Η στρατηγική του φόβου νικήθηκε

Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας αποτελεί την αρχή του κύκνειου άσματος αυτής της κυβέρνησης. Του ακροδεξιού αυτού μορφώματος που παρέα με το πιο βρώμικο ΠΑΣΟΚ οδήγησαν πολιτικά και οικονομικά τη χώρα στα όρια της ευτέλειας.  

Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας είναι απαγορευτικό για συγκέντρωση 180 βουλευτών ακόμα και στις επόμενες ψηφοφορίες, ανεξαρτήτως του προσώπου του υποψηφίου. Τα κριτήρια της ψηφοφορίας είναι πολιτικά. Με πολιτικά επιχειρήματα άλλωστε επιχειρήθηκε και η συστράτευση για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας και από την κυβέρνηση. 

Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας δεν είναι τυχαίο. Συνδέεται και αποκρυσταλλώνει την αίσθηση της κοινής γνώμης. Εισπράττουν το πολιτικό κλίμα από τον κόσμο οι βουλευτές. Οι συμπάθιοι βουλευτές εκτός ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που φλέρταραν με μια θετική ψήφο, κάποιοι ανεξάρτητοι δηλαδή βουλευτές ή κάποιοι άλλοι βουλευτές από άλλα κόμματα, δεν στήριξαν τελικά, στέλνοντας το μήνυμα. Δεν μπορούμε, δεν γίνεται. 

Ο κόσμος δεν θέλει πλέον αυτούς τους ανθρώπους στην διακυβέρνηση της χώρας. Το μήνυμα είναι σαφές και μεταφέρεται και οι βουλευτές υποχρεώθηκαν να ευθυγραμμιστούν με το πολιτικό κλίμα της εποχής. 

Το πρώτο λοιπόν εύκολο συμπέρασμα της ψηφοφορίας είναι ότι αυτό το κυβερνητικό μόρφωμα πλέον έφαγε τα ψωμιά του. Δεν θα φύγει εύκολα αλλά θα μας αποχαιρετήσει αφού ουσιαστικά το διώχνει ο κόσμος και αυτό θα φανεί και στην κάλπη σύντομα. 

Το δεύτερο όμως σημαντικό που ανέδειξε αυτή η ψηφοφορία είναι ότι η στρατηγική του φόβου δεν αποδίδει πια. Καταρρέει η τελευταία ελπίδα της κυβέρνησης ως στρατηγική για την διαιώνιση της στην εξουσία. Ο φόβος. Η διασπορά του για να επιστρέψουν οι ψηφοφόροι στην αγκαλιά του πατέρα που θα τους φροντίσει μπροστά στον κίνδυνο. Ο κόσμος όμως κατάλαβε. 

Κατά έναν απολαυστικό τρόπο μάλιστα ο κόσμος περισσότερο γελά τώρα, παρά ασχολείται σοβαρά με τους καταστροφολογούντες. Τους δουλεύει πλέον όπως τον δούλευαν βέβαια κάποτε και αυτοί. 

Ο κόσμος γελά για τους καταποντισμούς που θα έρθουν με τον ΣΥΡΙΖΑ, την δραχμή, το φαγητό που θα λιγοστεύει, την αναρχία και την λεηλασία στα σουπερμάρκετ, τις κατσαρίδες που θα αναγκαστούμε να τρώμε στο τέλος αν δεν έχουμε Υπουργό Ανάπτυξης κάποιον ρεαλιστή τύπου Γιακουμάτου. 

Αν και πάλι επιστρατεύτηκαν μέσα από τα διαπλεκόμενα μίντια, οι γνωστοί τρομοκράτες παπαγάλοι, οι εθνικοί μας πολιτικοί σχολιαστές στον τύπο και την τηλεόραση, αν και επιστρατεύτηκαν ακόμα και θεσμικοί ''φίλοι'', πρόσωπα εντός και εκτός Ελλάδος που τρομολάγνησαν με τον τρόπο τους, όπως ο Γιούνκερ ή ο Στουρνάρας, ο κόσμος πλέον δεν φοβάται. 

Γελά! 

Και δεν γελά επειδή είναι ανόητος. 

Ούτε επειδή είναι ανεύθυνος. 

Θα αναζητήσει τις λύσεις και τις διεξόδους του. 

Ο κόσμος γελά με αυτούς που τον κοροϊδεύουν επειδή κατάλαβε την απάτη. 

