Ποιος μπορεί να καταδικάσει το Ισραήλ;

Την Πέμπτη το μεσημέρι διαβάσαμε ότι τo Ισραήλ συμφώνησε διπλωματικά για μερική κατάπαυση πυρός στη Γάζα που θα ξεκινήσει από το πρωί της Παρασκευής. Την Πέμπτη το βράδυ ο θάνατος πάλι γιόρταζε. Η Γάζα βομβαρδίστηκε από δυνάμεις αεροπορίας και ναυτικού ενώ ταυτόχρονα ξεκίνησε και χερσαία επέμβαση από το Ισραήλ. Σε ζωντανή μετάδοση ο Νετανιάχου κραυγάζει: Εξαπολύουμε επίθεση από γη και αέρα! Υπάρχουν περίπου 300 άμαχοι που είναι νεκροί. Πολλά μικρά παιδιά. Το Ισραήλ ''καθαρίζει'' την περιοχή. Δεν είναι η Χαμάς το πρόβλημα. Είναι η ευκαιρία. 

Ποιος θα καταδικάσει το Ισραήλ; Για τα συνειδητά εγκλήματα πολέμου σύμφωνα με τη διεθνή νομοθεσία. Τι λέει ο Ο.Η.Ε.; Για τον συνειδητό βομβαρδισμό μικρών παιδιών που έπαιζαν μπάλα στη θάλασσα; Για τα παιδιά που βάζουν ως ασπίδα οι Ισραηλινοί στρατιώτες όταν επιχειρούν χερσαία και τα τοποθετούν γονατισμένα μπροστά από αυτούς με ένα μαντήλι στα μάτια; Ξεκληρίστηκαν ολόκληρες οικογένειες επειδή γεννήθηκαν στη Γάζα. 

Κανείς βέβαια δεν πρόκειται να καταδικάσει αυτό που συμβαίνει. Η Δύση αγαπά το αίμα. Και τον πόλεμο. Έχει εθιστεί άλλωστε και στο αίμα και στον πόλεμο. Ο ίδιος ο Δυτικός πολιτισμός, από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου μέχρι σήμερα, είναι ταυτισμένος με το αίμα και τον πόλεμο. Η Δύση επεκτάθηκε επειδή ήταν αποτελεσματική στον πόλεμο, εδραίωσε τον πολιτισμό της σε σφαγές. Επένδυσε στην πολεμική τεχνολογία, την στρατιωτική της αποτελεσματικότητα λόγω της φροντίδας της στον πόλεμο τον οποίο και τελειοποίησε. Έτσι επέβαλε την κοσμοθεωρία της και ιδίως τα συμφέροντα της. 

Πολιτισμοί όπως οι Μάγιας, οι Ίνκας, οι Ζουλού, οι Ινδιάνοι, αυτόχθονες πολιτισμοί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου, από την Αυστραλία μέχρι την Αφρική, με τεράστιες παραδόσεις και πρωτοτυπία αφανίστηκαν μέχρι εσχάτων. Άνθρωποι και φυλές που ζούσαν για αιώνες ειρηνικά στους τόπους τους, σε αρμονία με τη φύση και τις κοινωνίες τους και με τις ιδιαιτερότητες τους στην ποικιλοχρωμία του ανθρώπινου γένους αφανίστηκαν σε διάφορες νύχτες Αγίων Βαρθολομαίων. 

Δεν υπάρχει Ευρωπαϊκή ή δυτική χώρα που δεν μετείχε στη λεία. Από την εποχή της ανακάλυψης της υπερπόντιας ναυσιπλοΐας με φρεγάτες μέχρι την εποχή της αποικιοκρατίας η Αγγλία, η Ισπανία, η Γαλλία, η Ολλανδία, η Πορτογαλία, η Ιταλία, η Γερμανία όλοι μοιράστηκαν κατακτήσεις σε όλες τις Ηπείρους. Η Δύση εμπεδώθηκε πρώτα ως κυρίαρχη δύναμη στρατιωτικά και μετά επιβλήθηκε πολιτιστικά. Σύντομα θεώρησε ότι ο κόσμος είναι λεία της. Οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι έγιναν για να ξεκαθαρίσουν οι διαφορές μεταξύ τους οι δυτικές δυνάμεις. Ο υπόλοιπος κόσμος είχε ήδη κατακτηθεί. Οι ''αμυντικές δαπάνες" όλων δυτικών κρατών ήταν πάντα οι μεγαλύτερες όλων των χωρών. 

