Στην τελική ευθεία

Στην ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή για τον προϋπολογισμό του 2014 εκφράστηκε για πρώτη φορά με καθαρότητα αλλά και αποφασιστικότητα το πλαίσιο της πολιτικής που πρέπει να ακολουθηθεί από την επόμενη κυβέρνηση. Οι θέσεις που εκφράστηκαν άγγιξαν για πρώτη φορά εναργώς την καρδιά των προβλημάτων. 

Θίχτηκαν ζητήματα taboo όπως το τεράστιο ζήτημα του δημόσιου έλεγχου των τραπεζών. Σε μία χώρα που βρίσκεται σε μεγάλη οικονομική κρίση οι τράπεζες οφείλουν να εποπτεύονται από το κράτος. Έχουν ανακεφαλαιοποιηθεί εξάλλου από χρήματα των ελλήνων φορολογουμένων και με δισεκατομμύρια ευρώ που αφαιρέθηκαν από την πραγματική οικονομία. 

Στο διεθνές περιβάλλον ακούγονται τα ίδια λόγια και ασκούνται παρόμοιες πρακτικές. «Δεν ήταν τα κράτη που προκάλεσαν την κρίση, αλλά ο χρηματοπιστωτικός τομέας», ανέφερε ο κ. Σόιμπλε προ ελαχίστων ημερών εκφράζοντας την πεποίθηση του ότι η ρύθμιση του τραπεζικού τομέα δεν πρέπει να χαλαρώσει «αν και η δημιουργικότητα των τραπεζών προκειμένου να ξεγλιστρήσουν από τους κανόνες εξακολουθεί να είναι μεγάλη». (Σόιμπλε: Τα κράτη πληρώνουν τις τράπεζες)

Στην Αμερική ο κανόνας του ανέλεγκτου των τραπεζών αλλάζει με την εφαρμογή του δόγματος Βόλκερ προς προστασία των φορολογουμένων-καταθετών και όλης της κοινωνίας. Ο κανόνας που πρότεινε ο πρώην πρόεδρος της Federal Reserve είχε στόχο να αποτρέψει τις τράπεζες που δέχονται ομοσπονδιακά ασφαλισμένες καταθέσεις από το να εμπλέκονται σε επικίνδυνες χρηματοπιστωτικές συναλλαγές και επενδύσεις σε παράγωγα με τα χρήματα των καταθετών τους (Οι ΗΠΑ ετοιμάζονται για τον κανόνα Βόλκερ)

Αποδείχτηκε με τον πλέον οδυνηρό τρόπο ότι οι τράπεζες που λειτουργούν σαν επενδυτικά fora και επενδύουν σε χρηματοπιστωτικά παράγωγα αναζητώντας γρήγορο πλουτισμό, μακριά από τις καθιερωμένες πρακτικές αποτελούν μείζον κίνδυνο για την οικονομά. Οι τράπεζες ελέγχουν την τύχη αλλά και την ροή του χρήματος των καταθετών και των φορολογουμένων Ελλήνων πολιτών, διαχειρίζονται τμήμα του εθνικού πλούτου και η λειτουργία τους είναι ζήτημα εθνικό. 

Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ ακούγεται και είναι επαναστατική αλλά πάνω από όλα είναι επιβεβλημένη και θα αποτελέσει μια μεταρρύθμιση που πρέπει να γίνει στην Ελλάδα. Η εγκατάλειψη της λειτουργίας των τραπεζών χωρίς κανένα έλεγχο στις ίδιες τραπεζικές ελίτ που τις πτώχευσαν, είναι πολύ επικίνδυνη υπόθεση όπως φάνηκε στην Κύπρο ή στην Ιρλανδία.
Τα χρέη των τραπεζικών ιδρυμάτων άλλωστε είναι διαπλεκόμενα και αλληλοεξαρτώμενα με αποτέλεσμα να απειλούν τα ίδια τα κράτη και την ομαλή λειτουργία του χρηματοπιστωτικού τομέα στην Ευρώπη. Το ζήτημα δεν είναι μόνο εθνικό λοιπόν αλλά και ευρωπαϊκό. Η αποκατάσταση της τραπεζικής πίστης δεν θα συμβεί αν το κράτος δεν ρυθμίσει την εποπτεία των τραπεζών και τη ροή του χρήματος στην ελληνική οικονομία. 

Ιδού πεδίο δόξης λαμπρό για μια μεταρρυθμιστική σύγκρουση προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος. Από αυτές που έχουμε ανάγκη και περιμένει όχι μόνο η κοινωνία αλλά και οι εταίροι μας. 

Ο Αλέξης Τσίπρας όμως μίλησε και για τους μικρομεσαίους, την ατμομηχανή της οικονομίας στην Ελλάδα. Εντόπισε την εξαφάνιση της μεσαίας τάξης που συντελείται με γοργούς ρυθμούς και καταστρέφει την ελπίδα μιας ισορροπημένης και δημοκρατικής κοινωνίας. Η παροχή υγειονομικής περίθαλψης σε όλους τους ασφαλισμένους ανεξαρτήτως των χρεών σε ασφαλιστικούς φορείς είναι κάτι που πρώτη φορά διατυπώνεται. Για τους μικρομεσαίους του Ο.Α.Ε.Ε. η πρόταση της κεφαλαιοποίησης και του παγώματος των χρεών τους εγγυάται την είσοδο τους και πάλι στην αγορά. Είναι ο μόνος τρόπος να διατηρηθεί ζωντανή η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα ώστε να αρχίσει να ανατροφοδοτεί τα δημόσια αλλά και τα ασφαλιστικά ταμεία. 

