Μήπως για εμάς η λύση είναι η παιδεία;

Tο Aνώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, με 5 ψήφους υπέρ και 4 κατά, έκρινε πριν λίγες εβδομάδες ότι ο γάμος μεταξύ των ομοφυλόφιλων είναι νόμιμος. Το Δικαστήριο έκρινε ότι ο γάμος είναι συνταγματικό δικαίωμα όλων των πολιτών της χώρας, ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικών προτιμήσεων. 

"Κανένα δεσμός δεν είναι πιο βαθύς από τον γάμο. Οι ομοφυλόφιλοι ζητούν ίση αξιοπρέπεια στα μάτια του νόμου. Το Σύνταγμα τους δίνει αυτό το δικαίωμα". Αυτό γράφτηκε στην δικαστική απόφαση. 

Το Σύνταγμα δίνει αυτό το δικαίωμα. Εκεί κρίθηκε η διαφορά. Στην πραγμάτωση ενός ατομικού δικαιώματος που αναγνωρίζεται στο Σύνταγμα και στο Νόμο ισότιμα για όλους τους ανθρώπους.

Η τελευταία πρόταση δεν είναι τυπική. Είναι ο θεμέλιος λίθος του οικοδομήματος της Αμερικής. Η πίστη και η τήρηση των δεσμεύσεων του Συντάγματος. 

Αυτός ήταν και παραμένει ο κοινός τόπος που ενώνει όλους τους Αμερικάνους πολίτες. Το Σύνταγμα. Ο Νόμος. Αυτός που φέρνει όλους τους πολίτες ισότιμα ενώπιον Του και ο τελικός κριτής κάθε μεγάλης διαφοράς. 

Ισπανόφωνοι, λατίνοι, λευκοί, έγχρωμοι, μετανάστες, γκει, στρειτ, κάθε άνθρωπος, ακόμα και παράνομος κάτοικος στις Η.Π.Α., προστατεύεται από το Σύνταγμα της Ομοσπονδίας της χώρας. Έτσι αποκτά συνείδηση ότι βρίσκεται σε ένα κράτος όπου τα δικαιώματα του αντιμετωπίζονται με σοβαρότητα και με σεβασμό. 

Ο Άλαν Γκρίνσπαν ο μακροβιότερος διοικητής της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ, από την εποχή του Νίξον μέχρι τον Κλίντον, εξηγούσε στο βιβλίο του «Η εποχή των αναταράξεων» ότι ο σημαντικότερος παράγοντας επιτυχίας των Η.Π.Α. στην εγκαθίδρυση της παγκόσμιας οικονομικής κυριαρχίας τους ήταν η πίστη και η αφοσίωση όλων των πολιτών στο Αμερικάνικο Σύνταγμα.

Εξήγησε δηλαδή πως η πίστη στη νομιμότητα και η πιστή εφαρμογή του νόμου εμπεδώθηκε ως αντίληψη και ήταν το θεμέλιο της επιτυχίας των Η.Π.Α. ως συντεταγμένου κράτους.

Γι αυτό στις ΗΠΑ ο Νόμος και η δικαστική απόφαση θα εφαρμοστούν όπως και εφαρμόζονται ήδη. 

Δεν θα βγουν οι μισοί Δήμαρχοι να πουν διαφωνούμε με την απόφαση οπότε δεν την εφαρμόζουμε. Είναι αυτονόητο ότι θα την εφαρμόσουν είτε τους αρέσει είτε όχι αφού το είπε το Δικαστήριο κατ' εφαρμογή του Νόμου.

Δεν θα βγει ο αντίστοιχος πολιτευτής των ΗΠΑ, Νικολόπουλος, να τουιτάρει μα είναι δυνατόν τώρα να παντρεύονται τα πουσταριά μεταξύ τους ενισχύοντας την πίστη στους οπαδούς του ότι υπάρχουν ευτυχώς πολιτικοί μάγκες που τιμούν τα παντελόνια τους. 

Βουλευτές, Γερουσιαστές, Υπουργοί, Δήμαρχοι και πολιτικοί στις ΗΠΑ θα εφαρμόσουν και θα σεβαστούν την δικαστική απόφαση. Το ίδιο και οι πολίτες. 