Και επειδή συνειδητοποίησε έστω αργά και αφού υποθηκεύτηκαν γενιές, το πραγματικό πολιτικό μέγεθος αυτών που τον εξουσίαζαν τόσα χρόνια με το μαστίγιο. 

Πολιτικοί απατεώνες μικρομεσαίου βεληνεκούς που τρόμαζαν τον κόσμο επίτηδες. Ακόμα βέβαια θα το επιχειρούν ώστε  να περισώσουν έστω ότι σώζεται. Τι ντροπή όμως αλήθεια! Το κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ μιας κυβέρνησης και των πολιτών της, να βασίζεται στην τρομοκρατία και τον εκφοβισμό. 

Τι ντροπή αλήθεια! 

Για όσους συμμετέχουν σε αυτό το παιχνίδι είτε από συμφέρον είτε από ιδεοληψίες. 

Πόσο πολύ δεν σέβονται τον κόσμο. 

Πόση μισαλλοδοξία και αρνητική ενέργεια!
Πολλοί άλλωστε χλευάζουν τον κόσμο.

Ο κόσμος όμως βαρέθηκε να φοβάται τι παραπάνω μπορεί να του συμβεί με τον ΣΥΡΙΖΑ. 

Oλα όσα τον απειλούσαν ότι θα του συμβούν τα έζησε ήδη! Κουράστηκε με την καραμέλα. Τσίμπησε το δόλωμα, πιάστηκε στο αγκίστρι, το πλήρωσε και πλέον αντιδρά. Δεν τσιμπά τώρα το δόλωμα.

Η στρατηγική του φόβου νικήθηκε. Το είπε και ο Αλέξης ο Τσίπρας όχι τυχαία. 

Σίγουρα βέβαια κάποιοι θα τον επιχειρούν να τον συντηρήσουν διαρκώς. Είμαστε σε προεκλογική περίοδο. Υπάρχουν πολλά συμφέροντα διαφόρων μεγεθών γύρω από αυτήν την φαυλοκρατία που ακόμα διοικεί την χώρα και υπάρχουν και άνθρωποι με ιδεοληψίες. 

Κάποιοι θα σταθούν τώρα απέναντι στον κόσμο στον κόσμο με χλευασμό βλέποντας την ήτταν όσων αντιπροσωπεύουν να έρχεται. ΄Αλλοι, θα σταθούν εχθρικά, γαυγίζοντας με τρόπο:

''Τι κάνεις; Τι κάνεις; Γιατί μας αψηφάς; Γίνεται χωρίς εμάς; 

 Kαι εν πάσει περιπτώσει ακόμα και αν δεν μας πολυγουστάρεις μετά από όλα αυτά, δεν φοβάσαι, έστω, αρκετά που θα ρθει ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με αυτές τις φοβερές πληγές και κατάρες του Φαραώ;'' 

-Όχι. Γελώ.
Αυτή ήταν η απάντηση!

Κοίτα με.
Γελώ!

 Η στρατηγική του φόβου, νικήθηκε.

Που είναι οι φιλελεύθεροι ;

Οδηγούμαστε σε εθνικές εκλογές. Ο σχηματισμός της επόμενης κυβέρνησης διεκδικείται μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ με την σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση να συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες νίκης. 

Και τα δύο ανταγωνιστικά κόμματα ωστόσο έχουν ξεκάθαρα και διακριτά σημεία αφήγησης στον πολιτικό τους μύθο. Όσο και αν συνηθίζουμε να λέμε ότι οι παραδοσιακές διαχωριστικές γραμμές μεταξύ δεξιάς και αριστεράς έχουν πλέον υποχωρήσει, κάτι τέτοιο είναι εν μέρει μόνο αληθές. Γεγονός είναι ότι υφίστανται έστω και μετασχηματισμένες. 

Η Νέα Δημοκρατία ακολουθεί μία ξεκάθαρα δεξιά ρητορική χωρίς να κρύβει το πολιτικό της ύφος. Έχει καταφέρει μάλιστα να μπολιάσει ακόμα και ακροδεξιούς Υπουργούς και βουλευτές με αντίστοιχους της λαϊκής δεξιάς για το ''αγαθό" της διακυβέρνησης της χώρας. 

