Οι μεγάλες μάχες είναι μπροστά

Hμέρες πριν τις εκλογές (15/9) είχαμε γράψει για το πολιτικό παράδοξο Τσίπρα που θα καθόριζε και αυτήν την εκλογική αναμέτρηση. Η πολιτική δεν είναι μόνο νούμερα. Ο κόσμος ξεκάθαρα προτίμησε και εμπιστεύτηκε και πάλι τον Αλέξη Τσίπρα.

Καθάρισε τους αντιπάλους του από δεξιά και αριστερά ιδίως, με απόλυτο τρόπο. Σαμαράς, Μεϊμαράκης, Βενιζέλος, Λαφαζάνης, Ζωή είναι μέχρι στιγμής τα ''θύματα'' του. Στο ίδιο κάδρο ο Σταύρος έπρεπε σύμφωνα με δηλώσεις  του να είχε ήδη παραιτηθεί. 

Ο Τσίπρας κυριάρχησε απόλυτα στο εσωτερικό πολιτικό τοπίο. Πλέον μπορεί να κυβερνήσει απαλλαγμένος από τα ιδεοληπτικά βαρίδια που φιλοξενούσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Έχει μια τετραετία μπροστά του με μία αρραγή κοινοβουλευτική πλειοψηφία σε πολύ δύσκολες οικονομικές συνθήκες βέβαια. Έχει όμως το χρόνο να κυβερνήσει και να κριθεί.

Μέσα σε έξι μήνες κέρδισε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις κρατώντας το ίδιο ποσοστό, την πρώτη ως ''αντιμνημονιακός'' την δεύτερη ως ''μνημονιακός''. Η καταγραφή αυτή συνιστά αντικείμενο πολιτικής ανάλυσης για την σχέση ενός πολιτικού με τον κόσμο. Το ψευτοδίλημμα μνημονίου-αντιμνημονίου πλέον καταργήθηκε από τον ίδιο που το είχε γιγαντώσει. Ο δρόμος για την αποκατάσταση της χώρας περνά μέσα από εκεί. 

Η ανάγκη για καταπολέμηση της λιτότητας βέβαια υφίσταται. Η ανάγκη για αλλαγή του τρόπου που δομήθηκε η Ευρωπαϊκή οικονομία με τις τράπεζες καζίνο των οποίων το επενδυτικό κομμάτι αφήνεται αχαλίνωτο να τζογάρει σε χρηματοπιστωτικά παράγωγα τα οποία πληρώνουν μετά οι πολίτες επίσης υφίσταται.

Η ανάγκη για δικαιότερη αναδιανομή του πλούτου παραμένει επίσης στο προσκήνιο. Η ανάγκη για ένα κράτος πρόνοιας που θα απλώσει ένα δίχτυ προστασίας απέναντι στους αδυνάτους που πλήττονται σήμερα από τις οικονομικές πολιτικές της λιτότητας παραμένει. Η ανάγκη για περισσότερη δημοκρατία και κοινωνικό έλεγχο είναι περισσότερη ζωτική από ποτέ στις αποφάσεις των Ευρωπαϊκών οργάνων.

Αλλά όλα αυτά έχουν ως πεδίο μάχης την Ευρώπη. Ο Τσίπρας κερδίζει αυτές τις εκλογές ως Ευρωπαϊστής. Το ιδεολογικό αφήγημα άλλωστε της αριστεράς είναι διεθνικιστικό και κατ' επέκταση και Ευρωπαϊκό. Οι συσχετισμοί δεν αλλάζουν σε μεμονωμένα κράτη αποκομμένα από το διεθνές και ευρωπαϊκό περιβάλλον.

Όσοι επιχείρησαν να το εκφράσουν βρέθηκαν εκτός Βουλής εκτός της αίρεσης του ΚΚΕ που κρατά ένα ποσοστό ψηφοφόρων που εθίστηκε να πιστεύει στην Δευτέρα Παρουσία. Για την Χρυσή Αυγή θα πούμε παρακάτω. 

Στην τελευταία προεκλογική ομιλία του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πρέπει να διαφεύγει της προσοχής ότι στο πλευρό του Τσίπρα βρίσκονταν όχι μόνο ο Πάμπλο Ιγκλέσιας των Podemos, εκπρόσωποι της γερμανικής και γαλλικής αριστεράς αλλά και η Σκα Κέλερ Αντιπρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας των Πράσινων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. 

Είναι πολύ σημαντικό να ενωθούν οι Πράσινοι με την Ευρωπαϊκή Αριστερά στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Έχει σημασία να ενώσουν τις πολιτικές τους δυνάμεις και να πυκνώσουν τις διεργασίες μεταξύ των πολιτικών τους χώρων και κομμάτων στα Ευρωπαϊκά κράτη αλλά και στα Ευρωπαϊκά fora. Η Ουγγρική Βουλή λόγου χάρη έλαβε απόφαση να χρησιμοποιεί στρατιωτικά πυρά κατά των προσφύγων. Ποιος θα σταματήσει την βαρβαρότητα; 

Απέναντι στους συντηρητικούς ακόμα και τους σοσιαλιστές στην Ευρώπη, που πάντως στήριξαν την Ελλάδα στις πιέσεις που ασκήθηκαν στο τέλος για την έξοδο της από την Ε.Ε. που προωθούσε ο γερμανικός άξονας και άλλα κράτη της Βόρειας Ευρώπης, έχει ιδιαίτερη σημασία να αναδειχθεί ο τρίτος πόλος που θα επιχειρήσει να αλλάξει τους συσχετισμούς στα fora της Ε.Ε. ιδίως όσον αφορά το μείγμα της οικονομικής πολιτικής αλλά και σε κοινωνικά ζητήματα. 

Όλα αυτά συνδέονται με το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών και το μετά.