Ούτε και οι Εκκλησίες όμως στις ΗΠΑ ή οι κάθε είδους ιερείς κάθε δόγματος θα αρχίσουν να καταριούνται την απόφαση ή τους δικαστές γιατί ο Θεός είπε άλλα ή εννοούσε άλλα στο τάδε άγιο κείμενο οπότε δεν γίνεται να παντρεύουμε τους ομοφυλόφιλους.

Να κάνουμε συγκρίσεις με την Ελλάδα; 

Καλύτερα όχι. 

Δεν θα είναι θλιβερές. Θα είναι θλιβερότατες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι και στις ΗΠΑ λειτουργούν όλα τέλεια. Ο Νόμος όμως εφαρμόζεται και η αίσθηση δικαιοσύνης εμπεδώνει μια κοινωνική συνείδηση ισοτιμίας μεταξύ των πολιτών.  

Ας αναρωτηθούμε λοιπόν. Τι είναι αυτό που κάνει ή θα πρέπει να κάνει έναν Έλληνα πολίτη να αισθάνεται Έλληνας; Πιο στοιχείο μπορεί να μας διακρίνει κατ' ουσία; 

H ισονομία σίγουρα δεν είναι. H πεποίθηση ότι ανήκουμε σε ένα κράτος, σε ένα δικαϊικό σύστημα που έχει κανόνες και θεσμούς δεν θεμελιώθηκε ποτέ στα εθνικά χαρακτηριστικά μας.

Το Σύνταγμα στην Ελλάδα το κατέλυσαν με τον πιο ωμό τρόπο κατ΄αρχήν οι δικαστές, που υποτίθεται ότι πρέπει να το διαφυλάττουν, κλείνοντας τα δικαστήρια όταν περικόπησαν οι μισθοί τους παρά την ρητή απαγόρευση του Συντάγματος που τους απαγορεύει κάθε μορφής απεργίας , επειδή ακριβώς υποτίθεται ότι προστατεύουν τη Δικαιοσύνη. 

Πιο αγαθό όμως θα μπορούσε να μας διακρίνει για να επενδύσουμε σε αυτό και να ανυψώσουμε την κοινωνική, πολιτισμική και οικονομική μας ακόμα κατάσταση σε αυτές τις δύσκολες εποχές; Από που να κρατηθούμε; 

Από την Eλληνική παιδεία ίσως. ''Έλλην εστι όστις μετέρχεται της ελληνικής παιδείας'' είχε πει ο Ισοκράτης στον Πανηγυρικό του χιλιάδες χρόνια πριν. 

Γι αυτό και έχει μεγάλη σημασία το νομοθέτημα που κυρώθηκε στην Ελληνική Βουλή με την αρμόδια Υπουργό κ. Χριστοδουλοπούλου για τα παιδιά των μεταναστών της δεύτερης γενιάς που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν στην χώρα και θα ακολουθήσουν την ελληνική παιδεία και το ελληνικό σχολείο ως ελληνόπουλα. 

Η ελληνική παιδεία. Ανεξαρτήτως σε τι κατάσταση βρίσκεται σήμερα θα έπρεπε και θα μπορούσε να αποτελεί την ειδοποιό μας διαφορά. Γι αυτό και έχει τεράστια σημασία να αποκαταστήσουμε την παιδεία σε εκείνο το επίπεδο που δικαιούμαστε και μας αναλογεί. 

Να επαναφέρουμε την ακεραιότητα, τον ανθρωπισμό, την ηθική αξιοπρέπεια, την ορθολογική κριτική σκέψη απέναντι στον κόσμο, ακόμα και την οικουμενική αντίληψη που μας κληροδοτεί ο Αριστοτέλης, ο Σωκράτης, ο Ισοκράτης και χιλιάδες άλλοι παγκόσμιοι διανοητές που μετείχαν της ελληνικής παιδείας.

Τον Άνθρωπο σε αρμονία με το περιβάλλον, που είναι και πηγή πλούτου μας μέσω του τουρισμού, αλλά και ως μέρος του συνόλου μιας Πολιτείας που μετέχει στην οικονομική λειτουργία της.