Η Νέα Δημοκρατία όμως ακολουθεί ξεκάθαρα και δεξιές πρακτικές. Λειτουργεί αυταρχικά, απαξιώνει τους δημοκρατικούς θεσμούς που ποτέ δεν ήταν η αδυναμία της, θεσμοθετεί με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, προτιμά να ψηφίζει νόμους με την μορφή νυχτερινών τροπολογιών, δεν έχει κανένα πρόβλημα να φροντίζει κολλητούς και να τους αμνηστεύει μέσω νόμων ενώ στην πράξη ο κάθε Υπουργός οικειοποιείται το κράτος. Όταν χρειάζεται άλλωστε κάποιοι τηλεφωνούν και στους δικαστές όπως ομολόγησε ο κ. Αθανασίου. 

Υπάρχει όμως μια ξεκάθαρα -ακρο-δεξιά αφήγηση με πρόσωπα που την συγκροτούν. Κάποιος μύθος και η κατάλληλη αναγνωρίσιμη ρητορική για τον μέσο δεξιό ψηφοφόρο. Η Νέα Δημοκρατία ποτέ δεν έπαψε να επικοινωνεί με το βασικό της εκλογικό της κοινό, τους ''νοικοκυραίους'', ακόμα και παίζοντας το αγαπημένο παιχνίδι ''νόμος και τάξη'' όποτε σκουραίνουν τα πράγματα ή και απειλώντας τους ότι θα τους πάρουν τα σπίτια οι νεοκομμουνιστές αν ποτέ έρθουν στην εξουσία κ.τ.λ. 

Ο μέσος δεξιός ψηφοφόρους όμως ακούει την φωνή της δεξιάς τριγύρω του. Ξεκάθαρα. Και αν είναι ιδιότροπος ή μπερδεμένος δεν την ακούει μόνο από τη Νέα Δημοκρατία αλλά και από άλλα δεξιά κόμματα σε διάφορες εκδοχές (ΑΝΕΛ, ΛΑΟΣ, Ρίζες, Νέα Μέρα, Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα).  

Η αριστερά έχει επίσης την δική της πολιτική αφήγηση. Την έχτισε μέσα από τα γνώριμα χαρακτηριστικά της. Θεωρεί και διακηρύσσει ότι το μείγμα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που ακολουθείται καταδυναστεύει την χώρα. Μέμφεται την τραπεζοκρατία, το συνταγολόγιο του ΔΝΤ, τους οίκους αξιολόγησης και τα χρηματιστήρια, παλεύει για την αποκατάσταση του κοινωνικού κράτους, μιλά για φορολογική, οικονομική και κοινωνική δικαιοσύνη που θεωρεί ότι πλήττεται με την ακολουθούμενη σχεδιαζόμενη πολιτική που αυξάνει τις ανισότητες. 

Πρεσβεύει εξάλλου και τονίζει ότι οι αλλαγές στην πολιτική και στην οικονομία δεν γίνεται να συμβούν από τα ίδια κόμματα και τους ίδιους πολιτικούς που πτώχευσαν την χώρα. Γι αυτό και ζητά την ανατροπή τους. Η αριστερά λοιπόν εκφράζει μία ρήξη. Άλλοτε εκπεφρασμένη λελογισμένα άλλοτε σκληρότερα καταφέρνει όμως να ενώσει όμως τον κόσμο της, το εκλογικό της κοινό, τους μικρομεσαίους, τους αδυνάτους, τους πληγέντες της κρίσης, με την κοινή αφήγηση της ανατροπής. 

Ο αριστερός και ο ευρύτερα δημοκρατικός ψηφοφόρος λοιπόν έχει τους λόγους που χρειάζεται για να ακολουθήσει τον ΣΥΡΙΖΑ και την ρητορική του. Ή και άλλα κόμματα της αριστεράς στο σημερινό πολιτικό σκηνικό της χώρας. Ακούει όμως την φωνή της αριστεράς γύρω του, την βλέπει και στους δρόμους. 

Αυτό είναι λοιπόν το πολιτικό πεδίο της ιδεολογικής αντιπαράθεσης και είναι ξεκάθαρο. Για τις ανάγκες του άρθρου δεν έχει καμία σημασία αν και κατά πόσο πείθεται ο καθένας από την κάθε πλευρά. Σημασία έχει μόνον η πολιτική αφήγηση που υφίσταται και έχει διακριτά χαρακτηριστικά τόσο στην αριστερά όσο και στην δεξιά στην Ελλάδα, τμήμα της οποίας κάποιοι θεωρούν πλέον και το νεοσυντηρητικό ΠΑΣΟΚ.