Υπάρχουν όμως και δύο σημεία που πρέπει να κρατήσουμε από τη βούληση και την συμπεριφορά του εκλογικού σώματος. Το γεγονός ότι σχεδόν 400 χιλιάδες συμπατριώτες μας επέλεξαν να ψηφίσουν και το νεοναζιστικό μόρφωμα είναι ντροπιαστικά οδυνηρό ιδίως μετά την ωμή ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για την δολοφονία του Φύσσα από τον χουντικό και αρχηγό των νεοναζί Μιχαλολιάκο.

Όσοι νομίζουν ότι η Χρυσή Αυγή εγέρθηκε από την φτώχεια και την κρίση κάνουν λάθος! Απλά ενισχύθηκε από αυτή. Θα ξαναβρούν την Χρυσή Αυγή μπροστά τους όταν μαλακώσει και τελειώσει η κρίση. Νεοναζί υπάρχουν και στη Γερμανία. Και σε άλλα κράτη όπου η οικονομία δεν αντιμετωπίζει ύφεση. 

Στην Ελλάδα όμως αναδείχτηκε σε τρίτο κόμμα. Η Ελλάδα είχε πάντοτε φασίστες. Κρύβονταν στην αγκαλιά της Νέας Δημοκρατίας όπως οι δολοφόνοι του Τερμπονέρα που υπερασπίζονταν τότε απο τους δικηγόρους της ΝΔ, συμπεριλαμβανομένου και του βουλευτή της Χρυσής Αυγής Αρβανίτη. Τώρα όμως βρήκαν καθαρόαιμη πολιτική στέγη. 

Φασιστοειδή, ''μάγκες'', ρατσιστές και λούμπεν στοιχεία μπολιάστηκαν στο μαντρί και βρίσκουν πολιτική εκπροσώπηση μαζί με τους νεοναζί υπό το μύθο του εθνικισμού. Τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής ενισχύθηκαν στα νησιά στα οποία κατέφτασαν πρόσφυγες. Υπάρχει φασισμός και εθνικισμός άρρωστος στην χώρα. 

Πρόσφατα δύο νέα παιδιά, 17 και 19 ετών, όψιμοι χρυσαυγίτες, πέταξαν μολότωφ πρόσφατα σε καταυλισμό προσφύγων στη Μυτιλήνη. Ο φασισμός λοιπόν υπάρχει, δεν είναι απότοκος της κρίσης και θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά από αυτή.

Η αριστερά είναι η μόνη δύναμη που ιδεολογικά μάχεται αυτές τις αρρωστημένες δυνάμεις. Ακούσαμε όλοι τον Μεϊμαράκη στα debate πως εκφραζόταν για τους πρόσφυγες. Υπάρχουν όμως και Σαμαράδες και Βορίδηδες και Πλεύρηδες και Αδώνιδες και άλλοι στο κόμμα της ''ευρωπαϊκής'' δεξιάς στην Ελλάδα. 

Τέλος, υπάρχει το θέμα της αποχής που ενισχύθηκε και συνδέεται με ένα φαινόμενο πολιτικής απαξίωσης. Είναι ανησυχητικό. Ιδίως για την αριστερά που πάντοτε επιδιώκει την συμμετοχή των πολιτών στα τεκταινόμενα και πιστεύει στη διαμόρφωση κοινωνικής συνείδησης για την επίλυση των προβλημάτων. Οι λύσεις θα προέλθουν από το πολιτικό σύστημα. Αλλιώς δεν θα υπάρξουν καθόλου. Αλλά αυτό δεν γίνεται. 

Είναι στο χέρι και του κοινωνικού ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει αυτήν την απαξίωση. Γνωρίσαμε βέβαια ότι η αριστερά στην κυβέρνηση είναι διαφορετικό πράγμα από την αριστερά στην εξουσία. Το ανθρώπινο πρόσωπο όμως μπορεί να φανεί ακόμα και τώρα στα δύσκολα χρόνια που θα διανύσουμε μέχρι την αποκατάσταση της οικονομίας.

Έχουμε μια τετραετία μπροστά για να οχυρώσουμε το κράτος με θεσμούς, να εκσυγχρονίσουμε την διοίκηση, να περιορίσουμε την γραφειοκρατία που σκοτώνει την επιχειρηματικότητα, μικρή και μεγάλη, να αλλάξουμε το παρασιτικό μας παραγωγικό μας μοντέλο που βασιζόταν στο δανεισμό και την κατανάλωση και να βγούμε, επιτέλους, από τα μνημόνια αφού περάσουμε μέσα από αυτή τη δύσκολη συμφωνία, εφαρμόζοντας την δίκαια και δημιουργικά.

Οι μεγάλες μάχες του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ είναι μπροστά.

Είναι νόμιμο το κόμμα των νεο-Ναζί;

"Σε ό,τι αφορά την πολιτική ευθύνη για τη δολοφονία Φύσσα στο Κερατσίνι, την αναλαμβάνουμε. Είμαστε η σπορά των νικημένων του 1945, οι εθνικοσοσιαλιστές, οι φασίστες". 

Αυτό δήλωσε σήμερα ο Μιχαλολιάκος κυνικά, αναλαμβάνοντας την ευθύνη για το νεκρό Παύλο Φύσσα πριν δύο χρόνια, όταν τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής δολοφόνησαν ένα νέο παιδί οργανωμένα και στυγνά δίπλα στην κοπέλα του.

Παρέλειψε να αναφέρει τους ναζί αφού εν όψει της εκκρεμούσας δίκης τα ναζιστικά πειστήρια που κατασχέθηκαν στις οικίες των βουλευτών της Χρυσής Αυγής παρουσιάστηκαν ως αποκριατικά ευρήματα. 

Ωστόσο ο Παύλος Φύσσας δεν ήταν εκείνες τις ημέρες, ο πρώτος νεκρός της ακροδεξιάς στην Ελλάδα. Λίγους μήνες πριν, στις 17 Ιανουάριου 2013, ο Σαχτάρ Λουκμάν είχε επίσης δολοφονηθεί με μαχαίρωμα στο κέντρο της Αθήνας. Και υπήρχαν και άλλα θύματα βαριά τραυματισμένα από το Ηράκλειο της Κρήτης, την Πάτρα και άλλες πόλεις από τους ίδιους ανθρώπους.

