Η στρατηγική του φόβου νικήθηκε

Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας αποτελεί την αρχή του κύκνειου άσματος αυτής της κυβέρνησης. Του ακροδεξιού αυτού μορφώματος που παρέα με το πιο βρώμικο ΠΑΣΟΚ οδήγησαν πολιτικά και οικονομικά τη χώρα στα όρια της ευτέλειας.  

Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας είναι απαγορευτικό για συγκέντρωση 180 βουλευτών ακόμα και στις επόμενες ψηφοφορίες, ανεξαρτήτως του προσώπου του υποψηφίου. Τα κριτήρια της ψηφοφορίας είναι πολιτικά. Με πολιτικά επιχειρήματα άλλωστε επιχειρήθηκε και η συστράτευση για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας και από την κυβέρνηση. 

Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας δεν είναι τυχαίο. Συνδέεται και αποκρυσταλλώνει την αίσθηση της κοινής γνώμης. Εισπράττουν το πολιτικό κλίμα από τον κόσμο οι βουλευτές. Οι συμπάθιοι βουλευτές εκτός ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που φλέρταραν με μια θετική ψήφο, κάποιοι ανεξάρτητοι δηλαδή βουλευτές ή κάποιοι άλλοι βουλευτές από άλλα κόμματα, δεν στήριξαν τελικά, στέλνοντας το μήνυμα. Δεν μπορούμε, δεν γίνεται. 

Ο κόσμος δεν θέλει πλέον αυτούς τους ανθρώπους στην διακυβέρνηση της χώρας. Το μήνυμα είναι σαφές και μεταφέρεται και οι βουλευτές υποχρεώθηκαν να ευθυγραμμιστούν με το πολιτικό κλίμα της εποχής. 

Το πρώτο λοιπόν εύκολο συμπέρασμα της ψηφοφορίας είναι ότι αυτό το κυβερνητικό μόρφωμα πλέον έφαγε τα ψωμιά του. Δεν θα φύγει εύκολα αλλά θα μας αποχαιρετήσει αφού ουσιαστικά το διώχνει ο κόσμος και αυτό θα φανεί και στην κάλπη σύντομα. 

Το δεύτερο όμως σημαντικό που ανέδειξε αυτή η ψηφοφορία είναι ότι η στρατηγική του φόβου δεν αποδίδει πια. Καταρρέει η τελευταία ελπίδα της κυβέρνησης ως στρατηγική για την διαιώνιση της στην εξουσία. Ο φόβος. Η διασπορά του για να επιστρέψουν οι ψηφοφόροι στην αγκαλιά του πατέρα που θα τους φροντίσει μπροστά στον κίνδυνο. Ο κόσμος όμως κατάλαβε. 

Κατά έναν απολαυστικό τρόπο μάλιστα ο κόσμος περισσότερο γελά τώρα, παρά ασχολείται σοβαρά με τους καταστροφολογούντες. Τους δουλεύει πλέον όπως τον δούλευαν βέβαια κάποτε και αυτοί. 

Ο κόσμος γελά για τους καταποντισμούς που θα έρθουν με τον ΣΥΡΙΖΑ, την δραχμή, το φαγητό που θα λιγοστεύει, την αναρχία και την λεηλασία στα σουπερμάρκετ, τις κατσαρίδες που θα αναγκαστούμε να τρώμε στο τέλος αν δεν έχουμε Υπουργό Ανάπτυξης κάποιον ρεαλιστή τύπου Γιακουμάτου. 

Αν και πάλι επιστρατεύτηκαν μέσα από τα διαπλεκόμενα μίντια, οι γνωστοί τρομοκράτες παπαγάλοι, οι εθνικοί μας πολιτικοί σχολιαστές στον τύπο και την τηλεόραση, αν και επιστρατεύτηκαν ακόμα και θεσμικοί ''φίλοι'', πρόσωπα εντός και εκτός Ελλάδος που τρομολάγνησαν με τον τρόπο τους, όπως ο Γιούνκερ ή ο Στουρνάρας, ο κόσμος πλέον δεν φοβάται. 

Γελά! 

Και δεν γελά επειδή είναι ανόητος. 

Ούτε επειδή είναι ανεύθυνος. 

Θα αναζητήσει τις λύσεις και τις διεξόδους του. 

Ο κόσμος γελά με αυτούς που τον κοροϊδεύουν επειδή κατάλαβε την απάτη. 

Και επειδή συνειδητοποίησε έστω αργά και αφού υποθηκεύτηκαν γενιές, το πραγματικό πολιτικό μέγεθος αυτών που τον εξουσίαζαν τόσα χρόνια με το μαστίγιο. 

Πολιτικοί απατεώνες μικρομεσαίου βεληνεκούς που τρόμαζαν τον κόσμο επίτηδες. Ακόμα βέβαια θα το επιχειρούν ώστε  να περισώσουν έστω ότι σώζεται. Τι ντροπή όμως αλήθεια! Το κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ μιας κυβέρνησης και των πολιτών της, να βασίζεται στην τρομοκρατία και τον εκφοβισμό. 

Τι ντροπή αλήθεια! 

Για όσους συμμετέχουν σε αυτό το παιχνίδι είτε από συμφέρον είτε από ιδεοληψίες. 

Πόσο πολύ δεν σέβονται τον κόσμο. 

Πόση μισαλλοδοξία και αρνητική ενέργεια!
Πολλοί άλλωστε χλευάζουν τον κόσμο.

Ο κόσμος όμως βαρέθηκε να φοβάται τι παραπάνω μπορεί να του συμβεί με τον ΣΥΡΙΖΑ. 

Oλα όσα τον απειλούσαν ότι θα του συμβούν τα έζησε ήδη! Κουράστηκε με την καραμέλα. Τσίμπησε το δόλωμα, πιάστηκε στο αγκίστρι, το πλήρωσε και πλέον αντιδρά. Δεν τσιμπά τώρα το δόλωμα.

Η στρατηγική του φόβου νικήθηκε. Το είπε και ο Αλέξης ο Τσίπρας όχι τυχαία. 

Σίγουρα βέβαια κάποιοι θα τον επιχειρούν να τον συντηρήσουν διαρκώς. Είμαστε σε προεκλογική περίοδο. Υπάρχουν πολλά συμφέροντα διαφόρων μεγεθών γύρω από αυτήν την φαυλοκρατία που ακόμα διοικεί την χώρα και υπάρχουν και άνθρωποι με ιδεοληψίες. 

Κάποιοι θα σταθούν τώρα απέναντι στον κόσμο στον κόσμο με χλευασμό βλέποντας την ήτταν όσων αντιπροσωπεύουν να έρχεται. ΄Αλλοι, θα σταθούν εχθρικά, γαυγίζοντας με τρόπο:

''Τι κάνεις; Τι κάνεις; Γιατί μας αψηφάς; Γίνεται χωρίς εμάς; 

 Kαι εν πάσει περιπτώσει ακόμα και αν δεν μας πολυγουστάρεις μετά από όλα αυτά, δεν φοβάσαι, έστω, αρκετά που θα ρθει ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με αυτές τις φοβερές πληγές και κατάρες του Φαραώ;'' 

-Όχι. Γελώ.
Αυτή ήταν η απάντηση!

Κοίτα με.
Γελώ!

 Η στρατηγική του φόβου, νικήθηκε.

Που είναι οι φιλελεύθεροι ;

Οδηγούμαστε σε εθνικές εκλογές. Ο σχηματισμός της επόμενης κυβέρνησης διεκδικείται μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ με την σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση να συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες νίκης. 

Και τα δύο ανταγωνιστικά κόμματα ωστόσο έχουν ξεκάθαρα και διακριτά σημεία αφήγησης στον πολιτικό τους μύθο. Όσο και αν συνηθίζουμε να λέμε ότι οι παραδοσιακές διαχωριστικές γραμμές μεταξύ δεξιάς και αριστεράς έχουν πλέον υποχωρήσει, κάτι τέτοιο είναι εν μέρει μόνο αληθές. Γεγονός είναι ότι υφίστανται έστω και μετασχηματισμένες. 

Η Νέα Δημοκρατία ακολουθεί μία ξεκάθαρα δεξιά ρητορική χωρίς να κρύβει το πολιτικό της ύφος. Έχει καταφέρει μάλιστα να μπολιάσει ακόμα και ακροδεξιούς Υπουργούς και βουλευτές με αντίστοιχους της λαϊκής δεξιάς για το ''αγαθό" της διακυβέρνησης της χώρας. 

Η Νέα Δημοκρατία όμως ακολουθεί ξεκάθαρα και δεξιές πρακτικές. Λειτουργεί αυταρχικά, απαξιώνει τους δημοκρατικούς θεσμούς που ποτέ δεν ήταν η αδυναμία της, θεσμοθετεί με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, προτιμά να ψηφίζει νόμους με την μορφή νυχτερινών τροπολογιών, δεν έχει κανένα πρόβλημα να φροντίζει κολλητούς και να τους αμνηστεύει μέσω νόμων ενώ στην πράξη ο κάθε Υπουργός οικειοποιείται το κράτος. Όταν χρειάζεται άλλωστε κάποιοι τηλεφωνούν και στους δικαστές όπως ομολόγησε ο κ. Αθανασίου. 

Υπάρχει όμως μια ξεκάθαρα -ακρο-δεξιά αφήγηση με πρόσωπα που την συγκροτούν. Κάποιος μύθος και η κατάλληλη αναγνωρίσιμη ρητορική για τον μέσο δεξιό ψηφοφόρο. Η Νέα Δημοκρατία ποτέ δεν έπαψε να επικοινωνεί με το βασικό της εκλογικό της κοινό, τους ''νοικοκυραίους'', ακόμα και παίζοντας το αγαπημένο παιχνίδι ''νόμος και τάξη'' όποτε σκουραίνουν τα πράγματα ή και απειλώντας τους ότι θα τους πάρουν τα σπίτια οι νεοκομμουνιστές αν ποτέ έρθουν στην εξουσία κ.τ.λ. 

Ο μέσος δεξιός ψηφοφόρους όμως ακούει την φωνή της δεξιάς τριγύρω του. Ξεκάθαρα. Και αν είναι ιδιότροπος ή μπερδεμένος δεν την ακούει μόνο από τη Νέα Δημοκρατία αλλά και από άλλα δεξιά κόμματα σε διάφορες εκδοχές (ΑΝΕΛ, ΛΑΟΣ, Ρίζες, Νέα Μέρα, Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα).  

Η αριστερά έχει επίσης την δική της πολιτική αφήγηση. Την έχτισε μέσα από τα γνώριμα χαρακτηριστικά της. Θεωρεί και διακηρύσσει ότι το μείγμα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που ακολουθείται καταδυναστεύει την χώρα. Μέμφεται την τραπεζοκρατία, το συνταγολόγιο του ΔΝΤ, τους οίκους αξιολόγησης και τα χρηματιστήρια, παλεύει για την αποκατάσταση του κοινωνικού κράτους, μιλά για φορολογική, οικονομική και κοινωνική δικαιοσύνη που θεωρεί ότι πλήττεται με την ακολουθούμενη σχεδιαζόμενη πολιτική που αυξάνει τις ανισότητες. 

Πρεσβεύει εξάλλου και τονίζει ότι οι αλλαγές στην πολιτική και στην οικονομία δεν γίνεται να συμβούν από τα ίδια κόμματα και τους ίδιους πολιτικούς που πτώχευσαν την χώρα. Γι αυτό και ζητά την ανατροπή τους. Η αριστερά λοιπόν εκφράζει μία ρήξη. Άλλοτε εκπεφρασμένη λελογισμένα άλλοτε σκληρότερα καταφέρνει όμως να ενώσει όμως τον κόσμο της, το εκλογικό της κοινό, τους μικρομεσαίους, τους αδυνάτους, τους πληγέντες της κρίσης, με την κοινή αφήγηση της ανατροπής. 

Ο αριστερός και ο ευρύτερα δημοκρατικός ψηφοφόρος λοιπόν έχει τους λόγους που χρειάζεται για να ακολουθήσει τον ΣΥΡΙΖΑ και την ρητορική του. Ή και άλλα κόμματα της αριστεράς στο σημερινό πολιτικό σκηνικό της χώρας. Ακούει όμως την φωνή της αριστεράς γύρω του, την βλέπει και στους δρόμους. 

Αυτό είναι λοιπόν το πολιτικό πεδίο της ιδεολογικής αντιπαράθεσης και είναι ξεκάθαρο. Για τις ανάγκες του άρθρου δεν έχει καμία σημασία αν και κατά πόσο πείθεται ο καθένας από την κάθε πλευρά. Σημασία έχει μόνον η πολιτική αφήγηση που υφίσταται και έχει διακριτά χαρακτηριστικά τόσο στην αριστερά όσο και στην δεξιά στην Ελλάδα, τμήμα της οποίας κάποιοι θεωρούν πλέον και το νεοσυντηρητικό ΠΑΣΟΚ.

