The Tsipras paradox

Στις 26 Ιουλίου το Bloomberg είχε ένα άρθρο με τίτλο : Tsipras’s Paradox Is Six Months of Pain and Enduring Popularity. Το παράδοξο του Τσίπρα. Έξι μήνες πόνου με δημοτικότητα που διαρκεί. Το Bloomberg είχε δίκιο. 

Το παράδοξο του Τσίπρα θα ξαναδώσει στο ΣΥΡΙΖΑ την πρώτη θέση στις εκλογές, ξεκάθαρα, και θα οδηγήσει το κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στον κορμό της επόμενης κυβέρνησης. Με πόσους και με ποιους θα αποφασίσει ο κόσμος, αν και τα μεγάλα προβλήματα λύνονται με ευρύτατες κοινωνικές αποδοχές. 

Να εξετάσουμε όμως το παράδοξο φαινόμενο Τσίπρα χωρίς καμία διάθεση προσωπολατρείας. Έχει σημασία, όχι βέβαια προσωπικά για τον Αλέξη, αλλά για τους Έλληνες. Αυτοί άλλωστε στηρίζουν και θα προσφέρουν την εκλογική νίκη ιδίως στον Τσίπρα και στο ΣΥΡΙΖΑ. 

Θα είναι η τέταρτη στη σειρά εκλογική νίκη στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις. Ευρωεκλογές, Εθνικές εκλογές, Δημοψήφισμα, Εθνικές εκλογές ξανά, οι τρεις τελευταίες μάλιστα εθνικές αναμετρήσεις σε χρονικό διάστημα λίγων μηνών. 

Και αν κάποιος μπορούσε να ισχυριστεί μέχρι πρότινος ότι ο Τσίπρας κέρδιζε τις εκλογές επειδή έταζε ασύμμετρα με ακατάσχετη παροχολογία, το μόνο σίγουρο είναι ότι σε αυτές τις εκλογές δεν θα κερδίσει επειδή υπόσχεται. 

Επίσης, δεν θα κερδίσει τις εκλογές, επειδή θα σκίσει τα μνημόνια ή επειδή εκφράζει την αριστερίστικη επανάσταση. Αυτό θα φανεί στο ποσοστό της ΛΑΕ, εκεί κάπου στο όριο της Βουλής, αν τα καταφέρει να εισέλθει. 

Γιατί λοιπόν ο κόσμος στηρίζει τον Τσίπρα;

Είναι ενδιαφέρον από αυτήν την άποψη ότι ο μη αριστερός κόσμος που συνθέτει και την πλειοψηφική εκλογική στήριξη του Αλέξη Τσίπρα, δεν οδηγήθηκε σε επιλογές άλλων πολιτικών, όπως του Σταύρου Θεοδωράκη, τον οποίο κρατά αιχμάλωτο σε μια κατάσταση μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και εκεί θα τον αφήσει. 

Με τον Τσίπρα ο κόσμος γνώρισε τα capital controls, είδε τις τράπεζες κλειστές, έμεινε στις ουρές για να παίρνει 40 ευρώ την ημέρα, είδε την χώρα του να γονατίζει απέναντι στην Ευρώπη αφού επιλέχθηκε η πλήρης σύγκρουση, είδε την μεταστροφή εντός λίγων μηνών από το αντιμνημόνιο λόγο στην εφαρμογή ενός μνημονίου και άλλα και άλλα πολλά. 

Όποιος θέλει μάλιστα μπορεί να προσθέσει κι άλλα επιχειρήματα καλοπροαίρετα ή κακοπροαίρετα. Απλά θα ενισχύσουν την ανάγκη ερμηνείας του παράδοξου. Μήνες πόνου με μια δημοτικότητα που διαρκεί. 

Είναι μαζοχιστής λοιπόν ο Έλληνας; Ή μήπως κατάλαβε από τον καθαρό λόγο του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ αυτήν τη φορά τι θα γίνει στο μέλλον; Σίγουρα όχι. Μήπως ενθουσιάστηκε από τις λίστες του ΣΥΡΙΖΑ; Ούτε. Μήπως αισθάνεται ασφαλής ότι η οικονομία θα ανακάμψει και όλα θα πάνε καλά; Επίσης αμφιβάλλει. 

Γιατί λοιπόν ο Τσίπρας θα ξαναπάρει τις εκλογές; 

- Γιατί η κοινωνία δεν πείθεται , παρά τα λάθη και τις παραλείψεις, ότι ο Τσίπρας κατέστρεψε την Ελλάδα και την οικονομία σε 6 μήνες όπως βάλθηκαν πάλι να φωνάζουν οι ίδιοι και οι ίδιοι που την κατέστρεψαν τις τελευταίες δεκαετίες. 

