Χριστιανικά ψέμματα και δημόσιο χρέος

Στις 11/4 ο Πρεσβευτής του πιο πλούσιου φορέα του ελληνικού έθνους είχε δηλώσει πρόθυμος ώστε να αξιοποιηθεί η τεράστια εκκλησιαστική περιουσία για την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους. H δήλωση είχε κάνει εντύπωση καθώς ήταν στο στάδιο των διαπραγματεύσεων και οι θεσμοί, όπως γράφτηκε, ερευνούσαν τρόπους ώστε η εκκλησιαστική περιουσία να αξιοποιηθεί για την ανακούφιση του δημόσιου χρέους.



Το πλέον λογικό. Σήμερα η εκκλησιαστική περιουσία μετρά περίπου 1.3 εκατομμύρια στρέμματα γης, χιλιάδες μετοχές στις περισσότερες τράπεζες της Ελλάδας, ακίνητα φιλέτα σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας και διάφορα άλλα περιουσιακά στοιχεία.

Φυσικά η εκκλησία είναι σε δικαστήρια με δήμους, Περιφέρειες, Ο.Τ.Α. αλλά και το ίδιο το κράτος και ιδιώτες βέβαια, ποίμνια Χριστιανούς, από τους οποίους διεκδικεί και άλλα με φιλανθρωπικές εμπράγματες αγωγές.

Η εκκλησιαστική περιουσία είναι η δεύτερη τη τάξη περιουσία στο ελληνικό έθνος μετά την κρατική. Η εκκλησία έχει κυριότητα και άτυπη κατοχή του 1/3 περίπου της Ελληνικής επικράτειας! Και όταν λέμε εκκλησία εννοούμε περισσότερα από 5000 νομικά της πρόσωπα που κάνουν οργανωμένες και πετυχημένες business εκμεταλλευόμενα πλήρως το θρησκευτικό συναίσθημα. Κανείς βέβαια δεν μπορεί να τους κατηγορήσει γι αυτό.

Όσοι έχουν διάθεση ας ρίξουν μια ματιά στα δύο ακόλουθα άρθρα που προσπαθούν να αποτυπώσουν την εκκλησιαστική περιουσία. Η ακτινογραφία της περιουσίας της εκκλησίας στην Ελλάδα του Νίκου Παπαχρήστου και ποια είναι η εκκλησιαστική περιουσία της Μαρίας Αντωνιάδου. Θα βρουν πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία τα οποία ομολογεί το Κέντρο Υπηρεσίας Οικονομικών της Εκκλησίας της Ελλάδος δηλαδή το άτυπο Υπουργείο Οικονομικών της.

Η πλήρης αποτύπωση βέβαια της εκκλησιαστικής περιουσίας απαιτεί κτηματολόγιο το οποίο ο αείμνηστος, όπως τον χαρακτηρίζουν ακόμα κάποιοι και φιλικός προς την Χούντα πρώην Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, είχε δηλώσει σε μία συνομιλία του στις 18/10/2012 του στην κ. Αρβελέρ ότι δεν θα δημιουργηθεί ποτέ στην Ελλάδα γι αυτό ακριβώς το λόγο. 

Αυτό που πρέπει να συζητήσει η ελληνική κοινωνία όμως σήμερα και βέβαια η κυβέρνηση είναι για πιο λόγο ένας φορέας που κατέχει περισσότερο από το 1/3 της συνολικής ελληνικής Επικράτειας και ο οποίος έχει καταφέρει επί χρόνια να σιτίζεται και από τους ιδιώτες-πιστούς (με ακίνητα-δωρεές, χρήματα, μαύρα και αφορολόγητα σε παγκάρια, τα επιβαλλόμενα δωράκια σε βαφτίσια, γάμους, κηδείες κλπ) αλλά και από το ίδιο το κράτος, όχι μόνο με την μισθοδοσία όλων των κληρικών που σταθερά αυξάνονται αλλά και με συμμετοχή σε προγραμματάκια διαφόρων ΜΚΟ από το Υπουργείο Εξωτερικών, δεν θα μετέχει στην ανακούφιση της κρίσης με την αξιοποίηση της περιουσίας της σύμφωνα πάντα με την δήλωση του ίδιου του Αρχιεπισκόπου.