Θα περίμενε λοιπόν κανείς, μέσα σε αυτό το ιδεολογικά φορτισμένο δίπολο, να εμφανιστεί κάπου και ο πολιτικός χώρος του φιλελευθερισμού στην χώρα. Τουλάχιστον ως πολιτική αφήγηση. Μία πολιτική έκφραση ας πούμε των ιδεών του Καποδίστρια ή της αντίληψης του Ελευθέριου Βενιζέλου. Του Τζέφερσον ή του Αβραάμ Λίνκολν εκτός συνόρων. Πρότυπα υπάρχουν. Όπως και ευκαιρίες ανάδειξης με δεδομένη και την ανυπαρξία της κεντροαριστεράς. 

Η φιλελεύθερη αφήγηση όμως απουσιάζει ολοκληρωτικά στην Ελλάδα. Δεν έχει καν κάποιο βασικό εκφραστή. Ούτε ως πρόσωπο, ούτε ως κόμμα. Ούτε η Δημιουργία Ξανά, ούτε η Δράση, μπορούν να αποκτήσουν σταθερό πολιτικό κοινό και κοινοβουλευτικό ενδιαφέρον.

Η φιλελεύθερη αφήγηση, από τα κόμματα τουλάχιστον που αυτοχαρακτηρίζονται ως τέτοια στην Ελλάδα, απουσιάζει επειδή δεν έχει σοβαρούς εκφραστές. Τόσο τουλάχιστον ώστε να μπορούν να συγκροτήσουν έναν στοιχειώδη πολιτικό μύθο που μπορούν να επικοινωνήσουν απλοϊκά στον κόσμο. 

Ο κόσμος δεν έχει καταλάβει, και δεν φταίει γι αυτό, τις θέσεις των φιλελεύθερων κομμάτων για τα προβλήματα του. Δεν καταλαβαίνει τι και πως. Δεν ασχολείται λοιπόν. Ο φιλελεύθερος πολιτικός χώρος είναι μακριά από οποιαδήποτε κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και συμμετοχή στο πολιτικό παιχνίδι της δημοκρατίας. 

Ακόμα χειρότερα, η ρητορική του και οι φίλοι του τελικώς λειτουργούν ως πασπαρτού των κυβερνώντων κομμάτων. Η αδυναμία παρουσίασης εναλλακτικής πρότασης και η απορρόφηση όλης της πολιτικής ενέργειας στην καταδίκη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οδηγεί τελικά τους εν δυνάμει πολιτικούς φίλους ή ψηφοφόρους του φιλελεύθερου χώρου στα κόμματα της εξουσίας.

Στον Σαμαρά δηλαδή και τον Βενιζέλο! Συνειδητά ή μη, η δαιμονοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το γαϊτανάκι οδηγεί. Και στον ίδιο φαύλο κύκλο. Άλλοι πάλι τρέχουν στους 58 ή στο Ποτάμι. Μύλος!

Σε κάθε περίπτωση, ο πολιτικός φιλελευθερισμός, ιδεολογία που έχει κοινά και με τις αξίες της οικουμενικής αριστεράς αλλά και με τον Ευρωπαϊκό προσανατολισμό της παραδοσιακής δεξιάς, θα μπορούσε να αναζητήσει σοβαρά τον ρόλο του στη σημερινή πολιτική συγκυρία. Το προσπάθησε μάλλον αλλά απέτυχε. Κατέληξε να γκρινιάζει μόνο. Ευθύνεται για την πολιτική του ανυπαρξία και την λειτουργία του ως συνιστώσα της νεοσυντήρησης. 

Μια χώρα χωρίς φιλελεύθερους...

Είναι δυνατόν; 

Που είναι οι φιλελεύθεροι; 

Οι καιροί αλλάζουν

Ένα παιδί θα ζήσει!

Θα ήταν ντροπή για την Ελλάδα ως χώρα να πάρει αυτό το φέρετρο στις πλάτες της. 

Θα ήταν ντροπή για τους Έλληνες και δεν θα τους εξέφραζε κατά πλειοψηφία.

Μετρήσαμε στην υπόθεση του Ρωμανού, ξεκάθαρα στο τέλος, λίγες ώρες πριν το τέλος, εκεί που πλέον τέθηκε ως διακύβευμα η επιβίωση του, τους φίλους του Ανθρώπου στην Ελλάδα. 

Δεν είναι θέμα κομμάτων. Δεν είναι θέμα ιδεολογιών. Δεν είναι θέμα ιδεοληψιών. Ή δεν θα έπρεπε να είναι. 

Όλα τα κόμματα στο τέλος, την Τρίτη το βράδυ, κατέθεσαν τροπολογίες για να καμφθεί η επικίνδυνη για την χώρα ακροδεξιά αντίληψη ότι το κράτος τάχα δεν κάμπτεται και η δημοκρατία δεν εκβιάζεται. 

Μια κυβέρνηση που κουρελιάσει όλα αυτά τα χρόνια κάθε ικμάδα αξιοκρατίας, κάθε ίχνος σεβασμού στη νομιμότητα και έχει στραγγαλίσει όλους τους πυλώνες του καταρρακωμένου δημοκρατικού πολιτεύματος, από την νομοθετική μέχρι την εκτελεστική εξουσία, απομονώθηκε. Η Χρυσή Αυγή μόνο έμεινε στο τέλος να στηρίζει ηθικά τον Αθανασίου στην Βουλή.

Κανείς από τους κυβερνώντες δεν μπορούσε να διανοηθεί πως κάποιος μπορεί όχι μόνο να διακινδυνεύσει αλλά και να θυσιάζει την ζωή του για ένα δικαίωμα. Δεν μπορούσαν να το εννοήσουν ως ενδεχόμενο. Πως μπορεί κάποιος να διακινδυνεύει πράγματα έξω από τα φράγκα και την εξουσία; Και μάλιστα την ίδια την ζωή του; 

Μπλόφα θα κάνει. Μερικοί έλεγαν ότι είναι και τρελός. Ο Ρωμανός πέθαινε και αυτοί νόμιζαν ότι μπλόφαρε. Μικρότητα με άκρως συντηρητική νοοτροπία. Και η δεσποτική αλαζονεία της εξουσίας. Εμείς είμαστε ο νόμος και το κράτος. Δεν υποχωρούμε. Δεν μπορούσαν όμως να σηκώσουν το φέρετρο, το παιδί δεν μπλόφαρε και ο κόσμος φώναξε. Βγήκε στους δρόμους. Συμπαραστάθηκε. Κατά δεκάδες χιλιάδες. 

Μετρήσαμε λοιπόν τους φίλους του Ανθρώπου σε όλη αυτήν την πορεία αλλά και στο τέλος. 

Εκεί μεταξύ άλλων είδαμε και την εκπληκτική ανακοίνωση του υπευθύνου για τα ανθρώπινα δικαιώματα ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων του Ποταμιού. Την παραθέτω με ντροπή στο κείμενο για όσους δεν την έχουν διαβάσει. Επίθεση του Ποταμιού στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για τις άδειες κρατουμένων.  Ή Ο ΣΥΡΙΖΑ καταργεί την φυλακή.

Η ανακοίνωση δείχνει ένα συντηρητικό και όχι μεταρρυθμιστικό μόρφωμα το οποίο εκπαιδεύει τους ψηφοφόρους τους σε εμφυλιακές πρακτικές. Έχουμε ένα παιδί που πεθαίνει και αυτοί ασκούν κριτική στον Συριζα... Δεν υπάρχει καμία θέση στο κείμενο που να μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημα και μάλλον το πρόβλημα αγνοείται για εξυπηρέτηση κομματικών σκοπιμοτήτων. Ουδείς ασχολείται με την ανθρώπινη ζωή. Δεν είναι τώρα ώρα για κομματική κριτική είναι η ανθρώπινη ζωή που πρέπει να προστατευτεί τώρα. Και δεν προστατεύεται με μισάνθρωπα και ανέξοδα τιτιβίσματα. 

Φαντάζομαι λοιπόν ότι από αύριο θα ξεχωρίζουμε τους φίλους του Ποταμιού βάσει του ύφους της ανακοίνωσης ότι θα κυκλοφορούν ανάμεσα μας με αλεξίσφαιρα γιλέκα, τεθωρακισμένα οχήματα και κράνη καθότι ο Ρωμανός μπορεί να πάρει καμία εκπαιδευτική άδεια. Οι φίλοι, από την άλλη του κυβερνώντος κόμματος θα έχουν ένα ακόμα φόβο να αντιμετωπίσουν μαζί με τον τρόμο που σκορπίζουν οι αερομεταφερόμενες ταξιαρχίες των ιπτάμενων αναρχικών στις ζωές τους. 

Και όμως η Ελλάδα μόλις έγινε καλύτερη! 

Ένα παιδί θα ζήσει, θα σπουδάσει και θα έχει την ευκαιρία να χαμογελάσει και εμείς μαζί του όταν πάρει το πτυχίο του. Γιατί ένα σχολείο κλείνει μια φυλακή. Αυτό είχε ειπωθεί από την εποχή της Αναγέννησης. 

Πάνω από όλα όμως ένα παιδί θα ζήσει! Οι υγιείς Έλληνες χαίρονται. Κάποιοι, αρκετοί, πολλοί, ενταγμένοι και ανένταχτοι πάλεψαν, πίεσαν, προσπάθησαν ο καθένας με τον τρόπο του. Μόνο στους δρόμους συμπαραστάθηκε σε όλες τις πόλεις της Ελλάδος δεκάδες χιλιάδες κόσμου. Η δημοκρατία μπορεί να μας φέρει κοντά τουλάχιστον στα ανθρώπινα. Οι εξαιρέσεις ας μείνουν εξαιρέσεις. 

Σταχυολογώ λοιπόν ορισμένες ωραίες αναρτήσεις φίλων από σχόλια τους εντός του φατσοβιβλίου. 

Ο Νίκος ο Σαραντάκος έγραψε: ''Μεγάλη νίκη, πρώτα και κύρια του Νίκου Ρωμανού, έπειτα των δικών του ανθρώπων και τέλος του πολύμορφου κινήματος αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε και γιγαντώθηκε και ανάγκασε τη μέχρι πρότινος αδιάλλακτη κυβέρνηση να υποχωρήσει. Μεγάλη ήττα ορισμένων που ζητούσαν να υπογράψει δήλωση ο Ρωμανός ή που ανέλυαν όσα φοβερά θα πάθαινε το σωφρονιστικό σύστημα αν ικανοποιούνταν τα αιτήματά του''.

Ο Κώστας ο Μαρματάκης: "Δεν νικά ΚΑΝΕΙΣ μόνος του...Έτσι και τώρα: Νίκησαν ΟΛΟΙ όσοι βοήθησαν, νοιάστηκαν, δάκρυσαν, πορεύτηκαν, μίλησαν, έγραψαν, έτρεξαν, πήραν πρωτοβουλίες, κινηματικοί, θεσμικοί, απλοί πολίτες, ενταγμένοι κι ανένταχτοι...Και πρώτα απ΄ όλα και πάνω απ όλους ο ίδιος ο Νίκος. Ας το χουμε στο μυαλό μας την ώρα της χαράς. Κι ας προσέχουμε γιατί δε δικαιούται ΚΑΝΕΙΣ να δείχνει ασέβεια σ όλο αυτόν τον κόσμο''.

Aς χαρούμε λοιπόν. 10/12 είναι η παγκόσμια ημέρα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. 

Αυτοί που την τίμησαν μπορούν να την χαίρονται ιδιαιτέρως στην Ελλάδα!

Όσον αφορά τον ίδιο τον πρωταγωνιστή, το παιδί και τον άνθρωπο που θα συνεχίσει την ζωή και όταν την ξεχάσουμε. Έγραψε ιστορία, είναι ο πρώτος απεργός πείνας που άντεξε 31 ημέρες στην Ελλάδα, έφτασε σχεδόν στο τέλος και δικαιώθηκε σε κάτι που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι άξιζε. Οι προκλήσεις είναι μπροστά του και θα τις ευκαιρίες να τις εκμεταλλευτεί για να δικαιώσει και τον εαυτό του και όλους όσους πίστεψαν και πιστεύουν στον Άνθρωπο. 

 Όσον αφορά την δημοκρατία στη χώρα μας. Αυτή ψήλωσε λίγο! Διεκδίκησε και πέτυχε τουλάχιστον να μην είναι εκδικητική και μισάνθρωπη. Είναι ένα καλό βήμα. Οι καιροί αλλάζουν!

Τι χώρα είναι αυτή στην οποία πρέπει να φοβάσαι την αστυνομία;

Τα βλέπουμε χρόνια. Τα ξέρουμε χρόνια. Τα έχει δει όλος ο κόσμος που έχει κατέβει κάποτε έστω μία - δύο φορές σε κάποια μεγάλωση διαδήλωση κάποτε στη ζωή του. Τα έχουμε δει σε φωτογραφίες και βίντεο. Έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε κουκουλοφόρους να φωτογραφίζονται δίπλα στα ΜΑΤ βρίζοντας χυδαία τον κόσμο. Έχουν πονέσει τα μάτια μας να βλέπουμε κουκουλοφόρους να βγαίνουν μέσα από τις τάξεις της αστυνομίας και να πετάνε πέτρες στον κόσμο κατά την διάρκεια επεισοδίων. Έχουμε δει σε βίντεο τα ΜΑΤ και την αστυνομία να φυγαδεύουν "γνωστούς άγνωστους'' ακόμα και πίσω από τη Βουλή.

