1,2,3 πολλές Αριστερές

Η αριστερά της ευθύνης. Η αριστερά της ανατροπής.
Η αριστερά της συμφωνίας. Η αριστερά της ρήξης.

Η αριστερά του ευρώ.
Η αριστερά της δραχμής.

Η αριστερά που τα βρήκε με τους εταίρους.
Η αριστερά που ξεπουλήθηκε στους δανειστές.

Η αντιμνημονιακή αριστερά που θα εφαρμόσει μνημόνια.

Η αριστερά που διαπραγματεύεται 4 μήνες στο χείλος του γκρεμού για να μην εφαρμόσει μνημόνια αλλά λαϊκίζει.

Με σχέδιο;

Άλλοι λεν χωρίς σχέδιο. Πρόχειρα.
Άλλοι λεν με σχέδιο που δεν τους αρέσει γιατί μας οδηγεί στα βράχια.
Άλλοι λεν με σχέδιο που επίσης δεν τους αρέσει γιατί δεν μας οδηγεί στα βράχια αλλά στην υποταγή.

Η αριστερά των εξεταστικών του χρέους αλλά και των εξεταστικών απέναντι στα ίδια τα προτεινόμενα στελέχη της για την ΕΡΤ.

Η αριστερά της δημοκρατίας που όμως αρχίζει να ακκίζεται με τις ανακρίσεις ειδικού τύπου όταν γίνονται εναντίον των άλλων ή των μπάτσων ή ακόμα και των δικών μας που δεν γουστάρουμε.

Η αριστερά που διαδηλώνει για το ιερό δικαίωμα της κατάληψης 10 ανθρώπων που ακυρώνουν την λειτουργία του μεγαλύτερου πανεπιστημίου της χώρας αλλά πρέπει να παρακολουθεί αμέτοχη αφού η αριστερά δεν επεμβαίνει αλλιώς δεν είναι αριστερά.

Μπορούμε να συνεχίσουμε να γράφουμε για τις άπειρες μορφές και εκδοχές της αριστεράς όπως την θέλει ή την φαντάζεται ο καθένας. Αριστερός ή μη.

Άλλωστε η έννοια του αριστερού έγινε σύνθημα κι αυτή.

Και σύμφωνα με τα κριτήρια των ίδιων των αριστερών άλλοι θεωρούνται αριστεροί και άλλοι όχι αριστεροί. Ή λίγο αριστεροί. Ή ύποπτα αριστεροί.

Ο Σταθάκης για παράδειγμα. Υπουργός Ανάπτυξης. 30 χρόνια στην αριστερά αλλά δεν θεωρείται αριστερός.

Άλλους δεν τους δέχεται η αριστερά στην αριστερά αφού δεν ήταν μαζί της από παλιά. Άλλους τους δέχεται όμως όπως την Πρόεδρο της Βουλής που ήρθε μόλις πριν 3 χρόνια στις τάξεις της αλλά τα χώνει με παλμό.

Ποια αριστερά λοιπόν;
Υπάρχουν πολλές αριστερές.
Πάρα πολλές.

Την ώρα που γράφεται η συμφωνία που πολιτικά θα ανακοινωθεί όταν ξεκαθαρίσουν εντελώς και κάποια αμφισβητούμενα σημεία τις επόμενες ημέρες, κάποια αριστερά θα είναι στα κάγκελα, κάποια άλλη θα ζητά εξηγήσεις και θα φωνάζει, κάποια άλλη αριστερά θα ανακουφίζεται κ.ο.κ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εγκολπώνει όλες τις αριστερές τάσεις και απόψεις. Έχει στις τάξεις του και στην κυβέρνηση του τα περισσότερα στελέχη της αριστεράς στην Ελλάδα. 

Στους Υπουργούς του, στην Κοινοβουλευτική του ομάδα, στην Κεντρική Επιτροπή του, στην Πολιτική του Γραμματεία, στο κόμμα, στα μέλη του. Αυτή είναι η αριστερά κατά κύριο λόγο στην Ελλάδα. Και βέβαια ήταν και παραμένει μικρή ποσοστιαία στο σύνολο του πληθυσμού. Αυτό δεν είναι κακό είναι όμως πραγματικότητα. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως πλέον είναι κυβέρνηση των Ελλήνων. Και είναι κυβέρνηση επειδή ανοίχτηκε πέρα από την αριστερά. Και είναι καλό να παραμείνει κυβέρνηση των Ελλήνων εφόσον καταφέρει κάτι καλύτερο από τους προηγούμενους. Αυτό θα είναι το μέτρο για τους Έλληνες και την χώρα συνολικά.

Κανένα αριστερόμετρο δεν θα μπει στη διαδικασία κρίσης του μέσου Έλληνα για τι κατάφερε η χώρα σε σχέση με το Μάρξ και τον σοσιαλισμό. Δεν τον ενδιαφέρει και δεν είναι αυτό το πρόβλημα του.

Η έννοια της αριστεράς είναι πλέον κουρασμένη από τις τόσες ερμηνείες γι αυτήν. Ούτε χρειάζονται τόσοι αριστεροί προσδιορισμοί. Για όποιον είναι σημάδι τιμής άλλωστε η αριστερή ιδεολογία έχει 1000 τρόπους να το εκφράσει. Εντός και εκτός κομμάτων, εντός και εκτός κινημάτων, σαν τρόπο ζωής, έκφρασης και πολιτικοποιημένης συμπεριφοράς καθημερινά. 

Η αριστερά θα υπερβεί τον εαυτό της και θα πετύχει ιστορικά αν ανοιχτεί σε όλες τις υγιείς δυνάμεις και τους άξιους ανθρώπους της χώρας, τελείως ακομμάτιστα και ακομπλεξάριστα, αν αδιαφορήσει για τα ρουσφέτια και αν συζητήσει με όλους αυτούς που πραγματικά επιζητούν τις μεταρρυθμίσεις και αλλαγές που έχει ανάγκη ο τόπος.

Και αν αρχίσει να μιλά λιγότερο γι αυτήν και περισσότερο για τα προβλήματα που έχει να επιλύσει. Είναι αμέτρητα και αυτό πρέπει να είναι το πεδίο των μαχών της. 

Μισείτε αλλήλους

Τώρα που η συμφωνία πλησιάζει πολύς κόσμος ήδη αναζητά αν θα είναι μια καλή ή κακή συμφωνία. Η κρίσιμη πλειονότητα των Ελλήνων βέβαια θα αποτιμήσει την κατάσταση πολιτικά και θα κρίνει την κυβέρνηση ψύχραιμα. 

Αν και θα υπάρχουν κάθε είδους προσεγγίσεις και κριτικές για την πολιτική αποτίμησης της διαπραγμάτευσης και της συμφωνίας, για μία κατηγορία ανθρώπων όμως τα πράγματα θα είναι ξεκάθαρα. 

Για τους λάτρεις του διαχωρισμού μνημονίων-αντιμνημονίων ή αλλιώς για τους πιστούς politically correct υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ και της αριστεράς, τα πράγματα θα είναι ξεκάθαρα. Θα είναι κατά πλειοψηφία αρνητικοί. Σε αυτό βέβαια έχει μερίδιο ευθύνης και η ίδια η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ.

Τι λέει η συμφωνία, που είμασταν πριν, που βρισκόμαστε τώρα, τι είχε υπογραφεί να ισχύει σήμερα και τι θα ισχύσει τελικά μετά από 4 μηνες διαπραγματεύσεων και τι μπορούμε να κάνουμε στο μέλλον που είναι και η ουσία θα παίζει προφανώς μικρότερο ρόλο. 

