Τι θα γίνει στο τέλος ;

Ζούμε σε ένα θλιβερό και σκοτεινό κόσμο έγραψε πρόσφατα ο πρώην Υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ , Τιμ Γκάιτνερ. Και κανείς δεν αμφιβάλλει γι αυτό. 

Αυτά τα οποία παίζονται και διακυβεύονται τα τελευταία 24ωρα γύρω από το ελληνικό ζήτημα μας υπερβαίνουν κατά πολύ. Ως πολίτες, ως κράτος και ως έθνος. Και όταν λέμε κατά πολύ εννοούμε ότι ούτε καν μπορούμε να τα σκεφτούμε. 

Εκατοντάδες μαχών και επικοινωνιών μεταξύ διαφορετικών εμπλεκομένων με διαφορετικά συμφέροντα, σε διάφορα γραφεία, μεταξύ Πρωθυπουργών, υπερτραπεζιτών, πολιτικών και διαφόρων ισχυρών παραγόντων, επωνύμων και μη, χιαστί τηλεφωνήματα, σχέδια και εναλλακτικές που περιστρέφονται σε μία δίνη αναζητώντας διέξοδο και λύση. 

Είμαστε μια τυφλόμυγα που παλεύει να απειλήσει ότι θα τσιμπήσει τα θηρία μέσα από την ανισορροπία που μπορεί να προκαλέσει για να κερδίσει κάτι αξιοπρεπές και βιώσιμο. Ας έχουμε πάντως επίγνωση της δυναμικής μας και των δεδομένων. Μύγα είμαστε.  

Αυτό που μας αναλογεί είναι να στηρίξουμε την κυβέρνηση και ιδίως τον Αλέξη Τσίπρα που έχει την πλήρη εικόνα, το βάρος και την ευθύνη των πρωτοβουλιών. 

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έκανε ή ότι δεν κάνει λάθη, γι αυτό και πρέπει και επιβάλλεται να ασκείται κριτική, αλλά συνολικά θα κριθεί στο τέλος. Μέχρι τώρα είναι αυτός που σηκώνει ακόμα το βάρος χωρίς ουσιαστικές εναλλακτικές για την υγιή Ελλάδα. 

Υπ' αυτήν την έννοια η ανακοίνωση του δημοψηφίσματος μπορεί να αποδειχτεί μια πετυχημένη κίνηση ελιγμού για να μεταφέρει το πολιτικό βάρος και να εκβιάσει μία βιώσιμη λύση.

Το αν θα υπάρξει δημοψήφισμα θα το καθορίσουν οι εξελίξεις. 

Ανακοινώθηκε ότι οι τράπεζες θα κλείσουν για μία εβδομάδα. Ο κόσμος ανησυχεί. Αυτό είναι δυσάρεστο. Δεν χρειάζεται να εξηγήσει κανείς τους λόγους. Είναι ένα ζήτημα που πρέπει να λυθεί. Και πρέπει να διευθετηθεί. Συνδέεται με το πρόγραμμα και αυτό συνδέεται με μία βιώσιμη συμφωνία. Δεν αποχωρίζονται.

Όταν ξεπεραστεί πάντως το πρόβλημα θα πρέπει να αντιμετωπιστούν θεσμικά κάποια ζητήματα και επί της ουσίας για την λειτουργία του ουσιαστικού καρτέλ των ελάχιστων τραπεζών της χώρας. 

Ούτως ή άλλως εδώ και χρόνια οι τράπεζες έχουν σταματήσει να προσφέρουν οτιδήποτε στην κοινωνία. Βάρος είναι. Έχουμε ήδη πληρώσει κατά 39 δις. περίπου την ανακεφαλαιοποίησή τους, ενώ ο λογαριασμός για το κόστος μετακύλισης των κόκκινων δανείων δεν έχει έρθει ακόμα. Και θα είναι μεγαλύτερος. 

Αυτό που πρέπει να ενδιαφέρει την κοινωνία και το κράτος είναι να υπάρξει ένα σοβαρό τραπεζικό σύστημα στη χώρα. Είναι βασικός κανόνας για την ομαλή ροή του χρήματος και για την στήριξη της υγιούς οικονομίας και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων για να αντέξουν στον ανταγωνισμό και να υπάρχουν επιχειρήσεις βιώσιμες με θέσεις εργασίας.  

Η δημιουργία υγιούς τραπεζικού συστήματος στη χώρα και η είσοδος νέων παικτών στο σύστημα έχει περιοριστεί αν όχι σκόπιμα τουλάχιστον νομικοτεχνικά. Για παράδειγμα ο νόμος για τις αλλαγές για τα ελάχιστα αποθεματικά των τραπεζών αυξήθηκε κατακόρυφα στο ελάχιστο ποσό των 18.000.000,00 ευρώ από την εποχή του πρώην τραπεζίτη και υπηρεσιακού Πρωθυπουργού ενώ ο μέσος Ευρωπαϊκός όρος περίπου στα 2.000.000,00 ευρώ. 

Το βασικό, γενικώς, είναι να αλλάξει η πολιτική με μία καλύτερη συμφωνία, ένα καλύτερο πρόγραμμα το οποίο ελπίζουμε να υπάρξει. Ακολούθως όσον αφορά την ουσιαστική διακυβέρνηση της χώρας απαιτούνται πολλές μεταρρυθμίσεις που δεν μπορεί ούτε και πρόκειται να γίνουν από τους ίδιους σκελετούς ή τα πολιτικά φαντάσματα που μας κληροδότησαν τις παθογένειες. 

Μπορεί ο Τσίπρας να τις πετύχει; Δεν ξέρουμε. Θα δούμε. Εδώ δεν ξέρουμε αν θα αντέξει. Αλλά σίγουρα είναι ο μοναδικός που μπορεί να τις επιχειρήσει. Γι αυτό και θα τον στηρίξουμε.

Αναμένουμε τις διεθνείς καραμπόλες λοιπόν για να δούμε αν θα αντέξει. Γίνεται πραγματικά χαμός. Το παιχνίδι είναι κυνικό και ανελέητο. 

Κάπου βέβαια μέσα σε όλα αυτά, για πρώτη φορά, κουνήσαμε και εμείς το δάχτυλο μας. Και το πιέζουμε. Μπορεί και αδέξια. Θα φανεί. 

Μέχρι που μπορεί να φτάσει το δάχτυλο μας ;

Θα δούμε. Ίσως και εντός της εβδομάδας.

Μπορεί και να μας λιώσουν, μπορεί και να τα χάσουμε όλα, μπορεί στο τέλος να είμαστε απλά ακόμα ζωντανοί ή ακόμα και να έχουμε μία βιώσιμη λύση.