Ποιος όμως έχει δικαίωμα να επεμβαίνει; Ποιος έχει δικαίωμα να επεμβαίνει στρατιωτικά και να επιβάλλεται; Mα φυσικά ο ισχυρότερος. Αυτός που πάντα ήταν ισχυρότερος. Το δίκαιο ήταν πάντα το δίκαιο του ισχυρού γι αυτό και την ιστορία την έγραφαν πάντα οι νικητές. Το ίδιο το Ισραήλ άλλωστε ως κρατική οντότητα είναι γέννημα της Δύσης σε μία ευαίσθητη περιοχή για τα συμφέροντα της. Το Ισραήλ γεννήθηκε από την δυτική διπλωματία. Θα το αφήσουν να κάνει την δουλειά του στη Γάζα. Είναι σύμμαχος και έχει δικαίωμα να "αμυνθεί''.

Αυτό που συμβαίνει στη Γάζα τώρα είναι ντροπή για τους ανθρώπινες αξίες. Είναι ντροπή για τον δυτικό πολιτισμό που υπερηφανεύεται για την ανωτερότητα του και επιτρέπει στυγνά εγκλήματα πολέμου, ξεκλήρισμα αμάχων, οικογενειών και μικρών παιδιών σε παγκόσμια κοινή θέα με τη λογική των ίσων αποστάσεων. Τελείως υποκριτικό και απάνθρωπο. Δεν είναι κανείς υπέρ της Χαμάς αλλά αυτές οι εικόνες των διαμελισμένων μικρών παιδιών δεν δείχνουν καμία ανωτερότητα σε κανένα επίπεδο εκτός από το στρατιωτικό. Είναι ντροπή να σφυρίζουν όλοι αδιάφορα για ότι συμβαίνει. Υπάρχουν κυρώσεις, ας επιβληθούν κάποτε.

Ένα μπράβο στην Ευρωπαϊκή αριστερά που μέσα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ήταν η μοναδική που είπε επιτέλους να σταματήσει η αιματοχυσία στη Γάζα. Ευρωομάδα της αριστεράς: Να μπει ένα τέλος στη Γάζα. Ήταν η μοναδική που μίλησε! Μπράβο και στη Σοφία Σακοράφα. Ήταν η μόνη που ζήτησε να επιβληθούν κυρώσεις στο Ισραήλ για τα εγκλήματα πολέμου. Είναι διαρκή άλλωστε και δεν αφορούν άλλωστε μόνο την παρούσα συγκυρία. Και να τα επιβάλλουν και στη Χαμάς. Να προστατέψουν όμως τον κόσμο αφού στο κέντρο του πολιτισμού είναι ο άνθρωπος. Ή τουλάχιστον έπρεπε να είναι σύμφωνα με τις δυτικές αξίες.

 The only standards are double standards όμως στη δυτική διπλωματία. Πάντα ήταν έτσι. Γι αυτό το ερώτημα παραμένει.Ποιος μπορεί να καταδικάσει το Ισραήλ από τους υπευθύνους; Στην Ε.Ε. ή στον Ο.Η.Ε.; Για τα εγκλήματα πολέμου που βλέπει όλη η υφήλιος στο διαδίκτυο; Μπορεί κανείς; Μπορεί;

Δεν μπορεί. Το Ισραήλ είναι σύμμαχος. Όλοι άλλωστε έχουν κάνει τα ίδια και χειρότερα. Σε βάθος αιώνων. Ίσες αποστάσεις λοιπόν. ''Δικαιοσύνη'' μεταξύ των ισχυρών. 