Ο politically correct πιστός του ΣΥΡΙΖΑ και της αριστεράς, αν υπογράψει και ο ΣΥΡΙΖΑ συμφωνία επειδή είχαν υπογράψει και οι προηγούμενοι, θα δυσκολεύεται να διαφοροποιείται από τους μισητούς αντιπάλους. Είναι ιδίως συμβολικό το ζήτημα.

Γεγονός είναι βέβαια ότι στην Ελλάδα συνηθίζουμε να διχαζόμαστε. Γι αυτό και στην πολιτική ζωή της χώρας κυριαρχούν αυτοί που φωνάζουν περισσότερο. 

Ο Άδωνις και η Ζωή συγκεντρώνουν τις πιο παθιασμένες μορφές λατρείας και μίσους ένθεν κακείθεν. Αναλόγως της επικαιρότητας βέβαια προστίθενται κατά καιρούς και άλλα ονόματα σε αυτή τη λίστα. 

Αυτό όμως είναι μια μορφή λαϊκισμού και καλλιέργειας μίσους μέσα στην οποία κυρίαρχα πρόσωπα είναι αυτά που φωνάζουν περισσότερο. Και τούτο διότι αποτελούν ταυτόχρονα τους πιο θερμούς υποστηρικτές και τους πιο μισητούς αντιπάλους για κάθε πλευρά. 

Έτσι, ο politically correct πιστός του ΣΥΡΙΖΑ ή αριστερός θα προτιμά να βλέπει αυτούς που τα χώνουν στους εχτρούς, στους μπάτσους, στους αλλότριους, βρίζοντας σταθερά όχι μόνο τον Άδωνι, τον Τζήμερο, τον Κυριάκο αλλά και κάποιους εισοδιστές όπως τον Πανούση που χαλάν την πιάτσα.  

Από την άλλη πλευρά το μπλόκ των ''εκσυγχρονιστών'' θα βρίζει την αριστεία, τον Μπαλτά, τους αιώνιους φοιτητές όπως τον Ψαριανό που όμως τους εκφράζει, τον ψεκασμένο Βαρουφάκη ή τον Τσόμσκυ.

Θα εκφράσει τον θαυμασμό του για τον Στουρνάρη που κονομάει στις πλάτες τους χωρίς να έχει ψηφιστεί καν ή τον Γερούν από τον οποίο ζητούν να κρατήσει γερά στις διαπραγματεύσεις εναντίον της χώρας και να τραβήξει την πρίζα για την Ελλάδα. 

Οι μεν θα δουν όλες τις εκπομπές των μισητών δημοσιογράφων ψυχαναγκαστικά αφού πρέπει να τις δουν, για να θυμώσουν, να τα χώσουν, να μισήσουν κι άλλο. Θα δουν Mega, ΣΚΑΙ, Μπόγδανο, Πρετεντέρη και κάθε λογής δημοσιογραφική υποκουλτούρα συντελώντας βέβαια στην δημοσιότητα αυτής. Θα κάνουν print screen κάθε τσιτάτο του εχθρού, θα το αναπαράξουν για να ευχηθούν ψόφους και άλλα παρόμοια.

Θα αναρτήσουν την χιλιοστή κοινοτοπία του κάθε Μανδραβέλη ή Παπαχελά, θα βρίσουν για εκατομμυριοστή φορά τον -κάθε είδους- Άδωνι χωρίς να καταλαβαίνουν ότι έτσι παίζουν το παιχνίδι του και τον θεμελιώνουν στον ίδιο τον πολιτικό βίο αφού αυξάνουν την αποδοχή του και εν γένει θα αναλώσουν τον χρόνο τους με μηδαμινή δημιουργικότητα, σε φτηνές αντιπαραθέσεις και τσιτάτα για το πόσο αξιοθρήνητοι είναι οι άλλοι. 

Και οι άλλοι θα διαβάσουν Αυγή την οποία σιχαίνονται για να βρουν κάνα άρθρο και να υποστηρίξουν τις δικές τους εμμονές απέναντι στους ψεκαζμένους, θα κοροϊδέψουν τον Λαφαζάνη, τη Βόρειο Κορέα με την οποία η Ελλάδα έμοιαζε ολοένα και περισσότερο σταδιακά τα τελευταία χρόνια, θα βρίσουν την Ζωή για τις ανακριτικές της μεθόδους που όμως ενθουσιάζουν τους αντιπάλους της αφού τις μισούν οι άλλοι αντίπαλοι κοκ. 

Πολλή κόπωση για το τίποτα, διχασμός και εξιλέωση σε ένα γαϊτανάκι που δεν τελειώνει ποτέ. Προσδιοριζόμαστε ετεροκαθοριζόμενοι. Ο φανατισμός άλλωστε έχει κοινές πρακτικές και γνωρίσματα ανεξαρτήτως της πλευράς από την οποία προέρχεται. Κάθε ουσία όμως είναι μακριά από αυτά.

Το ζητούμενο είναι οι λύσεις στα προβλήματα. Από εκεί θα κριθεί και η κυβέρνηση. Αντί να βρίζουμε μπορούμε να συνεισφέρουμε σε επιχειρήματα, ιδέες και γόνιμες προσπάθειες. Όποιος θέλει να συνεισφέρει σε κάτι δεν δαπανά τόσο μίσος αυτιστικά επί 5 χρόνια στα οποία μπορούν να προστεθούν άλλα τόσα κι άλλα τόσα.  

Το να επιβεβαιωθείς έναντι των κάθε φορά άλλων ψεκασμένων είναι αδιάφορο για τα προβλήματα της χώρας. Είναι μία ανούσια μάχη που δεν τελειώνει ούτε και κερδίζεται ποτέ. 

Ο κόσμος άλλωστε λύσεις περιμένει. Απέρριψε πρόσφατα όχι μόνο το ΝΔΣΟΚ αλλά και την ρητορική του μίσους. Ακολούθησε τον Τσίπρα ιδίως και τον ΣΥΡΙΖΑ δευτερευόντως επειδή συνέθεσαν. Όχι επειδή έβριζαν. Η θεσμική αποκατάσταση βέβαια είναι διαφορετική από τον κανιβαλισμό και την ανθρωποφαγία. 

Που να καταλάβουν όμως οι κάθε είδους πιστοί ''politically correct'' ότι όλοι, όχι μόνο οι μισητοί εχθροί τους αλλά και οι ίδιοι που αναλώνονται στο να μισούν, σε λίγο ίσως ξεπεραστούν από την ίδια την πραγματικότητα, αν η Ελλάδα προχωρήσει; 

Που να καταλάβουν ότι όλοι αυτοί είναι στις άλλες πλευρές του ίδιου νομίσματος που ανήκουν όμως στο ίδιο ποσοστό του 99% που ακόμα εκμεταλλεύεται το 1%;

Μπορούν;

Δρόμοι παιδιών της μεγάλης μητέρας του Πόντου

Ημέρα γενοκτονίας των Ποντίων η 19η Μαΐου. Αυτού του υπέροχου και πονεμένου λαού, με τις περισσότερες λέξεις για το ''αγαπημένε μου'' ή ''αγάπη μου''. Τα λόγια της αγάπης από τους παππούδες και τις γιαγιάδες του Πόντου στα εγγόνια τους στην Ελλάδα: γιαβρουμ, τζιεριμ, λελευοσε, και άλλες της αγάπης λέξεις.

Οι Πόντιοι έχουν πολλές εκφράσεις και πλούσιο λεξιλόγιο για την αγάπη γιατί πόνεσαν πολύ ως ράτσα. Δεν ήταν μόνο η ανείπωτη καταστροφή. Όχι μόνο στο Πόντο αλλά και σε άλλα μέρη όπως στο Νότο της Ρωσίας το 1935-1937. Κι εκεί τα ίδια. Η ιστορία τους είναι ιστορία πολέμων, διωγμών και θανάτων. 