Βαρεθήκαμε τόσα χρόνια να βλέπουμε αυτούς τους κουκουλοφόρους, τα ίδια 50-100 άτομα να είναι οι πρωταγωνιστές σε κάθε μεγάλη διαδήλωση στη χώρα και στο τέλος να την διαλύουν. Ακόμα και εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου όπως στην πρώτη μεγάλη διαδήλωση του μνημονίου, που θέλουν να διαδηλώσουν ειρηνικά για να εκφράσουν το οτιδήποτε, υπομένουν κάθε φορά την βίαια διάλυση της προσπάθειας τους με ξύλο, δακρυγόνα, κυνηγητό και κρότου λάμψης. Υπάρχει έλλειψη σεβασμού στην καλύτερη περίπτωση λόγω πλήρους επιχειρησιακής ανικανότητας της αστυνομίας. Υπάρχουν 700 και 1000 άτομα από τις δυνάμεις των ΜΑΤ στις διαδηλώσεις με πλήρη εξοπλισμό που αδυνατούν να συλλάβουν 50-100 μπαχαλάκηδες επί δεκαετίες. Ανικανότητα; 

Έχει καθιερωθεί τα ΜΑΤ να συμμετέχουν ενεργά στην διάλυση των διαδηλώσεων με διάφορους τρόπους επειδή αυτό βολεύει την εκάστοτε κυβέρνηση. Τώρα φτάσαμε στο σημείο να προκαλούν κιόλας. Καταγγελίες για απρόκλητες επιθέσεις αστυνομικών Στα Εξάρχεια χτες τρομοκρατούσαν τον κόσμο προκαλώντας αδιακρίτως μετά την πορεία. Ακόμα και δημοσιογράφους. Πριν λίγες ημέρες χτυπήθηκε ένας περιπτεράς επειδή έδινε νερά στον κόσμο που τον έπνιγαν τα δακρυγόνα. Ντροπή. 

  

Φτάσαμε να βλέπουμε τα ΜΑΤ να χτυπάνε με σιδερογροθιές και γυναίκες στο κεφάλι όπως έξω από το Υπουργείο Οικονομικών που διαδήλωναν οι καθαρίστριες. Αμέτρητα περιστατικά αδικαιολόγητης, παράνομης και επικίνδυνης αστυνομικής βίας τα τελευταία χρόνια. Υπάρχουν βέβαια και πολλά άλλα που δεν είναι καταγεγραμμένα σε οπτικοακουστικό υλικό. 

Ας μας εξηγήσει ο αποτυχημένος μπασκετπολίστας γιατί βλέπουμε ΜΑΤ στο δρόμο να μαζεύουν μπουκάλια και μολότωφ από το δρόμο και να τις τοποθετούν σε τσάντες διαδηλωτών επί ημερών του. Βίντεο με άντρες των ΜΑΤ να φορτώνουν μπουκάλι σε τσάντα διαδηλωτή Τι τα βάζουν τα ΜΑΤ τα μπουκάλια στις τσάντες τρίτων; Για σουβενίρ;

Τα υπομένουμε χρόνια όλα αυτά δεν ξέρω για ποιον λόγο. Πάντως μηδέν εις το πηλίκο. Από τα δικαστήρια ακόμα ακούγονται οι δικαστές να ρωτούν: Mα είναι δυνατόν να λέει ψέμματα η αστυνομία; Ναι, είναι. Yπενθυμίζουμε ότι στα σώματα ασφαλείας όπως αποδεικνύεται από τους ειδικούς εκλογικούς καταλόγους η Χρυσή Αυγή είχε ποσοστά περίπου στο 40%. 

Το ειρηνικό της πορείας στις διαδηλώσεις προχθές το περιφρούρησε ο κόσμος. Μπράβο του. Σε όλες τις πόλεις της Ελλάδος. Αμαυρώθηκε πάλι από τους γνωστούς - αγνώστους σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα και από τα ΜΑΤ. Υπάρχουν μαρτυρίες αλλά και οπτικοακουστικό υλικό για προβοκάτσιες σε όλο το διαδίκτυο. Είναι ξεφτίλα πια όλοι να προσποιούμαστε ότι δεν τρέχει τίποτα ή να κάνουμε τα στραβά μάτια επειδή ''αυτός είναι ο ρόλος της αστυνομίας''. 

Ο ρόλος της αστυνομίας δεν είναι να συμμετέχει στο έργο νόμος και τάξη που εμπνέεται ο κάθε μικρόνοος ακροδεξιός Υπουργός ή Πρωθυπουργός επειδή αυτό κρατάει στο μαντρί τους νοικoκυραίους για ψηφοθηρικούς λόγους. Στήνεται σκηνικό για νοικοκυραίους Νισάφι. Η χρήση της διοίκησης  για κυβερνητικές σκοπιμότητες έχει παγιωθεί στην Ελλάδα αλλά δεν σημαίνει ότι πρέπει να γίνει και αποδεκτή ως κανονικότητα. Ούτε βέβαια η κρατική βία είναι εξορισμού νόμιμη επειδή είναι κρατική. 

Περαιτέρω είναι λάθος της ίδιας της αστυνομίας να συμμετέχει σε παιχνίδια που δεν την αφορούν. Την χρησιμοποιούν. Δεν πρέπει να το δέχεται. Αδικούνται και οι σωστοί αστυνομικοί. Η αστυνομία, το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης που μετονόμασε αυτή η αυταρχική συγκυβερνητική καρικατούρα σε Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, προφανώς με περισσή διάθεση εμφατικής ειρωνίας, έχει υποχρέωση να προστατεύει τους πολίτες. Η ΕΛΑΣ έχει υποχρέωση να αφήσει τον κόσμο να διαδηλώσει και να συλλάβει αυτούς που μεταχειρίζονται βία. Είναι πολύ λίγοι και συγκεκριμένοι και δεν έχουν σχέση με τον κόσμο που βάλλεται. Αυτό ορίζει η δημοκρατία. 

Το επιχειρησιακό σκέλος της αστυνομίας οφείλει να καταλάβει ότι αυτά τα σκηνικά πλήττουν πρωτίστως τον ίδιο το ρόλο της ΕΛΑΣ. Αν δεν το καταλαβαίνουν πρέπει κάποιος Εισαγγελέας να κάνει τα νόμιμα και τα δέοντα. Αλλά οι δικαστές ασχολούνται με τα αναδρομικά τους τώρα. Η αστυνομία πάντως δεν είναι υπεράνω του νόμου. Είναι ντροπή σε κάθε περίπτωση για ένα ''ευνομούμενο'' κράτος -ας το πούμε έτσι κατ' ευφημισμό για την χώρα μας- να έχει μια αστυνομία που προκαλεί τον κόσμο με ή χωρίς κουκούλες. Γιατί αυτό έζησε πολύς κόσμος σε διαφορετικές πόλεις περιγράφοντας ακριβώς τα ίδια γεγονότα. Δεν ήταν τυχαίο. 

Για την θλιβερή και επικίνδυνη αυτή πραγματικότητα που πρέπει να αλλάξει, τα λόγια ενός Γερμανού τουρίστα που ήταν σε διακοπές και βρέθηκε σε ένα λάθος σημείο, σε μία λάθος χρονική στιγμή, σε μία από τις πρόσφατες διαδηλώσεις, δείχνουν πόσο παράλογη φαίνεται η πραγματικότητα σε τρίτους.

«Δεν είχα όπλα, το πρόσωπο μου ήταν ακάλυπτο, βρισκόμουν μόνος μου σε μια γωνία σηκώνοντας τα χέρια ψηλά για να δείξω ότι είμαι άοπλος. Απλά με χτύπησαν με τα γκλομπ. Δεν έκανα τίποτα, δεν είπα τίποτα. Όταν βρέθηκα στο έδαφος φωνάζοντας άρχισαν να με χτυπάνε περισσότεροι αστυνομικοί. Τι χώρα είναι αυτή στην οποία πρέπει να φοβάσαι την αστυνομία;» Απορία Γερμανού τουρίστα για τα δέοντα της ΕΛΑΣ

Μπορεί να απαντήσει κανείς; 

Με σούσι και Μπετόβεν

Η αίσθηση που κυριαρχεί στους δημοσιογραφικούς κύκλους για τις διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με την Τρόικα είναι ότι οι καταστάσεις είναι οριακές. Το σχετικό κλίμα μεταφέρεται στη χώρα από τα μέσα ενημέρωσης. 

Για την άγρια νύχτα των αρχηγών στο Μέγαρο Μαξίμου και το ξέσπασμα του Πρωθυπουργού απέναντι στα παιχνίδια της Τρόικας μας πληροφορεί το Βήμα. Στο ρεπορτάζ διαβάζουμε ότι ''η ελληνική κυβέρνηση τελεί υπό την ασφυκτική πίεση της τρόικας αλλά και του χρόνου που πλέον εξαντλείται, καθώς οι ελεγκτές μοιάζουν να μετέρχονται στην αξιολόγηση του Mνημονίου κάθε μέσο πίεσης προς την ελληνική πλευρά.''

Σε παρόμοιους τόνους η Καθημερινή μας ενημερώνει για την σκληρή μάχη με την Τρόικα και τον χρόνο που δίνει η κυβέρνηση και τα αδιέξοδα των διαπραγματεύσεων. ''Η φόρτιση από την εξέλιξη της συνάντησης, η κόπωση αλλά και η αδιαλλαξία της τρόικας δημιούργησαν ένα εύφλεκτο πεδίο μεταξύ της ελληνικής πλευράς και των εκπροσώπων των δανειστών μας που ήταν θέμα χρόνου να πάρει φωτιά. Κάποια στιγμή οι Τροϊκανοί έθεσαν αιφνιδίως ζήτημα μεγαλύτερης μείωσης στους μισθούς. Σήμερα προγραμματίζεται (ώρα 15.00) συνάντηση των κ. Αντ. Σαμαρά και Ευ. Βενιζέλου για την επισκόπηση της κατάστασης που έχει δημιουργηθεί''.

Kαι στα ηλεκτρονικά μέσα διαβάζουμε ότι η μάχη με την Τρόικα είναι δύσκολη, πολλά θέματα είναι ανοιχτά αλλά η Ελλάδα έχει όπλα σύμφωνα με τις δηλώσεις του Υπουργού Οικονομικών μας.

Όποιος αναγνώστης έχει φτάσει μέχρι αυτό το σημείο χωρίς να έχει συνειδητοποιήσει ότι ο γράφων τον εξαπατά σημαίνει ότι παρασύρεται εύκολα στη διαχείριση της πληροφορίας. Υπάρχουν τρία άρθρα, με περιληπτικό σχολιασμό για τις διαπραγματεύσεις, εκ των οποίων μόνο το ένα αφορά το παρόν. Τα υπόλοιπα αφορούν διαπραγματεύσεις άλλων εποχών ξεκινώντας από το 2011. Τα σχόλια που συνοδεύουν τα άρθρα είναι επίσης ανακατεμένα. Φυσικά όλα είναι πανομοιότυπα μεταξύ τους. 

Η παρουσίαση της είδησης των σκληρών διαπραγματεύσεων με την Τρόικα παραμένει δραματικά όμοια από το 2010 μέχρι σήμερα. Τα ίδια κλισέ κείμενα στον ίδιο τόνο. Απλά αλλάζουν τα ονόματα των Υπουργών ή και των Πρωθυπουργών στις περιγραφές όπως του κ. Παπαδήμου που χτυπούσε το χέρι στο τραπέζι λέγοντας στους ανθρωποφάγους Τροϊκανούς "Εμένα δεν θα με κοροϊδέψετε" κατά το ρεπορτάζ του Βήματος.

Όλο αυτό το σκηνικό αποτελεί έναν προαποφασισμένο τρόπο παρουσίασης μιας πληροφορίας που αποφασίζεται σε γραφεία, στέλνεται σε email δημοσιογράφων και μετά εμφανίζεται ως είδηση. Γεγονός είναι όμως ότι η διαχείριση της πληροφορίας δεν έχει καμία σχέση με την ίδια την πραγματικότητα. Με την συντονισμένη πρακτική παρουσίασης της ''πληροφορίας'' τα κατεστημένα μέσα ενημέρωσης παραπληροφορούν εσκεμμένα τον κόσμο. Τον κοροϊδεύουν. Και όταν κάποιος κοροϊδεύει κάποιον το κάνει με σκοπό να τον εκμεταλλευτεί. 

Σήμερα είναι γνωστό και κατανοητό πλέον ότι καμία απολύτως διαπραγμάτευση για το συμφέρον του ελληνικού λαού δεν υπήρξε από καμία ελληνική κυβέρνηση από το 2010 και μετά. Το εγχώριο πολιτικό σύστημα που πτώχευσε την χώρα και έπρεπε να εξοστρακιστεί έκανε ακριβώς ότι έπρεπε για να παραμείνει στην εξουσία, διασφαλίζοντας χρηματοδότηση για τις ανάγκες του και σε βάρος της χώρας.

