Μήπως για εμάς η λύση είναι η παιδεία;

Tο Aνώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, με 5 ψήφους υπέρ και 4 κατά, έκρινε πριν λίγες εβδομάδες ότι ο γάμος μεταξύ των ομοφυλόφιλων είναι νόμιμος. Το Δικαστήριο έκρινε ότι ο γάμος είναι συνταγματικό δικαίωμα όλων των πολιτών της χώρας, ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικών προτιμήσεων. 

"Κανένα δεσμός δεν είναι πιο βαθύς από τον γάμο. Οι ομοφυλόφιλοι ζητούν ίση αξιοπρέπεια στα μάτια του νόμου. Το Σύνταγμα τους δίνει αυτό το δικαίωμα". Αυτό γράφτηκε στην δικαστική απόφαση. 

Το Σύνταγμα δίνει αυτό το δικαίωμα. Εκεί κρίθηκε η διαφορά. Στην πραγμάτωση ενός ατομικού δικαιώματος που αναγνωρίζεται στο Σύνταγμα και στο Νόμο ισότιμα για όλους τους ανθρώπους.

Η τελευταία πρόταση δεν είναι τυπική. Είναι ο θεμέλιος λίθος του οικοδομήματος της Αμερικής. Η πίστη και η τήρηση των δεσμεύσεων του Συντάγματος. 

Αυτός ήταν και παραμένει ο κοινός τόπος που ενώνει όλους τους Αμερικάνους πολίτες. Το Σύνταγμα. Ο Νόμος. Αυτός που φέρνει όλους τους πολίτες ισότιμα ενώπιον Του και ο τελικός κριτής κάθε μεγάλης διαφοράς. 

Ισπανόφωνοι, λατίνοι, λευκοί, έγχρωμοι, μετανάστες, γκει, στρειτ, κάθε άνθρωπος, ακόμα και παράνομος κάτοικος στις Η.Π.Α., προστατεύεται από το Σύνταγμα της Ομοσπονδίας της χώρας. Έτσι αποκτά συνείδηση ότι βρίσκεται σε ένα κράτος όπου τα δικαιώματα του αντιμετωπίζονται με σοβαρότητα και με σεβασμό. 

Ο Άλαν Γκρίνσπαν ο μακροβιότερος διοικητής της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ, από την εποχή του Νίξον μέχρι τον Κλίντον, εξηγούσε στο βιβλίο του «Η εποχή των αναταράξεων» ότι ο σημαντικότερος παράγοντας επιτυχίας των Η.Π.Α. στην εγκαθίδρυση της παγκόσμιας οικονομικής κυριαρχίας τους ήταν η πίστη και η αφοσίωση όλων των πολιτών στο Αμερικάνικο Σύνταγμα.

Εξήγησε δηλαδή πως η πίστη στη νομιμότητα και η πιστή εφαρμογή του νόμου εμπεδώθηκε ως αντίληψη και ήταν το θεμέλιο της επιτυχίας των Η.Π.Α. ως συντεταγμένου κράτους.

Γι αυτό στις ΗΠΑ ο Νόμος και η δικαστική απόφαση θα εφαρμοστούν όπως και εφαρμόζονται ήδη. 

Δεν θα βγουν οι μισοί Δήμαρχοι να πουν διαφωνούμε με την απόφαση οπότε δεν την εφαρμόζουμε. Είναι αυτονόητο ότι θα την εφαρμόσουν είτε τους αρέσει είτε όχι αφού το είπε το Δικαστήριο κατ' εφαρμογή του Νόμου.

Δεν θα βγει ο αντίστοιχος πολιτευτής των ΗΠΑ, Νικολόπουλος, να τουιτάρει μα είναι δυνατόν τώρα να παντρεύονται τα πουσταριά μεταξύ τους ενισχύοντας την πίστη στους οπαδούς του ότι υπάρχουν ευτυχώς πολιτικοί μάγκες που τιμούν τα παντελόνια τους. 