"Το ποδόσφαιρο ως ιδεολογία''

Αισίως φθάσαμε λοιπόν στο τέλος του μουντιάλ πλησιάζοντας την καρδιά του καλοκαιριού. Η μεγάλη ποδοσφαιρική γιορτή σκέπασε τις εξελίξεις. Αυτές τις μέρες θυμήθηκα το βιβλίο του Gerhard Vinnai, ''Το ποδόσφαιρο ως ιδεολογία''. Ο Gerhard Vinnai, ένας σύγχρονος Γερμανός μαρξιστής, ήταν από τους λίγους που καταπιάστηκε με την κοινωνική διάσταση του ποδοσφαίρου από κριτική σκοπιά. Προσέγγισε το ποδόσφαιρο σε όλες του τις διαστάσεις και ανέδειξε πώς χρησιμοποιείται από πολιτικούς, επιχειρηματίες και οργανωμένα συμφέροντα για να χαλιναγωγεί τις μάζες ή ακόμα και για να σφυρηλατεί ιδεολογίες.

Στις ημέρες μας μπορούμε να αναλογιστούμε την δικαίωση του Gerhard Vinnai. Ο επί της ουσίας δήμαρχος Πειραιά για παράδειγμα, εξελέγη από τους Πειραιώτες με καθαρά ποδοσφαιρικά και οπαδικά κριτήρια. Κατηγορείται για δράσεις γνωστές και βαρύτατα αδικήματα -σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, εκβίαση, απόπειρες ανθρωποκτονίας, παραβάσεις του νόμου περί εκρηκτικών, δωροδοκίες, στήσιμο παιχνιδιών κ.α. αλλά αυτά δεν μετρούν αφού εκφράζει τον Ολυμπιακό! Η εκκλησία μάλιστα θα δώσει εκ των προτέρων άφεση αμαρτιών στον Πρόεδρο ένεκα της λαϊκής αποδοχής του. Ο Μητροπολίτης Πειραιά παρεμβαίνει υπέρ Μαρινάκη. Τα ίδια και στο Βόλο. Δεν είναι όμως μόνο ελληνικό φαινόμενο. Ο Μπερλουσκόνι, παραδίπλα, είχε τη Μίλαν πριν γίνει Πρωθυπουργός. Ο Αμπράμοβιτς έγινε γνωστός στο δυτικό κοινό ως Πρόεδρος της Τσέλσι κ.ο.κ.

Το ποδόσφαιρο λοιπόν μπορεί να λειτουργεί ως ιδεολογία. Η ομάδα υπερβαίνει το άθλημα, ταυτίζεται με θεσμούς και με πρόσωπα τα οποία συνδεόμενα με μια ποδοσφαιρική σημαία λατρεύονται ως Θεοί ανεξαρτήτως της ποιότητας τους. Ο Μανώλης Ρασούλης είχε πολύ επιτυχημένα παρομοιώσει τα ποδοσφαιρικά είδωλα με Θεούς και το ποδόσφαιρο σαν θρησκεία μέσα από τους στίχους του. ''Πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε Ιησούς και Ιούδας''. Όπου Κούδας μπορούν να πουν ανά έθνη, πόλεις, συλλόγους και ομάδες διάφορα ονόματα.

Το ποδόσφαιρο θρέφει τους μύθους των αδυνάτων. Ένα φτωχό παιδί που μπορεί να μεγάλωσε σε μία φαβέλα, ένα έγχρωμο παιδάκι σε μία ξεχασμένη χώρα της Αφρικής, παιδιά από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης των οποίων το μέλλον θα ήταν ίδιο με των γονέων τους, ένας διαρκής αγώνας για να κερδίσουν τον αγώνα της επιβίωσης, μπορούν να κερδίσουν το διαβατήριο για κάτι καλύτερο στη ζωή τους. Μπορούν να φύγουν από την φτώχεια, να έρθουν στις μεγάλες πόλεις με τα μεγάλα φώτα όχι σαν ζητιάνοι αλλά σαν πρωταγωνιστές, σαν κυρίαρχοι και νικητές.