Βέβαια η εκκλησία πληρώνεται όχι μόνο από τους πολίτες και από το κράτος αλλά και από την Ευρωπαϊκή Ένωση σταθερά αφού έχει καταφέρει όχι μόνο να διαχειρίζεται την ανθρωπιστική βοήθεια εκατομμυρίων ευρώ κάθε χρόνο προς την Ελλάδα αλλά και πολλά προγράμματα μέσα από το ΕΣΠΑ όλα τα χρόνια σε όλες τις περιοχές της Ελλάδας μέσω των νομικών της προσώπων.

Το συνολικό δημόσιο χρέος που θα πληρώσει το κράτος με την περιουσία του και βέβαια οι Έλληνες πολίτες είναι περίπου 500 δισεκατομμύρια. Στο βαρύτερο μνημόνιο λοιπόν από πολλές απόψεις που ακολουθείται είναι δυνατόν να είναι υποθηκευμένη και να πωλείται ΟΛΗ η δημόσια περιουσία με την εκκλησιαστική να μένει ανέγγιχτη; Με ποιο κριτήριο μοιράζονται τα βάρη και ιδίως που οδηγεί αυτό; Γίνεται πραγματικά αντιληπτό;

Ήδη υπάρχουν διαμαρτυρίες και βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ για την πώληση των 14 αεροδρομίων στην γερμανική FRAPORT, ήδη ο αγαπητός κ. Δρίτσας δηλώνει ως αρμόδιος Υφυπουργός ότι η πώληση του λιμανιού του Πειραιά είναι μια λάθος πολιτικά και οικονομικά ενέργεια. Σε λίγο έρχονται πωλητήρια για παραλίες, δάση και εδάφη φυσικού μας πλούτου και της παράδοσης μας.

Aν όμως τελικά εκχωρήσουμε όλη την δημόσια περιουσία για την εξυπηρέτηση του χρέους και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας στο ταμείο των 50 δισ. η εκκλησιαστική περιουσία είναι συνταγματικά θεμιτό σύμφωνα με τις αρχές της ισότητας να μείνει ανέγγιχτη;

Σκεφτείτε το και πολιτικά κ. Τσίπρα. Στο τέλος η εκλογή του Αρχιεπισκόπου θα έχει περισσότερη οικονομική αξία από αυτή του Πρωθυπουργού. Άρα και πολιτική. Και ίσως η μόνη διάκριση μεταξύ περιουσιών στην χώρα θα είναι αυτή της ιδιωτικής η οποία θα απορροφήσει και την δημόσια και της εκκλησιαστικής.

Η πρώτη θα είναι ενεχυρασμένη και υπό πώληση συρρικνούμενη διαρκώς ενώ η δεύτερη αγέρωχη, ανέγγιχτη και ακριβή και στο τέλος μπορεί και μεγαλύτερη από την δημόσια. Αυτό είναι επικίνδυνο. Δεν συμβαίνει ούτε στο Ιράν. 

Η εμπορική εκμετάλλευση του συναισθήματος της πίστης δεν μπορεί να λειτουργεί ως άλλοθι για τον πλουτισμό ενός φορέα που συνεχίζει να αμφισβητεί ευρωπαϊκά και διάφορα θεσμικά κεκτημένα όπως έκανε και με το σύμφωνο συμβίωσης (ιδέ δήλωση Ιερώνυμου στον Υπουργό Δικαιοσύνης). Και να εκσυγχρονιστούμε πρέπει και τα βάρη πρέπει να μοιραστούν δίκαια οικονομικά-κοινωνικά αλλά και θεσμικά για να τύχουν αποδοχής. 

Το δημόσιο χρέος δεν ανακουφίζεται με ελεημοσύνες, φιλανθρωπίες και προσευχές. Τα τω Καίσαρος τω Καίσαρι άλλωστε και τα του Θεού τω Θεώ. Έτσι δεν είναι; Κ. Τσίπρα κάποιοι θα ρωτήσουν και την κ. Βελκουλέσκου για το τι ακριβώς σημαίνει αυτό. Θα μπορούσε βέβαια να αποτελεί και δημοσιονομικό ερώτημα σε δημοψήφισμα. Κάποιος, ας απαντήσει αφού δεν ερωτάται ο Λαός.