Θα περίμενε λοιπόν κανείς, μέσα σε αυτό το ιδεολογικά φορτισμένο δίπολο, να εμφανιστεί κάπου και ο πολιτικός χώρος του φιλελευθερισμού στην χώρα. Τουλάχιστον ως πολιτική αφήγηση. Μία πολιτική έκφραση ας πούμε των ιδεών του Καποδίστρια ή της αντίληψης του Ελευθέριου Βενιζέλου. Του Τζέφερσον ή του Αβραάμ Λίνκολν εκτός συνόρων. Πρότυπα υπάρχουν. Όπως και ευκαιρίες ανάδειξης με δεδομένη και την ανυπαρξία της κεντροαριστεράς. 

Η φιλελεύθερη αφήγηση όμως απουσιάζει ολοκληρωτικά στην Ελλάδα. Δεν έχει καν κάποιο βασικό εκφραστή. Ούτε ως πρόσωπο, ούτε ως κόμμα. Ούτε η Δημιουργία Ξανά, ούτε η Δράση, μπορούν να αποκτήσουν σταθερό πολιτικό κοινό και κοινοβουλευτικό ενδιαφέρον.

Η φιλελεύθερη αφήγηση, από τα κόμματα τουλάχιστον που αυτοχαρακτηρίζονται ως τέτοια στην Ελλάδα, απουσιάζει επειδή δεν έχει σοβαρούς εκφραστές. Τόσο τουλάχιστον ώστε να μπορούν να συγκροτήσουν έναν στοιχειώδη πολιτικό μύθο που μπορούν να επικοινωνήσουν απλοϊκά στον κόσμο. 

Ο κόσμος δεν έχει καταλάβει, και δεν φταίει γι αυτό, τις θέσεις των φιλελεύθερων κομμάτων για τα προβλήματα του. Δεν καταλαβαίνει τι και πως. Δεν ασχολείται λοιπόν. Ο φιλελεύθερος πολιτικός χώρος είναι μακριά από οποιαδήποτε κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και συμμετοχή στο πολιτικό παιχνίδι της δημοκρατίας. 

Ακόμα χειρότερα, η ρητορική του και οι φίλοι του τελικώς λειτουργούν ως πασπαρτού των κυβερνώντων κομμάτων. Η αδυναμία παρουσίασης εναλλακτικής πρότασης και η απορρόφηση όλης της πολιτικής ενέργειας στην καταδίκη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οδηγεί τελικά τους εν δυνάμει πολιτικούς φίλους ή ψηφοφόρους του φιλελεύθερου χώρου στα κόμματα της εξουσίας.

Στον Σαμαρά δηλαδή και τον Βενιζέλο! Συνειδητά ή μη, η δαιμονοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το γαϊτανάκι οδηγεί. Και στον ίδιο φαύλο κύκλο. Άλλοι πάλι τρέχουν στους 58 ή στο Ποτάμι. Μύλος!

Σε κάθε περίπτωση, ο πολιτικός φιλελευθερισμός, ιδεολογία που έχει κοινά και με τις αξίες της οικουμενικής αριστεράς αλλά και με τον Ευρωπαϊκό προσανατολισμό της παραδοσιακής δεξιάς, θα μπορούσε να αναζητήσει σοβαρά τον ρόλο του στη σημερινή πολιτική συγκυρία. Το προσπάθησε μάλλον αλλά απέτυχε. Κατέληξε να γκρινιάζει μόνο. Ευθύνεται για την πολιτική του ανυπαρξία και την λειτουργία του ως συνιστώσα της νεοσυντήρησης. 

Μια χώρα χωρίς φιλελεύθερους...

Είναι δυνατόν; 

Που είναι οι φιλελεύθεροι; 

Οι καιροί αλλάζουν

Ένα παιδί θα ζήσει!

Θα ήταν ντροπή για την Ελλάδα ως χώρα να πάρει αυτό το φέρετρο στις πλάτες της. 

Θα ήταν ντροπή για τους Έλληνες και δεν θα τους εξέφραζε κατά πλειοψηφία.

Μετρήσαμε στην υπόθεση του Ρωμανού, ξεκάθαρα στο τέλος, λίγες ώρες πριν το τέλος, εκεί που πλέον τέθηκε ως διακύβευμα η επιβίωση του, τους φίλους του Ανθρώπου στην Ελλάδα. 