Ήταν τότε η εποχή που η Χρυσή Αυγή με πλήρη ανοχή από την ελληνική κυβέρνηση ζούσε το μύθο της. Εκκρεμεί βέβαια η δίκη της Χρυσής Αυγής, ώστε να αποκατασταθεί η δικαιοσύνη και η προστασία του Ανθρώπου.

Να μην ξεχνούμε όμως και την ευθύνη του τύπου εκτός των πολιτικών. Τότε, οι συστημικοί δημοσιογράφοι καλούσαν την Χρυσή Αυγή να σοβαρευτεί για να συγκυβερνήσει με τη ΝΔ, όχι βέβαια χωρίς αφορμές από βουλευτές της ΝΔ και της ΧΑ. Ακόμα και μετά τη δολοφονία ο Μπαλτάκος με τον Κασιδιάρη προσπαθούσαν να βρουν κοινούς τόπους συνεννόησης.

Όλα αυτά μόλις πριν 2 χρόνια. Μία απόδειξη για το πως τα πράγματα μπορούσαν και μπορούν να γίνουν πολύ χειρότερα στη χώρα μας. Και δεν θέλω καν να φανταστώ τι θα συνέβαινε σήμερα στην χώρα μας με το ζήτημα των προσφύγων αν οι τύποι αυτοί δεν είχαν ένα δικαστήριο μπροστά τους... 

Περαιτέρω υπάρχει θέμα όταν ο αρχηγός ενός κόμματος αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για δολοφονίες Ελλήνων και ανθρώπων στην επικράτεια της χώρας σύμφωνα με την ιδεολογία του κόμματος του.

Ο Μιχαλολιάκος υιοθέτησε δημοσίως τον φασισμό και το ναζισμό καθώς και νομιμοποίησε πολιτικά τις δολοφονίες (Φύσσα και μεταναστών) που έγιναν στο όνομα τους και στην Ελλάδα από οπαδούς της ΧΑ, στην περίπτωση του Φύσσα δε από τα τάγματα εφόδου του κόμματος που εκπαίδευε ο Κασιδιάρης και άλλοι στρατιώτες των νεοναζί και εν ενεργεία βουλευτές. 

Και αν όλα αυτά μας φαίνονται κάπως απόμακρα ή νομίζουμε ότι δεν μας αφορούν κάνουμε λάθος. Οι Χρυσαυγίτες εκπαιδεύονται στο μίσος κατά όλων. 

Εκπαιδεύονται περαιτέρω όχι μόνο στο δηλητήριο και το μίσος αλλά και στρατιωτικά. Υπάρχει άφθονο αποδεικτικό υλικό για καταλήψεις λόφων τα βράδια στην Πάρνηθα, στο ποτάμι της Νέδας και σε άλλες περιοχές όπου η Χρυσή Αυγή στρατιωτικοποιεί τα μέλη της είτε σε οργανωμένες συλλογικές ασκήσεις είτε σε μάχες ενός εναντίον ενός, με γυμνά χέρια, μαχαίρια και όπλα. 

Ο στόχος είναι οι Άλλοι. Δηλαδή Εμείς. 

Μπορεί όμως ένα τέτοιο κόμμα που αποδέχεται την πολιτική ευθύνη ιδεολογιών στις οποίες είναι πλήρως αποδεκτές οι δολοφονίες των Άλλων, να μετέχει στις εκλογές και να χρηματοδοτείται από την ελληνική δημοκρατία;

Μπορεί ένα τέτοιο κόμμα που ομολογεί και αποδέχεται την πολιτική ευθύνη δολοφονιών ανθρώπων, Ελλήνων και μεταναστών δηλαδή συνανθρώπων μας, να είναι αποδεκτό θεσμικά; Να έχει δημόσιο βήμα και οι δημόσιες εκδηλώσεις του να περιφρουρούνται από την Ελληνική Αστυνομία; 

Ποιους ακριβώς προστατεύουμε θεσμικά; Αυτούς που αποδέχονται πολιτικά άρα και σε ποινικό επίπεδο την ηθική αυτουργία δολοφονιών; 

Πιστεύω βέβαια ότι ο φασισμός και οι νεοναζί αντιμετωπίζονται μόνο πολιτικά, ανθρώπινα, με την παιδεία, με την γαλούχηση της αγάπη για τον άνθρωπο, με την αποδοχή της διαφορετικότητας στη βάση της ισοτιμίας και όχι κατασταλτικά. 

Αλλά όταν ο αρχηγός ενός κόμματος αναλαμβάνει πολιτικά την ευθύνη δολοφονιών των οπαδών του και τις νομιμοποιεί τότε νομίζω ότι η συμμετοχή αυτού του κόμματος στην εκλογική διαδικασία και η χρηματοδότηση του εγείρουν πλείστα νομικά ζητήματα.

Εκκρεμεί η δίκη της Χρυσής Αυγής. Αναρωτιέμαι σε τι πολιτικό πλαίσιο θα γίνει... Ελπίζω πάντως να δρομολογήσει και θεσμικές εξελίξεις για το αυγό του φιδιού που θρέφεται στον κόρφο μας και μας απειλεί ευθέως. 

Το έπος της μετανάστευσης

Προσωπικά την θεωρώ μία από τις ομορφότερες και συγκλονιστικότερες φωτογραφίες που έχω δει. Είναι του Γιάννη Μπεχράκη για το Reuters. Φωτογραφίζει το έπος της μετανάστευσης και την πατρική αγάπη.

Ο Σύριος πρόσφυγας που περπατά μόνος μέσα στη βροχή, χιλιόμετρα, προς τα Μακεδονικά σύνορα, αφού πέρασε θάλασσες και έμεινε ζωντανός μέσα στον πόλεμο, προσπαθεί να δώσει κουράγιο στο παιδάκι του.