Γιατί ο Αρχιεπίσκοπος όπως φαίνεται λέει και ψέμματα. Ίσως είναι χριστιανικά βέβαια γι αυτό συγχωρούνται ή έχουν απαξία αλλά τις λύσεις οφείλει να της δώσει η Πολιτεία. Τρόποι υπάρχουν και το ζήτημα θα επανέρχεται μέχρι να λυθεί. 

Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να μεταρρυθμίσει την χώρα;

Η διαπραγμάτευση της χώρας με τους θεσμούς κατέληξε σε μία δύσκολη συμφωνία και επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ,

Ένα νέο μνημόνιο το οποίο περιλαμβάνει σιδηρά δημοσιονομική πειθαρχία. Αύξηση της φορολογίας και των υφεσιακών μέτρων για να αντισταθμιστεί η κάλυψη των υποχρεώσεων δανεισμού. Την εφαρμογή τέλος όλων των ανεκπλήρωτων δεσμεύσεων των προηγούμενων συμφωνιών και των αμαρτιών τους.

Πολλές ρυθμίσεις μάλιστα αφορούν ευαίσθητες κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες της χώρας. Για παράδειγμα οι αγρότες αλλά και όλες οι επιχειρήσεις της χώρας. Πλήττονται οικονομικά από τα μέτρα αλλά και περιέρχονται ταυτόχρονα σε πιο μειονεκτική θέση απέναντι στους ανταγωνιστές τους στην Ευρώπη.

Άσχημο τέλος. Καθαρά. Το χειρότερο σενάριο πάντως δεν ήταν αυτό. 

Όσο κι αν κάποιοι πιστεύουν ότι η Γερμανία, οι δορυφόροι της ή και οι θεσμοί μπλόφαραν για ένα πολιτικό και οικονομικό Grexit ώστε να επιβάλλουν τα μέτρα και την οικονομική πολιτική που ήθελαν, φάνηκε ότι έκαναν λάθος. Η Γερμανία ήταν στημένη για Grexit. Και η Κομισιόν όμως όπως αποκαλύπτεται είχε εκοπονήσει σχέδιο Grexit με την προηγούμενη κυβέρνηση. 

Αποδείχτηκε ότι υπήρχε σχέδιο για κάθε ενδεχόμενο αλλά και plan B, και plan C ακόμα το οποίο και ενεργοποίησε η Γερμανία όταν δεν πέτυχε τις πρώτες επιλογές της. Grexit, εναλλακτικό νόμισμα - IOU's και στο τέλος ένα fund εκμετάλλευσης της δημόσιας ελληνικής περιουσίας σε έναν τραπεζικό λογαριασμό στο Λουξεμβούργο.

Όπως άλλωστε υπογράφεται στην ίδια την έκθεση που είχε εκπονήσει η γερμανική KfV η περιγραφόμενη διαδικασία είχε σχεδιαστεί και υπογραφεί μόλις ένα χρόνο πριν με τους κ.κ. Σόιμπλε, Στουρνάρα και Χατζηδάκι. Γι αυτό και ο Σαμαράς επέμενε πάντα στο σενάριο της αριστερής παρένθεσης.

Ένα συναινετικό Grexit άλλωστε δεν θα εξέθετε κανέναν επικοινωνιακά ενώ θα καθίστατο νομικά επιτρεπτό. Ένα time out όπως είπε και ο Σόιμπλε για μερικά χρόνια. Μετά θα βλέπαμε σε μια πιο Γερμανική Ευρώπη ποια θα ήταν η τύχη μας για τυχόν επαναφορά...

Το τελευταίο Σαββατοκύριακο των διαπραγματεύσεων ήταν οι πιέσεις της Γαλλίας και της Ιταλίας στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων που απεσόβησαν το Grexit και οι παρασκηνιακές προσπάθειες των ΗΠΑ δια του Υπουργού Οικονομικών κ. Λιου που ανέλαβε ενεργό δράση. Και βέβαια οι προσπάθειες του Αλέξη Τσίπρα που πάλεψε αλλά υποτάχθηκε στην διαπραγματευτική ισχύ της θέσης του. 

Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Τσίπρα για την συμφωνία. Ούτε για τους σκληρούς όρους της. Τον σταύρωσαν όπως γράφτηκε εκεί μέσα και πίεσε για να περισώσει ότι γινόταν. 