Δεν είναι θέμα κομμάτων. Δεν είναι θέμα ιδεολογιών. Δεν είναι θέμα ιδεοληψιών. Ή δεν θα έπρεπε να είναι. 

Όλα τα κόμματα στο τέλος, την Τρίτη το βράδυ, κατέθεσαν τροπολογίες για να καμφθεί η επικίνδυνη για την χώρα ακροδεξιά αντίληψη ότι το κράτος τάχα δεν κάμπτεται και η δημοκρατία δεν εκβιάζεται. 

Μια κυβέρνηση που κουρελιάσει όλα αυτά τα χρόνια κάθε ικμάδα αξιοκρατίας, κάθε ίχνος σεβασμού στη νομιμότητα και έχει στραγγαλίσει όλους τους πυλώνες του καταρρακωμένου δημοκρατικού πολιτεύματος, από την νομοθετική μέχρι την εκτελεστική εξουσία, απομονώθηκε. Η Χρυσή Αυγή μόνο έμεινε στο τέλος να στηρίζει ηθικά τον Αθανασίου στην Βουλή.

Κανείς από τους κυβερνώντες δεν μπορούσε να διανοηθεί πως κάποιος μπορεί όχι μόνο να διακινδυνεύσει αλλά και να θυσιάζει την ζωή του για ένα δικαίωμα. Δεν μπορούσαν να το εννοήσουν ως ενδεχόμενο. Πως μπορεί κάποιος να διακινδυνεύει πράγματα έξω από τα φράγκα και την εξουσία; Και μάλιστα την ίδια την ζωή του; 

Μπλόφα θα κάνει. Μερικοί έλεγαν ότι είναι και τρελός. Ο Ρωμανός πέθαινε και αυτοί νόμιζαν ότι μπλόφαρε. Μικρότητα με άκρως συντηρητική νοοτροπία. Και η δεσποτική αλαζονεία της εξουσίας. Εμείς είμαστε ο νόμος και το κράτος. Δεν υποχωρούμε. Δεν μπορούσαν όμως να σηκώσουν το φέρετρο, το παιδί δεν μπλόφαρε και ο κόσμος φώναξε. Βγήκε στους δρόμους. Συμπαραστάθηκε. Κατά δεκάδες χιλιάδες. 

Μετρήσαμε λοιπόν τους φίλους του Ανθρώπου σε όλη αυτήν την πορεία αλλά και στο τέλος. 

Εκεί μεταξύ άλλων είδαμε και την εκπληκτική ανακοίνωση του υπευθύνου για τα ανθρώπινα δικαιώματα ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων του Ποταμιού. Την παραθέτω με ντροπή στο κείμενο για όσους δεν την έχουν διαβάσει. Επίθεση του Ποταμιού στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για τις άδειες κρατουμένων.  Ή Ο ΣΥΡΙΖΑ καταργεί την φυλακή.

Η ανακοίνωση δείχνει ένα συντηρητικό και όχι μεταρρυθμιστικό μόρφωμα το οποίο εκπαιδεύει τους ψηφοφόρους τους σε εμφυλιακές πρακτικές. Έχουμε ένα παιδί που πεθαίνει και αυτοί ασκούν κριτική στον Συριζα... Δεν υπάρχει καμία θέση στο κείμενο που να μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημα και μάλλον το πρόβλημα αγνοείται για εξυπηρέτηση κομματικών σκοπιμοτήτων. Ουδείς ασχολείται με την ανθρώπινη ζωή. Δεν είναι τώρα ώρα για κομματική κριτική είναι η ανθρώπινη ζωή που πρέπει να προστατευτεί τώρα. Και δεν προστατεύεται με μισάνθρωπα και ανέξοδα τιτιβίσματα. 

Φαντάζομαι λοιπόν ότι από αύριο θα ξεχωρίζουμε τους φίλους του Ποταμιού βάσει του ύφους της ανακοίνωσης ότι θα κυκλοφορούν ανάμεσα μας με αλεξίσφαιρα γιλέκα, τεθωρακισμένα οχήματα και κράνη καθότι ο Ρωμανός μπορεί να πάρει καμία εκπαιδευτική άδεια. Οι φίλοι, από την άλλη του κυβερνώντος κόμματος θα έχουν ένα ακόμα φόβο να αντιμετωπίσουν μαζί με τον τρόμο που σκορπίζουν οι αερομεταφερόμενες ταξιαρχίες των ιπτάμενων αναρχικών στις ζωές τους. 