Μητέρα δεν υπάρχει. Θα χάθηκε κάπου στην πορεία σε κάποιο υγρό ή στέρεο τάφο. Σπίτι δεν υπάρχει. Περιουσία και πατρίδα χαμένες επίσης.

Όλα στο 0. Μένει η αγκαλιά και η γονεϊκή αγάπη στο δρόμο προς το μεγάλο άγνωστο.

Σήμερα που όλοι ποστάρουμε τις εικόνες από τα ωραία παιδιά στα σχολεία μας, ας αναλογιστούμε πώς θα ήταν να είμασταν στη θέση του Σύριου αυτού πρόσφυγα. Μόνον έτσι μπορούμε για λίγα δευτερόλεπτα ίσως να την προσεγγίσουμε, έστω από την ασφάλεια του αστικού μας πολιτισμού.

Αναφορά  στην εικόνα από το Business Insider. 

Που είναι τα παιδιά;

Έφαγαν όλο το ''ξύλο'' και όλη τη λέζα μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Δεν μίλησε κανείς τους. Από τις 7 το πρωί μέχρι τις 1 και κάτι το βράδυ εκεί στο κτίριο της Κομισιόν. 

Τους άφηναν από τις 7 το πρωί στις 9 το βράδυ και τους έπαιρναν πάλι να επιστρέψουν στις 10 για μία ωρίτσα. Τους άφηναν μετά από τις 1 τα μεσάνυχτα. 

Έτρωγαν από τα κουτιά του ξενοδοχείου σοκολάτες, τσιπς και κρύα σάντουιτς. Έπλεναν τα ρούχα τους σε γνωστούς και φίλους στις Βρυξέλες. 

Αυτή ήταν η ένδοξη ζωή των παιδιών της εθνικής διαπραγμάτευσης. Αριστεροί δεύτερης γενιάς, παλληκάρια, με μεταπτυχιακά, με διδακτορικά, με γνώση του διεθνούς οικονομικού γίγνεσθαι, αυτοί που έφαγαν πολύ ξύλο, χωρίς να βγάλουν κιχ. 

Αρκετές φορές, στα δύσκολα νομοσχέδια, τα οποία πάλευαν για 2 και 3 μερόνυχτα, όταν τα έκλειναν, την επόμενη ημέρα τους έλεγαν από τα τεχνικά κλιμάκια της Τρόικα, άκυρα και ξανά από την αρχή. 

Γιατί έτσι έγινε ο πόλεμος της διαπραγμάτευσης. Έτσι τους ξεφτίλιζαν και τους έσπαγαν το ηθικό. Γιατί εξέφραζαν την αριστερά που πάλευε να αλλάξει τα πράγματα. 

5 απέναντι σε 25. 25 απέναντι σε 5. Η διαπραγματευτική ισχύ υπέρ των 25. Όχι αριθμητικά. Οικονομικά. 

Πάλεψαν για τις τράπεζες για τους μικροσυνταξιούχους, για όλο τον κόσμο, για το χρέος, για τις ουσιαστικές και πραγματικές μεταρρυθμίσεις που φοβόταν και φοβάται ο ΣΥΡΙΖΑ να περάσει για να μην αναλάβει το πελατειακό κόστος. 

Αντιμετωπίστηκαν με καχυποψία από τα οικονομικά μεγαθήρια που είχαν την ισχύ. Ως αριστεριστές τους έβλεπαν, που πάλευαν σε ένα ξένο πλαίσιο απέναντι σε τεχνοκράτες που ζούσαν στην πόλη τους και εναλλάσσονταν ανά 5αδες απέναντι τους, ανά 8ωρα, την ώρα που αυτοί έμεναν εκεί, καρφωμένοι στις καρέκλες τους, οι ίδιοι και οι ίδιοι, άπλυτοι, αφάγωτοι, 5 απέναντι σε άλλες πεντάδες που διαδέχονταν και τους βομβάρδιζαν. 

Και έφεραν αποτελέσματα. Δεν φάνηκαν. Δεν επέτρεψε η πολιτική να φανούν. 

Η αιχμή του δόρατος της Ευρωπαϊκής Ελλάδας ήταν αυτά τα παιδιά. Προσωπικά τους ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Και ας μη με ξέρουν. 

Αυτοί είναι ο φάρος. Όχι μόνο αυτοί αλλά και αυτοί. Αυτά τα παιδιά που δύο τουλάχιστον φορές είχαν φέρει μια συμφωνία κανονική. Την τελευταία, ένα ''μνημόνιο'' διετίας με 8 δισ. και τις ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις έτοιμες. Με το ΟΚ της Τρόικα επειδή όλους αυτούς τους μήνες έπεισαν. Ότι μπορούμε. Οτι θέλουμε. Ότι ξέρουμε. Και ότι θα τα καταφέρουμε. 

Την ημέρα ανακήρυξης του δημοψηφίσματος, όπως γράφτηκε από πολλούς, ιδίως Ευρωπαϊκούς παράγοντες, η ελληνική ομάδα διαπραγμάτευσης, χωρίς σταρ, χωρίς Βαρουφάκηδες με φανταχτερά κασκόλ και χαμόγελα στις κάμερες, χωρίς σταριλίκια, μακριά από τα αστέρια της πολιτικής, ήθελαν 10 λεπτά για να τελειώσουν μια θετική συμφωνία.

Ήταν βατή, λογική, καμία σχέση με την υπογραφείσα, και με την οποία η Ελλάδα σε 3 χρόνια θα είχε βγει ήδη στις αγορές έχοντας κάνει και τις μεταρρυθμίσεις που είχε ανάγκη η χώρα. Υπογεγραμμένες και συνταγμένες και από τη δική μας πλευρά. 

Δύσκολη είναι η αλήθεια αλλά τον τρίτο χρόνο θα πετάγαμε! Η χώρα θα πετούσε. Από τον δεύτερο χρόνο θα είχαν έρθει τα χαμόγελα. Και όλα αυτά με δομικές μεταρρυθμίσεις που θα έστρωναν πολλά πράγματα για πάντα. 

