Ποιος κερδίζει από τον διχασμό ;

Δεν ξέρω ποιος λαμπρός εγκέφαλος σκέφτηκε ότι η αντιδιαδήλωση-απάντηση στην αντιδιαδήλωση απάντηση της διαδήλωσης ίσως να κανονίσει επιτέλους τα πράγματα αφού θα δείξουμε ότι είμαστε περισσότεροι. 

Μάλλον δεν υπολόγισε όμως ότι αν υπάρξει αντιδιαδήλωση στην αντιδιαδήλωση της αντιδιαδηλωσης της διαδήλωσης, όπως έχει προγραμματιστεί, θα δημιουργηθούν αμφιβολίες για το ποιος κερδίζει. Στις εντυπώσεις και στις εικόνες βέβαια μόνον. 

Βέβαια ίσως σκέφτηκε ότι σε μία τέτοια περίπτωση μπορούμε και πάλι να αντιδιαδηλώσουμε απαντητικά στην αντιδιαδήλωση της αντιδιαδήλωσης της αντιδιαδηλωτικής διαδήλωσης προκαλώντας βέβαια την αντιδιαδήλωση-απάντηση στην αντιδιαδήλωση της αντιδιαδήλωσης της αντιδιαδηλωτικής διαδήλωσης.

Τελειώνει ποτέ αυτό το γαϊτανάκι;

Και ποιους εξυπηρετεί; Ας το σκεφτούμε λίγο καλύτερα. 

Όταν η χώρα διχάζεται η κυβέρνηση αποδυναμώνεται. Αντίθετες λογικές μπορεί να είναι κομματικές αλλά δεν μπορεί να αφορούν μία κυβέρνηση. Η κυβέρνηση οφείλει να ενώσει τον κόσμο ιδίως σε δύσκολες συγκυρίες.

Για να ξεπεράσουμε την δύσκολη πραγματικότητα και την δύσκολη συμφωνία, ώστε κάποτε να ξεφύγουμε από τα νύχια αυτής της οικονομικής πραγματικότητας, η κυβέρνηση πρέπει να ενώσει τον κόσμο, να εργαστεί επί της ουσίας, να μεταρρυθμίσει και να σπάσει τα συμφέροντα.

Τα μεγάλα και τα μικρά , τα διάφορα και κάθε λογής, ακόμα και τα πελατειακά που βρίσκονται κάθετα και οριζόντια σφιχτά διαπλεκόμενα σε κάθε δραστηριότητα της οικονομικής και της δημόσιας ζωής.  

Η κοινωνική συνοχή είναι απαράβατος όρος για μια πετυχημένη διακυβέρνηση. Και μια πετυχημένη διακυβέρνηση εξυπηρετεί αναγκαστικά τα συμφέροντα των πολλών. 

Το παιχνίδι των διαδηλώσεων και των αντιδιαδηλώσεων είναι λάθος και μπορεί να έχει επικίνδυνα επακόλουθα. 

Γιατί να διχαστούν οι Έλληνες; 

Οι ίδιες οι δημοσκοπήσεις άλλωστε δείχνουν ότι το 80% των Ελλήνων εύχεται τα ίδια πράγματα. Κι όμως, βρίσκονται διεσπαρμένοι ως διαδηλωτές σε αντίθετες διαδηλώσεις. 

Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ άλλωστε είναι η απόδειξη της σύνθεσης. Δημιουργήθηκε και γεννήθηκε επειδή κατάφερε να συνθέσει σκληρές αντιθέσεις. Αυτή είναι η δύναμη του και η μοναδικότητα του. Ας δούμε που έφτασε αλλά και τι πρέπει να κάνει παραπέρα. 

Και αν ακόμα οι θέσεις μας υποχωρήσουν στην σημερινή συγκυρία, και θα υποχωρήσουν αφού δεν έχουμε την δύναμη να επιβληθούμε χωρίς συμμάχους απέναντι σε όλους, ο κόσμος όμως θα συγχωρέσει μια σκληρή συμφωνία, δίνοντας πίστωση χρόνου και παρέχοντας εμπιστοσύνη. 

Είδε την μάχη, την εκτίμησε και αναμένει την διακυβέρνηση. Από αυτήν θα κρίνει. Και εκεί θα κριθεί και η ίδια η κυβέρνηση. 

Ας μην ψάχνουμε λοιπόν όσα μας χωρίζουν από τους ανθρώπους που κατεβαίνουν σε συγκεντρώσεις που καπελώνονται από πολιτικούς ιδίως της δεξιάς, είτε διαφόρων φανατικών που τρυπώνουν μέσα στον κόσμο όταν τους δίνουμε αιτίες και τους παρέχουμε τις ευκαιρίες. 

Ούτε να αντιπαρατάξουμε άλλο κόσμο απέναντι τους. Τους καθιστούμε σύμβολα έτσι και τους δίνουμε λόγο εκεί που πάνε να ξεχαστούν και να ξεπεραστούν. Και για τον κόσμο άλλωστε είναι κουραστικό να μισεί. Λύσεις περιμένει ο κόσμος. Ακόμα και σε αυτό το πλαίσιο που ξέρει ότι θα είναι δύσκολο.

Είναι πολύ εύκολο να διχάσουμε τον κόσμο σε συνθήκες πόλωσης. 

Ποιος όμως θα κερδίσει από αυτό σύντροφε Αλέξη;

Πόσο άντεξε ο Σαμαράς που δίχαζε; 

Ο Πρωθυπουργός των Ελλήνων είναι ο Πρωθυπουργός των Ελλήνων. 

Και οι Έλληνες, κατά 99%, έχουν κοινά συμφέροντα μεταξύ τους. Ακόμα και αυτοί που βρίσκονται στις διαφορετικές εκδηλώσεις. 

Ποτέ δεν βρέθηκε αυτός που μπορεί να τους αποδείξει ότι υπάρχει ο άνθρωπος που μπορεί να τους ενώσει στη βάση των κοινών συμφερόντων τους.

Ας φανταστούμε όμως πόση δύναμη απορρέει από αυτό! Για όποιον το πετύχει και για την χώρα. 

Εκεί είναι το στοίχημα και όχι στην πόλωση ή στον διχασμό. 

Ο τελευταίος εξυπηρετεί συμφέροντα άλλων.