Πριν την καταστροφή πολεμούσαν ως αντάρτες τους Νεότουρκους. Καμία βοήθεια από την Ελλάδα. Ήρθαν ως τουρκόσποροι στην Ελλάδα που τους αντιμετώπισε εχθρικά και υποτιμητικά παρότι τη θεωρούσαν τη μεγάλη πατρίδα που ονειρεύονταν κάποτε να επισκεφτούν υπό άλλες συνθήκες.

Άνθρωποι νοικοκύρηδες, με πλούτο και ισχυρές κοινότητες που είχαν δημιουργήσει στις πόλεις που ζούσαν συντηρώντας τον Ελληνισμό. 700000 ψυχές στις αρχές του 20 αιώνα σε όλες τις περιοχές της Μικρασίας και βορειότερα.

Πετάχτηκαν, όσοι επιβίωσαν, σε τέντες αφού τους έπλεναν πρώτα  μαζικά για να τους καθαρίσουν στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας. Ελάχιστα πράγματα μέχρι η Πολιτεία, χρόνια μετά, να πάρει κάποια στοιχειώδη μέριμνα. 

Σε πλίθινα σπίτια με λάσπη και πηλό ξανάρχρισαν να χτίζουν σιγά σιγά μετρώντας κάθε οικογένεια τις τρομαχτικές απώλειες της σφαγής. Έχτισαν από το 0. 

Οι Πόντιοι είναι ευλογημένη ράτσα. Αναζωογόνησαν τη χώρα. Τροφοδότησαν ή συστηματοποίησαν καλλιέργειες προϊόντων όπως του καπνού και του βαμβακιού, έφτιαξαν πολλές βιοτεχνίες, ανέπτυξαν την αγορά, το εμπόριο και το παζάρι στα μέρη που εγκαταστάθηκαν.

Παραθέτω ορισμένους ανθρώπους ποντιακής καταγωγής που διακρίθηκαν στην Ελλάδα και όπου έζησαν στον κόσμο, διασκορπισμένοι. Αξίζει να ψάξετε τις ιστορίες τους. Τα ονόματα συγκράτησα από εκδήλωση του Φάρου Ποντίων Πατρών σε εκδήλωση που έκανε πρόσφατα (26/4) στο πανεπιστήμιο της Πάτρας ενόψει της επετείου της γενοκτονίας. 

Η Σόνια-Σοφία Στεφανίδου (Οδησσός) ήταν η πρώτη Ελληνίδα κομάντο-αλεξιπτωτίστρια του ελληνικού στρατού στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Επιχείρησε με τις επίλεκτες δυνάμεις των Βρετανών σε μάχες κατά των Ναζί στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα με τον ελληνικό στρατό στις μάχες της Κρήτης, της Φλώρινας. 

Ο Στέλιος Λογγινίδης πήρε 5 παγκόσμιους τίτλους σε πολεμικές τέχνες κυρίως στυλ Muay Thai, Kickboxing, Full contact. To 1996 ήταν ο πρώτος δυτικός που κατέκτησε το Muay Thai μέσα στην Ταυλάνδη (το εθνικό της σπορ) και βραβεύτηκε από το βασιλιά. Εκπαιδευτής για κάποιο καιρό και του Ζαμπίδη. 

Ο Μιχάλης Λαζαρίδης είναι ο κατασκευαστής του Blackberry και άλλων καινοτόμων τεχνολογικών προϊόντων. Ζει στον Καναδά. Η εταιρεία του σήμερα έχει τζίρο πάνω από 20 δισ. δολάρια. Ονειρεύεται να φτιάξει ένα πανεπιστήμιο στον Καναδά. 

Ο Θεόδωρος Γιουρτσίχιν είναι ο πρώτος ποντιακής καταγωγής κοσμοναύτης. Βόλταρε στο διάστημα ως διοικητής του Σογιούν το 2010. Είχε τιμηθεί από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κ.Στεφανόπουλο. 

Προσθέτω και τα ονόματα του Επαμεινώνδα Παπαδόπουλου από τους διασημότερους ζωγράφους της δεκαετίας του 60 στο Παρίσι, θεωρείται μεταξύ των καλύτερων 20 ζωγράφων του αιώνα, 

και του Ιωάννη Αβραμίδη διάσημου γλύπτη που έζησε στην Αυστρία, την εκπροσώπησε σε διάφορες μπιενάλε, πήρε κρατικά βραβεία, αναγνωρίστηκε από τον Τζιακομέτι ως ο κορυφαίος γλύπτης της Αυστρίας. 

Δρόμοι παιδιών της μεγάλης μητέρας του Πόντου.

(Η φωτογραφία είναι από σύντομα χορευτικά-διαλείμματα  κατά τη διάρκεια της εξιστόρησης της ιστορίας των προηγούμενων προσώπων)

Συμφωνία αλα Γιουνκερ ;

Όπως φαίνεται η πρόταση Γιουνκερ είναι αυτή που θα τεθεί προς έγκριση για να υπογραφεί ως συμφωνία ώστε να κλείσει το ελληνικό ζήτημα. Καλό είναι βέβαια να αναλογιζόμαστε ότι η συμφωνία, αν υπάρξει, θα πρέπει να κυρωθεί από τα κοινοβούλια όλων των χωρών προεξέχοντως βέβαια του Ελληνικού.

Η ΕΕ και το ΔΝΤ θα αντιδράσουν, αλλά λίγο πολύ αυτό είναι αναμενόμενο και ίσως είναι και για λόγους εσωτερικής, δικής τους, κατανάλωσης. Εδώ και μήνες φαινόταν ότι ο διαμεσολαβητής υπέρ της ελληνικής πλευράς στο διεθνές πλαίσιο και στους θεσμούς θα ήταν ο Γιούνκερ μέσω της Κομισιόν που θέλουν για δικούς τους λόγους να τιθασεύσουν την Γερμανία ώστε να μην είναι οι ίδιοι τελείως διακοσμητικοί.

Ενόψει των αναγκών χρηματοδότησης της χώρας, όχι βέβαια για άλλες ανάγκες πέραν της πληρωμής των διεθνών οφειλών της που είναι 11.4 δισ. μέχρι τέλος Αυγούστου συμπεριλαμβανομένων 2 δισ. τον Ιούνη, είμαστε πλέον στα παρά 1. Στο παρά 1 βρίσκεται και η διεθνής εικόνα για την οικονομία της χώρας σε σχέση με την αξιοπιστία της ή όχι.

Στο παρά 5 είμασταν στην προηγούμενη δόση πριν λίγες ημέρες προς το ΔΝΤ που καλύφθηκε με αλχημείες όλων των πλευρών ενόψει όλων των διαφορετικών προσεγγίσεων και των θέσεων της ελληνικής πλευράς. 

Δεν υπάρχει όμως πλέον άλλος χρόνος ενώ και τα έσοδα της χώρας είναι εξουθενωμένα μετά την πληρωμή 4 δισ. τους προηγούμενους μήνες για τοκοχρεολύσια χωρίς χρηματοδότηση. Πιστωτικό γεγονός δεν θέλει κανείς οπότε το ζήτημα πρέπει να λήξει. 

Ο καθένας μπορεί να είναι λιγότερο ή περισσότερο ευχαριστημένος ή δυσαρεστημένος αναλόγως του τι περίμενε και που είχε τοποθετήσει τον πήχη σε σχέση με τη συμφωνία. Η Ελλάδα πάντως καταφέρνει να στρίψει το τιμόνι στο πλαίσιο του εφικτού. 