Αλλά όταν έφταναν στο σημείο να υπογραφεί για λογαριασμό της Ελληνικής Δημοκρατίας η συμφωνία, ξεκινούσαν οι πολιτικοί. Δεν χρειάζονται ονόματα, άλλωστε σήμερα είναι σχεδόν όλοι εκτός ΣΥΡΙΖΑ. Άρχιζαν οι πολιτικοί. Οχι εκείνο. Όχι το άλλο. Όχι το παράλλο. 

Μην πειραχτούν οι πελατείες τους, οι συντεχνίες και τα ψηφαλάκια. Από τα γραφεία τους με τα air condition στην Αθήνα έλεγαν όχι, αυτό δεν γίνεται. 

Στο τέλος με τις τράπεζες και το κράτος έτοιμα να τιναχτούν κυριολεκτικά όλα στον αέρα, έκλαψαν σε μια γωνία, εκεί, κάτω από ένα άχαρο κτίριο, με αυτά που είδαν ότι θα υπογράφονταν. Η Ελλάδα δεν είχε άλλα περιθώρια τότε. 

Η αιχμή του δόρατος του ΣΥΡΙΖΑ, της Ελληνικής και της Ευρωπαϊκής αριστεράς, της αριστεράς που ξέρει να παλεύει απέναντι στα θηρία, μεθοδικά, σεμνά, χωρίς τυμπνανοκρουσίες και να φέρνει αποτέλεσμα ήταν εκεί! 

Πάλεψαν για 11 εκατομμύρια κόσμο, και με τον Αλέξη, αλλά χωρίς να μιλήσουν ποτέ σε κανένα κανάλι, σε καμία εφημερίδα, για όλα αυτά που έζησαν, που ζούσαν, γιατί αυτή ήταν η δουλειά τους. Και την έκαναν καλά! Πολύ καλά. 

Η αιχμή του δόρατος του ΣΥΡΙΖΑ και της Ευρωπαϊκής αριστεράς έπρεπε να ήσαν οι πρώτοι στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Σε όλη την Ελλάδα. Οι πρώτοι. Οι πρώτοι. Και δεν είδα κανέναν τους πουθενά. 

Δεν θα έγραφα, αλλά άκουσα τον Ευκλείδη το Σάββατο στη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ να λέει πως πρέπει να προσέξουμε αυτά τα παιδιά! Και μπράβο του. Δεν θα έκλεβαν άλλωστε κανενός τη δόξα. Είναι πολύ σεμνοί γι αυτό. 

Με ποιους θα συγκροτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ το Ευρωπαϊκό μέτωπο της χώρας, σύντροφοι; Ποιοι θα εκφράσουν την ευρωπαϊκή φωνή της λογικής, του ρεαλισμού που με μάχες έξω και μέσα, μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα στον πραγματικό κόσμο; 

Ποιους πρέπει να ακούσει και να δει ο κόσμος για να αναπτερωθεί το ηθικό του; Για να πει ναι! Η αριστερά, τεχνοκρατικά, πολιτικά, ηθικά , είναι ΕΔΩ! Και θα αλλάξει τα πράγματα. Γιατί όχι μόνο θέλει, αλλά ξέρει και μπορεί. 

Ποιους πρέπει να ακούσει ο κόσμος αγαπητέ σύντροφε Αλέξη; Ποιους πρέπει να ακούσει ο κόσμος, να δει και να γνωρίσει κ. Αντιπρόεδρε; Που είναι τα παιδιά; 

Μόνο ο Τσακαλώτος μίλησε ότι πρέπει να τους προσέξουμε. Τι σημαίνει όμως αυτό; Γιατί δεν βλέπουμε τα παιδιά στις λίστες; Μήπως επειδή είναι σεμνοί και δεν παρακαλούν; 

Ποιοι θα πείσουν τους Έλληνες ότι ναι ξέρουμε, σχεδιάζουμε, μπορούμε; Ποιοι, αν όχι και αυτοί, που έφαγαν τη λέζα, που ταπεινώθηκαν, που πάλεψαν, άυπνοι και αφάγωτοι, μένοντας πολλοί σε ένα δωμάτιο ενός απλού ξενοδοχείου, τρώγοντας τσιπς και κρύα σάντουιτς για να πάρουν ένα ευχαριστώ στο τέλος από 10 ανθρώπους. Γιατί τόσοι μπορούσαν να το δώσουν σε αυτά τα παιδιά. 

Οι οποίοι δεν ξέρω καν αν θα διαβάσουν αυτό το κείμενο. Φοβάμαι όμως, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει την διαπραγμάτευση, η οποία δεν τελειώνει, δεν τέλειωσε, θα συνεχίσει, με όλα τα μέτωπα ανοιχτά, μην γίνει χωρίς αυτούς τους συντρόφους. 

Όλα είναι ανοιχτά. Το χρέος, τα μεγάλα στοιχήματα, οι δύσκολοι δρόμοι που δεν γίνεται να μην περπατήσουμε και με αυτά τα παιδιά. Και πίσω τους η χώρα να λέει μάγκες μπράβο. Να ελπίζει. 

Μας αναγκάσατε να βλέπουμε τους Μητρόπουλους, τους Κουρουπλήδες, και τους κάθε λογής πολιτικάντηδες χωρίς να μάθουμε ποτέ αυτά τα παιδιά. 

Που είναι τα παιδιά; 5 ονόματα δεν μπορούσαν να χωρέσουν στις λίστες των εκατοντάδων πολιτικάντηδων για να μιλήσουν στη Βουλή και μετά να πάρουν το αεροπλάνο να συνεχίσουν τις μάχες, εκεί που δίδονται; 

Η αξιοπιστία της αριστεράς κρίνεται από τους ανθρώπους της. 5 ονόματα έπρεπε να τους δούμε. Να τους γνωρίσει ο κόσμος. 