Το ίδιο το ποδόσφαιρο άλλωστε προσφέρει την μοναδική ευκαιρία νίκης στην αδύνατη θεωρητικά ομάδα. Στο ποδόσφαιρο επιτρέπονται τα θαύματα αφού μπορεί να κερδίσει και η πιο αδύνατη ομάδα, ακόμα και αυτή που έπαιξε χειρότερα αν είναι τυχερή. Οι ισχυροί ανατρέπονται και ο καθένας μπορεί να ελπίζει για το καλύτερο. Η Ελλάδα ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης , το ξέρουμε καλά αυτό!


Το μαγικό στοιχείο στο ποδόσφαιρο, αυτό που συσπειρώνει και προσελκύει το ενδιαφέρον και το οδηγεί στην υπέρβαση από ένα απλό αθλητικό γεγονός είναι η κοινή συγκίνηση που προκαλεί σε όλους ένα παιχνίδι! Ένα παιχνίδι όμως που έχουν παίξει σχεδόν όλοι οι άντρες κάποτε στη ζωή τους σε όλο τον κόσμο και το οποίο όλος ο κόσμος γνωρίζει.

Άλλοι ξυπόλητοι, άλλοι με παπούτσια ακριβά, άλλοι σε αλάνες, άλλοι στο σχολείο, άλλοι στη γειτονιά, άλλοι με μπάλες, άλλοι με κάλτσες δεμένες σαν τόπι, με οτιδήποτε στρογγυλό σε οτιδήποτε σαν γήπεδο οι άνθρωποι αναγνωρίζουν το ποδόσφαιρο, το ξέρουν, μπορούν να έχουν γνώμη και συμμετοχή σε αυτό είτε ως φίλαθλοι, είτε ως μέτοχοι, είτε ως απλοί τηλεθεατές. Το πλέον δημοκρατικό άθλημα εξάλλου παίζεται χωρίς εγκαταστάσεις ή ιδιαίτερα σωματικά προσόντα. Αρκεί μία μπάλα, δύο ξύλα για δοκάρια και κάτι, οτιδήποτε, σαν μπάλα ακόμα και αυτοσχέδια υποκατάστατα αυτής.

Κάπως έτσι το ποδόσφαιρο ασκεί αυτήν την αξεπέραστη γοητεία. Είναι το κοινό παιχνίδι της ανθρωπότητας. Αν και γύρω του μπορεί να στήνονται κάθε είδους παιχνίδια, βρώμικα, επιχειρηματικά, πολιτικά ή να εξυπηρετούνται διάφορες σκοπιμότητες, το ποδόσφαιρο όμως δεν μπορεί να χάσει την ομορφιά του γιατί απλά παραμένει ένα παιχνίδι! Ένα ωραίο παιχνίδι με συγκινήσεις. Και γι αυτούς που το παίζουν και γι αυτούς που το βλέπουν.

Έτσι, υποκύπτοντας στη γοητεία του φτάσαμε στο τέλος αυτού του μουντιάλ. Μετά το τέλος βέβαια όλα επιστρέφουν στην κανονικότητα τους. Οι φτωχοί Βραζιλιάνοι, αυτοί που πληγώθηκαν περισσότερο από την πορεία της ομάδας τους θα ξαναφτιάξουν τις φαβέλες περιμένοντας την επόμενη διάκριση ως υποκατάστατο προσφοράς χαράς στην δύσκολη ζωή τους, οι ειρηνιστές Κοσταρικανοί θα ονειρεύονται για πρώτη φορά ποδοσφαιρικές διακρίσεις, οι Γερμανοί θα συνεχίσουν να σχεδιάζουν και να πραγματοποιούν με στόχο την υπεροχή, οι Αργεντίνοι, όπως και εμείς, θα πρέπει να κερδίσουμε τις πραγματικές μάχες με στόχο την εθνική μας επιβίωση.

Στα σοβαρά πεδία οι ήττες δεν προσφέρονται για παραμυθίες αφού δεν αφορούν παιχνίδια και έχουν πραγματικό κόστος. Γι αυτό μάλλον όλοι αγαπάμε το ποδόσφαιρο. Σε ένα παιχνίδι, είσαι πάντα ασφαλής και χαρούμενος! 

