Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να μεταρρυθμίσει την χώρα;

Η διαπραγμάτευση της χώρας με τους θεσμούς κατέληξε σε μία δύσκολη συμφωνία και επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ,

Ένα νέο μνημόνιο το οποίο περιλαμβάνει σιδηρά δημοσιονομική πειθαρχία. Αύξηση της φορολογίας και των υφεσιακών μέτρων για να αντισταθμιστεί η κάλυψη των υποχρεώσεων δανεισμού. Την εφαρμογή τέλος όλων των ανεκπλήρωτων δεσμεύσεων των προηγούμενων συμφωνιών και των αμαρτιών τους.

Πολλές ρυθμίσεις μάλιστα αφορούν ευαίσθητες κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες της χώρας. Για παράδειγμα οι αγρότες αλλά και όλες οι επιχειρήσεις της χώρας. Πλήττονται οικονομικά από τα μέτρα αλλά και περιέρχονται ταυτόχρονα σε πιο μειονεκτική θέση απέναντι στους ανταγωνιστές τους στην Ευρώπη.

Άσχημο τέλος. Καθαρά. Το χειρότερο σενάριο πάντως δεν ήταν αυτό. 

Όσο κι αν κάποιοι πιστεύουν ότι η Γερμανία, οι δορυφόροι της ή και οι θεσμοί μπλόφαραν για ένα πολιτικό και οικονομικό Grexit ώστε να επιβάλλουν τα μέτρα και την οικονομική πολιτική που ήθελαν, φάνηκε ότι έκαναν λάθος. Η Γερμανία ήταν στημένη για Grexit. Και η Κομισιόν όμως όπως αποκαλύπτεται είχε εκοπονήσει σχέδιο Grexit με την προηγούμενη κυβέρνηση. 

Αποδείχτηκε ότι υπήρχε σχέδιο για κάθε ενδεχόμενο αλλά και plan B, και plan C ακόμα το οποίο και ενεργοποίησε η Γερμανία όταν δεν πέτυχε τις πρώτες επιλογές της. Grexit, εναλλακτικό νόμισμα - IOU's και στο τέλος ένα fund εκμετάλλευσης της δημόσιας ελληνικής περιουσίας σε έναν τραπεζικό λογαριασμό στο Λουξεμβούργο.

Όπως άλλωστε υπογράφεται στην ίδια την έκθεση που είχε εκπονήσει η γερμανική KfV η περιγραφόμενη διαδικασία είχε σχεδιαστεί και υπογραφεί μόλις ένα χρόνο πριν με τους κ.κ. Σόιμπλε, Στουρνάρα και Χατζηδάκι. Γι αυτό και ο Σαμαράς επέμενε πάντα στο σενάριο της αριστερής παρένθεσης.

Ένα συναινετικό Grexit άλλωστε δεν θα εξέθετε κανέναν επικοινωνιακά ενώ θα καθίστατο νομικά επιτρεπτό. Ένα time out όπως είπε και ο Σόιμπλε για μερικά χρόνια. Μετά θα βλέπαμε σε μια πιο Γερμανική Ευρώπη ποια θα ήταν η τύχη μας για τυχόν επαναφορά...

Το τελευταίο Σαββατοκύριακο των διαπραγματεύσεων ήταν οι πιέσεις της Γαλλίας και της Ιταλίας στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων που απεσόβησαν το Grexit και οι παρασκηνιακές προσπάθειες των ΗΠΑ δια του Υπουργού Οικονομικών κ. Λιου που ανέλαβε ενεργό δράση. Και βέβαια οι προσπάθειες του Αλέξη Τσίπρα που πάλεψε αλλά υποτάχθηκε στην διαπραγματευτική ισχύ της θέσης του. 

Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Τσίπρα για την συμφωνία. Ούτε για τους σκληρούς όρους της. Τον σταύρωσαν όπως γράφτηκε εκεί μέσα και πίεσε για να περισώσει ότι γινόταν. 