Μπορεί όμως να κατηγορηθεί η ελληνική πλευρά και ο κ. Τσίπρας για την τακτική της διαπραγμάτευσης και για το γεγονός ότι η χώρα έφτασε με την πλάτη στον τοίχο να εκλιπαρεί την συμφωνία χωρίς εναλλακτικές (Πώς η Γερμανία νίκησε την Ελλάδα στο πόκερ των ψευτών)

Έτσι βέβαια τίθεται το ερώτημα: Ήταν θέμα τακτικής τελικά η έλλειψη αξιοπρεπούς συμφωνίας των θεσμών με την Ελλάδα ή βούλησης του ισχυρού παράγοντα της διαπραγμάτευσης που εξωθούσε εκεί τα πράγματα;

Τι εμπόδιζε δηλαδή την Γερμανία να δεχτεί σε οποιοδήποτε στάδιο της διαπραγμάτευσης μια αξιοπρεπή συμφωνία χωρίς να επιμένει στο μείγμα της ταπεινωτικής λιτότητας που ξεσήκωσε ακόμα και την διεθνή κοινή γνώμη; Τίποτε άλλο εκτός από τα συμφέροντα της όπως φαίνεται. Άλλωστε στο εσωτερικό της Γερμανίας ο Σόιμπλε και η Μέρκελ χαίρουν ευρείας αποδοχής για την στάση τους απέναντι στην Ελλάδα. 

Ό,τι έγινε όμως έγινε. Συμφωνήσαμε, αποδεχτήκαμε ένα πλαίσιο για την περαιτέρω πορεία μας. 

Σήμερα η εφαρμογή της συμφωνίας συνδέεται με την χρηματοδότηση της χώρας. Επίσης και με το ζήτημα της αναδιάρθρωσης του χρέους το οποίο θα επανέλθει σύντομα αφού το ΔΝΤ πλέον δεν μετέχει στο πρόγραμμα θεωρώντας το χρέος μη βιώσιμο.

Η επίσημη ρητορική των ΗΠΑ ακόμα και μετά την υπογραφή της συμφωνίας με τις εσπευσμένες επισκέψεις του Αμερικανού Υπουργού Οικονομικών κ.Λιου σε Βρυξέλες, Παρίσι, Βερολίνο δείχνουν ότι το ζήτημα του χρέους παραμένει ανοιχτό. (Γιατί οι ΗΠΑ και η Γερμανία διαφέρουν στο πώς να σωθεί η Ελλάδα)

Μπορεί λοιπόν ο Τσίπρας να ηγηθεί μιας κυβέρνησης αλλά και ενός κόμματος που θα επιχειρήσουν να εφαρμόσουν αυτή την συμφωνία που περιέχει ακόμα και άδικα μέτρα;  

Μπορεί ο Τσίπρας να προχωρήσει σε ρήξεις απέναντι στο πολιτικό του παρελθόν και με τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και την εσωτερική του αντιπολίτευση που εκφράζεται όχι μόνο από τον Παναγιώτη Λαφαζάνη αλλά και από την Ζωή Κωσταντοπούλου που ηγήθηκε του ΟΧΙ μέσα στη Βουλή ή και τον Γιάνη Βαρουφάκη;

Μπορεί ακόμα πέρα από τις εσωκομματικές συγκρούσεις να απορροφήσει και τους κραδασμούς που θα προκληθούν στην κοινωνία από την εφαρμογή αντιλαϊκών και υφεσιακών μέτρων; Υπάρχει μήπως άλλη σοβαρή ή καλύτερη εναλλακτική; 

Ο Αλέξης Τσίπρας έδειξε τις τελευταίες ημέρες ότι μπορεί να λειτουργήσει ως Πρωθυπουργός της χώρας ερχόμενος σε διάσταση και με μερίδα του κόμματος του. Κατά έναν ενδιαφέροντα τρόπο η κοινωνία τον αποδέχεται αναγνωρίζοντας και τα λάθη του ενώ τα θεσπιζόμενα σκληρά μέτρα χαίρουν κοινοβουλευτικής αποδοχής.