Το 2010 δόθηκε η μάχη από κοινού με την Τρόικα και τα κόμματα εξουσίας ώστε να μην έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην διακυβέρνηση. Τότε οι γαλλογερμανικές τράπεζες κινδύνευαν, η κρίση μπορούσε να είναι συστημική και η Ελλάδα μπορούσε να διαπραγματευτεί απέναντι στους δανειστές τις με ισορροπημένο τρόπο. Οι δανειστές όμως προτίμησαν να έχουν μαζί τους και όχι απέναντι τους την ελληνική κυβέρνηση για να προστατέψουν τα συμφέροντα τους.

Έτσι προτίμησαν αυτούς τους οποίους είχαν προικισμένους σε διάφορες λίστες. Στη λίστα Ζίμενς, σε διάφορες λίστες γερμανικών εξοπλιστικών, σε υποβρύχια, σε λίστες που αφορούσαν προμήθειες στην υγεία κ.ο.κ. Όταν πλέον δεν υπήρχε κίνδυνος για τα συμφέροντα τους τότε μας τιμώρησαν συνειδητά όπως αποκάλυψε και ο πρώην Υφυπουργός Οικονομικών των Η.Π.Α. κ. Γκάιντερ.

Η Ελλάδα φορτώθηκε ένα απίστευτο χρέος το οποίο ήταν και είναι εκ των πραγμάτων αδύνατο να εξυπηρετηθεί ενώ της επιβλήθηκε για το ''καλό της'' ένα μείγμα ανόητης νεοφιλελεύθερης πολιτικής που εστίασε στην εσωτερική υποτίμηση για να γίνουμε δήθεν ανταγωνιστικοί.

Ως ''μεταρρυθμίσεις'' βαφτίστηκαν ιδίως οι περικοπές μισθών, συντάξεων, η εξαφάνιση του κράτους πρόνοιας σε εποχές φτωχοποίησης και δοκιμασίας της κοινωνίας και βέβαια οι business των ιδιωτικοποιήσεων. Ακολούθως εγχώριοι λαθρέμποροι πετρελαίου πήραν σε εξευτελιστική τιμή κρατικά μονοπώλια, ο ορυκτός πλούτος της χώρας εκχωρήθηκε σε κάτι απίθανες αλλοδαπές εταιρείες που εδρεύουν σε φορολογικούς παραδείσους, δώσαμε όλα τα αεροδρόμια στον Κοπελούζο, χαρίσαμε το Ελληνικό στον Λάτση, τα σκουπίδια και το οδικό δίκτυο της χώρας στον Μπόμπολα, τα media στους γνωστούς εργολάβους της ενημέρωσης, ιδιωτικοποιήσαμε μέχρι και το σύστημα διαχείρισης της ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας, ιδιωτικοποιήσαμε αιγιαλούς και δάση, εκχωρήσαμε δάνεια των πολιτών μας σε τιμές ευκαιρίας σε αλλοδαπές, διώξαμε τα χρυσά και τα ασημικά μας σε τιμή πλιάτσικου. Και συνεχίζουμε στο ίδιο μοτίβο.

Όλα αυτά έγιναν από κοινού σε απόλυτη συνεργασία Τρόικα και συγκυβέρνησης. Μπλέχτηκαν ιδεοληψίες, με συμφέροντα και λάθος συνταγές. Δεν υπάρχουν όμως φασαρίες μεταξύ τους ας μην κοροϊδεύουν.Ούτε κανένα σκληρό ροκ υπάρχει σε διαπραγματεύσεις ούτε κόκκινες γραμμές και άλλα παραμύθια που παρουσιάζονται. Δουλειές κανονίζουν οι τύποι και μας στέλνουν τον λογαριασμό.

Το ίδιο θα γίνει και τώρα. Η γνωστή συνταγή. Τα νούμερα δεν βγαίνουν, θα κοπούν πάλι και μισθοί και συντάξεις οριζόντια μάλιστα ενώ διαβάζουμε ότι θα επιβληθεί αυξημένος Φ.Π.Α. σε φάρμακα, βιβλία, σε παραμεθόριες περιοχές, νησιά και σε υπηρεσίες που συνδέονται με τον τουρισμό ώστε να μην έχουμε πλέον κανένα συγκριτικό πλεονέκτημα ως χώρα.

Όλα αυτά γίνονται σε συνεργασία μεταξύ των συναλλασσομένων. Δεν υπάρχει καμία διαπραγμάτευση. Τα ποσοστά στα ισοδύναμα αλλάζουν. Τόσο της % μείωση σε μισθούς και συντάξεις, τόσο της % αύξηση ΦΠΑ στα τάδε προϊόντα, υπηρεσίες κ.τ.λ. Ήρεμα γίνονται αυτά. Πολιτισμένα, Με κομπιουτεράκια βγαίνουν. Με σούσι που έλεγε κι ο Στουρνάρας. Ίσως και Μπετόβεν.


Στιγμιότυπα από παλαιότερες σκληρές διαπραγματεύσεις με την Τρόικα. Ο Πρωθυπουργός και ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης με τον τότε Πρόεδρο του Eurogroup και σήμερα της Commission κ. Γιούνκερ.

Ο κ. Γιούνκερ ως Πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου συμμετείχε στις ειδικές συμφωνίες φοροδιαφυγής 350 εταιρειών που θα μετέφεραν πλασματικά την έδρα τους στο Λουξεμβούργο για να φορολογούνται λιγότερο από ότι στα κράτη τους. Είχε συμφωνήσει και με Ελληνικές εταιρείες συμπεριλαμβανομένης της Eurobank που ανακεφαλαιοποιήθηκε υποχρεωτικά κατά δισεκατομμύρια από τους Έλληνες πολίτες και την Wind. Ένας κράτος off-shore στην καρδιά της Ευρώπης.


Το σκάνδαλο Lux Leaks αποκάλυψε ένα ανεξάρτητο μέσο το Press Project The Press Project: Lux Leaks. Τα κατεστημένα μέσα σχεδόν αποσιώπησαν την είδηση.

Η Κύπρος, αν και έκανε το ίδιο, εξασφάλιζε δηλαδή ένα προνομιακότερο καθεστώς φορολόγησης σε ξένες εταιρείες δεν είχε την τύχη με το Λουξεμβούργο. Χτυπήθηκε οικονομικά. Δεν φιλοξενούσε βέβαια ως επί των πλείστον επιχειρήσεις των εταίρων μας.

Βραδινή εντύπωση

Θυμάμαι μέχρι και λίγα χρόνια πριν, όταν ζούσαμε έξω από τις δυνατότητες μας και πριν τιμωρηθούμε γι αυτό, φεύγαμε από την δουλειά κατά τις 10 και υπήρχε κόσμος στο δρόμο. Συναντιόμασταν με φίλους και γνωστούς, μιλούσαμε για τα καθημερινά έστω και τα τετριμμένα΄ή και για άλλα πιο ευχάριστα. Βρίσκαμε μποτιλιάρισμα στο δρόμο κατά την επιστροφή στα σπίτια μας αφού ο κόσμος δούλευε μέχρι αργά όχι επειδή ήταν απατεώνες αλλά επειδή απλά υπήρχε δουλειά.

Τώρα που μάθαμε να ζούμε σύμφωνα με τις δυνατότητες μας και όπως προβλέπεται θα ισχύσει και για τις επόμενες γενιές, φεύγουμε 10 από το γραφείο και περπατάμε σε ερημωμένες πόλεις με ελάχιστες δυστυχείς φυσιογνωμίες που περιφέρουν την μιζέρια τους. Η χώρα ερήμωσε. Οι δρόμοι είναι άδειοι, ο κόσμος κρύβει την δυστυχία του στα σπίτια του.

Σχεδόν όλοι χρωστούν, οι περισσότεροι περιμένουν πλειστηριασμούς και κατασχέσεις, ανοίγουν την τηλεόραση για να ελπίσουν κάτι πληροφορούμενοι την εκάστοτε φτηνή προπαγάνδα μέχρι να τους ξαναχτυπήσει την πόρτα ο επιμελητής. Άλλοι ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους για 700 ευρώ στο εξωτερικό και μόνο μερικά ζευγαράκια που αγαπιούνται στο δρόμο και περπατούν αγκαλιασμένα μας δείχνουν ότι η ζωή κυλά ακόμα και πως έχουμε χρέος να ξαναφτιάξουμε αυτή την χώρα που τόσο πολύ χυδαία ρημάξανε οι ίδιοι και οι ίδιοι τόσα χρόνια κουνώντας μας το δάχτυλο ακόμα

Τα αναδρομικά των δικαστών

Μέτωπο των δικαστών διαβάζουμε στην είδηση και μήνυμα στους βουλευτές: "Μην ψηφίσετε για τα αναδρομικά" Μέτωπο δικαστών Περισσό θράσος δηλαδή. Τα αναδρομικά μας τώρα με συνδικαλιστικούς δικαστικούς πυροβολισμούς και χαριτωμένες ανακοινώσεις με νομικό περιτύλιγμα. 

\\Με κοινή ανακοίνωσή τους, όλες οι δικαστικές Ενώσεις, καλούν τους βουλευτές να καταψηφίσουν την τροπολογία, με την οποία προβλέπεται η μερική αναδρομική καταβολή της διαφοράς των αποδοχών των δικαστών (από 1.8.2012 έως 30.6.2014). Αναλυτικότερα οι Ενώσεις, κατ' αρχήν καταγγέλλουν ότι «η κυβέρνηση για μια ακόμη φορά αποδεικνύει έμπρακτα ότι δεν σέβεται τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης, τις οποίες αντιπαρέρχεται με ανεπίτρεπτες νομοθετικές παρεμβάσεις σε αμετακλήτως κριθέντα ζητήματα, παραβιάζοντας απροσχημάτιστα το Σύνταγμα και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, όπως αυτή ερμηνεύτηκε σχετικώς και με αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου»//

Η δικαστική εξουσία αποτελεί πυλώνα του πολιτεύματος. Κρίμα.

Οι δικαστές με τις επίσημες ανακοινώσεις - προσκλήσεις προς τους βουλευτές, να μην ψηφίσουν την τροπολογία που τους δίνει μερικώς και όχι ολικώς και άμεσα τα αναδρομικά τους, καταργούν την διάκριση των εξουσιών την οποία πρέπει να σέβονται. Νωρύτερα είχαν καταλύσει την νομιμότητα κατά την απεργία τους που ρητώς απαγορεύεται από το Σύνταγμα. 

Το σαρκαστικό μάλιστα κατά την ανακοίνωση των δικαστών είναι ότι η τροπολογία γίνεται όπως διαβάζουμε ''εν είδει τιμωρίας ,των δικαστικών λειτουργών, επειδή στο πλαίσιο της αμερόληπτης άσκησης των συνταγματικών καθηκόντων τους προβαίνουν σε δικαστικές κρίσεις μη αρεστές στην εκτελεστική εξουσία''.

Εδώ κύριοι και κυρίες δικαστές προκαλείτε γέλιο. Ούτε καν εκνευρισμό. Θα ήταν εύκολο να αντιπαραθέσουμε τις θαυμάσιες και αναλυτικές αιτιολογίες των δικαστικών αποφάσεων για την αναγκαιότητα περικοπής της μισθοδοσίας όλων των υπολοίπων κοινωνικών τάξεων εκτός των ιδίων. Σοβαρευτείτε λοιπόν ή πείτε της κ. Θάνου να σοβαρευτεί. Η υποχρέωση καταβολής των αναδρομικών των δικαστών άλλωστε ψηφίζεται αναγκαστικά στη Βουλή μετά από απόφαση δικαστηρίου, δηλαδή των ιδίων των δικαστών που έκριναν ότι οι δικές τους περικοπές είναι αντισυνταγματικές σε αντίθεση με τις περικοπές όλων των υπολοίπων επαγγελματικών κλάδων ή κοινωνικών τάξεων που θέλοντας και μη αναγκαστικά τις υπομένουν. 

Αν οι δικαστές και η πλειοψηφία τους αισθάνονται ότι δεν εκπροσωπούνται από αυτές τις ανακοινώσεις, ας οργανωθούν καλύτερα ας επιλέξουν άλλα πρόσωπα να τους εκπροσωπούν και ας περιφρουρήσουν το κύρος του επαγγέλματος τους. Αντίθετες φωνές δεν μπορεί να μην υπάρχουν στο δικαστικό σώμα. Αν είναι μειοψηφικές ζήτω που καήκαμε.

Η περιφρούρηση της δικαιοσύνης σε σχέση με τους δικαστές πρέπει να φανεί από τις αποφάσεις τους αλλά και από τον χρόνο απονομής της δικαιοσύνης στην Ελλάδα που είναι ο πλέον χρονοβόρος σε δυτική χώρα αγγίζοντας τα 8 χρόνια με πάμπολλες σχετικές καταδίκες του Δικαστηρίου Ευρωπαϊκών Δικαιωμάτων που πληρώνουμε εμείς ως Ελληνικό Δημόσιο (αν είναι σωστό και δίκαιο να τον συγκρίνουμε με τις δυτικές κοινωνίες).

