Οι αλήθειες που δεν λέμε πια

Η είδηση μιας αυτοκτονίας ή του θανάτου συνανθρώπων μας από αναθυμιάσεις στην προσπάθεια τους να ζεσταθούν πλέον δεν προξενεί εντύπωση. Καταγράφεται μόνον στο διαδίκτυο. Εκεί μόνο μπορεί να διαβάσει κανείς για παράδειγμα πως ένα ζευγάρι ηλικιωμένων πέθανε μπροστά από το τζάκι του τα ξημερώματα από αναθυμιάσεις. 

Οι ειδήσεις καταχωρούνται για λίγη ώρα στον ηλεκτρονικό τύπο και μετά χάνονται στην άβυσσο των τρισεκατομμυρίων digits που ταξιδεύουν στον αχανή κυβερνοχώρο. Δεν αφήνουν το στίγμα τους. Αντιμετωπίζονται ως κάτι αναμενόμενο. Η αυτοκτονία του 77χρονου Δημήτρη Χριστούλη στο Σύνταγμα στις 4/42012 είχε αντιμετωπιστεί ως κάποιο γεγονός άξιο αναφοράς. Οι επόμενοι παρόμοιοι θάνατοι δεν φάνηκε να προξενούν εντύπωση. Όμως επαναλαμβάνονται. 

Οι αποκαρδιωτικές συνέπειες του οικονομικού αδιεξόδου και της πολιτικής που απαρέγκλιτα ακολουθείται για την ικανοποίηση κάποιων στόχων που ουδέποτε εκπληρώνονται είναι σαν ένα κυνήγι μαγισσών που σωρεύει θλίψη και απογοήτευση στην κοινωνία. Οι πιο αδύνατοι ψυχικά δεν μπορούν να διαχειριστούν τις καταστάσεις και τα αδιέξοδα καταλήγοντας στην αυτοχειρία.

Τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης βέβαια δεν λερώνουν την λάμψη τους από τέτοια γεγονότα. Τα τελευταία 24ωρα υπερίσχυσαν οι εικόνες και οι εμβριθείς αναλύσεις από τις άνευ σημασίας δηλώσεις του Πρωθυπουργού μας σε στημένες συνεντεύξεις τύπου στην Γερμανία. Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης βέβαια. Οι νεκροί ανήκουν στις οικογένειες τους και οι προσωπικές τους στιγμές δεν αφορούν τον κοινό βίο. Είναι αναμενόμενο επίσης να καλύπτεται η συνέντευξη τύπου δύο Πρωθυπουργών, ακόμα και όταν οι κοινότυπες δηλώσεις τους έχουν γραφτεί ημέρες πριν.

Όμως η επίσημη πολιτική ατζένα λίγο τελικά μας αφορά. Οι συνέπειες της πολιτικής που ακολουθείται δεν κρίνεται από τις δηλώσεις κυβερνητικών αξιωματούχων αλλά από τις καθημερινές ιστορίες της ζώσας κοινωνίας. Εκεί εντοπίζονται τα αδιέξοδα και τα προβλήματα που πρέπει να λυθούν και τα οποία όλο και αυξάνονται και με αυτά πρέπει να ασχοληθούμε. 

Πίσω από τους θανάτους που αποσιωπούμε και σιωπηλά πληθαίνουν, κρύβονται ιστορίες που ζωγραφίζουν το πρόσωπο της πολιτικής που εφαρμόζεται και των επιλογών που ακολουθούνται. Η αύξηση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης επιβλήθηκε για να εξισωθεί η φορολογία του με το πετρέλαιο κίνησης. Εξηγήθηκε ότι δεν έπρεπε να υπάρχουν αποκλίσεις σε ομοειδή προϊόντα που νοθεύουν την αγνότητα του ανταγωνισμού. Η κυβέρνηση δεν μπορούσε ούτε να διαπραγματευτεί ή να καθορίσει την τιμή του. Τι κατάλαβε όμως κανείς πέρα από το ότι δεν φθάνουν τα χρήματα του ούτε για να ζεσταθεί;

Πρέπει λοιπόν να επανακαθορίσουμε την αυτονομία μας στην χάραξη και της διαμόρφωση της εθνικής πολιτικής. Οι δείκτες που μετρούν τις επιτυχίες των προγραμμάτων χρειάζεται να αποκτήσουν διαφορετική στόχευση ώστε να αποκατασταθεί η κοινωνική συναίνεση.

Η μομφή που παραμένει

Τα αποτελέσματα της πρότασης μομφής θα καταχωριστούν στα συρτάρια της Βουλής. Όσον αφορά τους τύπους και τα νούμερα οι βουλευτές που στήριξαν με την εμπιστοσύνη τους την κυβερνητική πολιτική επιτυγχάνουν πλειοψηφία.