Στο κείμενο μάλιστα αποτυπώνονται σε ειδικό κεφάλαιο οι ενστάσεις του ΔΝΤ, όπως δημοσιεύει το Βήμα που περιληπτικά περιγράφονται ως εξής:

-η πρόταση που γίνεται από την ΕΕ είναι πολύ διαφορετική από το τρέχον πρόγραμμα (μνημόνιο). Πρόκειται για ένα καινούριο οδικό χάρτη, με πολύ λίγες λεπτομέρειες για μέτρα και πολιτικές που χρειάζονται καινούριες μελέτες. Η δημοσιονομική προσαρμογή είναι «οπισθοβαρής» δηλαδή μεταφέρεται στο μέλλον.

Αν αυτό ισχύει έχουμε νέα δεδομένα καθώς το ΔΝΤ σταματά να χρηματοδοτεί τη χώρα και η ευθύνη μεταφέρεται στο EFSF και την ΕΕ. 

Η συμφωνία είναι καλή ή όχι; 

Το ζήτημα βέβαια ξεπερνά τις απόψεις του καθενός αφού το προτεινόμενο πακέτο μέτρων, που λίγο πολύ αυτό θα είναι γιατί σέβεται και την ελληνική πλευρά που κέρδισε με πολύ κόπο το δικαίωμα να αλλάξει κάποια δεδομένα, ζητείται βέβαια να ψηφιστεί και από την ελληνική Βουλή άμεσα, ώστε να επιτραπεί η χρηματοδότηση της χώρας. 

Θα περάσει η κυβέρνηση την συμφωνία στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και την κοινοβουλευτική ομάδα; Δεδομένης της πλήρης απουσίας κάθε σοβαρού αντιλόγου ή αντιπολίτευσης από όλα τα άλλα κόμματα δεν υπάρχει άλλο ερώτημα. 

Η κυβερνώσα πλειοψηφία αποτελείται από ανθρώπους με ποικίλες πολιτικές απόψεις και κοσμοθεωρίες. Δεν υπήρχε και δεν μπορούσε να υπάρχει στο ΣΥΡΙΖΑ ένα ναι ή ένα όχι εκ των προτέρων σε ένα τέτοιο ερώτημα. 

Το ναι ή το όχι απέναντι στη συμφωνία, έχει να κάνει με το περιεχόμενο της συμφωνίας. Αν αυτό είναι λίγο πολύ, η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ που εκφράζει και τον κόσμο του, θα πρέπει να τοποθετηθεί. Σύντομα θα πρέπει να το κάνει πρώτα σε επίπεδο Κεντρικής Επιτροπής και μετά σε επίπεδο Πολιτικής Γραμματείας που θα καθορίσει και την Κοινοβουλευτική του ομάδα. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι βέβαια Προεδρικό κόμμα και αυτό είναι κάτι καινούργιο στην ελληνική πραγματικότητα. Ενστάσεις και εντάσεις θα υπάρχουν στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τη συμφωνία. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκλέχτηκε για να αλλάξει κάποια πράγματα. Δεν εκλέχτηκε όμως για να αναποδογυρίσει τελείως το τραπέζι και εκτός πλαισίου σε αχαρτογράφητα νερά. 

Το πάλεψε όσο μπορούσε, οπωσδήποτε σκληρά, έκανε κάποια λάθη ίσως στις προσεγγίσεις του και στην τακτική του, αλλά κατάφερε να δώσει και αυτός ένα στίγμα για να διαφοροποιηθούν κάποια πράγματα προς το καλύτερο για τη χώρα (εκλογίκευση στόχων πλεονασμάτων, σταθερότητα μισθών και συντάξεων, απαγόρευση απολύσεων που είχαν προγραμματιστεί και άλλα), κάτι που κερδίζεται με αίμα και με κόπο σε ένα διεθνές πλαίσιο το οποίο δεν αλλάζει εύκολα τους στόχους και τις πολιτικές του. 

Προσωπικά, βλέποντας το πλαίσιο το οποίο διαμορφωνόταν λίγο λίγο τις τελευταίες εβδομάδες, με το ΔΝΤ και την ΕΕ να έχουν σταθερά διαφορετικές προσεγγίσεις και την Ελλάδα να πιέζει μέσω της Κομισιόν (αφανώς ιδίως), πιστεύω ότι αν η τελική συμφωνία βασίζεται στην πρόταση Γιουνκερ, έστω και με κάποιες διαφορές ήσσονος σημασίας στην εξέλιξη της, θα περάσει από το Ελληνικό Κοινοβούλιο. 

Είναι μια ρεαλιστικά καλή εκδοχή για την Ελλάδα για να κλείσει το ζήτημα και να προχωρήσει η χώρα. Μένει για την κυβέρνηση βέβαια να αλλάξει τα πράγματα στο εσωτερικό της χώρας που είναι και ήταν για πολλούς το πραγματικό ζητούμενο, δύσκολο και ενδιαφέρον. 

Σε κάθε περίπτωση ο πολιτικός χρόνος είναι πλέον πυκνότατος. Το ζήτημα θα πρέπει να λήξει τις επόμενες ημέρες αλλιώς οδεύουμε προς ρήξη, που όμως δύσκολα μπορεί να προκύψει από το κείμενο της πρότασης Γιούνκερ ιδίως για την Ελλάδα.

Ίδωμεν και αναμένουμε λοιπόν. 

Για κάθε Έλληνα άνεργο υπάρχει ένας Αντετοκούμπο

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι από τα εκτυφλωτικά παραδείγματα μεταναστών που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, έζησαν στην Ελλάδα και την έκαναν γνωστή ανά τον κόσμο.

Στο μαγικό κόσμο του NBA, ο Γιάννης είναι ήδη ένας σταρ από τα 19 του!
Ένας έγχρωμος, άλλοι θα τον πουν μαύρος, αλλά Έλληνας σταρ σε κάθε περίπτωση.

Στο μάρκετιγνκ του NBA που τροφοδοτείται με εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια ετησίως για να συντηρεί το μύθο του ο φορέας και να αυξάνει βέβαια τα έσοδα του που είναι ανάλογα της αναγνωρισιμότητας, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι ήδη ένα σημείο αναφοράς.

Προβάλλεται ως -ακόμα- ένα από τα παιδιά που κατέκτησαν το αμερικάνικο όνειρο με λίγα εφόδια και από χώρες μακρινές. Ένα από τα φτωχά παιδιά που κατάφερε ως μετανάστης όχι μόνο να φτάσει στις ΗΠΑ και στο μαγικό κόσμο του NBA αλλά και να ανταγωνίζεται ήδη με επιτυχία τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο. 

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έφθασε στην Αμερική από τη μικρή και χειμαζόμενη Ελλάδα. Στην Ελλάδα όμως ήταν μετανάστης. Γεννήθηκε βέβαια εδώ και στα Σεπόλια αλλά οι γονείς του και η οικογένεια του είναι Νιγηριανοί. Βέβαια η Ελλάδα ήταν η πατρίδα του. Και αυτή θα είναι για πάντα.

Ο Γιάννης επιβίωσε στην Ελλάδα, ενσωματώθηκε στην κοινωνία, έμαθε την ελληνική γλώσσα και μεγάλωσε μέσα στις γειτονιές της Αθήνας, παρέα με άλλους Έλληνες και μετανάστες. Έγινε κοινωνός της ελληνικής παιδείας και του ελληνικού πολιτισμού, αντιπαλεύοντας τον ρατσισμό της χώρας.

