Ο εκσυγχρονιστής καλόγερος

     Χάρτινο Τσίρκο-Τρύπες (ή γίνομαι αστείος)

Έφτασε σπίτι κατάκοπος. Η φόρτιση της ημέρας θαρρείς και τον έπνιγε. Το βράδυ ήταν ζεστό. Κουνούπια, υγρασία. Όλα αποπνικτικά θαρρείς και για να τον δυσκολέψουν περισσότερο. Πήγε στο κελάρι και διάλεξε ένα καλό κρασί Γαλλικό από τις ακτές της Βουργουνδίας, σοδειάς 2001. 

Ο φελλός άνοιξε με έναν κρότο ξερό. Άφησε το κρασί να ανασάνει λίγο. Κούνησε το ποτήρι, ικανοποίησε τη γεύση της όσφρησης πρώτα. Έπειτα πλατάγιασε τη γλώσσα στο κρασί. Ήπιε την πρώτη γουλιά. Κάποια πράγματα αξίζουν σκέφτηκε την ώρα που ο ουρανίσκος του πλημμύριζε γεύσεις καλοκαιριού και άνοιξης!

Όπως σήμερα. Ήταν ένας μόλις εις εκ των 23 εκλεκτών που από όλη την Ελλάδα μετείχαν στην σιωπηλή διαμαρτυρία κατά της πανεπιστημιακής βίας. Αφορμή ήταν η εξιστόρηση -μόλις 5 λεπτά μετά το βιαιότατο περιστατικό- ενός πολυγραφότατου και πολυγραφικότατου καθηγητή που είχε υποστεί ανελέητη λεκτική επίθεση σε μία καφετέρια στο κέντρο της πόλης. Ελλείψη μαρτύρων διαλαλούσε την χυδαία επίθεση που υπέστη βάζοντας και λίγο σάλτσα τρέχοντας σε κανάλια, σταθμούς και γράφοντας παντού στο ίντερνετ κατά τα γνωστά. Το περιστατικό τον είχε σοκάρει κι αυτόν, όπως κατά τα φαινόμενα, και τον καθηγητή. 

Που πάει αυτή η κοινωνία σκέφτηκε; Με οδύνη παρέστη λοιπόν στην σιωπηλή εκδήλωση καταδίκης της βίας στα πανεπιστήμια για ότι συμβαίνει στις καφετέριες. Έβλεπε τον κόσμο τριγύρω που τους προσπερνούσε αδιάφορος και δεν καταλάβαινε. Η ψυχή του έσφιγγε από την οδύνη. Όμως ήταν δυνατός και συνέχισε. Η ημέρα ήταν αφιερωμένη σε υψηλούς συμβολισμούς και ήλπιζε σαν την αλογόμυγα του Ισοκράτη να ξυπνήσει τους συμπολίτες τους επιτέλους. 

Το μεσημέρι είχε επιλεγεί ώστε να επισκεφθεί δύο παραλίες μαζί με άλλους εθελοντές για να ενημερώσουν τον κόσμο να μην αφήνει σκουπίδια στις ακτές. Σε άλλη μία μελετημένη κίνηση υψίστου συμβολισμού είχαν παραγγείλει και μοίρασαν φυλλάδια με διττή χρήση που χρησίμευαν δηλαδή και ως τασάκια. Είναι αλήθεια πως στη χώρα του υπήρχαν πολλά προβλήματα και από κάπου έπρεπε να ξεκινήσει η επίλυση τους. Αυτά όμως τα καταλάβαιναν λίγοι. Οι παραλίες που επισκέφθηκαν πουλιούνταν παρά το νόμο, όπως και τα δάση, αλλά ποιος τον χέζει το νόμο όταν είναι παράλογος. Οι παραλίες τουλάχιστον έπρεπε να παραδοθούν καθαρές για χάρη του δημοσίου συμφέροντος για να μεγιστοποιηθεί και η αξία τους σκέφτηκε. 

Κάποια παιδιά στην παραλία ρώτησαν την αντιπροσωπεία ποια είναι η θέση τους για την ιδιωτικοποίηση του αιγιαλού όπως και των δασών αφού επιβάλλεται ως μνημονιακή πολιτική. Τι έπρεπε να γίνει εκτός από τα να κρατάμε τα οικοσυστήματα καθαρά; Ήταν έτοιμος να απαντήσει χειμαρρωδώς με την αυθάδεια τους αλλά ο Σταύρος του έκανε νόημα. Δικό του ήταν άλλωστε το κόμμα, αυτός αποφάσιζε.

-Παιδιά μου εμείς είμαστε το νέο τους είπε. Τι σημασία έχουν τα μνημόνια αυτά είναι δευτερεύοντα πράγματα. Το νέο τώρα βγαίνει απ' το αυγό και το τσόφλι σπάει. Δεν είμαστε το παλιό ούτε στην εκδοχή των κυβερνώντων ούτε του ΣΥΡΙΖΑ. Γι αυτό λέμε συνέχεια ότι δεν θα κάνουμε ούτε αυτό που λένε οι μεν ούτε οι δε. Κολλάει παντού. Το τι θα κάνουμε και ποιες είναι οι θέσεις μας είναι άλλη κουβέντα χαμογέλασε με αυτοπεποίθηση και συνέχισε να μεταλαμπαδεύει τη σοφία του στον κόσμο λέγοντας τους δηλαδή να μην αφήνουν σκουπίδια στις ακτές πράγμα που προφανώς οι λουόμενοι αγνοούσαν. Οι κάμερες έγραφαν άλλωστε σε συνεννόηση με τα κανάλια -για να τσιμπήσουν και κάτι σε ποσοστά- και έπρεπε να είναι συνέχεια χαμογελαστοί μέχρι το τέλος της εκστρατείας. 