Βουλευτές, Γερουσιαστές, Υπουργοί, Δήμαρχοι και πολιτικοί στις ΗΠΑ θα εφαρμόσουν και θα σεβαστούν την δικαστική απόφαση. Το ίδιο και οι πολίτες. 

Ούτε και οι Εκκλησίες όμως στις ΗΠΑ ή οι κάθε είδους ιερείς κάθε δόγματος θα αρχίσουν να καταριούνται την απόφαση ή τους δικαστές γιατί ο Θεός είπε άλλα ή εννοούσε άλλα στο τάδε άγιο κείμενο οπότε δεν γίνεται να παντρεύουμε τους ομοφυλόφιλους.

Να κάνουμε συγκρίσεις με την Ελλάδα; 

Καλύτερα όχι. 

Δεν θα είναι θλιβερές. Θα είναι θλιβερότατες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι και στις ΗΠΑ λειτουργούν όλα τέλεια. Ο Νόμος όμως εφαρμόζεται και η αίσθηση δικαιοσύνης εμπεδώνει μια κοινωνική συνείδηση ισοτιμίας μεταξύ των πολιτών.  

Ας αναρωτηθούμε λοιπόν. Τι είναι αυτό που κάνει ή θα πρέπει να κάνει έναν Έλληνα πολίτη να αισθάνεται Έλληνας; Πιο στοιχείο μπορεί να μας διακρίνει κατ' ουσία; 

H ισονομία σίγουρα δεν είναι. H πεποίθηση ότι ανήκουμε σε ένα κράτος, σε ένα δικαϊικό σύστημα που έχει κανόνες και θεσμούς δεν θεμελιώθηκε ποτέ στα εθνικά χαρακτηριστικά μας.

Το Σύνταγμα στην Ελλάδα το κατέλυσαν με τον πιο ωμό τρόπο κατ΄αρχήν οι δικαστές, που υποτίθεται ότι πρέπει να το διαφυλάττουν, κλείνοντας τα δικαστήρια όταν περικόπησαν οι μισθοί τους παρά την ρητή απαγόρευση του Συντάγματος που τους απαγορεύει κάθε μορφής απεργίας , επειδή ακριβώς υποτίθεται ότι προστατεύουν τη Δικαιοσύνη. 

Πιο αγαθό όμως θα μπορούσε να μας διακρίνει για να επενδύσουμε σε αυτό και να ανυψώσουμε την κοινωνική, πολιτισμική και οικονομική μας ακόμα κατάσταση σε αυτές τις δύσκολες εποχές; Από που να κρατηθούμε; 

Από την Eλληνική παιδεία ίσως. ''Έλλην εστι όστις μετέρχεται της ελληνικής παιδείας'' είχε πει ο Ισοκράτης στον Πανηγυρικό του χιλιάδες χρόνια πριν. 

Γι αυτό και έχει μεγάλη σημασία το νομοθέτημα που κυρώθηκε στην Ελληνική Βουλή με την αρμόδια Υπουργό κ. Χριστοδουλοπούλου για τα παιδιά των μεταναστών της δεύτερης γενιάς που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν στην χώρα και θα ακολουθήσουν την ελληνική παιδεία και το ελληνικό σχολείο ως ελληνόπουλα. 

Η ελληνική παιδεία. Ανεξαρτήτως σε τι κατάσταση βρίσκεται σήμερα θα έπρεπε και θα μπορούσε να αποτελεί την ειδοποιό μας διαφορά. Γι αυτό και έχει τεράστια σημασία να αποκαταστήσουμε την παιδεία σε εκείνο το επίπεδο που δικαιούμαστε και μας αναλογεί. 

Να επαναφέρουμε την ακεραιότητα, τον ανθρωπισμό, την ηθική αξιοπρέπεια, την ορθολογική κριτική σκέψη απέναντι στον κόσμο, ακόμα και την οικουμενική αντίληψη που μας κληροδοτεί ο Αριστοτέλης, ο Σωκράτης, ο Ισοκράτης και χιλιάδες άλλοι παγκόσμιοι διανοητές που μετείχαν της ελληνικής παιδείας.