Οι ελβιέλες, η βία κι η αριστερά και οι χρήσιμοι ηλίθιοι

Μέσα σε ένα 24ωρο από την επίθεση κάποιων νεαρών στον κ. Μαραντζίδη που οπωσδήποτε ήσαν προφανώς αριστεροί και ψιλοφιλο-Συριζαίοι βρέθηκαν πάλι οι απανταχού θιασώτες της κρυστάλλινης ηθικής της νομιμότητας να κηρύξουν την καταδίκη της βίας από όπου κι αν προέρχεται. Και ιδίως βέβαια κατά της αριστεράς ως αγαπημένου τσιτάτου. Δηλαδή του άλλου άκρου της Χρυσής Αυγής κατά του λεγόμενα του θύματος. Τι χες Μάη μου, τι 'χα πάντα...

Το ίδιο το θύμα βέβαια, ο κ. Μαραντζίδης, αφού βγήκε αμέσως από το νοσοκομείο όπου πήγε για εξετάσεις για προληπτικούς λόγους μετά τον ''άγριο ξυλοδαρμό του'' όπως πληροφορούμαστε, ξεκίνησε τις δημόσιες τοποθετήσεις του για το συμβάν. Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις βέβαια το συμβάν, ότι και αν έγινε εκεί, αυτονόητα χρήζει καταδίκης. Στο παρελθόν όμως ο κ. Μαραντζίδης δεν τήρησε τις αποστάσεις απέναντι στην βία από όπου κι αν προέρχεται. Όχι μόνο με την απαράδεκτη εξίσωση της Χρυσής Αυγής με την αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και με άλλες τοποθετήσεις του. Γιατί η βία, η οποία και σαφώς πρέπει να αποδοκιμάζεται, δεν είναι μόνο σωματική. Μπορεί να είναι και λεκτική. Έχει διάφορες μορφές η βία. Ορίζεται και στα λεξικά. 

Μα τι κρετίνος ήταν ο τίτλος ενός άρθρου του κ. Καθηγητή για την αριστερά του Τσίπρα και του Σίζεκ που είναι ψυχοπαθολογικά βίαιοι. Μα τι κρετίνος! Έτσι ερμηνεύει τα πράγματα ο καθηγητής και τα ψυχοπαθολογικά αίτια της βίας. ''Αν και στην αρχή απλώς αναφώνησα τι κρετίνος, θεέ μου, αυτός ο Ζίζεκ, στη συνέχεια συνειδητοποιώντας το μέγεθος του κυνισμού και της ψυχοπαθολογικής βιαιότητας που πηγάζει από αυτήν την Αριστερά, αισθάνθηκα αμηχανία. Δυστυχώς η Ιστορία έχει δείξει πως, πέρα από την ανθρώπινη παράνοια ή ιδιαιτερότητα, υπάρχουν παρανοϊκές και ανθρωποκτόνες ιδεολογίες, που μετατρέπουν, όπως η Κίρκη, τους ανθρώπους σε γουρούνια''.

Ας προσέξει ο αναγνώστης ότι θεωρούνται ψυχοπαθολογικά βίαιοι και άρρωστοι ανθρώποι που μετατρέπονται σε ζώα και γουρούνια όσοι παρασύρονται από τις σειρήνες του Τσίπρα που είναι ο εκφραστής της άλλης όψης της σβάστικας και της υπέρμετρης βίας. Ήταν η εποχή τότε της μόδας για το ιδεολογικοπολιτικό ρεύμα που ταύτιζε την Χρυσή Αυγή ως το άλλο άκρο του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα, ο κ. Καθηγητής πιο εκτεθειμένος από την πραγματικότητα, τα ρίχνει γενικά στην αριστερά συγχέοντας μάλιστα αυτή με τον αντιεξουσιαστικό χώρο. 

Όταν όμως κάποιος αποκαλεί κάποιον άλλο γουρούνι μόνο και μόνο επειδή είναι αριστερός και ψηφίζει τον Τσίπρα, τότε ασκεί βία σε αυτόν. Λεκτική και απαράδεκτη. Ο κ. Μαραντζίδης ασκεί βία λοιπόν έστω ήπιας μορφής αλλά λεκτική βία, το οποίο σημαίνει ότι δεν καταδικάζει πραγματικά τη βία από όπου κι αν προέρχεται.