Όποιος προσέφερε τεχνολογικές καινοτομίες που βελτίωναν τη ζωή τιμάτο από την Πολιτεία. Λιτά. Σιτιζόταν στο Πρυτανείο απλά μία ημέρα.

Οι πιο πλούσιοι, η τάξη των πεντακοσιομέδιμνων, αναλάμβανε το κόστος των κοινών εορτασμών που συνιστούσαν ψυχαγωγία αλλά και ενδυνάμωναν τις σχέσεις και την αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτών.

Η εργασία επίσης ως προσφορά στην κοινωνία. Ισότιμα και όχι ως μέρος μιας συντεχνίας που βλέπει τα συμφέροντα της μικρο-ομάδας του ως ευρύτερα του κοινωνικού συνόλου.

Η συμμετοχή στα κοινά ήταν υποχρεωτική αλλά και τιμή κάθε πολίτη. Στην αρχαία Αθήνα δικαστές και νομοθέτες ήταν όλοι οι πολίτες ανεξαιρέτως.

Τα μέλη του Δικαστηρίου της Ηλιαίας για παράδειγμα, ορίζονταν με κλήρωση από όλους τους πολίτες ενώ η Βουλή των 400 επεξεργαζόταν τα ψηφίσματα ή τους νόμους πριν καταστούν Νόμος τα οποία όμως εισήγαγε ο κάθε πολίτης ανεξαιρέτως.

Η ισοτιμία είχε ως βάση την κοινή παιδεία που ήταν βασική μέριμνα του Κράτους.

Και η αγάπη για την ελευθερία βέβαια είναι ένα από τα χαρακτηριστικά μας!

Ο εθνικός μας ύμνος είναι ίσως ο μόνος εθνικός ύμνος, ο οποίος δεν μιλά για το έθνος ή την φυλή. Δεν έχει λέξη για την Ελλάδα ως γεωγραφικό τόπο, μάλλον, τελικά, για τον απλούστατο λόγο ότι Ελλάδα σημαίνει παιδεία!

Βέβαια στη σημερινή Ελλάδα η αγάπη προς την ελευθερία είναι παρεξηγημένη. Τείνει να ταυτίζεται με την ασυδοσία. Ή να αποθεώνεται το μέτρο της ελευθερίας του καθενός ως υπέρτερο σε σχέση με τις ελευθερίες των άλλων, το ατομικό και το συντεχνιακό συμφέρον επιβάλλεται του συλλογικού.

Ίσως λοιπόν πρέπει να σκύψουμε σοβαρά στην παιδεία μας.

Τα σκεπτόμουν όλα αυτά έντονα τις τελευταίες ημέρες βλέποντας την μπερδεμένα θλιβερή και αλλοπρόσαλλη κατάσταση στη χώρα μας σε αυτές τις εκλογές. Η παιδεία μας είναι φτωχή. Όχι ότι είναι καλό που πάμε σε εκλογές και έπρεπε να χαιρόμαστε. Ο κόσμος είναι θυμωμένος.

Αλλά γύρω μας ακούγονται πολλά λόγια, απόλυτα, βαρύγδουπα, φανατισμένα. Μικρά. Γλώσσα αγενής και επιθετική. Από πολύ κόσμο. Και τα κόμματα άλλωστε καθ' εικόνα και καθ' ομοίωση μας είναι. 

Μήπως λοιπόν θα μπορούσαμε να καταλήξουμε στο τι θα έπρεπε να διακρίνει τον Έλληνα και να εργαστούμε πάνω σε αυτό; Στην οικογένεια, στο σχολείο, στην εκπαίδευση, στην κοινωνία. Μπορούμε, άραγε, να βρούμε συναινέσεις ακόμα και σε αυτά που μας ενώνουν;

Παγκόσμια Σεισάχθεια ...

Σεισάχθεια. Αρχαιοελληνική λέξη. Ωραία λέξη. Αυτό ένιωσα βλέποντας σήμερα Βουλή. Εκπληκτική συνεδρίαση! Από το στάδιο των επιτροπών ακόμα από μερικούς. Φούσκωσε ο πατριωτισμός μου. 

Σεισάχθεια!