Που είναι τα παιδιά;

The Tsipras paradox

Στις 26 Ιουλίου το Bloomberg είχε ένα άρθρο με τίτλο : Tsipras’s Paradox Is Six Months of Pain and Enduring Popularity. Το παράδοξο του Τσίπρα. Έξι μήνες πόνου με δημοτικότητα που διαρκεί. Το Bloomberg είχε δίκιο. 

Το παράδοξο του Τσίπρα θα ξαναδώσει στο ΣΥΡΙΖΑ την πρώτη θέση στις εκλογές, ξεκάθαρα, και θα οδηγήσει το κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στον κορμό της επόμενης κυβέρνησης. Με πόσους και με ποιους θα αποφασίσει ο κόσμος, αν και τα μεγάλα προβλήματα λύνονται με ευρύτατες κοινωνικές αποδοχές. 

Να εξετάσουμε όμως το παράδοξο φαινόμενο Τσίπρα χωρίς καμία διάθεση προσωπολατρείας. Έχει σημασία, όχι βέβαια προσωπικά για τον Αλέξη, αλλά για τους Έλληνες. Αυτοί άλλωστε στηρίζουν και θα προσφέρουν την εκλογική νίκη ιδίως στον Τσίπρα και στο ΣΥΡΙΖΑ. 

Θα είναι η τέταρτη στη σειρά εκλογική νίκη στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις. Ευρωεκλογές, Εθνικές εκλογές, Δημοψήφισμα, Εθνικές εκλογές ξανά, οι τρεις τελευταίες μάλιστα εθνικές αναμετρήσεις σε χρονικό διάστημα λίγων μηνών. 

Και αν κάποιος μπορούσε να ισχυριστεί μέχρι πρότινος ότι ο Τσίπρας κέρδιζε τις εκλογές επειδή έταζε ασύμμετρα με ακατάσχετη παροχολογία, το μόνο σίγουρο είναι ότι σε αυτές τις εκλογές δεν θα κερδίσει επειδή υπόσχεται. 

Επίσης, δεν θα κερδίσει τις εκλογές, επειδή θα σκίσει τα μνημόνια ή επειδή εκφράζει την αριστερίστικη επανάσταση. Αυτό θα φανεί στο ποσοστό της ΛΑΕ, εκεί κάπου στο όριο της Βουλής, αν τα καταφέρει να εισέλθει. 

Γιατί λοιπόν ο κόσμος στηρίζει τον Τσίπρα;

Είναι ενδιαφέρον από αυτήν την άποψη ότι ο μη αριστερός κόσμος που συνθέτει και την πλειοψηφική εκλογική στήριξη του Αλέξη Τσίπρα, δεν οδηγήθηκε σε επιλογές άλλων πολιτικών, όπως του Σταύρου Θεοδωράκη, τον οποίο κρατά αιχμάλωτο σε μια κατάσταση μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και εκεί θα τον αφήσει. 

Με τον Τσίπρα ο κόσμος γνώρισε τα capital controls, είδε τις τράπεζες κλειστές, έμεινε στις ουρές για να παίρνει 40 ευρώ την ημέρα, είδε την χώρα του να γονατίζει απέναντι στην Ευρώπη αφού επιλέχθηκε η πλήρης σύγκρουση, είδε την μεταστροφή εντός λίγων μηνών από το αντιμνημόνιο λόγο στην εφαρμογή ενός μνημονίου και άλλα και άλλα πολλά. 

Όποιος θέλει μάλιστα μπορεί να προσθέσει κι άλλα επιχειρήματα καλοπροαίρετα ή κακοπροαίρετα. Απλά θα ενισχύσουν την ανάγκη ερμηνείας του παράδοξου. Μήνες πόνου με μια δημοτικότητα που διαρκεί. 

Είναι μαζοχιστής λοιπόν ο Έλληνας; Ή μήπως κατάλαβε από τον καθαρό λόγο του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ αυτήν τη φορά τι θα γίνει στο μέλλον; Σίγουρα όχι. Μήπως ενθουσιάστηκε από τις λίστες του ΣΥΡΙΖΑ; Ούτε. Μήπως αισθάνεται ασφαλής ότι η οικονομία θα ανακάμψει και όλα θα πάνε καλά; Επίσης αμφιβάλλει. 

Γιατί λοιπόν ο Τσίπρας θα ξαναπάρει τις εκλογές; 

- Γιατί η κοινωνία δεν πείθεται , παρά τα λάθη και τις παραλείψεις, ότι ο Τσίπρας κατέστρεψε την Ελλάδα και την οικονομία σε 6 μήνες όπως βάλθηκαν πάλι να φωνάζουν οι ίδιοι και οι ίδιοι που την κατέστρεψαν τις τελευταίες δεκαετίες. 

Αυτό δεν σημαίνει ότι σήμερα η οικονομία είναι σε καλύτερη κατάσταση από ότι έξι μήνες πριν. Χειρότερη είναι. Και ο κόσμος το ξέρει. Αυτό όμως καθιστά το παράδοξο Τσίπρα ακόμα πιο ενδιαφέρον. 

- Γιατί η κοινωνία δεν έχει πρόβλημα με τα λάθη που είναι ανθρώπινα. Έχει πρόβλημα με το να μην δίνονται μάχες για λογαριασμό της. Ακόμα και μεγάλα λάθη συγχωρούνται όταν ο κόσμος βλέπει ότι ένα νέο πρόσωπο, χωρίς offshore και εξωχώριους λογαριασμούς, παλεύει για το κοινό καλό. Το αναγνωρίζει. Όταν στήριζε τα λαμόγια για 30 χρόνια δεν θα εξαντλήσει τον Τσίπρα σε 6 μήνες. Δεν είναι παράδοξο. Είναι λογικό. Δεν έχουν κλείσει τους λογαριασμούς τους. 