Ήθελε πάντως να φύγει πετώντας και να μην αφήσει ούτε καν τις πατημασιές του εκεί όπως έλεγε και το σλόγκαν. Δεν τον μπορούσε τον πολύ τον κόσμο. Ήξερε μάλιστα, ότι βάσει πιθανοτήτων πολλοί εξ αυτών στήριζαν αυτούς τους αναρχικούς αριστεροαναρχοαυτόνομους Συριζαίους. Αυτοί θα μας πάνε 100 χρόνια πίσω σκέφθηκε σχεδόν αναφωνώντας. Θέλουν δημοψηφίσματα, να ελέγχονται οι τράπεζες, θέλουν να αποφασίζει ο κόσμος και να συμμετέχει σε ό,τι γίνεται, συζητάνε για τα προβλήματα, ψηφίζουν και είναι και οπαδοί της βίας. Το είχε πει και ο Αρίστος παλαιότερα και ήταν σίγουρος γι αυτό. Το άλλο άκρο της Χρυσής Αυγής. 

Τόσα χρόνια ζούσαμε υπό την ιδεολογική ηγεμονία τους. Έκαναν ότι ήθελαν οι τράπεζες, μας φόρτωναν αριστερόστροφα δάνεια, το κράτος έπαιζε στον τζόγο τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων και διόριζε συνέχεια αργόμισθους συριζαιους Υπουργούς και έτσι η χώρα καταστράφηκε. Πολλοί ενδόμυχοι Συριζαίοι ήταν άλλωστε δεξιοί Υπουργοί όλα αυτά τα χρόνια. Και η κυβέρνηση Σημίτη ιδίως. Φτάνει πια! Πρέπει να τιμωρηθεί η ιδεολογική ηγεμονία του Συριζα που ασκούταν από τη δεξιά και το ΠΑΣΟΚ όλα αυτά τα χρόνια.

Γι αυτό και στις προηγούμενες εκλογές είχε ψηφίσει δεξιά που ήταν τώρα μαζί με το ΠΑΣΟΚ. Αμφότεροι καταπιεζόταν τόσα χρόνια από την ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς και ήθελαν επιτέλους να μεταρρυθμίσουν τη χώρα χωρίς το κακό ΠΑΣΟΚ που πήγε όλο στο ΣΥΡΙΖΑ αλλά με τους κλασικούς ΠΑΣΟΚους και τους δεξιούς γνωστούς πού όμως τώρα ήταν μεταρρυθμιστές οπότε είχε φτάσει η ώρα να δουν οι Έλληνες και κάτι διαφορετικό με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που πλέον θα κυβερνούσαν χωρίς τις αγκυλώσεις της αριστεράς. Το κατάλαβε. Έτσι μετά από μία βόλτα στους 58 μεταρρυθμιστές που ήταν το καλό ΠΑΣΟΚ που δεν είχε πάει στο ΣΥΡΙΖΑ κατέληξε στο Ποτάμι. Εκεί αγαλλίασε. 

Αυτά αναλογιζόταν και κουρασμένος σκέφτηκε να πιει λίγο καφέ στο καφενείο της γειτονιάς του πριν πάει σπίτι. Αυτή η ημέρα τον είχε κουράσει πολύ. Πρόλαβε να πάρει κάποιες βαθιές ανάσες καθώς η καφεΐνη τόνωνε τα σωθικά του. Μπορούσε τώρα να ηρεμήσει κάπως έχοντας όμως πάντα σε εγρήγορση το ανήσυχο πνεύμα του. Δεν ήταν όμως τυχερό του. Μια άλλη παρέα σε ένα κοντινό τραπέζι κορόιδευε τον Σταύρο που είχε προαναγγείλει την δημιουργία αναρριχητικής προσπάθειας στα Μετέωρα για να αναδείξει το μέγα ζήτημα ότι οι αναρριχητές με τους καλόγερους μπορούν να συνυπάρξουν, σε μια κίνηση γροθιά στο κατεστημένο του ΚΑΣ που απαγόρεψε σχετική εκδήλωση. Ταράχτηκε. Μα δεν καταλαβαίνουν τους συμβολισμούς, την ουσία, το διαφορετικό αναρωτήθηκε βασανιστικά.

Πλήρωσε και έφυγε. Περπάτησε στο σπίτι βιαστικά και προβληματισμένος για την τύχη αυτού του τόπου. Ο κόσμος δεν καταλάβαινε. Γύρισε το κλειδί και μπήκε στο άβατο του σπιτιού. Μόνο αυτός και το Σ.Δ.Ο.Ε. μπορούσαν να εισβάλλουν εκεί. Πήγε στην αποθήκη. Έψαξε μην τυχόν είχε αναρριχητικά εργαλεία. Δεν είχε.

Δεν πειράζει σκέφτηκε. Θα ντυθεί καλόγερος. Άνοιξε την κασέλα με τα αποκριάτικα και πρόβαρε το ράσο του. Μια χαρά ήταν!