Αυτή είναι η λύση. Γιατί σκοτιζόμαστε με τα υπόλοιπα; 

Δεν θα πληρώνει κανείς. Διαγραφή χρεών. Ολική.

Τα χρέη είναι ειδεχθή και επονείδιστα. Δεν θα πληρώνουμε κανένα κράτος και κανένα θεσμό, φορέα ή ιδιώτη. Τις τράπεζες ιδίως. 

Kαι τι να τις κάνουμε τις τράπεζες; Υπήρχαν τράπεζες επί Λένιν; Ας πτωχεύσουν καλύτερα. Ή καλύτερα μόνο να δανείζουν. Εμείς πάντως δεν θα πληρώνουμε. 

Με την σεισάχθεια δεν έχουμε κανέναν ανάγκη. Θα έχουμε καταστήσει περιττή κάθε συναλλαγή και κάθε χρέος. Θα το ξέρουν βέβαια και όλοι στον κόσμο. Θα έχουν εμπεδώσει ότι θεωρούμε τα χρέη ειδεχθή και δεν θα έχουμε συναλλαγές. 

Φυσικά έχουμε ανάγκη το 87% των εισαγόμενων αναγκών μας κάθε είδους σε ξένο νόμισμα αλλά για όλα αυτά υπάρχει λύση. Γι αυτό και ο προηγούμενος Υπουργός περί ανασυγκρότησης της χώρας επί 6 μήνες νομοθέτησε μόνο για τα τροφεία των υπαλλήλων της ΔΕΗ και για τα αναδρομικά των συνδικαλιστών της ΔΕΗ. 

Δεν χρειάζονται πολλά. Αντί για ανασυγκρότηση όλα λύνονται όταν κόβεις χρήμα! Δεν πληρώνεις, σεισάχθεια και εκτυπωτήρια. Απλά πράγματα. 

Δραχμές; Δραχμές. Τάλαντα; Τάλαντα. 

Όπως και να το ονομάζουμε το χρήμα θα είμαστε πλούσιοι. 

Λέτε να μην γίνουν πλούσιοι στην Ελλάδα οι κάτοικοι στο χωριό της Κάτω Ραχούλας αν βγουν από το ευρώ και κόψουν τάλαντα; Ζάμπλουτοι θα γίνουν!

Φυσικά δεν θα παίρνει κανείς τα τάλαντα έξω από την Κάτω Ραχούλα αλλά οι Κατωραχουλιώτες θα έχουν τρισεκατομμύρια από τα τάλαντα που θα τα ανταλλάσσουν μεταξύ τους με ότι παράγουν. 

Σταφίδα, ελίτσα, κρητικά παξιμάδια, λαδάκι και ρίγανη. Ντοματούλες, αγγουράκια και χόρτα. Θαλασσίτσα και χωριάτικες όλη η ζωή μας. Ζάχαρη! Τα υπόλοιπα είναι για τους αστούς και τους καπιταλιστές. 

Ίσως μάλιστα γίνουμε και συνταξιούχοι όλοι από τα 50 μας. 1 μιση ώρα συζήτηση σήμερα στο στάδιο των Επιτροπών για μια τροπολογία στις πρόωρες συντάξεις. Πόλεμος! Είδα σήμερα τεράστιες μάχες για την υπεράσπιση των πρόωρων συντάξεων μέσα στην Βουλή από κάποιους.

Είναι αντισυνταγματικές λένε. Ο Μαρξ είχε πει ότι ο πλούτος του ανθρώπου είναι ο ελεύθερος χρόνος του μόνο δεν άκουσα. 

Θα επεκτείνουμε λοιπόν το μέτρο της πρόωρης συνταξιοδότησης σε όλους τους Έλληνες πολίτες. Δηλαδή όσοι και όσες βγαίνουν με τα ανήλικα τέκνα από τα 50 είναι καλύτεροι;

Για θυμηθείτε και τις γιαγιάδες μας που έκαναν παιδιά χωρίς παροχές από το κράτος σε δύσκολες εποχές. Στα χωράφια ξεγεννούσαν. Συνταξιούχες από τα 50 τους κι αυτές έτσι; Τους πλήρωναν οι 30αρηδες και οι 60αρηδες. 