- Γιατί η κοινωνία είναι και ήταν, από πριν, πιο ώριμη από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ίδιο τον Τσίπρα μάλλον, όσον αφορά το ψευτοδίλημμα του μνημονίου-αντιμνημονίου. Ο κόσμος δεν στήριξε τον Αλέξη και τον ΣΥΡΙΖΑ για την εφαρμογή της ασαφούς και κενής αντιμνημονιακής καραμέλας, ούτε περίμενε ότι ο Τσίπρας θα έσκιζε τα μνημόνια καθυποτάσσοντας την Ευρώπη. Κατανοεί τους συσχετισμούς. 

- Γιατί η κοινωνία δεν θεωρεί προδοσία την υπογραφή σκληρών μέτρων παρά τις υποσχέσεις περί του αντιθέτου. Προδοσία, η κοινωνία θα θεωρούσε την άτακτη φυγή προς την εσωστρέφεια και τον εθνικισμό, μακριά από την Ευρώπη και το διεθνές περιβάλλον που έχει κανόνες. 

Γι αυτό και η ΛΑΕ θα εξαϋλωθεί ακόμα και αν σε αυτές τις εκλογές εισέλθει μετά βίας στη Βουλή. Ρήξη με την Ευρώπη και απομονωτισμό εκφράζει η ΧΑ το ΚΚΕ και η ΛΑΕ. Και τα τρία όμως αυτά κόμματα, μαζί, θα έχουν σαφώς μικρότερο ποσοστό από αυτό του ΣΥΡΙΖΑ.

-Γιατί, τέλος, ο κόσμος βλέπει στον Αλέξη, ένα νέο παιδί το οποίο αισθάνεται πιο κοντά του, χωρίς να εκφράζει μάλιστα τις αγκυλώσεις του παρελθόντος. Δεν είναι όλοι το ίδιο. Με τη Φώφη, ας πούμε, δεν αισθάνεται συγγένειες. Με τον Κουτσούμπα χασμουριέται. Με τον Λαφαζάνη γελά με τα σποτάκια του αλλά μένει εκεί. Με τον Βαγγέλη μπορεί να μιλά όπως σε ένα καφενείο, αλλά έχει σιχαθεί τους σκελετούς. Του θυμίζουν άλλωστε και τις ενοχές του.

Όλα αυτά βέβαια δεν σημαίνουν ότι ο Τσίπρας είναι ένας πολιτικός σταρ που θα έχει μονίμως την υποστήριξη του κόσμου ό,τι και αν κάνει. Η στήριξη αυτή θα είναι πιθανότατα και η τελευταία αν η οικονομία δεν αρχίσει να ορθοποδεί, αν τα αδιέξοδα παραμείνουν ή έστω αν η προοπτική για κάτι καλύτερο δεν αρχίσει να φέγγει στην πολιτική αισθητική και την οικονομία.

Το ξαναγράφουμε. Ο Τσίπρας θα αντέξει αν μεταρρυθμίσει την χώρα. Αλλιώς, θα έχει κι αυτός την τύχη των υπολοίπων. Αυτή η γενναιόδωρη στήριξη θα είναι βουβή και η τελευταία. Αλλά θα υπάρξει. 

Εκλογές χωρίς αυταπάτες

Οι εκλογές γίνονται για το ποιος θα αναλάβει την καυτή πατάτα να οδηγήσει τη χώρα στην ουσιαστική εφαρμογή της συμφωνίας. Αυτό είναι το διακύβευμα των εκλογών. 

Πίσω ή μέσα σε αυτό το διακύβευμα, θα έπρεπε να υπάρχει η ανάγκη σχηματισμού κυβέρνησης που θα συγκροτήσει επιτέλους ένα λειτουργικό κράτος με θεσμούς και θα αναδείξει και ένα διαφορετικό μοντέλο για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. 

Κράτος, με θεσμούς, που να υπηρετεί τους πολίτες, την ισονομία και να στηρίζει την παραγωγική οικονομία, δεν είχαμε στην Ελλάδα ούτε τα αντιμνημονιακά χρόνια, αλλά ούτε και την τελευταία μνημονιακή πενταετία. Επομένως δεν είναι θέμα μνημονίου-αντιμνημονίου, για όσους επιμένουν στην απλοϊκή αυτή διαφοροποίηση ως μέτρο πολιτικής αντίληψης. 

Έχω την εντύπωση μάλιστα ότι τις εκλογές θα τις κερδίσει αυτός που μπορεί να πείσει τον κόσμο ότι θα εφαρμόσει το πλαίσιο της συμφωνίας με όσο το δυνατόν, εννοείται, καλύτερες προοπτικές. 

Και επειδή τα νούμερα όσον αφορά τα βάρη και τους φόρους δεν θα αλλάξουν αφού η Ελλάδα έχει συμφωνήσει μηδενικά σχεδόν πλεονάσματα (0.5% για φέτος και 1% για του χρόνου) η λύση δεν βρίσκεται πλέον εκεί. Αυτά είναι τα βάρη και αυτά θα παραμείνουν. 

Η επίπονη δημοσιονομικά συμφωνία μπορεί να εφαρμοστεί μόνο αν συνοδευτεί με εθνικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης. Εκεί είναι το κλειδί. Ο μόνος τρόπος να εξισορροπηθούν τα οικονομικά βάρη που θα διαχυθούν στην κοινωνία είναι να τονωθεί η παραγωγή και να δημιουργηθεί πλούτος που θα διαχυθεί στην κοινωνία και θα στηρίξει το κράτος στην εξυπηρέτηση των αναγκών του.  

Η συμφωνία, όπως και όλα τα μνημόνια άλλωστε δεν είναι σε μάρμαρο γραμμένη. Έχει περιθώρια αλλαγών αλλά και ευελιξίας μέσω των ισοδυνάμων. Σε κάθε δράση, μεταρρυθμιστική ή οικονομική, των χιλιάδων σελίδων-μέτρων που έχουν υπογραφεί.

Ως συνήθως κατά την εφαρμογή των συμφωνιών-μνημονίων όλοι στην Ελλάδα, και οι πολιτικοί και οι πολίτες, συνηθίσαμε να ασχολούμαστε με το δημοσιονομικό τμήμα της συμφωνίας και όχι το μεταρρυθμιστικό, το οποίο υπογράφεται και ψηφίζεται στη Βουλή εδώ και 5 χρόνια απαράλλαχρο αλλά ουδέποτε εφαρμόζεται στην πραγματικότητα.

