O Nόμος

Είμαστε πλέον ένας κιμάς σε μία μηχανή που μας αλέθει.

Μία μάζα. Οι Έλληνες πολίτες.
Σκύψαμε τα κεφάλια στον τορβά της κρεατομηχανής που μας αλέθει. 

Η κρεατομηχανή έχει ένα σκοπό. 

Λειτουργεί μηχανικά.
Υπακούει σε μία λογική.
Σε ένα μηχανισμό. 

Αλέθει το κρέας. 

Δεν γνωρίζει να κάνει κάτι άλλο.

Ρυθμίζει μόνο την ταχύτητα και την ποσότητα που αλέθει. 

Μπορεί να δουλέψει και σε φουλ ρυθμούς. 

Αποτελούμε πλέον τη μάζα ολικής αλέσεως στη μηχανή του κράτους. 

Το κράτος είναι μία φαύλη παρέα. 

Δεν είναι οι θεσμοί.

Είναι φίλοι και παρέες.

Υπουργοί, βουλευτές,
πολιτικάντηδες, σόγια,
τραπεζίτες, εθνικοί
επιχειρηματίες, εθνικοί
εργολάβοι, μιντιάρχες,
διάφοροι παρείσακτοι
και άλλα λαμόγια. 

Πρόβαραν γραβάτες και ακριβά παπούτσια
συναντήθηκαν σε συγκεντρώσεις κομματικών γραφείων
ή μπουζουκιών,

φόρεσαν σακάκια και παρέστησαν τους σοβαρούς. 

Ορκίστηκαν πίστη στα συμφέροντα τους. 

Η φαυλοκρατία έχει ένα σκοπό. 

Την προώθηση των συμφερόντων της.

Την κατάληψη του κράτους. 

Η φαυλοκρατία κατέλαβε το κράτος

Αυτή είναι τώρα ο νόμος. 

Ο νόμος δεν είναι οι θεσμοί.
Είναι αυτοί. 

Εμείς δεν ασχοληθήκαμε ποτέ σοβαρά για να προστατέψουμε το νόμο. 

O νόμος προστατεύεται όταν περιφρουρούνται οι θεσμοί. 

Οι πολίτες στην αρχαία Αθήνα είχαν την ευθύνη και ψήφιζαν 

Συζητούσαν και αποφάσιζαν για το σύνολο.
Για το εμείς. 

Ψήφιζαν με ευθύνη.
Όλοι. Ίσοι έναντι ίσων. 

Και με κλήρο.

Εμείς παρακολουθήσαμε τους θεσμούς να υποτάσσονται σε παρέες και πρόσωπα.

Το ανεχτήκαμε, το χειροκροτήσαμε, το ψηφίζαμε.
Δεν λειτουργήσαμε ως πολίτες. 

Για δεκαετίες ανεχτήκαμε να μας δίνουν ένα κοκαλάκι
ως αντίτιμο για τη μίσθωση του κράτους.

Για την κατάργηση της πολιτείας.
Ανεχτήκαμε την οικειοποίηση των νόμων.

Την υποδούλωση των θεσμών σε παρέες.

Τώρα είμαστε υποταγμένοι στον αυτοσκοπό τους. 

Να παραμείνουν η εξουσία. 

Να είναι ο νόμος. Αυτοί.

Γιατί αλλιώς είναι δεν είναι τίποτα. 

Εμείς είχαμε τις δουλειές μας. 

Τα πιστεύω μας. Τις ασχολίες και τα όνειρα μας. 

Δεν θέλαμε ποτέ να είμαστε ο νόμος. 

Θέλαμε να λειτουργούμε υπό το νόμο

αλλά χωρίς να ασχοληθούμε με το νόμο.

Ποτέ μας όμως δεν καταλάβαμε ότι ο νόμος έχει πρόσωπο. 

Και πρέπει να έχει και τα πρόσωπα μας στις ψηφίδες του. 

Αυτό λέει ο νόμος. 

Ότι εμείς είμαστε ο νόμος. 

Ότι όλοι είμαστε ίσοι απέναντι του. 

Άρα όλοι πρέπει να είμαστε μέρος του. 

Ο Νομοθέτης δεν είναι απρόσωπος. 

Υπακούει στο συλλογικό υποκείμενο. 

Πρέπει να προστατεύει την ολότητα.

Να μοιράζει τα κουκιά δίκαια.
Να περιφρουρεί τις ίσες ευκαιρίες
Να εγγυάται την αξιοκρατία.

Έχει φτάσει ο καιρός να γίνουμε πολίτες.
Να μην είμαστε μισθωτές και νοικάρηδες της Πολιτείας.
Να μην συνεχίσουμε να αδιαφορούμε. 

Να γίνουμε μέρος του προβλήματος

Να γίνουμε Πολίτες.  

Οι τιποτένιοι που μας διαφεντεύουν,

δεν είναι τίποτα άλλο παρά το αποτέλεσμα

της αδιαφορίας μας.
Είναι λίγοι, ολίγιστοι, μέτριοι αλλά θρασείς.
Επιβάλλονται γιατί θεσμοθετούν. 

Πρέπει να αποκαταστήσουμε το Νόμο. 

Την δικαιοσύνη. 

Το συλλογικό υποκείμενο. 

Την χώρα μας. 

Την Ελλάδα! 

Με άλλες συνήθειες. 

Με ευκαιρίες για όλους. 

Με χώρο για τους άξιους.

Με ελπίδα για αυτούς που έρχονται.

Με ελπίδα.

Με κάματο. 

Με οργάνωση. 

Με δικαιοσύνη.

Με δικαιοσύνη. 

Και το νόμο να την περιφρουρεί.

Εμείς είμαστε η Ελλάδα. 

Εμείς είμαστε ο Νόμος. 

Και η λέξη δικιά μας είναι.

Περιμένει,

η Αθηνά Παλλάδα,
εκεί στον Άρειο Πάγο.

Αιώνες τώρα, μας κοιτά.