Μπορεί όμως να κατηγορηθεί η ελληνική πλευρά και ο κ. Τσίπρας για την τακτική της διαπραγμάτευσης και για το γεγονός ότι η χώρα έφτασε με την πλάτη στον τοίχο να εκλιπαρεί την συμφωνία χωρίς εναλλακτικές (Πώς η Γερμανία νίκησε την Ελλάδα στο πόκερ των ψευτών)

Έτσι βέβαια τίθεται το ερώτημα: Ήταν θέμα τακτικής τελικά η έλλειψη αξιοπρεπούς συμφωνίας των θεσμών με την Ελλάδα ή βούλησης του ισχυρού παράγοντα της διαπραγμάτευσης που εξωθούσε εκεί τα πράγματα;

Τι εμπόδιζε δηλαδή την Γερμανία να δεχτεί σε οποιοδήποτε στάδιο της διαπραγμάτευσης μια αξιοπρεπή συμφωνία χωρίς να επιμένει στο μείγμα της ταπεινωτικής λιτότητας που ξεσήκωσε ακόμα και την διεθνή κοινή γνώμη; Τίποτε άλλο εκτός από τα συμφέροντα της όπως φαίνεται. Άλλωστε στο εσωτερικό της Γερμανίας ο Σόιμπλε και η Μέρκελ χαίρουν ευρείας αποδοχής για την στάση τους απέναντι στην Ελλάδα. 

Ό,τι έγινε όμως έγινε. Συμφωνήσαμε, αποδεχτήκαμε ένα πλαίσιο για την περαιτέρω πορεία μας. 

Σήμερα η εφαρμογή της συμφωνίας συνδέεται με την χρηματοδότηση της χώρας. Επίσης και με το ζήτημα της αναδιάρθρωσης του χρέους το οποίο θα επανέλθει σύντομα αφού το ΔΝΤ πλέον δεν μετέχει στο πρόγραμμα θεωρώντας το χρέος μη βιώσιμο.

Η επίσημη ρητορική των ΗΠΑ ακόμα και μετά την υπογραφή της συμφωνίας με τις εσπευσμένες επισκέψεις του Αμερικανού Υπουργού Οικονομικών κ.Λιου σε Βρυξέλες, Παρίσι, Βερολίνο δείχνουν ότι το ζήτημα του χρέους παραμένει ανοιχτό. (Γιατί οι ΗΠΑ και η Γερμανία διαφέρουν στο πώς να σωθεί η Ελλάδα)

Μπορεί λοιπόν ο Τσίπρας να ηγηθεί μιας κυβέρνησης αλλά και ενός κόμματος που θα επιχειρήσουν να εφαρμόσουν αυτή την συμφωνία που περιέχει ακόμα και άδικα μέτρα;  

Μπορεί ο Τσίπρας να προχωρήσει σε ρήξεις απέναντι στο πολιτικό του παρελθόν και με τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και την εσωτερική του αντιπολίτευση που εκφράζεται όχι μόνο από τον Παναγιώτη Λαφαζάνη αλλά και από την Ζωή Κωσταντοπούλου που ηγήθηκε του ΟΧΙ μέσα στη Βουλή ή και τον Γιάνη Βαρουφάκη;

Μπορεί ακόμα πέρα από τις εσωκομματικές συγκρούσεις να απορροφήσει και τους κραδασμούς που θα προκληθούν στην κοινωνία από την εφαρμογή αντιλαϊκών και υφεσιακών μέτρων; Υπάρχει μήπως άλλη σοβαρή ή καλύτερη εναλλακτική; 

Ο Αλέξης Τσίπρας έδειξε τις τελευταίες ημέρες ότι μπορεί να λειτουργήσει ως Πρωθυπουργός της χώρας ερχόμενος σε διάσταση και με μερίδα του κόμματος του. Κατά έναν ενδιαφέροντα τρόπο η κοινωνία τον αποδέχεται αναγνωρίζοντας και τα λάθη του ενώ τα θεσπιζόμενα σκληρά μέτρα χαίρουν κοινοβουλευτικής αποδοχής.

Μένει να δούμε πως πραγματικά ο Αλέξης Τσίπρας θα επιχειρήσει να ισορροπήσει σε αυτό το δύσκολο πλαίσιο. Και αν ιδίως θα επιχειρήσει να μεταρρυθμίσει ουσιαστικά την χώρα ερχόμενος σε ρήξη με όλο το μεταπολιτευτικό της παρελθόν. Ίσως ακόμα και με τον εαυτό του. Με δεδομένο ότι τώρα γνωρίζει πως η οικονομία επιβάλλει την ατζέντα της πολιτικής σήμερα, οι σωστές απαντήσεις θα προκύψουν μόνο αν τεθούν τα σωστά ερωτήματα.