Αναφερόμαστε, ενδεικτικά, στον εκσυγχρονισμό του δημοσίου τομέα, το ουσιαστικό άνοιγμα των επαγγελμάτων, την καταπολέμηση των καρτέλ, την στήριξη των μέτρων του υγιούς ανταγωνισμού, τη δημιουργία ενός σταθερού νομικού και φορολογικού περιβάλλοντος για την λειτουργία των επιχειρήσεων και των παραγωγικών δυνάμεων που μπορούν να στηρίξουν την οικονομία.

Η Ελλάδα σήμερα είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη που αδυνατεί να χρηματοδοτήσει τις ανάγκες της από τις αγορές, άρα και εκτός των νομικών και οικονομικών περιορισμών των μνημονίων, αν και την ίδια στιγμή όλες οι άλλες χώρες που αντιμετώπισαν μνημόνια και εισήλθαν σε αυτά αργότερα από εμάς, σήμερα έχουν ήδη τη δυνατότητα να ανατροφοδοτούν τις ανάγκες τους στα πλαίσια του διεθνούς επενδυτικού περιβάλλοντος.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ακολουθούν δημοσιονομικούς περιορισμούς ούτε ότι δεν επιλέγουν να δανειστούν το μεγαλύτερο μέρος των οικονομικών τους αναγκών από την ομπρέλα της Τρόικα και ιδίως του Ευρωπαϊκού της τμήματος (ΕΚΤ, ESM) αφού εν τέλει ο δανεισμός είναι φτηνότερος και πιο σταθερός. 

Στην Ελλάδα σπαραχτήκαμε 5 χρόνια για να καταλάβουμε ότι η ευνοϊκότερη και σταθερότερη πηγή χρηματοδότησης της χώρας είναι οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί και όχι οι Κινέζοι, οι Ρώσσοι ή οποιοσδήποτε άλλος. Χρήσιμο ήταν αν και επίπονο το μάθημα. Ιδίως για τον ΣΥΡΙΖΑ. 

Οι μύθοι των μονομερών διαγραφών του χρέους ή της κατάληψης της Τράπεζας της Ελλάδος και του νομισματοκοπείου ως εναλλακτική προοπτική με τον Τόμσεν φυλακή, ευτυχώς, απασχολούν πλέον λίγους και όχι σε επίπεδο κυβερνησιμότητας. 

Χωρίς αυταπάτες λοιπόν σε αυτές τις εκλογές. 

Το διχαστικά κάλπικο δίλημμα λοιπόν μνημόνιο - αντιμνημόνιο πέφτει. Το λέγαμε και το γράφαμε άλλωστε και παλαιότερα. Το μνημόνιο ήταν το άλλοθι της φαυλοκρατίας. Τα επαγγελματικά κόμματα εξουσίας είχαν βρει τον τρόπο να νομοθετούν μνημονιακά αλλά να εφαρμόζουν την πολιτική που ήθελαν στο εσωτερικό. Γι αυτό επί 5 χρόνια δεν έχει υλοποιηθεί καμία ουσιαστική μεταρρύθμιση. 

Υπέγραφαν ότι τους έδιναν αφού ήξεραν ότι χωρίς μνημόνιο δεν υπάρχει χρηματοδότηση, ακολουθούσαν τους δημοσιονομικούς περιορισμούς που διατηρούσαν μάλιστα σε οριζόντιο επίπεδο, αλλά δεν ακολουθούσαν ποτέ το μεταρρυθμιστικό τμήμα των μνημονίων που ευνοούσε την αλλαγή των συσχετισμών υπέρ των μικρομεσαίων και κατά της κρατικοδίαιτης ιδίως επιχειρηματικής ελίτ στις οποίες υπάγονται και οι τράπεζες ή οι εταιρείες και οικογένειες που ελέγχουν την ενημέρωση στη χώρα. 

Κανένα μνημόνιο δεν είχε ως στόχο αυτήν την πραγματικότητα. Απεναντίας, η εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ και το πλαίσιο των μέτρων της που ευνοούσαν τον υγιή ανταγωνισμό φαλκιδεύτηκε, για να μην πούμε πλαστογραφήθηκε από τον Χατζηδάκη, που παρουσίασε έναντι αυτής ένα δικό του κείμενο με μέτρα μάλιστα τα οποία ούτε κι αυτά ουδέποτε εφαρμόστηκαν. 

Και το ζήτημα του νομίσματος ξεκαθαρίστηκε όμως πλέον. Η προοπτική της τύπωσης εθνικού νομίσματος, σήμερα, όπου το 87% των αναγκών μας εξαρτάται από τις εισαγωγές, δεν είναι λύση. Μιλάμε για το σημερινό πλαίσιο. 

Μέχρι και ο Γλέζος μίλησε κατά του εθνικού νομίσματος, το ΚΚΕ επανέλαβε πάγια όσα λέει από το 2012, ότι το μνημόνιο της δραχμής δηλαδή είναι χειρότερο από αυτό του ευρώ ενώ ακόμα και ο πολλά βαρύς Μιχαλολιάκος είπε σε συνέντευξη του ότι αυτή τη στιγμή η Ελλάδα είναι αναγκασμένη να ακολουθήσει το ευρωπαϊκό νόμισμα. 

Εκλογές χωρίς αυταπάτες λοιπόν. Για όλους. Και για τα κόμματα και για τους πολίτες. Και όποιος αντέξει στο τέλος. Το αποτέλεσμα άλλωστε θα ισχύσει και έναντι όλων. Και θα επιβάλλει συνεργασίες, σε μια διαιρεμένη και κουρασμένη ελληνική κοινωνία που ακόμα αναζητά τις διεξόδους, όντας όμως τουλάχιστον πιο συνειδητοποιημένη.