Και όμως η Ελλάδα μόλις έγινε καλύτερη! 

Ένα παιδί θα ζήσει, θα σπουδάσει και θα έχει την ευκαιρία να χαμογελάσει και εμείς μαζί του όταν πάρει το πτυχίο του. Γιατί ένα σχολείο κλείνει μια φυλακή. Αυτό είχε ειπωθεί από την εποχή της Αναγέννησης. 

Πάνω από όλα όμως ένα παιδί θα ζήσει! Οι υγιείς Έλληνες χαίρονται. Κάποιοι, αρκετοί, πολλοί, ενταγμένοι και ανένταχτοι πάλεψαν, πίεσαν, προσπάθησαν ο καθένας με τον τρόπο του. Μόνο στους δρόμους συμπαραστάθηκε σε όλες τις πόλεις της Ελλάδος δεκάδες χιλιάδες κόσμου. Η δημοκρατία μπορεί να μας φέρει κοντά τουλάχιστον στα ανθρώπινα. Οι εξαιρέσεις ας μείνουν εξαιρέσεις. 

Σταχυολογώ λοιπόν ορισμένες ωραίες αναρτήσεις φίλων από σχόλια τους εντός του φατσοβιβλίου. 

Ο Νίκος ο Σαραντάκος έγραψε: ''Μεγάλη νίκη, πρώτα και κύρια του Νίκου Ρωμανού, έπειτα των δικών του ανθρώπων και τέλος του πολύμορφου κινήματος αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε και γιγαντώθηκε και ανάγκασε τη μέχρι πρότινος αδιάλλακτη κυβέρνηση να υποχωρήσει. Μεγάλη ήττα ορισμένων που ζητούσαν να υπογράψει δήλωση ο Ρωμανός ή που ανέλυαν όσα φοβερά θα πάθαινε το σωφρονιστικό σύστημα αν ικανοποιούνταν τα αιτήματά του''.

Ο Κώστας ο Μαρματάκης: "Δεν νικά ΚΑΝΕΙΣ μόνος του...Έτσι και τώρα: Νίκησαν ΟΛΟΙ όσοι βοήθησαν, νοιάστηκαν, δάκρυσαν, πορεύτηκαν, μίλησαν, έγραψαν, έτρεξαν, πήραν πρωτοβουλίες, κινηματικοί, θεσμικοί, απλοί πολίτες, ενταγμένοι κι ανένταχτοι...Και πρώτα απ΄ όλα και πάνω απ όλους ο ίδιος ο Νίκος. Ας το χουμε στο μυαλό μας την ώρα της χαράς. Κι ας προσέχουμε γιατί δε δικαιούται ΚΑΝΕΙΣ να δείχνει ασέβεια σ όλο αυτόν τον κόσμο''.

Aς χαρούμε λοιπόν. 10/12 είναι η παγκόσμια ημέρα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. 

Αυτοί που την τίμησαν μπορούν να την χαίρονται ιδιαιτέρως στην Ελλάδα!

Όσον αφορά τον ίδιο τον πρωταγωνιστή, το παιδί και τον άνθρωπο που θα συνεχίσει την ζωή και όταν την ξεχάσουμε. Έγραψε ιστορία, είναι ο πρώτος απεργός πείνας που άντεξε 31 ημέρες στην Ελλάδα, έφτασε σχεδόν στο τέλος και δικαιώθηκε σε κάτι που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι άξιζε. Οι προκλήσεις είναι μπροστά του και θα τις ευκαιρίες να τις εκμεταλλευτεί για να δικαιώσει και τον εαυτό του και όλους όσους πίστεψαν και πιστεύουν στον Άνθρωπο. 

 Όσον αφορά την δημοκρατία στη χώρα μας. Αυτή ψήλωσε λίγο! Διεκδίκησε και πέτυχε τουλάχιστον να μην είναι εκδικητική και μισάνθρωπη. Είναι ένα καλό βήμα. Οι καιροί αλλάζουν!