Αντί λοιπόν οι δικαστές να ασχολούνται με τις συνδικαλιστικές τους ανακοινώσεις και την συνδιαλλαγή τους με τους βουλευτές ας ασχοληθούν καλύτερα με το έργο τους και ας δουν τι συμβαίνει και γύρω τους στην υπόλοιπη κοινωνία. Το έργο τους είναι να ελέγχουν τις άλλες εξουσίες ιδίως την νομοθετική και όχι να συναλλάσσονται μαζί της για την εξυπηρέτηση αμοιβαίων συμφερόντων σε βάρος της κοινωνίας τις εποχές που αυτή μαστίζεται και ζητά απεγνωσμένα προστασία.

Ντροπή.

Οι επικεφαλής μας και οι 100 δόσεις

Διαβάζουμε ότι οι επικεφαλής της Τρόικα επέβαλαν στον Υπουργό Οικονομικών να αποσύρει το μέτρο της ρύθμισης των οφειλών προς το Δημόσιο σε 100 δόσεις. Οι επικεφαλής εκτιμούν ότι το δημοσιονομικό κόστος μετάθεσης της πληρωμής δεν μπορεί να γίνει ανεκτό αφού το κόστος του ξεπερνά το 1 δισ. ευρώ για το 2015. Οι καταχρεωμένοι Έλληνες πολίτες λοιπόν δεν θα έχουν τρατο στα χρέη που τους επιβαρύνουν. Θα πρέπει να πληρώσουν άμεσα άλλως θα κυνηγηθούν με αναγκαστικά μέτρα εκτέλεσης.

Η Τρόικα βάζει φρένο στις 100 δόσεις

Η είδηση ασφαλώς αποδεικνύει για νιοστή φορά την πλήρη αδυναμία και ανικανότητα της συγκυβέρνησης να προστατεύσει την κοινωνία. Οι αχυράνθρωποι αυτοί ουδέποτε διαπραγματεύτηκαν ακόμα και τα πιο στοιχειώδη για τους Έλληνες πολίτες. Εν τω μεταξύ το όριο της φτώχειας ένεκα των σχεδιαζόμενων και ακολουθούμενων πολιτικών έχει εξαπλωθεί σχεδόν στο 50% του ενεργού πληθυσμού και συνεχώς επεκτείνεται 3.9 εκατομμύρια Έλληνες στο όριο της φτώχειας για το 2013 σύμφωνα με την Eurostat. Η φτώχεια όμως παραγγέλθηκε να είναι χωρίς διευκολύνσεις και τμηματικές καταβολές. Ντροπή. 

Αφού όμως είναι πλέον ξεκάθαρο ποιος αποφασίζει για την τύχη μας δεν θα έπρεπε τουλάχιστον να γνωρίζουμε και με ποια κριτήρια λαμβάνονται οι αποφάσεις από τους επικεφαλής της Τρόικα και τους εδώ αχυράνθρωπους; Ή τους ''συμβούλους'' όπως απεκάλεσε ο Χαρδούβελης πρόσφατα την θεσμική ιδιότητα του ως Υπουργού Οικονομικών στην εκπομπή του προστατευόμενου εθνικού μας δημοσιογράφου.

Γιατί δηλαδή ενώ δεν επιτρέπονται ρυθμίσεις που επιχειρούν να ανακουφίσουν τους φτωχοποιημένους Έλληνες σε άλλες περιπτώσεις εφευρίσκονται και ψηφίζονται νομοθετήματα διαγραφών χρεών προς το Δημόσιο δισεκατομμυρίων ευρώ για τα οποία οι επικεφαλής της Τρόικα σιωπούν;

Γιατί; 

Αφού οι επικεφαλής της Τρόικα δεν μας επιτρέπουν να έχουμε το δικαίωμα να αποφασίζουμε για το πόσο σύντομα θα πληρώνουμε τις οφειλές μας για να μην αστοχήσουν τα οικονομικά του κράτους πως επιτρέπεται, ας πούμε, να χαρίζεται το χρέος ενός οργανισμού ύψους 229 εκατομμυρίων ευρώ στο ελληνικό δημόσιο; Χαρίζουν τα χρέη του Μεγάρου Μουσικής. Αυτή η εξέλιξη δεν δημιουργεί δημοσιονομικό κενό; Δεν υπάρχει δημοσιονομική αστοχία εκεί για την οποία κόπτονται οι επικεφαλής της Τρόικα; Γιατί την επέτρεψαν αφού ουσιαστικά ασκούν και νομοθετική πολιτική στη χώρα; 

Πως επιτρέπουν οι επικεφαλής μας στις Βρυξέλες, το Βερολίνο και τα ευρωπαϊκά fora να πληρώνονται 350 εκατομμύρια από το Ελληνικό δημόσιο ως αποικιοκρατική αποζημίωση - ποινή στον Μπόμπολα και στον Κόκκαλη για την μειωμένη κίνηση στους αυτοκινητόδρομους; Αποζημίωση μαμουθ σε Μπόμολα και Κόκκαλη Δεν υπάρχει σκανδαλώδη επιβάρυνση εκεί του Ελληνικού Δημοσίου την οποία οι επικεφαλής μας πρέπει να απαγορέψουν; Οι 100 δόσεις μόνο τους πειράζουν; 

Γιατί δεν σκανδαλίστηκαν άραγε οι επικεφαλής μας με την γερμανική Hochtief που δεν απέδωσε το Φ.Π.Α. στο Ελληνικό Δημόσιο υψους 600 εκατομμυρίων ευρώ για την εκμετάλλευση του Ελευθέριος Βενιζέλος; Η Hochtief είναι ο μεγαλύτερος οφειλέτης του ελληνικού δημοσίου. Δεν εντόπισαν εκεί οι επικεφαλής μας το κόστος για τα δημόσια έσοδα που τους ενδιαφέρουν για να πληρώνουμε τα δανεικά;

Πως επιτρέπουν ακόμα οι επικεφαλής μας να παραγράφονται με νομοθετική ρύθμιση οι ευθύνες για τα θαλασσοδάνεια που χορήγησαν οι τράπεζες στα δύο εθνικά μας κόμματα ύψους 270 εκατομμυρίων ευρώ; Το σκάνδαλο της αθώωσης των τραπεζιτών για τα θαλασσοδάνεια σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ με νομοθετική ρύθμιση. Γιατί δεν προστατεύουν τις τράπεζες μας που τις υποβάλλουν και σε stress test με ανησυχητικά αποτελέσματα και τους επιτρέπουν να χάνουν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ;

Γιατί επιτρέπουν στην Eurobank να φορολογείται στο Λουξεμβούργο (!) και όχι στην Ελλάδα νομιμοποιώντας μια τεράστια εκροή δημόσιων εσόδων για το κράτος όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα; Μην ντρέπεστε λέγονται Eurobank, Λάτσης και Wind Το γνώριζαν βέβαια. Με τον Γιούνκερ έγιναν οι συμφωνίες φοροαποφυγής στην Ελλάδα. Τον πρώην επικεφαλής του Eurogroup. 

Ενδεικτικά, μόνο σε αυτά τα παραδείγματα -γιατί υπάρχουν και πολλά άλλα- η απώλεια και η δημοσιονομική αστοχία είναι κατά πολύ μεγαλύτερη του 1 δισ. ευρώ το οποίο προστατεύεται με την απαγόρευση πληρωμής σε 100 δόσεις των οφειλών μας στο κράτος. Ποια είναι λοιπόν τα κριτήρια με τα οποία οι επικεφαλής μας συνεννοούνται με τους εδώ σφουγγοκωλάριους της εξουσίας για να αποφασίσουν τι θα πληρώνουμε και με ποιους όρους;

Ας μην έχουμε λοιπόν αυταπάτες. Η Τρόικα και η εγχώρια φαυλοκρατία αποτελούν δύο διαφορετικά συστήματα εξουσίας τα οποία προωθούν τα συμφέροντα τους. Δεν έχουν τους ίδιους στόχους, έχουν άλλα χαρακτηριστικά και προτεραιότητες αλλά βρίσκονται σε ισορροπία μεταξύ τους σε ότι μας αφορά. Κοινός τους τόπος είναι ότι συμφώνησαν στο ποιος πρέπει να πληρώσει και την κρίση και τα ελλείμματα και τα φαγοπότια. Τα ιδιωτικά ομόλογα των γαλλογερμανικών και ιρλανδικών τραπεζών κατέστησαν κρατικό χρέος το οποίο μας μετακυλήθηκε, η Ευρώπη μας μάλωσε και μας τιμώρησε επειδή ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητες μας ενώ στο εσωτερικό της χώρας μας κληροδότησε την εξακολούθηση της πλουσιοπάροχης σίτισης των πατρικίων μας. Και χωρίς πολλές δόσεις. 

Ο μύθος της συλλογικής ευθύνης

Βλέποντας σήμερα τα πράγματα μέσα από την απαραίτητη απόσταση του χρόνου, 5 χρόνια μετά το διάγγελμα από το Καστελόριζο, μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι η διαχείριση της κρίσης από το ίδιο πτωχευμένο σύστημα που εξακολουθεί να διοικεί την χώρα ήταν αναμενόμενα καταστροφική.







Το λένε και τα νούμερα. Όταν η Ελλάδα προσέφευγε πανικόβλητη στον μηχανισμό στήριξης είχε χρέος 130% επί του Α.Ε.Π., ανεργία περίπου στο 7% και επιτόκια δανεισμού από τις αγορές περίπου 10% που ορίζονταν ως καταστροφικά. Σήμερα τα πράγματα είναι χειρότερα από κάθε άποψη. Έχουμε ένα χρέος περίπου 170% επί του Α.Ε.Π., επίσημη ανεργία περίπου στο 30% με τη μαζική όμως φυγή των πιο λαμπρών και παραγωγικών μας νέων στο εξωτερικό ενώ τα επιτόκια δανεισμού των ελληνικών ομολόγων παραμένουν στα ίδια επίπεδα, δηλωτικά της πλήρους αναξιοπιστίας και των ζοφερών προοπτικών της ελληνικής οικονομίας.

Υπάρχει ακόμα μια ειδοποιός διαφορά όμως που κάνει τα πράγματα χειρότερα. Σε αυτό το χρονικό διάστημα δεν έχουν πλέον πτωχεύσει μόνο το κράτος, οι τράπεζες και τα ασφαλιστικά μας ταμεία. Έχουν πτωχεύσει ή φτωχοποιηθεί και οι πολίτες της χώρας.

Το Ελληνικό δημόσιο χρωστά πολλαπλάσια, τα επιτόκια δανεισμού προσθέτουν στο χρέος και στο έλλειμμα της χώρας, οι τράπεζες ρουφούν χρήμα στον πίθο της Αριάδνης, ο στασιμοπληθωρισμός είναι χαρακτηριστικό της ελληνικής οικονομίας και το ζωντανό κεφάλαιο αυτής της χώρας, οι πολίτες θα μπορούσαμε να εργαστούμε αποδοτικά για ένα καλύτερο μέλλον είμαστε πλέον τσακισμένοι οικονομικά και με διάφορα χρέη να αποπληρώσουμε τα επόμενα χρόνια. Άλλοι στο κράτος, άλλοι στις τράπεζες, άλλοι στα ασφαλιστικά ταμεία και όλοι σε οιαδήποτε υποχρέωση επιπλέον γεννηθεί. Υπό φυσιολογικές συνθήκες αυτή η ανόητη καταστροφή θα έπρεπε να είχε αποφευχθεί.

Οι μύθοι τους οποίους καλλιέργησε το πτωχευμένο πολιτικό σύστημα για να αποφύγει τις ευθύνες του και να συνεχίσει να εξουσιάζει την χώρα ήταν δύο. Ο πρώτος ήταν η καλλιέργεια του αισθήματος της συλλογικής ευθύνης για την καταστροφή της χώρας.

Έπρεπε να φταίμε όλοι ώστε η ευθύνη να εξανεμιστεί.  Η συνθήκη ήταν απαραίτητη για την επιβίωση του πτωχευμένου συστήματος. Άλλως πολλοί θα έπρεπε να είναι φυλακή ή να βρίσκονται ήδη πολύ μακριά από τη χώρα με δημευμένες τις παράνομες περιουσίες τους.

Ο δεύτερος μύθος, όρος αναγκαίος για την επικράτηση του ίδιου συστήματος μετά την επιβίωση του, ήταν η ανακάλυψη ενός ιδεολογικού φιλανφήματος ως αιτία των δεινών της χώρας, μακρυά δηλαδή από την ταύτιση τους με τους ίδιους.

Έτσι εκπαιδευτήκαμε να ακούμε ότι τελικά υπεύθυνοι για τα δεινά της χώρας δεν ήσαν οι συντελεστές του ίδιου συστήματος αλλά η επικράτηση της "αριστερής ιδεολογικής ηγεμονίας'' που μάστιζε τη χώρα και είχε διαποτίσει προφανώς όλους τους πρασινοφρουρούς και δεξιούς που συνεχίζουν να κρατούν αιχμάλωτη την χώρα σε συνθήκες πλέον αχαλίνωτης και αποθρασυμένης αναξιοκρατίας.

