιμπλε: Τα κράτη πληρώνουν τις τράπεζες)

Στην Αμερική ο κανόνας του ανέλεγκτου των τραπεζών αλλάζει με την εφαρμογή του δόγματος Βόλκερ προς προστασία των φορολογουμένων-καταθετών και όλης της κοινωνίας. Ο κανόνας που πρότεινε ο πρώην πρόεδρος της Federal Reserve είχε στόχο να αποτρέψει τις τράπεζες που δέχονται ομοσπονδιακά ασφαλισμένες καταθέσεις από το να εμπλέκονται σε επικίνδυνες χρηματοπιστωτικές συναλλαγές και επενδύσεις σε παράγωγα με τα χρήματα των καταθετών τους (Οι ΗΠΑ ετοιμάζονται για τον κανόνα Βόλκερ)

Αποδείχτηκε με τον πλέον οδυνηρό τρόπο ότι οι τράπεζες που λειτουργούν σαν επενδυτικά fora και επενδύουν σε χρηματοπιστωτικά παράγωγα αναζητώντας γρήγορο πλουτισμό, μακριά από τις καθιερωμένες πρακτικές αποτελούν μείζον κίνδυνο για την οικονομά. Οι τράπεζες ελέγχουν την τύχη αλλά και την ροή του χρήματος των καταθετών και των φορολογουμένων Ελλήνων πολιτών, διαχειρίζονται τμήμα του εθνικού πλούτου και η λειτουργία τους είναι ζήτημα εθνικό. 

Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ ακούγεται και είναι επαναστατική αλλά πάνω από όλα είναι επιβεβλημένη και θα αποτελέσει μια μεταρρύθμιση που πρέπει να γίνει στην Ελλάδα. Η εγκατάλειψη της λειτουργίας των τραπεζών χωρίς κανένα έλεγχο στις ίδιες τραπεζικές ελίτ που τις πτώχευσαν, είναι πολύ επικίνδυνη υπόθεση όπως φάνηκε στην Κύπρο ή στην Ιρλανδία.