Τι χώρα είναι αυτή στην οποία πρέπει να φοβάσαι την αστυνομία;

Τα βλέπουμε χρόνια. Τα ξέρουμε χρόνια. Τα έχει δει όλος ο κόσμος που έχει κατέβει κάποτε έστω μία - δύο φορές σε κάποια μεγάλωση διαδήλωση κάποτε στη ζωή του. Τα έχουμε δει σε φωτογραφίες και βίντεο. Έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε κουκουλοφόρους να φωτογραφίζονται δίπλα στα ΜΑΤ βρίζοντας χυδαία τον κόσμο. Έχουν πονέσει τα μάτια μας να βλέπουμε κουκουλοφόρους να βγαίνουν μέσα από τις τάξεις της αστυνομίας και να πετάνε πέτρες στον κόσμο κατά την διάρκεια επεισοδίων. Έχουμε δει σε βίντεο τα ΜΑΤ και την αστυνομία να φυγαδεύουν "γνωστούς άγνωστους'' ακόμα και πίσω από τη Βουλή.

Βαρεθήκαμε τόσα χρόνια να βλέπουμε αυτούς τους κουκουλοφόρους, τα ίδια 50-100 άτομα να είναι οι πρωταγωνιστές σε κάθε μεγάλη διαδήλωση στη χώρα και στο τέλος να την διαλύουν. Ακόμα και εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου όπως στην πρώτη μεγάλη διαδήλωση του μνημονίου, που θέλουν να διαδηλώσουν ειρηνικά για να εκφράσουν το οτιδήποτε, υπομένουν κάθε φορά την βίαια διάλυση της προσπάθειας τους με ξύλο, δακρυγόνα, κυνηγητό και κρότου λάμψης. Υπάρχει έλλειψη σεβασμού στην καλύτερη περίπτωση λόγω πλήρους επιχειρησιακής ανικανότητας της αστυνομίας. Υπάρχουν 700 και 1000 άτομα από τις δυνάμεις των ΜΑΤ στις διαδηλώσεις με πλήρη εξοπλισμό που αδυνατούν να συλλάβουν 50-100 μπαχαλάκηδες επί δεκαετίες. Ανικανότητα; 

Έχει καθιερωθεί τα ΜΑΤ να συμμετέχουν ενεργά στην διάλυση των διαδηλώσεων με διάφορους τρόπους επειδή αυτό βολεύει την εκάστοτε κυβέρνηση. Τώρα φτάσαμε στο σημείο να προκαλούν κιόλας. Καταγγελίες για απρόκλητες επιθέσεις αστυνομικών Στα Εξάρχεια χτες τρομοκρατούσαν τον κόσμο προκαλώντας αδιακρίτως μετά την πορεία. Ακόμα και δημοσιογράφους. Πριν λίγες ημέρες χτυπήθηκε ένας περιπτεράς επειδή έδινε νερά στον κόσμο που τον έπνιγαν τα δακρυγόνα. Ντροπή. 

  

Φτάσαμε να βλέπουμε τα ΜΑΤ να χτυπάνε με σιδερογροθιές και γυναίκες στο κεφάλι όπως έξω από το Υπουργείο Οικονομικών που διαδήλωναν οι καθαρίστριες. Αμέτρητα περιστατικά αδικαιολόγητης, παράνομης και επικίνδυνης αστυνομικής βίας τα τελευταία χρόνια. Υπάρχουν βέβαια και πολλά άλλα που δεν είναι καταγεγραμμένα σε οπτικοακουστικό υλικό. 

Ας μας εξηγήσει ο αποτυχημένος μπασκετπολίστας γιατί βλέπουμε ΜΑΤ στο δρόμο να μαζεύουν μπουκάλια και μολότωφ από το δρόμο και να τις τοποθετούν σε τσάντες διαδηλωτών επί ημερών του. Βίντεο με άντρες των ΜΑΤ να φορτώνουν μπουκάλι σε τσάντα διαδηλωτή Τι τα βάζουν τα ΜΑΤ τα μπουκάλια στις τσάντες τρίτων; Για σουβενίρ;

Τα υπομένουμε χρόνια όλα αυτά δεν ξέρω για ποιον λόγο. Πάντως μηδέν εις το πηλίκο. Από τα δικαστήρια ακόμα ακούγονται οι δικαστές να ρωτούν: Mα είναι δυνατόν να λέει ψέμματα η αστυνομία; Ναι, είναι. Yπενθυμίζουμε ότι στα σώματα ασφαλείας όπως αποδεικνύεται από τους ειδικούς εκλογικούς καταλόγους η Χρυσή Αυγή είχε ποσοστά περίπου στο 40%. 