Και ο μπαμπάς όμως; Δεν έχει ευθύνη ο μπαμπάς και άγχος για την ανατροφή του παιδιού και του ανήλικου τέκνου; Μόνο η μαμά θα έχει; Όχι βέβαια. 

Ποια προοδευτική ριζοσπαστική παράταξη θα τολμούσε να σκεφτεί έτσι σεξιστικά; Σύνταξη λοιπόν κι αυτός. Για πάντα όπως και η μαμά αφού το παιδί θα είναι για πάντα ανήλικο σύμφωνα με το νόμο!

Γιαγιάδες, παππούδες, μαμάδες, μπαμπάδες και μετά μια συνταξούλα για την άγαμη θυγατέρα που θα πρέπει να επεκταθεί σε όλο τον δημόσιο τομέα. 

Απαράδεκτες ταξικές διαφοροποιήσεις βέβαια δεν μπορεί να έχουν θέση σε ένα ριζοσπαστικό κόμμα. Και για λόγους ισότητας βέβαια μετά σύνταξη και στους άγαμους γιους. 

Όταν κόβεις χρήμα όλα γίνονται. Τα εκτυπωτήρια να δουλεύουν. Και επειδή ένα πραγματικά ριζοσπαστικό κόμμα δεν προωθεί κοινωνικούς αυτοματισμούς, ο ιδιωτικός τομέας θα νέμεται τον ίδιο πλούτο με το δημόσιο.

Η Πρόεδρος της Βουλής θα φροντίσει βέβαια γι αυτό. Θα επεκτείνει όλα τα προνόμια σε όλους τους πολίτες ταυτόχρονα με την σεισάχθεια. Ο κατώτατος μισθός θα αυξηθεί κι αυτός κάποια δισεκατομμύρια το μήνα σε δραχμές. 

Όλος ο Λαός θα χαίρεται και θα κονομάει!

Οι τάξεις θα καταργηθούν. Ιατροί, δικηγόροι, φαρμακοποιοί, μηχανικοί, ψαράδες, ξυλουργοί, υδραυλικοί, τεχνίτες, δάσκαλοι, εργάτες και υπάλληλοι όλοι θα τρέχουν ευτυχείς στους δρόμους πηγαίνοντας στα εργοστάσια και τα γραφεία της PONY που θα φτιάχνει και δίκυκλα ή της IZOLA γιατί και ψυγεία θα έχουμε για τα κρασάκια και τις μπύρες μας. 

Άλλοι θα μπαίνουν ελεύθερα στη Βουλή για να συγχαρούν την Πρόεδρο του έθνους. Μέχρι τότε άλλωστε σίγουρα θα είναι τουλάχιστον ο Τόμσεν στην φυλακή ενώ σίγουρα θα έχει αφανίσει το δημόσιο χρέος ως παράνομο, ειδεχθές, απεχθές, επονείδιστο, αθέμιτο και απαράδεκτο. Κάτι από όλα αυτά τελοσπάντων ή όλα αυτά μαζί σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο είτε το Νόμο του Γαλαξία.

Γιατί οι Δικαστές στον ΟΗΕ θα πουν έχουν δίκιο οι Έλληνες γιατί να υπάρχουν χρέη και συμβάσεις και κράτη και πολίτες που δανείζονται και πρέπει μετά να πληρώνουν πάλι και όλα αυτά;

Ίσως αναρωτηθούν μάλιστα γιατί να υπάρχει και χρήμα. Εδώ και το Κοράνι λέει ότι ο τόκος είναι αμαρτία. Και οι χριστιανοί τα ίδια με άλλα λόγια.

Τα διαγράφουμε όλα λοιπόν. Στάχτη να γίνουν. Και μπούρμπερυ. Η Ελλάδα έχει δίκιο. 

Παγκόσμια σεισάχθεια! Δέος. Ότι ζούσαμε μέχρι σήμερα ήταν όλο ένα ψέμα. 

Η εικονική πραγματικότητα του διεθνούς αστικού ιμπεριαλισμού που ελέγχοντας τα μέσα παραγωγής και απαλλοτριώνοντας τις ανθρώπινες σχέσεις μας κατάπιε στο Μάτριξ του.