Αυτό δεν σημαίνει ότι σήμερα η οικονομία είναι σε καλύτερη κατάσταση από ότι έξι μήνες πριν. Χειρότερη είναι. Και ο κόσμος το ξέρει. Αυτό όμως καθιστά το παράδοξο Τσίπρα ακόμα πιο ενδιαφέρον. 

- Γιατί η κοινωνία δεν έχει πρόβλημα με τα λάθη που είναι ανθρώπινα. Έχει πρόβλημα με το να μην δίνονται μάχες για λογαριασμό της. Ακόμα και μεγάλα λάθη συγχωρούνται όταν ο κόσμος βλέπει ότι ένα νέο πρόσωπο, χωρίς offshore και εξωχώριους λογαριασμούς, παλεύει για το κοινό καλό. Το αναγνωρίζει. Όταν στήριζε τα λαμόγια για 30 χρόνια δεν θα εξαντλήσει τον Τσίπρα σε 6 μήνες. Δεν είναι παράδοξο. Είναι λογικό. Δεν έχουν κλείσει τους λογαριασμούς τους. 

- Γιατί η κοινωνία είναι και ήταν, από πριν, πιο ώριμη από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ίδιο τον Τσίπρα μάλλον, όσον αφορά το ψευτοδίλημμα του μνημονίου-αντιμνημονίου. Ο κόσμος δεν στήριξε τον Αλέξη και τον ΣΥΡΙΖΑ για την εφαρμογή της ασαφούς και κενής αντιμνημονιακής καραμέλας, ούτε περίμενε ότι ο Τσίπρας θα έσκιζε τα μνημόνια καθυποτάσσοντας την Ευρώπη. Κατανοεί τους συσχετισμούς. 

- Γιατί η κοινωνία δεν θεωρεί προδοσία την υπογραφή σκληρών μέτρων παρά τις υποσχέσεις περί του αντιθέτου. Προδοσία, η κοινωνία θα θεωρούσε την άτακτη φυγή προς την εσωστρέφεια και τον εθνικισμό, μακριά από την Ευρώπη και το διεθνές περιβάλλον που έχει κανόνες. 

Γι αυτό και η ΛΑΕ θα εξαϋλωθεί ακόμα και αν σε αυτές τις εκλογές εισέλθει μετά βίας στη Βουλή. Ρήξη με την Ευρώπη και απομονωτισμό εκφράζει η ΧΑ το ΚΚΕ και η ΛΑΕ. Και τα τρία όμως αυτά κόμματα, μαζί, θα έχουν σαφώς μικρότερο ποσοστό από αυτό του ΣΥΡΙΖΑ.

-Γιατί, τέλος, ο κόσμος βλέπει στον Αλέξη, ένα νέο παιδί το οποίο αισθάνεται πιο κοντά του, χωρίς να εκφράζει μάλιστα τις αγκυλώσεις του παρελθόντος. Δεν είναι όλοι το ίδιο. Με τη Φώφη, ας πούμε, δεν αισθάνεται συγγένειες. Με τον Κουτσούμπα χασμουριέται. Με τον Λαφαζάνη γελά με τα σποτάκια του αλλά μένει εκεί. Με τον Βαγγέλη μπορεί να μιλά όπως σε ένα καφενείο, αλλά έχει σιχαθεί τους σκελετούς. Του θυμίζουν άλλωστε και τις ενοχές του.

Όλα αυτά βέβαια δεν σημαίνουν ότι ο Τσίπρας είναι ένας πολιτικός σταρ που θα έχει μονίμως την υποστήριξη του κόσμου ό,τι και αν κάνει. Η στήριξη αυτή θα είναι πιθανότατα και η τελευταία αν η οικονομία δεν αρχίσει να ορθοποδεί, αν τα αδιέξοδα παραμείνουν ή έστω αν η προοπτική για κάτι καλύτερο δεν αρχίσει να φέγγει στην πολιτική αισθητική και την οικονομία.

Το ξαναγράφουμε. Ο Τσίπρας θα αντέξει αν μεταρρυθμίσει την χώρα. Αλλιώς, θα έχει κι αυτός την τύχη των υπολοίπων. Αυτή η γενναιόδωρη στήριξη θα είναι βουβή και η τελευταία. Αλλά θα υπάρξει.