Η ανασυγκρότηση και μεταρρύθμιση του δημοσίου είναι ένα ζήτημα που ορθώς τέθηκε μακριά από τις κρατικίστικες νοοτροπίες από τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα. Ουδείς μπορεί να αγγίξει το πρόβλημα και η αριστερά οφείλει να προσπαθήσει. Η αξιοποίηση και της εκκλησιαστικής δημόσιας περιουσίας που τέθηκε είναι κάτι που αν προχωρήσει θα σημάνει μια αλλαγή νοοτροπίας στις σχέσεις κράτους-εκκλησίας και θα βοηθήσει την οικονομία. Ορθώς τέθηκε το ζήτημα από την αριστερά. Είναι επαναστατικό και μεταρρυθμιστικό εξ ορισμού. 

Η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας συνδέθηκε ορθά με την στήριξη όχι μόνο της πρωτογενούς παραγωγής και της μεταποίησης αλλά και στον εναλλακτικό τουρισμό αλλά και την αξιοποίηση των εναλλακτικών πηγών ενέργειας. Τον ήλιο, τον αέρα, τη θάλασσα. Τα στοιχεία που μας δώρισε απλόχερα η μητέρα φύση. Θέσεις βέβαια που πολλές φορές έχουν εξαγγελθεί αλλά ποτέ δεν έχουν πραγματοποιηθεί αφού συγκρούονταν με ισχυρά διαπλεκόμενα συμφέροντα που δεν στεγάζονται στο ΣΥΡΙΖΑ. 

Το σπουδαιότερο όμως ήταν η έμφαση στην προστασία του ανθρώπινου δυναμικού της χώρας και η δέσμευση του να προσπαθήσει να εντάξει πάλι στη χώρα το επιστημονικό και νεανικό ανθρώπινο δυναμικό που μεταναστεύει. Η παροχή εκπαιδευτικών κινήτρων σε σχέση και με την λειτουργία των Πανεπιστημίων τέθηκε ως ζήτημα ουσίας. 

Αν η χώρα μας παραμείνει μια αποικία χρέους θα εγκαταληφθεί από την νεολαία. Γι αυτό και στο ζήτημα της διαπραγμάτευσης τέθηκε ορθά από τον Αλέξη Τσίπρα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να διαπραγματευτεί με αξιοπρέπεια και εντιμότητα, βάζοντας στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και τις οφειλές των τρίτων στην Ελλάδα όπως συμβαίνει με την ανεκπλήρωτη υποχρέωση εξυπηρέτησης του κατοχικού δανείου. Ορθώς τέθηκε ως πολιτικό ζήτημα ότι πρέπει να εγγράφονται στους προϋπολογισμούς όχι μόνο οι οφειλές της Ελλάδος στους εταίρους αλλά και οι οφειλές των εταίρων στην Ελλάδα ως κίνηση πίεσης για να υπάρξει επιτέλους μια διαπραγμάτευση που κάποιος μπορεί να την κάνει μόνο αν την επιδιώκει για τον λαό και την πιστεύει. 

Η υπεράσπιση του χρέους που εκτοξεύτηκε στα χρόνια του μνημονίου σε ποσοστό 170% του ΑΕΠ πρέπει να μειωθεί. Υπό αυτές τις συνθήκες η οικονομία δεν θα ανακάμψει ποτέ, ενώ όχι μόνο αυτή η γενιά αλλά και οι επόμενες θα θυσιαστούν σε μια σπείρα του χρέους. Ορθώς λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας καλωσόρισε τον κ. Στουρνάρα στον ρεαλισμό όταν ο τελευταίος μίλησε πρόσφατα για την ανάγκη απομείωσης του χρέους μέσω γενναίου κουρέματος. 

Η αριστερά λοιπόν φαίνεται έτοιμη να συγκρουστεί και να παλέψει. Για την οικονομική διάσωση του κράτους και των πολιτών, την κοινωνική δικαιοσύνη, την μάχη για την παραγωγική ανασυγκρότηση. Οι θέσεις της δικαιώνονται. Η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα ήταν για πρώτη φορά περισσότερο επεξηγηματική όσον αφορά την διατύπωση των θέσεων παρά καταγγελτική. Έχει οροθετήσει τα προβλήματα, ορίζει πλέον την επίλυση τους και θα επιχειρήσει να αναχαιτίσει την καταστροφή. Μιλά πλέον με πειθώ και αυτοπεποίθηση επειδή το πιστεύει. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποτύχει αλλά έχει φθάσει η ώρα να δοκιμαστεί. Το αισθάνεται και ο ίδιος έχοντας πλέον επίγνωση των ευθυνών. Πρέπει να κινητοποιήσει τις υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας και να συνεργαστεί με αυτές για τις απαιτούμενες αλλαγές και για να καταστεί η διαπραγματευτική μας φωνή πιο ισχυρή. Έχει ήδη χυθεί πολύς ιδρώτας, έχει ήδη χυθεί αίμα και έρχονται και δάκρυα μαζί με την αποκατάσταση της Χρυσής Αυγής που επανακάμπτει.

Ακόμα και για όσους παραμένουν περιχαρακωμένοι στις ιδεολογικές τους εμμονές και αρνούνται πεισματικά να δουν την μοναδική εναλλακτική που διαθέτει η χώρα, το διακύβευμα είναι τεράστιο και ταυτίζεται με την αξιοπρέπεια και την ίδια την επιβίωση τους. Η αριστερά φαίνεται έτοιμη πλέον να τολμήσει και να συγκρουστεί, για να επιτύχει ή να καταστραφεί. Αυτή είναι άλλωστε και η μοίρα της. Μπαίνουμε στην τελική ευθεία.