Αλλά να τώρα σπάει όπου να ναι και απελευθερωνόμαστε. Ξεκινά η επανάσταση. Συντονιστείτε! Πάρτε τις καραμούζες. 

Ακατανόμαστα άρθρα

Ο πολιτισμός μιας χώρας φαίνεται στην γλώσσα του. Γιατί η γλώσσα είναι η σκέψη. Αν γράφεις σαν φανατικός ή σαν βόθρος θα μιλάς και θα σκέφτεσαι με τον ίδιο τρόπο. Αυτό αφορά όλους μας στη χώρα. Πολιτικούς, πολίτες και δημοσιογράφους. 

Τα ίδια θα σκεφτεί οποιοσδήποτε υγιής άνθρωπος διαβάσει το αχαρακτήριστο κείμενο που φιλοξενεί η Εφημερίδα των Συντακτών ''Ακατανόμαστα όργια στο Χίλτον με την Ντέλια''. 

Η γλώσσα του κειμένου που επιχειρεί να είναι σατιρική είναι σοκαριστικά άθλια. Το κείμενο τελειώνει με την γνωστή ερωτηματική-καταφατική ατάκα: ''Δεν γαμιόμαστε λέω εγώ'' αφού πριν ο γράφων μας έχει ενημερώσει ότι η Ντέλια ήταν καυλωμένη στη συνάντηση των μελών της τεταρτόικας που γαμούσαν την κυβέρνηση. 

Η εικονογράφηση είναι ανάλογα χυδαία. Η εικόνα άλλωστε αποτυπώνεται πιο εύκολα στη συνείδηση του κόσμου. Έτσι βλέπουμε τον Σταθάκη να σκέφτεται ότι ''στις συζητήσεις μάλλον θα μας πάρει παρτούζα'' ή την Δρακουλέσκου να αναρωτιέται ''πότε θα έρθει επιτέλους το τρελό κοντό αγόρι'' προφανώς για να το γαμήσει και αυτό. 

Αυτό δεν είναι δημοσιογραφία αλλά εσμός που απευθύνεται στα χειρότερα ένστικτα των πολιτών. Χωρίς ίχνος πολιτικής κριτικής. Φανταστείτε μια χώρα με πολίτες που θα επικοινωνούν με παρόμοιο τρόπο. Είναι εξασφαλισμένο ότι θα είναι για πάντα πτωχευμένοι. Και όχι μόνο οικονομικά.

Η Εφημερίδα των Συντακτών προφανώς αποδέχεται την υιοθέτηση του πολιτικού σχολιασμού σε επίπεδο καφρίλας. Από την πλευρά της βέβαια μπορεί να κάνει και καλά. Οι εφημερίδες άλλωστε κερδίζουν από τις αντιπαραθέσεις. Το θέμα είναι πως επιλέγει κανείς επικοινωνεί με το κοινό. Και τι κοινό διαμορφώνει όμως. 

Η ευθύνη της δημοσιογραφίας και του τύπου είναι θεμελιακή στη διαμόρφωση της πολιτικής αισθητικής σε μία χώρα. Ο τύπος διαμορφώνει πρότυπα. Ο αναγνώστης επηρεάζεται. Μιμείται. Αναπαράγει. 

Ένα θέμα είναι η γλώσσα. Οι λέξεις και οι κώδικες που χρησιμοποιούμε για να μιλήσουμε για κάτι. Η επικοινωνία και η γλώσσα δεν είναι θέμα πολιτικής οπτικής ή σάτιρας. Είναι θέμα πολιτισμού. Σημασία δεν έχει άλλωστε τι θέλεις να πεις αλλά κυρίως πώς το εκφράζεις. 

Για γερμανοτσολιάδες άλλωστε μας μιλούσε δημόσια και ο Δελαστίκ πρόσφατα σε μία τηλεοπτική συνέντευξη για όσους είχαν διαφορετική άποψη από αυτόν. Για κυβερνητικά πρεζάκια μιλά τώρα και ένα τμήμα της αριστεράς. 