Συγκροτήθηκε από τα 16 του εκμεταλλευόμενος το σώμα του και το ύψος του, τιθάσευσε το ταλέντο του και δικαίως αποφάσισε να αφιερώσει τη ζωή του στον αθλητισμό! Κάποιοι βέβαια και στη χώρα μας τον είδαν να παίζει μπάσκετ, τον παρότρυναν, τον δικτύωσαν, τον οδήγησαν σιγά σιγά στο χώρο του ημιεπαγγελματικού έστω αθλητισμού που του άνοιξε το δρόμο και για τα μεγαλύτερα. 

Ο Γιάννης ξέρει ότι θα πετύχει στο NBA. Θα δράξει την ευκαιρία όπως όλα τα στερημένα παιδιά που έμαθαν να εκτιμούν τα λίγα και σε εποχές δύσκολες βρίσκονται ξαφνικά μπροστά σε μία μεγάλη ευκαιρία. Ο Γιάννης θα αρπάξει από τα μαλλιά την ευκαιρία και θα καθυποτάξει την μοίρα. Φαίνεται ήδη στο σοβαρό πρόσωπο του.

Παρολαυτά παραμένει ένα παιδί! Ένα παιδί όμως που παίζει απίστευτο μπάσκετ και είναι ήδη αρκετά ώριμος για να συνδυάσει τις σωματικές, τις πνευματικές και τις ψυχολογικές του αρετές για να ξεχωρίσει στο πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα του κόσμου.

Ένα παιδί σεβαστικό που χαίρεται συγκινημένο και γελά μέσα στους φίλους του στα πάτρια πάλι για αυτόν εδάφη. Έτσι τον είδαμε στις εικόνες να παίζει μπάσκετ πάλι στη γειτονιά του στον Τρίτωνα, στο διάλειμμα του από τις αγωνιστικές υποχρεώσεις του ΝΒΑ αφού η ομάδα του αποκλείστηκε νωρίς από τα play off, στα οποία παρεμπιπτόντως αυτός την οδήγησε!

Never forget, είπε συγκινημένος μεταξύ φίλων που έμειναν εδώ, αντιμετωπίζοντας μια λιγότερη συναρπαστική ζωή και με περισσότερες οικονομικές δυσκολίες.

"Ευχαριστώ πολύ που ήρθατε. Θα ξανάρθω'' !

Ο νόστος για την πατρίδα από ένα παιδί μαύρο και Έλληνα ως το κόκκαλο.


Πολύ περισσότερο Έλληνα, τώρα που το θυμήθηκα, από πολιτικούς που φωτογραφίζονταν μαζί του για να δείξουν ότι δεν είναι ρατσιστές, αν και μακριά από τα στημένα φλας τους διέψευσαν οι δηλώσεις τους.

"Για κάθε Έλληνα άνεργο υπάρχει κι ένας παράνομος μετανάστης''

Ε, Αντώνη; Τι λες για τον Αντετοκούνμπο; Κι αυτός κάποτε παράνομος μετανάστης ήταν. Από τη Νιγηρία.



Ο καθένας μπορεί να επιλέγει την Ελλάδα που θέλει. Την Ελλάδα του φανατισμού, της συρρίκνωσης και της μισαλλοδοξίας ή του ρατσισμού.

Υπάρχει και η άλλη Ελλάδα όμως. Αυτής που αγκαλιάζει τους κατοίκους της, αποδέχεται τη διαφορετικότητα τους και τους εγκολπώνει στο ψηφιδωτό της.

''Έλλην εστι οστις μετέρχεται της ελληνικής παιδείας'' άλλωστε έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι.
Δεν έλεγαν για το ελληνικό αίμα που δεν αναλύεται άλλωστε.
Δεν έλεγαν για τη θρησκεία, για χρώματα ή για σημαίες.

Η Παιδεία, έλεγαν!
Αυτή σε κάνει Έλληνα.

Στο ίδιο πλαίσιο και η νομοθεσία της κ. Χριστοδουλοπούλου που νομιμοποιεί επιτέλους τα παιδιά των μεταναστών που γεννήθηκαν στη χώρα από τουλάχιστον έναν νόμιμο γονέα, ανεξαρτήτως υπηκοότητας, εφόσον φοιτούν στα ελληνικά σχολεία.

Η Ελλάδα ελπίζουμε πως δημογραφικά θα μεγαλώσει. Είναι ένα μέγεθος που μετρά στην οικονομία και στην επιρροή της χώρας. Αυτό είναι σημαντικό.

Μακάρι να γίνει μια πιο ανεκτική χώρα, λιγότερο ρατσιστική και περισσότερο ισχυρή σε όλα τα επίπεδα.

Κι εσύ Γιάννη, να ξανάρθεις!
Κι ας σε βρίζουν μερικοί...

Ο χαρακτήρας του νικητή

Το μπάσκετ είναι ένα ομαδικό άθλημα. Όπως και το ποδόσφαιρο. 

Πολλές φορές έχουμε ακούσει πρωταγωνιστές και στα δύο αυτά σπορ που τονίζουν τον ομαδικό χαρακτήρα του αθλήματος ακόμα και όταν τα φώτα της δημοσιότητας είναι στραμμένα επάνω τους μετά από κάποια σπουδαία νίκη την οποία καθόρισαν. 

Και πράγματι βέβαια και το μπάσκετ και το ποδόσφαιρο είναι ομαδικά αθλήματα και κανένας αθλητής από μόνος του δεν αρκεί για να οδηγήσει στην επιτυχία μία ομάδα. 

Γι αυτό και τα συστήματα σε μία ομάδα είναι καθοριστικής σημασίας για την λειτουργία της, και στην άμυνα και στην επίθεση, ενώ η επιτυχία τους εξαρτάται από τη δουλειά όλων. 

Ενώ υπάρχουν όμως ρόλοι και ισορροπίες σε κάθε ομάδα ακόμα και μέσα στον αγωνιστικό χώρο μεταξύ των παικτών, υπάρχει ένα στοιχείο το οποίο χρειάζεται κάθε μεγάλη ομάδα που πρωταγωνιστεί και επιθυμεί να είναι η πρώτη μέσα στους πρώτους.

Ο χαρακτήρας του νικητή. 

Αυτός δεν είναι βέβαια γραμμένος στο dna κάποιας φυλής, κάποιας εθνότητας, κάποιας ομάδας ή κάποιου παίκτη. Ο χαρακτήρας χτίζεται. Στην ομάδα συνολικά σε σχέση με τις αγωνιστικές της εμπειρίες. Και σε κάθε παίκτη χωριστά. 

Ο χαρακτήρας του νικητή σφυρηλατείται μέσα από τις εμπειρίες της ομάδας και των παικτών της. Μια ομάδα δεν θα αποκτήσει το χαρακτήρα του νικητή αν οι παίκτες της και ο προπονητής της δεν πιστεύουν ότι είναι καλύτεροι και ότι πρέπει να κερδίσουν. 

Και ένας παίκτης δεν θα αναλάβει με πίστη το κρίσιμο και τελευταίο σουτ αν δεν πιστεύει ότι δικαιούται να φέρει το βάρος της ευθύνης έναντι των συμπαικτών του και έναντι όλων ώστε να χαρίσει σε όλους τη νίκη. 

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν είναι γνωστό το αποτέλεσμα του μεγάλου τελικού μεταξύ του Ολυμπιακού και της Ρεαλ Μαδρίτης. Ο πρώτος τα παίρνει όλα βέβαια σε ένα final four και είναι αδύνατο σε ένα τέτοιο επίπεδο να προβλέψεις ποιος θα είναι ο νικητής αφού συνήθως τέτοια παιχνίδια κρίνονται στις λεπτομέρειες. 