Όσον αφορά την συλλογική ευθύνη η κοινή γνώμη βομβαρδίστηκε πρόθυμα από το εξαρτώμενο και πτωχευμένο μιντιακό σύστημα της χώρας -που διατηρήθηκε σε ζωή αν και οφείλει δεκάδες εκατομμυρίων ευρώ- με το μήνυμα ότι κάθε ένας από εμάς συνετέλεσε ισομερώς, ποσοτικά και ποιοτικά, στην πτώχευση της χώρας.

Είχαμε λέει συμμετοχή στον πλούτο όλοι και ούτως ή άλλως εμείς στηρίζαμε τις καταστροφικές πολιτικές. Η δημιουργία του ενοχικού συνδρόμου σε έναν λαό που επρόκειτο να εξοντωθεί οικονομικά ήταν πρόσφορη τακτική και αναγκαία συνθήκη ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι αντιδράσεις του σε ότι θα ακολουθούσε.

Το σύνθημα που δονούσε τις διαδηλώσεις του κόσμου κατά την είσοδο της Ελλάδας στους μηχανισμούς στήριξης το 2010, ''φέρτε πίσω τα κλεμμένα'' αντικαταστάθηκε με την ρητορική ότι μαζί τα φάγαμε. Συνεπακόλουθα τώρα έπρεπε να πληρώσουμε για τις αμαρτίες μας. Η φορολαίλαπα που ακολούθησε ως το αναγκαίο μέσο για την αναδιανομή του πλούτου, την εξόντωση της αστικής και εργατικής τάξης για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών κατά 40 δισ. περίπου, για την βίαιη τροφοδοσία του πτωχευμένου κράτους και για την διαρκή προνομιακή υποστήριξη της ίδιας διαπλεκόμενης επιχειρηματικής φαυλοκρατίας από το υστέρημα μας πλέον δεν θα είχαν βέβαια γίνει ανεκτά αν η ελληνική κοινωνία δεν βομβαρδιζόταν με το ενοχικό σύνδρομο της συλλογικής ευθύνης και της ανάγκης να πληρώσει για να εξιλεωθεί.

Τελικώς θύτες και θύματα εξομοιώθηκαν. Αυτοί που είχαν την θεσμική ευθύνη για την σχεδίαση και την εκτέλεση των επιβλαβών οικονομικών πολιτικών της χώρας όχι μόνο ένιψαν τας χείρας τους όταν ήρθε η ώρα της πληρωμής αλλά μας μετακύλισαν και την ευθύνη. Έπειτα έγιναν πάλι υπηρεσιακοί ή κανονικοί Πρωθυπουργοί, Υπουργοί Οικονομικών, διοικητές της Τράπεζας της Ελλάδος κ.ο.κ..

Οι ίδιοι οι θεσμοί μάλιστα έρμαια πλέον του ιδίου συστήματος σχεδιάστηκαν ώστε να μας αντιμετωπίζουν όλους ως κλέφτες που έπρεπε να πληρώσουμε και να επιστρέψουμε γρήγορα όσα χρήματα μας είχαν απομείνει, με την απειλή φυλάκισης ακόμα ή και επισκέψεων από το ΣΔΟΕ στα σπίτια μας με ή χωρίς Εισαγγελέα.

Δεν υπάρχει όμως συλλογική ευθύνη μεταξύ αυτών που χαράσσουν και αποφασίζουν μια πολιτική και μεταξύ αυτών που αναγκαστικά την ακολουθούν, ούτε μεταξύ εξουσιαστών και εξουσιαζομένων. Η ευθύνη δεν μπορεί να είναι αφηρημένη ούτε συλλογική, ούτε χωρίς διαβαθμίσεις και επιμερισμό. Στην διαχείριση της εξουσίας η ευθύνη δεν είναι συλλογική αλλά ατομική.

Όταν ένα πρόσωπο επιλέγεται από το σύνολο, διορίζεται ή εκλέγεται, για να λειτουργήσει τους θεσμούς στο όνομα της κοινωνίας, απολαμβάνοντας βέβαια και τα αντίστοιχα προνόμια, η ευθύνη του είναι προσωπική. Αν αποτύχει θα πρέπει να λογοδοτήσει και να του αποδοθεί πολιτικά η ευθύνη ή και θεσμικά σύμφωνα και με τον νόμο όπου διαπιστώνεται παράνομος πλουτισμός ή βλάβη του δημοσίου συμφέροντος.

Στην Ελλάδα δεν αποδώσαμε καμία ευθύνη τελικά. Την επωμιστήκαμε συλλογικά και ισοπεδωτικά, την εξαφανίσαμε αφηρημένα και προς βολικό όφελος όσων είχαν την κύρια ευθύνη για την κατάντια της χώρας.

Με την επικράτηση της συλλογικής ευθύνης τελικά το πτωχευμένο σύστημα όχι μόνο νομιμοποιήθηκε εκ νέου ώστε να μπορεί να διαχειρίζεται τις τύχες μας αλλά μας ανάγκασε να καλύψουμε και τις μαύρες τρύπες του.

Η μεσαία τάξη χτυπήθηκε, η εργατική τάξη καταδυναστεύτηκε, οι δυνάμεις της παραγωγής υπέκυψαν ως σφάγια για την σωτηρία της φαυλοκρατίας. Δεν θα έπρεπε όμως να παραπονιόμαστε για την τύχη μας. Εμείς την προκαλέσαμε.

Όσον αφορά τον έτερο μύθο απενοχοποίησης του ίδιου φαυλοκρατικού συστήματος, αυτόν της ασαφώς θρυλούμενης επικράτησης της αριστερής ιδεολογικής ηγεμονίας ως αιτία των δεινών, ρητορική που προπαγανδίστηκε από όσους αναγορεύτηκαν ξαφνικά ως μεταρρυθμιστές - εκσυγχρονιστές - ρεαλιστές κ.τ.λ. που έπρεπε πάλι οπωσδήποτε να μας σώσουν, ας τα πούμε μια άλλη φορά.

Lostfound

(παιχνίδι με τις νότες και τις λέξεις)

O οδηγός του ταξί κοιτούσε παράξενα κάτω από το πορτοκαλί φεγγάρι.
Δεν μπορούσε να καταλάβει αν τελικά θα κέρδιζε ένα ακόμη δρομολόγιο ή όχι.
Ο υποψήφιος πελάτης ήταν γυναίκα.

Την έβλεπε να μιλά λίγο πιο πέρα με τον αναβάτη της μηχανής που την έφερε στο σημείο. Φαινόταν νέα. Μεταξύ 25-30. Ήταν καλοβαλμένη.

Ντυμένη με ένα λευκό φόρεμα, ξεχώριζε στη νύχτα.

Το πρόσωπο του αναβάτη δεν φαινόταν. Είχε πλάτη σε αυτόν.
Δεν μπορούσε να δει τίποτα άλλο παρά μόνο ότι ήταν ντυμένος πρόχειρα.
Σημάδι ίσως μιας αιφνίδιας μετακίνησης.

Φαινόντουσαν παράταιροι.

Φίλοι;
Ζευγάρι;
Συγγενείς;

Συμφωνούσαν;
Διαφωνούσαν;
Τι να έλεγαν;

Βρισκόντουσαν εκεί για κάμποσα λεπτά.
Ήσαν κοντά.
Έβλεπαν ο ένας τον άλλο με προσοχή.
Μιλούσαν. Αγκαλιάζονταν.
Υπήρχε οικειότητα.
Δεν υπήρχαν φιλιά.

Παράξενο.
Κάποιες ανήσυχες κινήσεις για αντίο.
Επιστροφή.
Κάτι έμενε σε εκκρεμότητα.

Όταν θα τέλειωναν μάλλον θα έπαιρνε την κούρσα σκέφτηκε, κουρασμένος να παρατηρεί.
Τελικά η κοπέλα ήρθε στο αυτοκίνητο σχεδόν αθόρυβα.
Η μοτοσικλέτα έφυγε γρήγορα όπως ήρθε και εξαφανίστηκε στο σεληνόφως.

- Καλησπέρα σας είπε.
- Καλησπέρα είπε και του έδωσε τον προορισμό.

Το αυτοκίνητο κυλούσε ήρεμα στην άσφαλτο. Η νύχτα το κάλυπτε με σιωπή.
Ο οδηγός είχε ακούσει πολλές ιστορίες τόσες νύχτες που μετέφερε ανθρώπους.
Ανθρώπινα περίεργος ετοιμαζόταν ίσως να ακούσει άλλη μία.

- Σας έβλεπα στην αρχή και δεν καταλάβαινα αν θέλατε ταξί, της είπε ευγενικά για να ανοίξει την συζήτηση.
- Α, χαμογέλασε αυτή, χωρίς να πει κάτι άλλο.

- Όλα εντάξει συνέχισε για να μείνει στην κουβέντα.
- Ναι απάντησε αυτή.

Χαιρετούσα ένα φίλο που τον είχα χάσει για χρόνια.
Τον ξαναβρήκα είπε χαμογελώντας!

Μα τώρα πρέπει να φύγω. Έτσι θα χαθούμε ξανά και τον χαιρετούσα.
Είναι lostfound πια.

O ταξιτζής την κοίταξε παράξενα.
Δεν εννόησε τη λέξη ούτε τη σημασία.

- Σαν φάντασμα, της είπε κάποια στιγμή.

-Ναι αποκρίθηκε αυτή. Σαν φάντασμα.
Lostfound. Βρέθηκε για να χαθεί.

Τις ίδιες στιγμές, λίγο πιο πέρα, ο αναβάτης της μηχανής οδηγούσε σιγοτραγουδώντας. Ένας φίλος του τον περίμενε όταν έφτασε σπίτι.

Άναψε τσιγάρο και έβαλε το τραγούδι που σφύριζε μέσα από το κράνος.

Την βρήκα, του είπε!
Αλλά είναι χαμένη. 

Foundlost.

Μπορείς να χάσεις αυτούς που αναζητάς όταν κάποτε τους βρεις.
Τότε όλες οι κρυμμένες λέξεις ενώνονται γύρω από τον χαμένο σκοπό.

Άρχισε να χορεύει.
Σε λίγο οι μουσικές πλημμύριζαν το δωμάτιο.
Tραγούδησαν μαζί. 

Late in the night
when the darkness is deep
love will arise
and the stars kiss the sea

Late in the night
when the dark is deep
stay close to me
lay down your love,
stay till tomorrow
open up


Lostfound - Francis Harris

O Nόμος

Είμαστε πλέον ένας κιμάς σε μία μηχανή που μας αλέθει.

Μία μάζα. Οι Έλληνες πολίτες.
Σκύψαμε τα κεφάλια στον τορβά της κρεατομηχανής που μας αλέθει. 

Η κρεατομηχανή έχει ένα σκοπό. 

Λειτουργεί μηχανικά.
Υπακούει σε μία λογική.
Σε ένα μηχανισμό. 

Αλέθει το κρέας. 

Δεν γνωρίζει να κάνει κάτι άλλο.

Ρυθμίζει μόνο την ταχύτητα και την ποσότητα που αλέθει. 

Μπορεί να δουλέψει και σε φουλ ρυθμούς. 

Αποτελούμε πλέον τη μάζα ολικής αλέσεως στη μηχανή του κράτους. 

Το κράτος είναι μία φαύλη παρέα. 

Δεν είναι οι θεσμοί.

Είναι φίλοι και παρέες.

Υπουργοί, βουλευτές,
πολιτικάντηδες, σόγια,
τραπεζίτες, εθνικοί
επιχειρηματίες, εθνικοί
εργολάβοι, μιντιάρχες,
διάφοροι παρείσακτοι
και άλλα λαμόγια. 

Πρόβαραν γραβάτες και ακριβά παπούτσια
συναντήθηκαν σε συγκεντρώσεις κομματικών γραφείων
ή μπουζουκιών,

φόρεσαν σακάκια και παρέστησαν τους σοβαρούς. 

Ορκίστηκαν πίστη στα συμφέροντα τους. 

Η φαυλοκρατία έχει ένα σκοπό. 

Την προώθηση των συμφερόντων της.

Την κατάληψη του κράτους. 

Η φαυλοκρατία κατέλαβε το κράτος

Αυτή είναι τώρα ο νόμος. 

Ο νόμος δεν είναι οι θεσμοί.
Είναι αυτοί. 

Εμείς δεν ασχοληθήκαμε ποτέ σοβαρά για να προστατέψουμε το νόμο. 

O νόμος προστατεύεται όταν περιφρουρούνται οι θεσμοί. 

Οι πολίτες στην αρχαία Αθήνα είχαν την ευθύνη και ψήφιζαν 

Συζητούσαν και αποφάσιζαν για το σύνολο.
Για το εμείς. 

Ψήφιζαν με ευθύνη.
Όλοι. Ίσοι έναντι ίσων. 

Και με κλήρο.

Εμείς παρακολουθήσαμε τους θεσμούς να υποτάσσονται σε παρέες και πρόσωπα.

Το ανεχτήκαμε, το χειροκροτήσαμε, το ψηφίζαμε.
Δεν λειτουργήσαμε ως πολίτες. 

Για δεκαετίες ανεχτήκαμε να μας δίνουν ένα κοκαλάκι
ως αντίτιμο για τη μίσθωση του κράτους.

Για την κατάργηση της πολιτείας.
Ανεχτήκαμε την οικειοποίηση των νόμων.