Το ειρηνικό της πορείας στις διαδηλώσεις προχθές το περιφρούρησε ο κόσμος. Μπράβο του. Σε όλες τις πόλεις της Ελλάδος. Αμαυρώθηκε πάλι από τους γνωστούς - αγνώστους σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα και από τα ΜΑΤ. Υπάρχουν μαρτυρίες αλλά και οπτικοακουστικό υλικό για προβοκάτσιες σε όλο το διαδίκτυο. Είναι ξεφτίλα πια όλοι να προσποιούμαστε ότι δεν τρέχει τίποτα ή να κάνουμε τα στραβά μάτια επειδή ''αυτός είναι ο ρόλος της αστυνομίας''. 

Ο ρόλος της αστυνομίας δεν είναι να συμμετέχει στο έργο νόμος και τάξη που εμπνέεται ο κάθε μικρόνοος ακροδεξιός Υπουργός ή Πρωθυπουργός επειδή αυτό κρατάει στο μαντρί τους νοικoκυραίους για ψηφοθηρικούς λόγους. Στήνεται σκηνικό για νοικοκυραίους Νισάφι. Η χρήση της διοίκησης  για κυβερνητικές σκοπιμότητες έχει παγιωθεί στην Ελλάδα αλλά δεν σημαίνει ότι πρέπει να γίνει και αποδεκτή ως κανονικότητα. Ούτε βέβαια η κρατική βία είναι εξορισμού νόμιμη επειδή είναι κρατική. 

Περαιτέρω είναι λάθος της ίδιας της αστυνομίας να συμμετέχει σε παιχνίδια που δεν την αφορούν. Την χρησιμοποιούν. Δεν πρέπει να το δέχεται. Αδικούνται και οι σωστοί αστυνομικοί. Η αστυνομία, το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης που μετονόμασε αυτή η αυταρχική συγκυβερνητική καρικατούρα σε Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, προφανώς με περισσή διάθεση εμφατικής ειρωνίας, έχει υποχρέωση να προστατεύει τους πολίτες. Η ΕΛΑΣ έχει υποχρέωση να αφήσει τον κόσμο να διαδηλώσει και να συλλάβει αυτούς που μεταχειρίζονται βία. Είναι πολύ λίγοι και συγκεκριμένοι και δεν έχουν σχέση με τον κόσμο που βάλλεται. Αυτό ορίζει η δημοκρατία. 

Το επιχειρησιακό σκέλος της αστυνομίας οφείλει να καταλάβει ότι αυτά τα σκηνικά πλήττουν πρωτίστως τον ίδιο το ρόλο της ΕΛΑΣ. Αν δεν το καταλαβαίνουν πρέπει κάποιος Εισαγγελέας να κάνει τα νόμιμα και τα δέοντα. Αλλά οι δικαστές ασχολούνται με τα αναδρομικά τους τώρα. Η αστυνομία πάντως δεν είναι υπεράνω του νόμου. Είναι ντροπή σε κάθε περίπτωση για ένα ''ευνομούμενο'' κράτος -ας το πούμε έτσι κατ' ευφημισμό για την χώρα μας- να έχει μια αστυνομία που προκαλεί τον κόσμο με ή χωρίς κουκούλες. Γιατί αυτό έζησε πολύς κόσμος σε διαφορετικές πόλεις περιγράφοντας ακριβώς τα ίδια γεγονότα. Δεν ήταν τυχαίο. 

Για την θλιβερή και επικίνδυνη αυτή πραγματικότητα που πρέπει να αλλάξει, τα λόγια ενός Γερμανού τουρίστα που ήταν σε διακοπές και βρέθηκε σε ένα λάθος σημείο, σε μία λάθος χρονική στιγμή, σε μία από τις πρόσφατες διαδηλώσεις, δείχνουν πόσο παράλογη φαίνεται η πραγματικότητα σε τρίτους.

«Δεν είχα όπλα, το πρόσωπο μου ήταν ακάλυπτο, βρισκόμουν μόνος μου σε μια γωνία σηκώνοντας τα χέρια ψηλά για να δείξω ότι είμαι άοπλος. Απλά με χτύπησαν με τα γκλομπ. Δεν έκανα τίποτα, δεν είπα τίποτα. Όταν βρέθηκα στο έδαφος φωνάζοντας άρχισαν να με χτυπάνε περισσότεροι αστυνομικοί. Τι χώρα είναι αυτή στην οποία πρέπει να φοβάσαι την αστυνομία;» Απορία Γερμανού τουρίστα για τα δέοντα της ΕΛΑΣ

Μπορεί να απαντήσει κανείς;