Στις λεπτομέρειες κρίθηκε όμως και το παιχνίδι του Ολυμπιακού με την Τσσκα. Και ο χαρακτήρας του νικητή έδωσε τη νίκη στην ομάδα του Ολυμπιακού κυρίως λόγω ενός παίκτη του. Του Βασίλη Σπανούλη. 

Ενός παίκτη που είχε μόλις 2 πόντους σε όλο τον αγώνα, μέχρι τα τελευταία λεπτά του τέταρτου 12λεπτου του παιχνιδιού που πέτυχε σχεδόν μαζεμένα 11 πόντους. Ο Ολυμπιακός έκανε ολική επαναφορά σχεδόν, για άλλη μια φορά, επειδή η ομάδα πίστευε ότι δικαιούται να κερδίσει τον αγώνα. 

Αν εξετάσει κανείς τα στατιστικά και την εικόνα του παιχνιδιού η Τσσκα ήταν καλύτερη στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα. Δεν μπορεί όμως να κερδίσει τον Ολυμπιακό. Επειδή ο Ολυμπιακός πιστεύει οτι είναι καλύτερη ομάδα από την Τσσκα. 

Και όπως συμβαίνει συνήθως σε παρόμοιες περιπτώσεις της, ο ηγέτης της, αναλαμβάνει την περαίωση στο τέλος του αγώνα, αφού πάντα τέτοια παιχνίδια κρίνονται στα τελευταία 2-3 λεπτά. 

Ήταν λογικά ο Βασίλης Σπανούλης αν και πιο πρόσφατα στο final four οδήγησε την ομάδα του Πειραιά ο Πρίντεζης που άλλωστε της είχε χαρίσει και με ένα buzzer beater το προηγούμενο πρωτάθλημα Ευρώπης! 

Ο Βασίλης Σπανούλης δεν γεννήθηκε νικητής. Έγινε όμως νικητής. Πέρασε δύσκολες στιγμές στο NBA, βελτιώθηκε πολύ αν και με λίγα λεπτά συμμετοχής στο πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, και επέστρεψε στα πάτρια εδάφη φορώντας τη φανέλα του μισητού αντιπάλου της αρχικής του ομάδας σε ένα αχαρτογράφητο τοπίο γι αυτόν. 

Η ομάδα χτίστηκε γύρω από αυτόν και την ηγετική του παρουσία αγωνιστικά. Δήλωσε ότι στον Ολυμπιακό παίζει καλύτερα επειδή έχει περισσότερο χρόνο διαθέσιμο με την οικογένεια του. Όλη η οικογένεια του μάλιστα, η γυναίκα του και τα 3 πιτσιρίκια, παρακολουθούσαν την προσπάθεια του λίγα μόλις μέτρα δίπλα στο παρκε. 

30 λεπτά περίπου στην αφάνεια αλλά όταν το ρολόι άρχισε να σημαδεύει μεσάνυχτα ο Σπανούλης πήρε το όπλο του. Και είναι τέτοια η υπερένταση και το βάρος των στιγμών λίγα δευτερόλεπτα πριν το τέλος τέτοιων αγώνων που μόνο ένας αθλητής με το χαρακτήρα του νικητή μπορεί να κάνει τη διαφορά. 

Στην τελευταία φάση ο Σπανούλης βγαίνει από τα σκριν και παίρνει τη μπάλα ως δεύτερος παίκτης που απελευθερώνεται για να φτάσει σε αυτόν η μπάλα. Πρώτος βγαίνει από τα σκριν ο Σλούκας ώστε να παρασύρει λίγους αντιπάλους για να δοθεί μία ανάσα στο Σπανούλη ώστε να πεταχτεί και να φτάσει σε αυτόν η μπάλα, αφού αναμενόμενα ήταν κλεισμένος ασφυκτικά. 

Όσες φορές και αν δει κανείς τη φάση καταλαβαίνει ότι ο Σπανούλης γυρεύει το καλάθι και όχι την πάσα ή την διείσδυση για να τραβήξει την αντίπαλη άμυνα επάνω του και να βρει κάποιον συμπαίκτη του ελεύθερο για να σουτάρει. 

Ο Σπανούλης έχει αποφασίσει τι θα κάνει πριν να το κάνει. Και έχει αποφασίσει κάτι απλό. Να σουτάρει. Δεν έχει σημασία πλέον γι αυτόν αν θα σουτάρει από τα 8 από τα 9 ή από τα 10 μέτρα. Δεν έχει καν σημασία πώς και με ποιους ελιγμούς θα βρει το 1 δευτερόλεπτο που χρειάζεται μακριά από τα χέρια του αμυντικού για να σηκωθεί για το τελευταίο σουτ. 

Σημασία έχει ότι έχει αποφασίσει να πάρει το βάρος και την ευθύνη. Δεν προκύπτει από τη φάση η απόφαση του, επιβάλλεται στη φάση η απόφαση του. Και το σουτ είναι μέσα επειδή έχει πάρει την απόφαση να τελειώσει το παιχνίδι. 

Ανεξαρτήτως του αποτελέσματος του τελικού να πούμε βέβαια ένα τεράστιο μπράβο στην ομάδα του Πειραιά για όσα έχει καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια! Παίζει με Έλληνες, βγάζει καινούργια παιδιά που τροφοδοτούν συνεχώς τις Εθνικές ομάδες, κρατά ένα τεράστιο επίπεδο και ήθος και μέσα από τα δύο σοβαρότατα αδέρφια που είναι στο τιμόνι του. 

Και είναι και σταθερά μία από τις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. 

Ίσως και η καλύτερη!

Γερμανική Ευρω-ολοκλήρωση

Διαβάζω ότι το πλεόνασμα του εμπορικού ισοζυγίου της Γερμανίας συνεχίζει να καταγράφει νέα αυξητικά ρεκόρ αποτελώντας ίσως την μεγαλύτερη απειλή για το ευρώ όπως αναφέρει άρθρο του Ambrose Evans - Pritchard στη βρετανική εφημερίδα Daily Telegraph.

Σύμφωνα με τις εαρινές προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, το πλεόνασμα του γερμανικού ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών (σ.σ.: η διαφορά των εξαγωγών προϊόντων και υπηρεσιών μείον τις εισαγωγές προϊόντων και υπηρεσιών της χώρας) αναμένεται να σπάσει όλα τα προηγούμενα ρεκόρ φέτος, ανερχόμενο στο 7,9% του ΑΕΠ, ενώ θα διαμορφωθεί στο 7,7% του ΑΕΠ και το 2016.

Η διαδικασία μακροοικονομικής ανισορροπίας της ΕΕ προβλέπει την έναρξη νομικών κυρώσεων, εφόσον το έλλειμμα υπερβαίνει το 6% του ΑΕΠ για τρία συνεχόμενα χρόνια, εκτός εάν υπάρχει κάποιος ξεκάθαρος λόγος να μη γίνει αυτό.

Πραγματοποιώντας μια αντίστροφη ανάγνωση του σχετικού όρου μαλιστα (argumentum a contrario) ο Simon Tilford από το Κέντρο Ευρωπαϊκών Μεταρρυθμίσεων δηλώνει ότι «Η Γερμανία πρέπει να τιμωρηθεί» διευκρινίζοντας: «Το πλεόνασμά της πρέπει να αντιμετωπίζεται με τον ίδιο τρόπο, όπως αντιμετωπίσθηκαν προηγουμένως τα ελλείμματα των χωρών του Νότου, ως μία συγκρίσιμη απειλή για τη σταθερότητα της Ευρωζώνης».