Ούτως ή άλλως η καραμέλα της καταδίκης της βίας από όπου κι αν προέρχεται έχει καταντήσει ανεκδοτική. Αν κάποιος καταδικάζει πραγματικά τη βία από όπου κι αν προέρχεται πρέπει να σταθεί ιδιαιτέρως στην καταδίκη της λεκτικής βίας που κυριαρχεί στο δημόσιο λόγο, στην καταδίκη των κλισέ σύμφωνα με οποία τσουβαλιάζονται αριστερές αλλά και άλλες ή κάθε είδους πολιτικές συνειδήσεις ως γουρουνοειδής.

Αυτός όμως που καταδικάζει τη βία απ' οπου κι αν προέρχεται οφείλει να σταθεί και στην παράνομη κρατική βία που ασκείται ποικιλλοτρόπως. Πρόσφατα είδαμε τους θιγόμενους που ζητούσαν να εφαρμοστεί η δικαστική απόφαση να δέρνονται δημοσίως και από τα ΜΑΤ. Υπάρχει όμως και οικονομική κρατική βία που ασκείται στις μέρες μας σύμφωνα με την οποία όποιος αδυνατεί να πληρώσει οποιονδήποτε από τους δεκάδες τεχνητούς φόρους που βεβαιώνονται για να εμφανίζεται ένα πλασματικό πρωτογενές πλεόνασμα φυλακίζεται όταν οφείλει πάνω από 5000 ευρώ στο δημόσιο. Με νόμο.

Για να μην αναφέρουμε την βίαιη καταρράκωση του κοινού περί δικαίου αισθήματος όταν Γιακουμάτοι, Μιχελάκηδες και όμοιοι λουμπενόβιοι πολιτικοί με φορολογικά και οικονομικά σκάνδαλα γίνονται Υπουργοί για να εφαρμόσουν την νομιμότητα ενώ οι φάκελοι τους για φοροδιαφυγή ή δωροληψίες θάβονται στα συρτάρια. 

Υπάρχει πολλή βία γύρω μας και ο κ. Καθηγητής έμεινε στις ελβιέλες! Αλήθεια κ. Καθηγητά οι ελβιέλες είναι σύμβολο της βίας και το άλλο ακρώνυμο του φασισμού; Οπότε όσοι φορούν ελβιέλες πρέπει να αποτελούν στόχους της κρατικής βίας; Και γιατί να μην πούμε και για την βία της γραβάτας τότε, αν ξεκινήσουμε να καταδικάζουμε τη βία αναγνωρίζοντας την μέσα από ενδυματολογικούς κώδικες; Tη βία του λευκού κολάρου που ενδημεί στις μέρες μας.

Μπορούμε να καταδικάζουμε απ' όπου κι αν προέρχεται. Μηχανικά, επαναλαμβανόμενα, υποκριτικά ή ειλικρινώς με όλους τους τρόπους και σε κάθε μέσο. Αδιάφορο. Η βία θα εκλείψει όταν εμπεδωθεί η νομιμότητα. Θα περιορίζεται όσο εφαρμόζεται η τελευταία. Δεν έχει ψυχοπαθολογικά αίτια η βία όπως αναφέρει ο καθηγητής. Αυτά έχουν λυθεί από την επιστήμη. Κανείς δεν γεννιέται βίαιος.

Για να περιοριστεί η βία πραγματικά όμως η νομιμότητα πρέπει να εφαρμοστεί κατά πάντων. Όσοι δεν ζητούν την εφαρμογή της νομιμότητας κατά πάντων κοιτούν αλλήθωρα ή αλλιώς για να χρησιμοποιήσω και μια αγαπημένη έκφραση του καθηγητή είναι ''χρήσιμοι ηλίθιοι''. Δεν χρειαζόμαστε όμως χρήσιμους ηλίθιους. Αυτοί μπορούν μόνο να καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται, όσο αυτή γύρωθεν μας περικυκλώνει.