Μένει να δούμε πως πραγματικά ο Αλέξης Τσίπρας θα επιχειρήσει να ισορροπήσει σε αυτό το δύσκολο πλαίσιο. Και αν ιδίως θα επιχειρήσει να μεταρρυθμίσει ουσιαστικά την χώρα ερχόμενος σε ρήξη με όλο το μεταπολιτευτικό της παρελθόν. Ίσως ακόμα και με τον εαυτό του. Με δεδομένο ότι τώρα γνωρίζει πως η οικονομία επιβάλλει την ατζέντα της πολιτικής σήμερα, οι σωστές απαντήσεις θα προκύψουν μόνο αν τεθούν τα σωστά ερωτήματα.  

Ο θάνατος της Ευρώπης

Αυτό που εκτυλίσσεται τις τελευταίες ημέρες στις Βρυξέλες είναι θλιβερό. Είναι η ταπείνωση και η ιδιωτικοποίηση μιας χώρας γρήγορα και σε τιμές ευκαιρίας υπό την απειλή της ασύντακτης χρεοκοπίας του κράτους. 

Ακόμα και οι ελληνικές τράπεζες σήμερα, ολες ακόμα και του εξωτερικού που έχουν τεράστια εθνική και οικονομική σημασία, βρίσκονται στα χέρια της ΕΚΤ ως collateral για τον ELA που χορηγείτο. 

Βρίσκονται τα πάντα στα χέρια τους. Η χρεοκοπία κράτους, κρατικών ομολόγων και τραπεζών που θα περάσουν στα χέρια τρίτων μαζί με τα προϊόντα τους (δάνεια, καταθέσεις, assets κ.α.) είναι η άλλη επιλογή άρα η μη επιλογή. 

Η εντιμότητα και η δημοκρατία όμως δεν υπάρχουν στο ενδιάμεσο. Περνάμε στο καθεστώς της ταπείνωσης και της εκμετάλλευσης. 

Θεωρούσαν πολλοί ότι η Ελλάδα ευθύνεται για την έλλειψη συμφωνίας. Αποκαλύπτεται τελικά η ωμότητα της επιβολής των γερμανικών οικονομικών συμφερόντων με κράτη παρίες στην Ευρώπη και η κυνική εφαρμογή της πολιτικής της. Η Γερμανία ήθελε Grexit. Το και χτες μέσω της FAZ το γερμανικό Υπουργείο Οικονομικών. 

Σε αντίθεση με τις εκτιμήσεις της ελληνικής πλευράς εξυπηρετήθηκε από την ανόητη τακτική που ακολούθησε η κυβέρνηση με τον Βαρουφάκη και οδήγησε την χώρα σε εξαντλητικές συζητήσεις και έλλειψη συμφωνίας μέχρι το τέλος ώστε η χώρα χωρίς τράπεζες, χωρίς ευρώ και υπό την απειλή της ασύντακτης χρεοκοπίας να δεχτεί όχι έναν έντιμο συμβιβασμό αλλά την αποικιοκρατική επιβολή των όρων της Γερμανίας. 

Το νέο κείμενο των προτάσεων του Eurogroup αλλά και η ταπείνωση του Πρωθυπουργού στο τραπέζι της συνόδου δείχνουν μια εκδικητική και αλαζονική στάση που την ομολογούν πλέον ακόμα και Πρωθυπουργοί ή άτομα όπως ο Σουλτς. Δεν είναι μόνο θέμα οικονομίας. Είναι και πολιτικής. Οι ιδιαίτερες συνομιλίες μάλιστα έγιναν σε ενα κλίμα ωμών εκβιασμών όπως αναφέρει ο Guardian απέναντι στον Τσίπρα και ψυχολογικών επιστημονικών καταναγκασμών. 

Η Γερμανία επιβάλλεται ωμά εκμεταλλευόμενη ότι είμαστε με το πιστόλι στον τοίχο. Στο κείμενο του Eurogroup εμφανίστηκε ξαφνικά σε μικρή παραλλαγή του μέχρι και το σχέδιο της KfV. Το σχέδιο των ιδιωτικοποιήσεων όλου του πλούτου της χώρας και των επιχειρήσεων της χώρας σε ένα fundακι του Γιουνκερ στο Λουξεμβούργο, με ενέχυρο κρατική περιουσία αξίας 50 δισ. όσο θα προχωράει το πρόγραμμα του. 