Καταλήγει ότι «πρόκειται για μία χρόνια διαρθρωτική κατάχρηση, που καθιστά τη νομισματική ένωση μη λειτουργική διαχρονικά, και είναι ασφαλώς πιο επικίνδυνη για την ενότητα της Ευρωζώνης από οτιδήποτε γίνεται στην Ελλάδα»

Ο  Simon Tilford εννοεί βέβαια ότι σε μια ενιαία αγορά που αποτελείται από επιμέρους κράτη-μέλη, για να έχει κάποιος πλεονάσματα κάποιος άλλος θα πρέπει να επιβαρύνεται με τα αντίστοιχα ελλείμματα. Αν και η εξίσωση έχει και άλλες παραμέτρους το δεδομένο όμως σε γενικές γραμμές ισχύει. Και δεν είναι σύμφωνο με την ουσιαστική ενοποίηση της Ευρώπης.

Με άλλα λόγια, σε μία κοινή αγορά, τα εμπορικά πλεονάσματα κάποιων αντιστοιχούν σε ελλείμματα άλλων ή πολλά μικρά ελλείμματα μπορούν να δημιουργούν ένα μεγάλο πλεόνασμα όταν συγκεντρώνονται σε αυτό, όπως συμβαίνει σταδιακά στην Ε.Ε. δημιουργώντας ζώνες κρατών δύο ταχυτήτων. 

Παράλληλα το επιχείρημα που υποστήριζε ότι η οικονομία της Γερμανίας θα πληγεί σταδιακά με την επέκταση της κρίσης και την μείωση της καταναλωτικής δύναμης των πολιτών των περισσοτέρων Ευρωπαϊκών κρατών μάλλον καταρρίπτεται. Η ύφεση των υπολοίπων δεν πλήττει την Γερμανία. Αντιθέτως την ενισχύει.

Βέβαια ευχή και επιτυχία μιας χώρας είναι να καταγράφει πλεονάσματα. Το παράδοξο και το ανησυχητικό για το Ευρωπαϊκό εγχείρημα όμως είναι ότι τα κέρδη της Γερμανίας αυξάνονται μέσα στην κρίση και ωφελούνται από την απώλεια της ανταγωνιστικότητας των άλλων κρατών στην Ευρωζώνη. Είναι μια ισορροπία που τελικά λειτουργεί υπέρ της Γερμανίας.

Ιδίως μάλιστα στον τραπεζικό κλάδο και στην συγκέντρωση του χρήματος που αυξάνει τις δυνατότητες μιας οικονομίας, το Γερμανικό τραπεζικό σύστημα ωφελήθηκε και ωφελείται κατά κόρον στην κρίση.

Το Ερευνητικό Ινστιτούτο του Κιέλου ενδεικτικά προσδιορίζει σε 40.9 δισεκατομμύρια ευρώ τα επιπλέον κρατικά έσοδα του Γερμανικού κράτους λόγω χαμηλών επιτοκίων δανεισμού της Γερμανίας στα χρόνια της κρίσης. 

Παράλληλα τα γερμανικά ομόλογα, ως σύμβολα ασφάλειας και σταθερότητας, είχαν μεγάλη ζήτηση εν μέσω δημοσιονομικής κρίσης και αγοράζονταν μαζικά προσφέροντας σταθερή ροή ρευστότητας αλλά και τοκοφόρων κερδών για το Γερμανικό δημόσιο. 

Η Γερμανία επίσης διατήρησε τα πρωτεία στις εξαγωγές μεταξύ των ανταγωνιστριών χωρών της εντός Ε.Ε. Εξάγει βέβαια σε ένα διεθνές πλαίσιο και σε μία πλανητική αγορά τα προϊόντα της βαριάς βιομηχανίας της που διατηρούν μια υψηλή προστιθέμενη αξία. 

Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει την Γερμανία επειδή κατάφερε όλα αυτά. Από εκεί και μετά όμως σαν ηγέτιδα οικονομική δύναμη έχει και ευθύνες για την πολιτική που χαράσσεται στην Ευρώπη, αφού καθορίζει αποφασιστικά την λειτουργία της Ε.Ε. πολιτικο-οικονομικά. 

Η Γερμανία πάντως δεν φαίνεται να έχει διάθεση ή λόγους να αλλάξει πολιτική και προσανατολισμό. Θα συνεχίσει ενδεχομένως να κερδίζει όσο οι άλλοι θα χάνουν. Το θέμα είναι τι θα κάνουν οι άλλοι. Δύσκολο ζήτημα γιατί καμία χώρα εντός Ε.Ε. δεν φαίνεται να έχει τη δύναμη, την δυναμική ή την διάθεση να αποτελέσει τον αντίπαλο εξισορροπητικό πόλο.

Με τα δεδομένα που επικρατούν αυτή την στιγμή στην Ευρωζώνη κανένα κράτος δεν μπορεί να εγείρει το ζήτημα με πολιτική και οικονομική πειθώ για να ακουστεί. Όχι τυχαία στο άρθρο του ο Simon Tilford από το Κέντρο Ευρωπαϊκών Μεταρρυθμίσεων αναφέρεται στον Γιουνκερ και την Κομισιόν ως εξισορροπητικό παράγοντα.

Με όλα αυτά θυμήθηκα τον Βαρουφάκη στο βιβλίο του ''ο Παγκόσμιος Μινώταυρος'' που πρότεινε τρόπους για διανομή μέρους των πλεονασμάτων των πλούσιων χωρών της Β. Ευρώπης προς τον Ευρωπαϊκό Νότο, με κίνητρα και για τις χώρες που θα διένειμαν μέρος των πλεονασμάτων τους στους πιο αδύνατους.

Σε πιο πρακτικό επίπεδο ένα τέτοιο εγχείρημα θα μπορούσε να έχει μοχλό την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων ή και τα ΕΣΠΑ που θα μπορούσαν να στοχεύσουν σε επενδυτικά σχέδια στις περιφερειακές χώρες της Ευρώπης ώστε να εξισορροπηθούν κάπως οι ανισότητες. 

Αντίστοιχα το κράτος των ΗΠΑ (Federal Government) πραγματοποιούσε παρεμβατικές ενέργειες υπέρ της στήριξης των Πολιτειών που ήταν πιο αδύνατες οικονομικά για να υπάρχουν πιο ομοιογενείς συνθήκες εντός των ΗΠΑ.

Για παράδειγμα έδινε κίνητρα σε μεγάλες βιομηχανίες να εγκαθιδρύσουν τις έδρες τους σε αδύνατες οικονομικά πολιτείες μέσω φορολογικών ελαφρύνσεων για να μπορούν να απασχολούν τοπικό πληθυσμό προς καταπολέμηση της ανεργίας.

Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει στην Ήπειρο μας. Μάλλον η Γερμανία επεκτείνει την επιρροή της. Για παράδειγμα διαβάζουμε και τα Περιφερειακά Αεροδρόμια της Ελλάδας θα καταλήξουν στη Γερμανική Fraport.

Germania uber alles λοιπόν. Χωρίς αντιπάλους στην Ευρώπη

Η έρευνα του ΔΝΤ για τα λάθη του μνημονίου

Διαβάζω ότι η Κριστίν Λαγκάρντ διέταξε την διεξαγωγή έρευνας από ανεξάρτητη επιτροπή και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, προκειμένου να εξακριβωθεί ο ρόλος του Ταμείου στην κρίση της Ευρωζώνης με έμφαση μάλιστα στην περίπτωση της Ελλάδας. 