Το πρόβλημα όμως δεν αφορά μόνο την γλώσσα. Αλλά και την πολιτική αντίληψη και αισθητική που διαμορφώνει η γλώσσα. Δυστυχώς μάθαμε να επικοινωνούμε αντιθετικά και όχι δημιουργικά στην πολιτική και με όρους γηπεδικού υποκόσμου. Αυτό διαμόρφωσε εν μέρει και την πολιτική μας αντίληψη. Με ευθύνη πολλών βέβαια όλα αυτά τα χρόνια. 

Η προέκταση αυτής της ρητορικής οδηγεί στους διεθνείς τοκογλύφους που θέλουν να μας καταχρεώσουν για να εκμεταλλευτούν τα κοιτάσματα του πετρελαίου μας, τον ορυκτό μας πλούτο, να μας εξανδραποδίσουν και όλα αυτά. 

Ή ότι η Ρωσία και η Κίνα θα μας έστελναν ρούβλια και γουάν αφειδώς όταν έβλεπαν ότι θα θέλαμε να φύγουμε από την Ε.Ε. αφού είμαστε περιζήτητοι. 

Ή εν πάση περιπτώση ότι θα μπορούσαμε να τους εκδικηθούμε όλους κάνοντας παύση πληρωμών και πτωχεύοντας αφού έτσι θα συμπαρασύραμε το διεθνές οικοδόμημα μαζί μας. Εμείς, το 2% του ΑΕΠ της Ευρώπης και το 0.2% του Παγκόσμιου ΑΕΠ θα τα κάναμε όλα αυτά σε όλους τους άλλους για να τους εκδικηθούμε. 

Το μεγαλύτερο κέρδος που θα μπορούσαμε να έχουμε σήμερα ως κοινωνία μετά και την σκληρή συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ που δεν μπόρεσε βέβαια να υπερβεί πολιτικά την διαπραγματευτική ισχύ της χώρας και της οικονομίας της, σε αντίθεση με ότι πίστευε για όποιους λόγους το πίστευε, είναι να σταματήσουμε να κυνηγάμε φαντάσματα. 

Η πολιτική αφήγηση πρέπει να αλλάξει. Η χώρα πρέπει να κοιτάξει κατάματα τα προβλήματα της και να διορθώσει τις παθογένειες της ώστε να βγούμε κάποτε και από τα μνημόνια όπως έκαναν άλλες χώρες. Ή για να ελαφρύνουμε τους όρους του δανεισμού και να βγούμε βαθμηδόν στο ξέφωτο. 

Αυτό δεν θα γίνει με όρους σωβινισμού ή εθνολαϊκισμού. Μόνο ως άλλοθι μπορεί να λειτουργήσει η αφήγηση με το διαβολικό 98% σε Eυρωπαϊκό επίπεδο ή το 99.98% διεθνώς που ονειρεύεται να μας δανείσει για να μας ξεζουμίσει. Τα ίδια ακούμε και από την Πρόεδρο της Βουλής σε άλλη ρητορική. 

Το 25% των μνημονίων είναι δημοσιονομικοί περιορισμοί που πάντοτε πραγματοποιούνται. Δυστυχώς έτσι γίνεται όταν δανείζεσαι δισεκατομμύρια. Το 75% των συμφωνηθέντων όμως αφορούν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που πάντα μεταθέτουμε για τους επόμενους. Μέσα σε αυτό το ποσοστό υπάρχουν πολλά που έπρεπε ήδη να έχει κάνει η χώρα εδώ και δεκαετίες. 

Αν επιλέξουμε άλλωστε να θεωρούμε όλους τους διεθνείς φορείς την Ε.Ε., την ΕΚΤ, το ΔΝΤ και όλον τον πλανήτη ως τοκογλύφους, χαφιέδες του διεθνούς ιμπεριαλισμού, γερμανοτσολιάδες και παρόμοια, μπορεί και αυτοί να μας αντιμετωπίσουν ως απατεώνες, διεφθαρμένους και τριτοκοσμικούς. 

Ποιος θα κερδίσει αν συγκρουστούμε; Ποιος θα χάσει αν σταματήσει η οικονομική τροφοδοσία, η θεσμική διάδραση και η πολιτική επικοινωνία; Tο 99.8% ή το 0.2%; Εμείς ή η Δρακουλέσκου; Η κατανόηση όμως αυτών των συσχετισμών δεν είναι γνώρισμα των ηλιθίων.