Eίχε συγγραφεί από τον Σόιμπλε και τον Στουρνάρα το 2014. Στο νέο κείμενο προτάσεων εμφανίστηκε ρητώς μέχρι και η ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ που ενδιέφερε την Γερμανία για να αναλάβει και τις υποδομές της ενέργειας της χώρας. Όλα μέσα. 

Ο Σόιμπλε ελέγχει το Eurogroup. Έχει ως παρίες τα κράτη της Βαλτικής, την Ολλανδία και ως χρήσιμους παρίες τα κράτη της Σλοβακίας, της Φινλανδίας και άλλα μικρότερα που παίζουν το παιχνίδι της σε συνεννόηση για να κάνει αυτό που θέλει χωρίς να εκτίθεται και αποκλειστικά. 

Ο Υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας συγγράφει όπως θέλει τα κείμενα στο Eurogroup ακόμα και χωρία σε αγκύλες αν διαφωνούν οι άλλοι. Η ρητή αναφορά για το Grexit εφόσον δεν υλοποιηθεί το μη υλοποιήσιμο πρόγραμμα από κάθε άποψη είναι ένα δείγμα. Το εμφάνισε χτες η Γερμανία και το  παρά τις αντιδράσεις του Ολάντ που για την Γερμανία απλά εκπροσωπεί την Γαλλία. 

Στον Τσίπρα επέβαλαν να αλλάξει θέση ταπεινωτικά στο τραπέζι της συνόδου και να κάτσει σε μία γωνία. Αν θυμηθούμε άλλωστε η Γερμανία ελεύθερα και με κάποιες τακτικές ανεβοκατέβαζε κυβερνήσεις στην ήπειρο (Μπερλουσκονι, Παπανδρέου, Παπαδήμος). 

Τώρα επιβάλλει στην Ελλάδα οικουμενική κυβέρνηση για να έχει τον απόλυτο έλεγχο για την εφαρμογή όσων επιβάλλει. Ο Τσίπρας θα ήταν παρένθεση. Ότι και να έκανε δεν θα είχε ποτέ βιώσιμη συμφωνία. Στο τέλος επιχείρησαν να τον εξευτελίσουν κυνικά και επειδή προσέφυγε στον κόσμο και τους αμφισβήτησε. Άλλους Πρωθυπουργούς τους άλλαζαν όσο ταξίδευαν στο αεροπλάνο. 

Το κείμενο του Eurogroup είναι η μετάθεση της παράδοση μιας χώρας σε συντεταγμένη γερμανική ελεγχόμενη χρεοκοπία υπό την απειλή της ασύντακτης χρεοκοπίας κράτους και τραπεζών. Η Γερμανία μυρίστηκε το αίμα, εξωθεί σοβαρά στο Grexit όπως ομολόγησε δημοσίως μέχρι και ο καγκελάριος της Αυστρίας και επιδιώκει να σπάσει ή να συρρικνώσει την αξία του Ευρώ και την Ενωμένη Ευρώπη. Αν δεν της βγει αναλαμβάνει τον οικονομικό έλεγχο της χώρας με πολιτικά συστήματα υποταγμένα. 

Η Γερμανία εγκατέλειψε την πολιτική του ισχυρού μάρκου/ευρώ. Έχει ανάγκη από υποτιμημένο ευρώ. Αυτή προκαλείται από αμφισβήτηση των αγορών στο νόμισμα όταν υπάρχει αναταραχή και αβεβαιότητα στην Ευρωζώνη. 

Έχοντας ήδη τον χρηματοπιστωτικό έλεγχο αφού αυξάνει την συγκέντρωση ευρωπαϊκού πλούτου στο ασφαλές της τραπεζικό της σύστημα που διαχειρίζεται με μόχλευση διασφαλίζει και εξαγωγικά την ισχύ της στο εμπόριο και στην βιομηχανία. Ιδίως τώρα που είμαστε στην αυγή μιας παγκόσμιας ύφεσης με την Κίνα να σταματά την παγκόσμια ζήτηση λόγω των προβλημάτων της το υποτιμημένο ευρώ βολεύει για να ανταγωνιστεί. 

Αλλά όλα αυτά είναι εξηγήσεις σε οικονομικούς δείκτες και αντιλήψεις. Αυτό που μάθαμε όλοι πλέον είναι ότι η Ευρώπη, αυτό που ονομάζουμε Ευρώπη ως σύστημα δικαίου και ανθρώπινου πολιτισμού δεν υπάρχει. 