Στην πραγματικότητα είναι απομονωμένοι όχι μόνο από τα περισσότερα κόμματα αλλά κυρίως από την κοινωνία. Η εμπιστοσύνη των βουλευτών όμως δεν δείχνει να σχετίζεται με το κυβερνητικό έργο. Περισσότερο μοιάζει σαν μια κυρωτική συμφωνία της κοινής απόφασης για την συννομή της εξουσίας. Αυτός ο βαθύς δεσμός ενός συστήματος που θεωρεί τον εαυτό του αναγκασμένο και ιστορικά προορισμένο να κυβερνά την χώρα δεν διαταράσσεται.

Ο Πρωθυπουργός πάντως με δυσαρεστημένο ύφος αναγκάστηκε μετά από 15 μήνες να ξαναπεράσει το κατώφλι της Βουλής. Οι τελευταίες εμφανίσεις του Πρωθυπουργού μας ήταν σε τηλεοράσεις, μέσω επίσημων και σπουδαίων διαγγελμάτων για την δοκιμαστική μείωση του Φ.Π.Α. στα είδη εστίασης ή σε "ανατρεπτικές'' συνεντεύξεις με τις οποίες υποσχόταν wi fi ως ανακούφιση στα προβλήματα της κοινωνίας.

Η εμφάνιση του στο Ελληνικό Κοινοβούλιο μετά από ενάμιση χρόνο είναι απολύτως ενδεικτική της ποιότητας της δημοκρατίας και του ρόλου της Boυλής. Το Κοινοβούλιο αντιμετωπίζεται ως μία περιττή συνθήκη και αγγαρεία. Οι Υπουργοί δεν απαντούν ούτε στις επερωτήσεις. Οι αποφάσεις λαμβάνονται από Ευρωπαϊκά και διεθνή fora, σε κλειστά consortia, ανακοινώνονται και θεσμοθετούνται. 

Η μομφή κατά της κυβέρνησης ακούστηκε όμως πριν λίγες ημέρες και εκεί. Οι εκπρόσωποι της τρόικα για το ελληνικό πρόγραμμα κατέθεσαν ενώπιον του Ευρωκοινοβουλίου ότι οι μεταρρυθμίσεις δεν εφαρμόζονται διότι η Ελληνική κυβέρνηση προστατεύει συμφέροντα και επιχειρηματίες. Η προστατευόμενη ελληνική διαπλοκή αναγνωρίζεται πλέον ως λειτουργικό στοιχείο της πολιτείας που δεν της επιτρέπει να εξελιχθεί. Δεν είναι καν η πρώτη φορά που την μέμφεται η Τρόικα.

Στο εσωτερικό, η πρόταση μομφής είχε κατεξοχήν πολιτικό χαρακτήρα.
Εξηγήθηκε στην βάση της φανερής δυσαρμονίας της ακολουθούμενης πολιτικής σε σχέση με τις ανάγκες της κοινωνίας. Σαν κίνηση τακτικής η αξιωματική αντιπολίτευση επέβαλε στον Πρωθυπουργό και τους Υπουργούς να εμφανιστούν στην Βουλή και να λογοδοτήσουν για την τραγική κατάσταση της οικονομίας.

Εσύ τι ψώνισες αυτή την Κυριακή ;

Τις Κυριακές τα μαγαζιά ας μένουν ανοιχτά. 

Να μας θυμίζουν ότι ο ύψιστος προορισμός μας είναι να εξυψωθούμε ως τέλειοι καταναλωτές. 

Πολίτες που καταναλώνουν ότι τους σερβίρουν γενικώς. 

Nα ζούμε τον μύθο της ευδαιμονίας μας ως τάχα πλούσια κοινωνία.

Τις Κυριακές τα μαγαζιά ας μένουν ανοιχτά. 

Θα δίνουμε ραντεβού στα αυθαίρετα δομημένα mall. Δεν χρειάζεται να κάνουμε περιπάτους, να συναντιόμαστε σε σπίτια, να συζητούμε για θέματα δύσκολα ή άλλα που μας απασχολούν. 

Δεν χρειάζεται καν να βρισκόμαστε προς το κοινωνικότερο σε καφετέριες ή καφενεία. 

Θα βρισκόμαστε έξω από τα πολυκαταστήματα. Θα βλέπουμε ποιοι έχουν τις μεγαλύτερες και περισσότερες σακούλες με φανταχτερά δώρα και φιόγκους.

- Εσύ τι αγόρασες αυτήν την Κυριακή; 

- A! Εγώ αγόρασα ένα όμορφο καπέλο που δεν προλάβαινα καμία άλλη ώρα και ημέρα ποτέ να αγοράσω! 

Ευτυχία!
Ευδαιμονία!
Μια κοινωνία ισορροπημένη λες και ευημερούσα στην οποία τα αγαθά και το χρήμα κινείται εν αφθονία. Δεν προλαβαίνουμε να εισπράττουμε φαίνεται για να καταναλώνουμε. Λες και αν ακόμα μπορούσαμε θα έπρεπε να είναι ο σκοπός. 

Επιχειρηματίες, εργαζόμενοι, πολίτες-καταναλωτές ας συμφωνήσουν. 