ΔΝΤ κατά Τόμσεν λοιπόν στο παρασκήνιο για τα λάθη του μνημονίου την περίοδο 2010 - 2012 στην Ελλάδα και επιχείρηση αναστήλωσης της δημόσιας εικόνας του Ταμείου, με έμμεσα όμως πολιτικά οφέλη για την Ελλάδα που μπορεί να αφορούν και την διαπραγμάτευση. 

Το πρόγραμμα ήταν λάθος. Απέτυχε παταγωδώς με τεράστιο κόστος για την ελληνική κοινωνία και την οικονομία. Το αποδεικνύουν πάνω από όλα οι αριθμοί. 

Η εκτόξευση του χρέους, η εκτόξευση της ανεργίας στο 30%, η συρρίκνωση κατά 1/3 περίπου του ΑΕΠ της χώρας, η τραγικά μαζική μετανάστευση και η απώλεια του νεανικού και επιστημονικού πληθυσμού της χώρας. Αυτά είναι γνωστά αλλά κυρίως σε εμάς που ούτως ή άλλως βιώσαμε αυτήν την πολιτική. 

Αφού η διευθύντρια του ταμείου διατάσσει εσωτερική έρευνα για την ανάληψη της ευθύνης των λαθών στο εσωτερικό του ΔΝΤ έχουμε την πρώτη έμμεση διπλωματική αναγνώριση της αποτυχίας του σχεδιασμένου προγράμματος που εφαρμόστηκε στη χώρα με βίαιο τρόπο. 

To ΔΝΤ βέβαια ξέρει τι έγινε στην Ελλάδα. Η χώρα αποτέλεσε γι αυτό τη χρυσή ευκαιρία να εισέλθει στην Ευρώπη και μέσω αυτής στο διεθνές προσκήνιο αφού κατά το 2010 είχε ξεμείνει από πελάτες βιώνοντας την υποβάθμιση του ρόλου του ένεκα των αποτελεσμάτων των πολιτικών που υλοποιούνταν υπό την ομπρέλα του. Ακόμα και η Τουρκία το είχε εκδιώξει μαζί με τα δανεικά που προσέφερε και το πλέγμα μέτρων που τα συνόδευε. 

Το σχεδιασμένο πρόγραμμα δεν εκτελέστηκε βέβαια ποτέ ακριβώς ένεκα της ελληνικής φαυλοκρατικής ελίτ που επέλεξε τι θα εφαρμόσει και τι δεν θα εφαρμόσει, με αποκλειστικό κριτήριο τη διατήρηση των προνομίων της και τη μετακύλιση όλων των βαρών στα σφάγια (όπως με περισσή ωμότητα δήλωσε και ο βουλευτής του Ποταμιού στη Βουλή, Λυκούδης), αλλά το πρόγραμμα ήταν ούτως ή άλλως λάθος.

Γι αυτό και πρέπει να αλλάξει, χωρίς να παίζουν τις κουμπάρες με την ελληνική πλευρά στις διαπραγματεύσεις που ακόμα παλεύει με την πλάτη στον τοίχο και μπράβο της.

Το ΔΝΤ φαίνεται ότι σε αυτό το χρονικό σημείο επιχειρεί να αποκαταστήσει τη δημόσια εικόνα του και επιχειρεί για δικούς του εσωτερικούς λόγους και σκοπιμότητες να αναδείξει κάποιες ευθύνες δικών του στελεχών για λόγους επικοινωνιακής στρατηγικής. Η εξέλιξη της δημοσιοποίησης της έρευνας του ΔΝΤ όμως μας εξυπηρετεί στο ποσοστό που δείχνει και πανηγυρικά έναντι όλων ότι το πρόγραμμα που εφαρμόστηκε στη χώρα ήταν λάθος. 

Θα μπορούσαμε μάλιστα να εκμεταλλευτούμε πολιτικά και επικοινωνιακά το γεγονός στη διαπραγμάτευση επιμένοντας στην αποφυγή ρυθμίσεων σε ένα πρόγραμμα που ο ίδιος ο σχεδιαστής του επιχειρεί να ανακαλύψει τις ευθύνες για τις αποτυχίες του σχεδιασμού του. 

Το δημοσίευμα της Real News αναφέρει: ''Πέντε χρόνια μετά την υπογραφή του πρώτου ελληνικού μνημονίου η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ, Kριστίν Λαγκάρντ διέταξε την διεξαγωγή έρευνας από ανεξάρτητη επιτροπή και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητα, προκειμένου να εξακριβωθεί ο ρόλος του Ταμείου στην κρίση της Ευρωζώνης και γιατί αυτή δεν έχει ξεπεραστεί ακόμα στην Ελλάδα σε αντίθεση με την Ιρλανδία.

Μετά από μια σειρά παραδοχών από υψηλόβαθμα στελέχη για λανθασμένες εκτιμήσεις, το ΔΝΤ επιδιώκει επισήμως πλέον να κάνει σαφές το πως επηρέασαν οι αποφάσεις και η πολιτική του τα προγράμματα διάσωσης.

Όπως αποκαλύπτει η Real News, ο επικεφαλής της ανεξάρτητης επιτροπής, Σίντζι Τακάτζι, έχει ήδη κινήσει τη διαδικασία των συνεντεύξεων με πολιτικούς, οικονομολόγους, καθηγητές, τραπεζίτες κ.α. 

Ήδη έχουν πραγματοποιηθεί συνεντεύξεις με το πρώην πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο καθώς και με την οικονομολόγο Μιράντα Ξαφά, ενώ πρόκειται να κληθούν οι πρώην υπουργοί Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας και Γιώργος Παπακωνσταντίνου.

Η έρευνα, που αναμένεται να διαρκέσει έως το τέλος του 2015, έχει προκαλέσει την αντίδραση του Ευρωπαϊκού Τμήματος του ΔΝΤ που προβάλλει το επιχείρημα ότι το ελληνικό πρόγραμμα δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα για να γίνει αντικείμενο έρευνας''.

Τελειώνοντας την ανάγνωση της είδησης μπορεί κανείς μόνο με θλίψη να σταθεί απέναντι στην επιμονή όλων των πολιτικών δυνάμεων και των ανθρώπων στη χώρα που επέμεναν όλα αυτά τα χρόνια να εκθειάζουν ως σωτήριο ένα αποτυχημένο πρόγραμμα που κατέστρεψε τη χώρα, εκτός των δικών της βέβαια παθογενειών που επιδεινώθηκαν αυτήν την 5ετια. 

Μόνο με θλίψη μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει πλέον όλους όσους ειρωνεύονταν τις διαδικασίες της Βουλής που δρομολόγησε αυτή η κυβέρνηση για την εξεταστική των αποτελεσμάτων των μνημονίων αν και η έρευνα θα όφειλε να προχωρήσει και στις χρονικές περιόδους της διακυβέρνησης Καραμανλή που μας οδήγησαν στην οικονομική κατάρρευση και στην αγκαλιά του ΔΝΤ. 

Μετά από καιρό πάντως και όταν η ομαλότητα θα αποκατασταθεί, οι επόμενες γενιές θα πετάξουν στον κάλαθο των αχρήστων όλες αυτές τις φωνές και τους εκφραστές τους. 

Στην ιστορία θα αντέξουν όσοι εξέφρασαν την ρήξη και την αντίθεση τους με ότι συνέβαινε στη χώρα αυτήν την καταστρεπτική 5ετια και ιδίως όσους προσπάθησαν και κατάφεραν μέσα από τα κοινωνικά και οικονομικά ερείπια να διαμορφώσουν μια εθνική ωφέλιμη στρατηγική για την αποκατάσταση της θανάσιμα πληγωμένης Ελλάδας.