Η Ευρώπη είναι ο γεωγραφικός και νομισματικός χώρος στον οποίο επιβάλλεται το γερμανικό οικονομικό imperium στυγνά. Με θεσμικό έλεγχο και χωρίς αντίπαλο, απαξιώνοντας μέχρι και τις παρεμβάσεις του State Department και του Υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ που και σήμερα μίλησε για την ανάγκη ισορροπημένης συμφωνίας με διευθέτηση του χρέους που φυσικά θα πέσει στο κενό με μια ακόμα διπλωματική αόριστη αναφορά. Ούτε αυτός εισακούεται μάλλον. 

Καμία ισορροπία. Καμία τήρηση του πνεύματος των Ευρωπαϊκών Συνθηκών, κανένας πολιτικός πολιτισμός. Η Γερμανική Ευρώπη είναι βάρβαρη. Μοιράζει τράπεζες και χώρες σε funds. 

The game is on again

Η υπερίσχυση του ξεκάθαρου ΟΧΙ ακούγεται στην Ευρώπη. Και πέρα από αυτήν. Έχει τεράστιο παγκόσμιο ενδιαφέρον. Και οι συνέπειες του. Ουδείς μπορεί να κινηθεί τώρα εκδικητικά πλέον εναντίον της κυβέρνησης ή του Τσίπρα. 

Εντός - Εκτός.

Απόψε το βράδυ θα είναι η πρώτη είδηση στο CNN, το BBC, στην Γαλλία, στην Γερμανία και σε όλο τον κόσμο. Η πρώτη είδηση! Κάτι λέει αυτό. Δημιουργεί πολλαπλές συνέπειες πολιτικά. 

Ο Αλέξης Τσίπρας πήρε μια πολύ επικίνδυνη πρωτοβουλία και έστριψε το τιμόνι πολύ απότομα στο τέλος. Έχοντας να ξεπεράσει και τις δυσκολίες με τους θεσμούς και τα προβλήματα με την συμφωνία στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και στο Κοινοβούλιο προσέφυγε στον κόσμο!

Ο κόσμος πυροβόλησε. Και πυροβόλησε κατά όλων. Εντός - Εκτός. Είπε θέλω τον Τσίπρα και μια καλύτερη συμφωνία. Να μπορώ να ζήσω με κάποιες προοπτικές. Αυτό ψήφισε ο κόσμος και ας φώναζαν οι σκελετοί για ευρώ-δραχμή και εκβιαστικά διλήμματα τρομοκρατώντας κατά τα ειωθότα. 

Η Ελλάδα κράτησε τον νέο Πρωθυπουργό της στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Η πλειοψηφία των Ελλήνων. Ακομμάτιστα και με διαφορά, παρόλη την ειθισμένη τρομολαγνεία που λειτούργησε πάλι αντίστροφα. 

Ο Πρωθυπουργός βγαίνει πιο ισχυρός παρά τα λάθη που έγιναν στην διαπραγματευτική τακτική και διαδικασία. Πλέον μπορεί να επιβληθεί και στο κόμμα του σε σχέση με την όποια συμφωνία. Άλλωστε όλοι κατάλαβαν ότι τα πράγματα είναι ζόρικα και επικίνδυνα. 

Στην εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης υπάρχουν αστέρια! Το σωστό μείγμα πολιτικής καθοδήγησης από τους σωστούς ανθρώπους και ρεαλιστικών λύσεων μπορεί να σώσει την παρτίδα.

Η διαπραγμάτευση με στόχο μία βιώσιμη συμφωνία συνεχίζεται. Θα είναι πολύ δύσκολη. Ο Τσίπρας και οι θεσμοί πρέπει να βρουν και να συμφωνήσουν για όλα αυτά που επί 5 μήνες δεν βρήκαν κοινό τόπο. Ο χρόνος πιέζει. Και ιδίως σε βάρος της Ελλάδας. 

Το δημοψήφισμα όμως μπορεί να αποδειχθεί ένας καίριος ελιγμός για όλους τους Έλληνες και την χώρα. Ίσως αποτελεί την φωνή της πολιτικής που μπαίνει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. 

Θα εισακουστεί;