Να ενώσουμε όλοι τις δυνάμεις μας ώστε όχι μόνο οι κανόνες αλλά και η νοοτροπία της αγοράς να κυριαρχήσουν παντού. Και στις ζωές μας.

Να ψωνίζουμε και τις Κυριακές!

Να ψωνίζουμε χωρίς άγχος και φραγμούς. Να χτίσουμε ελεύθερα την καταναλωτική μας συνείδηση. 

Αυτή που μας οδήγησε και στο χρηματιστήριο, στα δομημένα παράγωγα που νομίζαμε ότι χειριζόμασταν για το εύκολο χρήμα, στον εύκολο τραπεζικό κάποτε δανεισμό με υποθήκη για να νομίζουμε ότι αποκτούμε κάτι που κάποτε πιστεύαμε ότι θα ξεπληρώσουμε. 

Να ψωνίζουμε και τις Κυριακές! 

Στα μεγάλα παζάρια των αγορών ας διαλαλήσουμε ότι είμαστε γενναίοι. Θα προχωρήσουμε μπροστά!

Πήραμε όλα τα μέτρα για τις στρεβλώσεις της αγοράς που είχαμε ως χώρα. Ενισχύσαμε τους μικρομεσαίους. Ελέγξαμε τα ολιγοπώλια, χτυπήσαμε τα μονοπώλια, δημιουργήσαμε ευνοϊκούς και υγιείς κανόνες για την λειτουργία της αγοράς, σμικρύναμε την γραφειοκρατία για την λειτουργία των επιχειρήσεων, προσφέραμε ανεκτή φορολογία, σταθερό επενδυτικό περιβάλλον, πρόσβαση σε τραπεζική χρηματοδότηση και τώρα μας έμενε να εξοντώσουμε τον εχθρό της στρέβλωσης.
Τις αργίες.
Εντάξει τώρα. Όλα καλά. 

Δεν είμαστε μια φτωχοποιημένη κοινωνία σε μια χώρα που βυθίζεται. 

Δεν είμαστε πλέον οι πιο δυστυχείς πολίτες στην Ευρωζώνη, μετά την Πορτογαλία, σύμφωνα με τον Ο.Η.Ε. 

Δεν μας πειράζει η ανέχεια που εξαπλώνεται.
Ότι έξω απ’ τα σουπερμάρκετ βλέπουμε γνωστούς μας να ζητούν τρόφιμα και όχι λεφτά.

Ότι χιλιάδες παιδιά σύμφωνα με τον Ερυθρό Σταυρό και την ΕΛΜΕ λιποθυμούν στα σχολεία όπως την εποχή της πείνας.

Δεν μας πειράζει που τα νέα παιδιά που τέλειωσαν το Πανεπιστήμιο μετά τα σχολεία μεταναστεύουν σωρηδόν αφήνοντας πίσω μία γερασμένη κοινωνία. 

Ούτε ότι πολλοί δεν μπορούν να κοιμηθούν τα βράδια αφού δεν ξέρουν αν τα τελευταία τους χρήματα θα τα δώσουν στο χαράτσι της Δ.Ε.Η. , στους νέους φόρους κινητών και ακινήτων, στις ασφαλιστικές τους εισφορές ή στο σουπερμάρκετ για τα απαραίτητα. 

Μας ενδιαφέρει αν θα μπορούμε να ψωνίζουμε και τις Κυριακές! 

Ο υπέρτατος αυτοσαρκασμός μιας κοινωνίας παραπαίουσας.
Φθηνό και πτωχευμένο glamour. 

Αντί να κοιταχτούμε στον καθρέφτη ακόμα κρύβουμε τα προβλήματα κάτω απ’ το φθαρμένο μας χαλί. Βλέπουμε νεράιδες αντί για κουρελούδες στο μαγικό μας καθρεπτάκι. 

Προσποιούμαστε μάλιστα ότι εκσυγχρονιζόμαστε την ίδια στιγμή που καταργούμε και την πιο βασική εργασιακή συνθήκη που κατακτήθηκε πριν από έναν αιώνα. Την μία ημέρα της υποχρεωτικής εβδομαδιαίας αργίας. Ως αναγκαία ημέρα ξεκούρασης. Ως ημέρα για τον εαυτό μας, για την οικογένεια, για την παρέα, για τα χόμπυ μας, ακόμα και τα πάθη μας. 

Ας είναι λοιπόν όλες οι μέρες ίδιες. 

Ο πλούτος μας να μην μετριέται πια σύμφωνα με τον ελεύθερο χρόνο μας. 

Θα φοράμε όλοι, εργαζόμενοι, μικρομεσαίοι, επιχειρηματίες, πολίτες – καταναλωτές, το χαμόγελο μας ανάμεσα στις προθήκες των καταστημάτων τις Κυριακές. Θα βρισκόμαστε εκεί.

Το χειμωνιάτικο ζεστό φως του Νοέμβρη θα μας ξυπνά ευχάριστα τα πρωινά. Ο ζωοδότης ήλιος θα μας καλωσορίζει από ψηλά. 

- Εσύ φίλε , τι θα αγοράσεις αυτήν την Κυριακή;