Τον Άνθρωπο σε αρμονία με το περιβάλλον, που είναι και πηγή πλούτου μας μέσω του τουρισμού, αλλά και ως μέρος του συνόλου μιας Πολιτείας που μετέχει στην οικονομική λειτουργία της.

Όποιος προσέφερε τεχνολογικές καινοτομίες που βελτίωναν τη ζωή τιμάτο από την Πολιτεία. Λιτά. Σιτιζόταν στο Πρυτανείο απλά μία ημέρα.

Οι πιο πλούσιοι, η τάξη των πεντακοσιομέδιμνων, αναλάμβανε το κόστος των κοινών εορτασμών που συνιστούσαν ψυχαγωγία αλλά και ενδυνάμωναν τις σχέσεις και την αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτών.

Η εργασία επίσης ως προσφορά στην κοινωνία. Ισότιμα και όχι ως μέρος μιας συντεχνίας που βλέπει τα συμφέροντα της μικρο-ομάδας του ως ευρύτερα του κοινωνικού συνόλου.

Η συμμετοχή στα κοινά ήταν υποχρεωτική αλλά και τιμή κάθε πολίτη. Στην αρχαία Αθήνα δικαστές και νομοθέτες ήταν όλοι οι πολίτες ανεξαιρέτως.

Τα μέλη του Δικαστηρίου της Ηλιαίας για παράδειγμα, ορίζονταν με κλήρωση από όλους τους πολίτες ενώ η Βουλή των 400 επεξεργαζόταν τα ψηφίσματα ή τους νόμους πριν καταστούν Νόμος τα οποία όμως εισήγαγε ο κάθε πολίτης ανεξαιρέτως.

Η ισοτιμία είχε ως βάση την κοινή παιδεία που ήταν βασική μέριμνα του Κράτους.

Και η αγάπη για την ελευθερία βέβαια είναι ένα από τα χαρακτηριστικά μας!

Ο εθνικός μας ύμνος είναι ίσως ο μόνος εθνικός ύμνος, ο οποίος δεν μιλά για το έθνος ή την φυλή. Δεν έχει λέξη για την Ελλάδα ως γεωγραφικό τόπο, μάλλον, τελικά, για τον απλούστατο λόγο ότι Ελλάδα σημαίνει παιδεία!

Βέβαια στη σημερινή Ελλάδα η αγάπη προς την ελευθερία είναι παρεξηγημένη. Τείνει να ταυτίζεται με την ασυδοσία. Ή να αποθεώνεται το μέτρο της ελευθερίας του καθενός ως υπέρτερο σε σχέση με τις ελευθερίες των άλλων, το ατομικό και το συντεχνιακό συμφέρον επιβάλλεται του συλλογικού.

Ίσως λοιπόν πρέπει να σκύψουμε σοβαρά στην παιδεία μας.

Τα σκεπτόμουν όλα αυτά έντονα τις τελευταίες ημέρες βλέποντας την μπερδεμένα θλιβερή και αλλοπρόσαλλη κατάσταση στη χώρα μας σε αυτές τις εκλογές. Η παιδεία μας είναι φτωχή. Όχι ότι είναι καλό που πάμε σε εκλογές και έπρεπε να χαιρόμαστε. Ο κόσμος είναι θυμωμένος.

Αλλά γύρω μας ακούγονται πολλά λόγια, απόλυτα, βαρύγδουπα, φανατισμένα. Μικρά. Γλώσσα αγενής και επιθετική. Από πολύ κόσμο. Και τα κόμματα άλλωστε καθ' εικόνα και καθ' ομοίωση μας είναι. 

Μήπως λοιπόν θα μπορούσαμε να καταλήξουμε στο τι θα έπρεπε να διακρίνει τον Έλληνα και να εργαστούμε πάνω σε αυτό; Στην οικογένεια, στο σχολείο, στην εκπαίδευση, στην κοινωνία. Μπορούμε, άραγε, να βρούμε συναινέσεις ακόμα και σε αυτά που μας ενώνουν;