Την υποδούλωση των θεσμών σε παρέες.

Τώρα είμαστε υποταγμένοι στον αυτοσκοπό τους. 

Να παραμείνουν η εξουσία. 

Να είναι ο νόμος. Αυτοί.

Γιατί αλλιώς είναι δεν είναι τίποτα. 

Εμείς είχαμε τις δουλειές μας. 

Τα πιστεύω μας. Τις ασχολίες και τα όνειρα μας. 

Δεν θέλαμε ποτέ να είμαστε ο νόμος. 

Θέλαμε να λειτουργούμε υπό το νόμο

αλλά χωρίς να ασχοληθούμε με το νόμο.

Ποτέ μας όμως δεν καταλάβαμε ότι ο νόμος έχει πρόσωπο. 

Και πρέπει να έχει και τα πρόσωπα μας στις ψηφίδες του. 

Αυτό λέει ο νόμος. 

Ότι εμείς είμαστε ο νόμος. 

Ότι όλοι είμαστε ίσοι απέναντι του. 

Άρα όλοι πρέπει να είμαστε μέρος του. 

Ο Νομοθέτης δεν είναι απρόσωπος. 

Υπακούει στο συλλογικό υποκείμενο. 

Πρέπει να προστατεύει την ολότητα.

Να μοιράζει τα κουκιά δίκαια.
Να περιφρουρεί τις ίσες ευκαιρίες
Να εγγυάται την αξιοκρατία.

Έχει φτάσει ο καιρός να γίνουμε πολίτες.
Να μην είμαστε μισθωτές και νοικάρηδες της Πολιτείας.
Να μην συνεχίσουμε να αδιαφορούμε. 

Να γίνουμε μέρος του προβλήματος

Να γίνουμε Πολίτες.  

Οι τιποτένιοι που μας διαφεντεύουν,

δεν είναι τίποτα άλλο παρά το αποτέλεσμα

της αδιαφορίας μας.
Είναι λίγοι, ολίγιστοι, μέτριοι αλλά θρασείς.
Επιβάλλονται γιατί θεσμοθετούν. 

Πρέπει να αποκαταστήσουμε το Νόμο. 

Την δικαιοσύνη. 

Το συλλογικό υποκείμενο. 

Την χώρα μας. 

Την Ελλάδα! 

Με άλλες συνήθειες. 

Με ευκαιρίες για όλους. 

Με χώρο για τους άξιους.

Με ελπίδα για αυτούς που έρχονται.

Με ελπίδα.

Με κάματο. 

Με οργάνωση. 

Με δικαιοσύνη.

Με δικαιοσύνη. 

Και το νόμο να την περιφρουρεί.

Εμείς είμαστε η Ελλάδα. 

Εμείς είμαστε ο Νόμος. 

Και η λέξη δικιά μας είναι.

Περιμένει,

η Αθηνά Παλλάδα,
εκεί στον Άρειο Πάγο.

Αιώνες τώρα, μας κοιτά.

Από τα fb της Φιλοθέης Βαρσαμή και του Χρήστου Λαδά

Δημοσίευση από το portal. Από τα fb της Φιλοθέης Βαρσαμή και του Χρήστου Λαδά

Για την αποκάλυψη των συνομιλιών Χρυσής Αυγής και Μπαλτάκου σχετικά με το τι θα ψηφίζει η Χρυσή Αυγή στη Βουλή. Αντικείμενο διαπραγμάτευσης και υπόγειων συμφωνιών που προς την κοινή γνώμη εμφανίζονταν ως διαφωνίες αφού η ΧΑ καταψήφιζε ακόμα και νομοσχέδια σε συνεργασία με το Μπαλτάκο για τη δημιουργία εντυπώσεων μιας εικονικής όπως φαίνεται εν πολλοίς αντιπαράθεσης.

Χρήστος Λαδάς : O πολύς και βαρύς μάγκας Κασιδιάρης έπαιρνε εντολή από τον Μπαλτάκο (Σαμαρά) τι θα ψηφίσουν τα επαναστατημένα πρόβατα των βουλευτών της ΧΑ στη Βουλή, τα οποία μετά καλούσαν τα άλλα πρόβατα , δηλ. τους ψηφοφόρους τους, να τους στηρίξουν στην επανάσταση.

Έτσι οι επαναστάτες της ΧΑ που θα τιμωρούσαν την κυβέρνηση έπαιρναν εντολή από τον Σαμαρά αν θα έλεγαν όχι ή ναι στις ψηφοφορίες, αν θα ψήφιζαν με ανάταση χειρός ή παρόντες και εν γένει πως θα έκαναν την επανάσταση τους. ΄Ενα ωραίο θέατρο.

Οι ψηφοφόροι της ΧΑ με τη σειρά τους μετείχαν κι αυτοί στην επανάσταση στο αστείο και θλιβερό συνειδησιακό τους παραλήρημα είτε ως θυμωμένοι ψηφοφόροι είτε ως επαναστάτες του κώλου.

Έτσι η οικογενειακή μπίζνα του Μιχαλολιάκου που καθαρίζει 240.000 το χρόνο με τους βουλευτικούς του μισθούς (μαζί με τη γυναίκα του) και διαχειρίζεται και μερικά εκατομμύρια κομματικής επιδότησης συνεχίζεται.

Πρόθυμα σφάγια άλλωστε στην Ελλάδα πάντα υπήρχαν κατά εκατοντάδες χιλιάδες. Τώρα είναι και ολίγον επαναστάτες

Φιλοθέη Βαρσαμή : Η εφημερίδα των συντακτών δημοσίευσε χθες διάφορα sms που ανταλλάχτηκαν μεταξύ κασιδιάρη και ζουμπου (υπαλλήλου στο γραφείο της χα στη βουλή), από τα οποία προκύπτει ότι ο γενικός γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου της κυβέρνησης (μπαλτάκος) με την συγκεκριμένη ιδιότητά του συνεργαζόταν στενά με τους χρυσαυγίτες βουλευτές, δίνοντάς τους γραμμή τι να ψηφίσουν, τι όχι και πώς. Μάλιστα, φαίνεται σε κάποια από αυτά να τους δίνει εντολές να καταψηφίσουν και διατάξεις που προωθεί η ίδια η κυβέρνησή του (συγκεκριμένες ρυθμίσεις που προωθούσε ο δημαρίτης ρουπακιώτης ως υπουργός, τότε, της συγκυβέρνησης). Τι καινούργιο προκύπτει από τα sms αυτά; Ότι η χα λειτουργούσε μεθοδευμένα in praxis ως το ακροδεξιότερο δεκανίκι της κυβέρνησης: Η χα κάφριζε και ο μπαλτάκος στα κρυφα την επικροτούσε και συναλλασσόταν μαζί της ζητώντας τη θετική ή την αρνητική ψήφο της. Μπορεί στους δημοσιογράφους να δήλωνε οτι θεωρούσε "απευκταίο αλλά όχι απίθανο ενδεχόμενο" τη συνεργασία του κόμματός του μαζί της, ήδη όμως γνώριζε -και δεν το γνώριζε μόνος του (μιλάμε για το δεξί -στην κυριολεξία- χέρι του πρωθυπουργού) ότι η συνεργασία υπήρχε, απέδιδε και λειτουργούσε ως τετελεσμένο γεγονός.Χθες ο μπαλτάκος επιβεβαίωσε τα μηνύματα και την επικοινωνία του με τους χρυσαυγίτες για την υπερψήφιση ή την καταψήφιση συγκεκριμένων νομοσχεδίων. Επιβεβαίωσε, δηλαδή, τη συνεργασία του (με την ιδιότητα ως γγ του υπουργικού συμβουλίου της συγκυβέρνησης) με τη σήμερα φερόμενη ως εγκληματική οργάνωση χρυση αυγή. 

Προκειμένου να μην εχουμε αμφιβολίες ότι η κυβέρνηση μια χαρά γνώριζε τι εστί χρυσή αυγή όταν συνεργαζόταν μαζί της, θα υπενθυμίσω τις 32 δικογραφίες που κρατούσε ο δένδιας στο συρτάρι και, μολονότι προγενέστερες, δέησε να τις στείλει στην εισαγγελέα του απ (γκουτζαμάνη) ΜΕΤΑ τη δολοφονία φύσσα και τη σύλληψη των πρώτων μελών της. Έγραφε στο συνοδευτικό έγγραφο ο δένδιας: "Η δραστηριότητα αυτή εκτρέπεται των ορίων μεμονωμένων περιστατικών, προκαλεί το δημόσιο αίσθημα, υπονομεύει την αυθεντία του κράτους δικαίου, προσβάλλει τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, θέτει σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη και την εσωτερική ασφάλεια της χώρας. Η δραστηριότητα αυτή εκθέτει όχι μόνον τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς, αλλά και την ίδια τη χώρα, τη δημοκρατική της παράδοση, το νομικό της πολιτισμό, τις δεσμεύσεις της υπό το διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων". Και ενώ όλα αυτά ήταν γνωστά και μασουριασμένα στου συρταριού του τον πάτο, ΜΕ ΑΥΤΩΝ ΤΙΣ ΨΗΦΟΥΣ ΚΥΒΕΡΝΟΥΣΑΝ.

Σήμερα, μετά από το χθεσινό -επιβεβαιωμένο πλέον- σοκ, ο σαμαράς μας σώζει όπως κάθε μέρα από το bank run και τη χρεοκοπία, ο βενιζέλος σκέφτεται με ποιά διατύπωση του εκλογικού νόμου θα μπορούσε να πάρει το πέμπτο κόμμα το μπόνους πενήντα εδρών, η κυβέρνηση είναι στη θέση της αδιατάρακτη, η μισή χρυσή αυγή είναι στη φυλακή και υπάρχει μια διάχυτη αγωνία αν η lady gaga εμφανιστεί με φύλλο συκής ή μηπως με πλατανόφυλλο.

Δεν πολυενοχλεί ότι Αυτός που έλεγε πως τηλεφωνεί στο θεό, αποδεικνύεται οτι συνεργαζόταν με το διάολο. Με τους μαχαιροβγάλτες, τους φασίστες, τους φονιάδες. Ωχ μωρε και δεν πολυπειράζει. Ο λαός που αγαπάει να φοβάται, ακούει βερεσε πια τα περι καλής χρυσής αυγής, κακής χρυσής αυγής, συνεργαζόμενης χρυσής αυγής, ποινικά διωκόμενης χα. Θέλει μόνο μια κονσέρβα αγχωμένης σταθερότητας να ξαπλώσει μέσα και να πεθάνει ήσυχα από τα συντηρητικά της.

Ελπίζουμε!

Η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στη Δ.Ε.Θ. πέτυχε τελικά την μεγαλύτερη δυνατή κάλυψη και αναγνωρισιμότητα μετά την πανικόβλητη και κατά το σύνηθες αντιδημοκρατική απόφαση του Αντώνη να απαγορέψει την κάλυψη της ομιλίας από την δημόσια τηλεόραση.

Η θρασύτατη λογοκρισία που συνέβη για πρώτη φορά στην Ελλάδα και η οποία ανάγκασε ακόμα και τους διορισμένους διευθυντές της ΝΕΡΙΤ να παραιτηθούν από τις θέσεις τους, είχε τελικά αντίστροφα αποτελέσματα από αυτά που σκέφτηκαν οι σύμβουλοι του εξαφανισμένου πρωθυπουργού. 

Έτσι, πολύς κόσμος παρακολούθησε με ενδιαφέρον την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα και το κυβερνητικό πρόγραμμα που επιδιώκει να ακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν οι προτάσεις είναι κοστολογημένες η χώρα έχει ένα ολοκληρωμένο στα βασικά σχέδιο εξόδου από την κρίση που θα έχει αποτελέσματα!

Το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί το προϊόν σύνθεσης της πανσπερμίας των διαφορετικών επιχειρημάτων που υπάρχουν και στην ελληνική κοινωνία και στο εσωτερικό του, σχετικά με τις προτεινόμενες λύσεις εξόδου από την κρίση. Η κρίση βέβαια δεν είναι μόνο οικονομική, αφορά και την δημοκρατία και τους θεσμούς αλλά και της κοινωνική διάλυση της χώρας. Υπήρξαν διαβουλεύσεις και ανταλλαγές απόψεων μεταξύ των αρμόδιων φορέων και των τμημάτων του ΣΥΡΙΖΑ για την εκπόνηση του σχεδίου για μήνες. Παράλληλα παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά και νέες προτάσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης με τη χρήση σύγχρονων χρηματοοικονομικών εργαλείων .

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η δημιουργία τραπεζών ειδικού σκοπού μαζί με τη δημιουργία δημόσιας τράπεζας επενδύσεων ως μοχλού ανάπτυξης για τις ελληνικές επιχειρήσεις που θέλουν να εξάγουν, να παράγουν, να δημιουργήσουν. Η γάγγραινα του υφιστάμενου πτωχευμένου και αμαρτωλού τραπεζικού συστήματος αντιμετωπίζεται μόνον με τον δημόσιο έλεγχο των πτωχευμένων τραπεζών και τραπεζιτών. Αντί να αφαιμάζουν χρήμα και δεκάδες δισεκατομμύρια από την πραγματική αγορά οι τράπεζες πρέπει να βοηθήσουν την πραγματική οικονομία με τον έλεγχο ή την επίβλεψη του κράτους κατά τη λειτουργία τους.

Οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρονται όμως και στον ρόλο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που μπορεί να ανακουφίσει κρατικά χρέη με αγορές πρωτογενώς κρατικών ομολόγων σε ευρωπαϊκό επίπεδο ή στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Υπάρχει σχεδιασμός και για την αξιοποίηση σύγχρονων οικονομικών, αναπτυξιακών εργαλείων όπως το Ε.Σ.Π.Α. για την ενίσχυση της καινοτομίας που θα συνεισφέρει και στη δημιουργία θέσεων εργασίας.

Η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης βέβαια αποτελούσε και αποτελεί τον βασικότατο πυλώνα θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ με εκπόνηση μέτρων που βάζουν ανάσχεση στην ανθρωπιστική καταστροφή. Η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, η επιστροφή του αφορολόγητου στα 12.000 ευρώ, η ρύθμιση των κόκκινων δανείων υπέρ των οφειλετών και η επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 750 ευρώ καθώς και της μετενέργειας στις εργασιακές σχέσεις με άλλα μέτρα φιλοδοξούν να αποκαταστήσουν την ηρεμία στην διωκόμενη κοινωνία .

Σημειωτέον ότι ο Πρόεδρος της ΓΣΒΕΕ ταυτίστηκε με τις θέσεις που διατύπωσε ο Αλέξης Τσίπρας γεγονός που δείχνει ότι η πραγματική οικονομία και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις περιμένουν πλέον μόνον από το ΣΥΡΙΖΑ σωτηρία. Πρόεδρος ΓΣΒΕΕ: Ότι εξήγγειλε ο Τσίπρας είναι και δικές μας θέσεις

Ιδιαιτέρως σημαντική και η εξαγγελία για την προσπάθεια εκδημοκρατισμού της χώρας με παρεμβάσεις για τη θεσμική και δημοκρατική ανασυγκρότηση του κράτους, με την ενίσχυση του περιφερειακού του ρόλου και την ενίσχυση των αμεσο-δημοκρατικών θεσμών που στόχο έχουν να εμπνεύσουν στον πολίτη την έννοια της συν-ευθύνης για τα τεκταινόμενα στον τόπο και την ενεργητική συμμετοχή του αντί της παροχής μίας ψήφου κάθε 4 χρόνια.

Στο ίδιο πλαίσιο και η επαναχάραξη του τρόπου λειτουργίας των ραδιοτηλεοπτικών Μ.Μ.Ε. με αυστηρά φορολογικά, οικονομικά και ασφαλιστικά κριτήρια. Ενδιαφέρον ότι τα περιφερειακά μέσα ενισχύονται με στόχο την ενίσχυση της πληροφόρησης στις τοπικές κοινωνίες και την διάχυση της ενημέρωσης με στόχο της εξυπηρέτηση της ελευθερίας του λόγου και της διακίνησης των ιδεών.

Η κριτική αποτίμηση των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γίνει καλοπροαίρετα μόνον εφόσον διαβάσει και αντιληφθεί κανείς την πρόταση του. Σίγουρα θα υπάρξουν οικονομικές αναλύσεις. Στο πάγιο ερώτημα ''Που θα βρείτε τα λεφτά'' πάντως ο Αλέξης Τσίπρας κατέθεσε συγκεκριμένα τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ που δεν αφορούν μόνο την καταπολέμηση της διαφθοράς Τσίπρας: Να που θα βρούμε τα λεφτά Οι κακοπροαίρετοι βέβαια, οι εμπαθείς ή οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι θα ''κριτικάρουν'' με τα γνωστά κλισέ αλλά δεν υπάρχει πλέον ακροατήριο σοβαρό γι αυτούς.

Θα ήταν παράλειψη όμως να μην αναφέρουμε μια πραγματική σπουδαία εξαγγελία του ΣΥΡΙΖΑ για την αποκατάσταση του κράτους δικαίου στην Ελλάδα. Είναι βέβαια κατανοητό ότι αυτή δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς μια πραγματικά ανεξάρτητη δικαστική εξουσία. "Για την εμβάθυνση της διάκρισης μεταξύ δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας λοιπόν καταργείται η επιλογή των κορυφών της Δικαιοσύνης από το Υπουργικό Συμβούλιο. Ο Πρόεδρος και Αντιπρόεδρος του ΣτΕ, του Αρείου Πάγου και του Ελεγκτικού Συνεδρίου εκλέγονται από Ειδικό Εκλεκτορικό Σώμα με συμμετοχή όλων των μελών του αντίστοιχου δικαστικού σώματος."

Ο ΣΥΡΙΖΑ καθαιρεί τον έλεγχο της δικαστικής εξουσίας από την κυβέρνηση λίγο πριν την αναλάβει, αποτινάσσει την εξάρτηση των Προέδρων των Ανώτατων Δικαστηρίων της χώρας από το Υπουργικό Συμβούλιο και αφήνει το δικαστικό σώμα να αυτοδιαχειριστεί και να λειτουργήσει ανεξάρτητα και σύμφωνα με τον προορισμό του σαν θεματοφύλακας δηλαδή της δημοκρατίας.

Και μόνο γι αυτό, αξίζει να ελπίζουμε!

Τραχανάδες

Στο Παρίσι, για λογαριασμό της χώρας, κάποιοι αστείοι χαρτογιακάδες με ύφος περισπούδαστο διαπραγματεύονταν για κρίσιμα ζητήματα με την Τρόικα. Τι θα ζητήσει η κυβέρνηση από την Τρόικα. Το αποτέλεσμα ήταν ένα ανακοινωθέν που απευθυνόταν σε παιδιά νηπιαγωγείου.

''Απλώσαμε τον τραχανά θα τον μαζέψουμε μετά με την Τρόικα''.

Μετά χτύπησε το κουδούνι για διάλειμμα και μαζεύτηκαν ξανά για να δουν τι θα πουν στα δελτία των 9.

Από τον κυβερνητικό θίασο σε ρόλο μαέστρου ο Γκίκας-Χαρδούβελης. Ή αλλιώς ο ''εθελόδουλος αναλυτής των ψυχαναγκαστικών προβλημάτων των δανειστών της Ελλάδας» κατά την μαντάμ Βούλτεψη που υποδύεται εσχάτως το ρόλο της κυβερνητικού εκπροσώπου. Όταν η Σοφία Βούλτεψη έλεγε τον Χαρδούβελη ''εθελόδουλο''

Ο Γκίκας Χαρδούβελης θεωρείται σοβαρός οικονομολόγος. Ως σύμβουλος της κυβέρνησης Σημίτη έσπρωχνε τον κοσμάκη να τζογάρει στο χρηματιστήριο για να ανεβούν οι αξίες του real estate που συνδέοταν και με τις κερδοσκοπικές φούσκες των τραπεζών των οποίων ήταν στέλεχος. Μετά θυμήθηκε ότι οι φόροι στην ακίνητη περιουσία των Ελλήνων είναι απαραίτητοι για να μην αποφευχθούν οι στρεβλώσεις στην αγορά των ακινήτων. Για τον ΕΝΦΙΑ που υπέγραψε μας είπε ότι επειδή δεν τον εμπνεύστηκε δεν θα τον σχολιάσει.

Άντρας με παντελόνια ο Γκίκας, όπως και ο πολύς Λαζαρίδης (διακρίνεται δεξιά στην εικόνα). Ο εξ απορρήτων σύμβουλος του εξαφανισμένου Αντωνάκη. Ήταν ο εμπνευστής της θεωρίας των δύο άκρων, του μίσους και του φόβου που έσπερνε η ακροδεξιά πριν λίγους μήνες στον κοσμάκη για να κρατήσει τα γίδια στο μαντρί όσον αφορά τα ψηφαλάκια. Πολιτικός καιροσκόπος που ξεκίνησε από το ΚΚΕ και φώλιασε στη ζεστή αγκαλιά του Αντώνη για τη σωτηρία της χώρας. Στο πρόσφατο παρελθόν, όταν η ΝΔ ήταν αντιμνημονιακή και αντιπολίτευση, δήλωνε ότι οι πολιτικοί που προκαλούν με τις δηλώσεις του είναι φυσιολογικό να προπηλακίζονται...

Αξίζει πάντως να προσέξουμε την εικόνα της διαπραγμάτευσης. Η ελληνική πλευρά αποτελείται από φυσιογνωμίες θλιβερές ακόμα και στην στημένη φωτογραφία. Πρόσωπα αμήχανα, νευρικά, ένοχα και ηττημένα. Ακούν πόσο πίσω έχουν μείνει οι δείκτες, πόσους φόρους και ισοδύναμα πρέπει να φορτώσουν ακόμα στα σφάγια και διάφορα νούμερα που αντιστοιχούν σε δισεκατομμύρια που πρέπει να μαζέψουν από εμάς. Οι Τροικανοί είναι χαλαροί και γελούν. Με τι δεν ξέρω. Γενικά πάντως δεν ασχολούνται σοβαρά με τους τύπους που έχουν απέναντι τους.

Τις ίδιες μέρες στην Ελλάδα το ίδιο σύστημα οικονομικών και πολιτικών απατεώνων αφού υπέγραψαν τις συμβάσεις που τους παρήγγειλαν οι κατασκευαστές και οι εθνικοί μας εργολάβοι για την κατασκευή των μεγάλων δρόμων του οδικού μας δικτύου, τώρα ψάχνουν τα ισοδύναμα των 350 εκατομμυρίων ευρώ που θα μας φορτώσουν με φόρους για να καταβληθεί αποζημίωση στον Μπόμπολα και στον Κόκκαλη για την μειωμένη κίνηση στους δρόμους. Αποζημίωση μαμούθ σε Κόκκαλη, Μπόμπολα για τους αυτοκινητόδρομους.

Ωραία η διαπλεκόμενη και κρατικοδίαιτη ιδιωτική πρωτοβουλία στην Ελλάδα! Καθορίζουν οι ίδιοι το κέρδος τους συναλλασσόμενοι με την κυβέρνηση, το υπαγορεύουν στους Υπουργούς και το συμφωνούν με ρήτρες αποζημίωσης που πληρώνουμε εμείς σε περίπτωση αστοχίας. Στα εγκαίνια κατασκευής των δρόμων πάντως εμφανίζονται μόνο οι Υπουργοί χαμογελαστοί στις κάμερες. Ο Κόκκαλης ή ο Μπόμπολας δεν φαίνονται πουθενά. Αφήνουν τις γλάστρες να φωτογραφίζονται. 

Περίπου τα ίδια θα μας κοστίσουν και τα παιχνιδάκια των ιδιωτικοποιήσεων με τα ακίνητα του Υπουργείου Οικονομικών. Τα πούλησαν με 260 εκατομμύρια ευρώ για να τα νοικιάσουν μετά από τους αγοραστές τους, τράπεζες ιδίως, με 600 εκατομμύρια, Τα πούλησαν 260 εκατομμύρια , τα νοικιάζουν με 600. Sale and lease back λέγεται τεχνοκρατικά η μέθοδος αυτή που στον Ποινικό Κώδικα πάντως ορίζεται ως απιστία για τους δημόσιους λειτουργούς. Η ζημία για το δημόσιο είναι κακουργηματική και στις δύο περιπτώσεις αλλά φαντάζομαι ότι κανείς Εισαγγελέας δεν θα ασχοληθεί. Business as usual. 

Μια υπέροχη ταινία που γυρίστηκε στη Γαλλία, την χώρα της πρόσφατης εθνικής μας διαπραγμάτευσης, "Το μίσος'', είχε ως επιμύθιο ότι όταν πέφτεις σημασία δεν έχει η πτώση αλλά η πρόσκρουση. Ας την δουν αυτοί που μας μιλούν για τραχανάδες. Ο τραχανάς είναι ένα υγιεινό, κυρίως χειμωνιάτικο φαγητό, το οποίο όμως μπορεί και να ξινίσει. Μπορεί βέβαια να κρατήσει ζεστό το σώμα τον χειμώνα, εποχή που μπορεί να συντάσσονται απολογητικά υπομνήματα, με τις χειροπέδες να καιροφυλακτούν και την έπαρση της αλαζονείας αίφνης να μετατρέπεται σε αγωνία για την ελευθερία, κατά τα έργα και τις ημέρες του καθενός.

Η αποκατάσταση του κράτους δικαίου στη χώρα μας, απαραίτητη συνθήκη για την κοινωνική συνοχή, δεν θα υπάρξει αν πολύς κόσμος δεν επισκεφθεί τα γραφεία των ανακριτών και δεν εξηγηθεί για όλα τα οικονομικά εγκλήματα που τελέστηκαν σε βάρος μας και στα οποία συμμετείχε. Ας ομολογήσουν τότε ότι ήταν ανίδεοι μπας και γλυτώσουν το δόλο και αποφύγουν τα χειρότερα. Αν πάντως ο κόσμος καταλάβει πραγματικά τι γίνεται, ίσως και οι φυλακές να είναι σωτηρία για πολλούς.