Έφαγαν όλο το ''ξύλο'' και όλη τη λέζα μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Δεν μίλησε κανείς τους. Από τις 7 το πρωί μέχρι τις 1 και κάτι το βράδυ εκεί στο κτίριο της Κομισιόν.
Τους άφηναν από τις 7 το πρωί στις 9 το βράδυ και τους έπαιρναν πάλι να επιστρέψουν στις 10 για μία ωρίτσα. Τους άφηναν μετά από τις 1 τα μεσάνυχτα.
Έτρωγαν από τα κουτιά του ξενοδοχείου σοκολάτες, τσιπς και κρύα σάντουιτς. Έπλεναν τα ρούχα τους σε γνωστούς και φίλους στις Βρυξέλες.
Αυτή ήταν η ένδοξη ζωή των παιδιών της εθνικής διαπραγμάτευσης. Αριστεροί δεύτερης γενιάς, παλληκάρια, με μεταπτυχιακά, με διδακτορικά, με γνώση του διεθνούς οικονομικού γίγνεσθαι, αυτοί που έφαγαν πολύ ξύλο, χωρίς να βγάλουν κιχ.
Αρκετές φορές, στα δύσκολα νομοσχέδια, τα οποία πάλευαν για 2 και 3 μερόνυχτα, όταν τα έκλειναν, την επόμενη ημέρα τους έλεγαν από τα τεχνικά κλιμάκια της Τρόικα, άκυρα και ξανά από την αρχή.
Γιατί έτσι έγινε ο πόλεμος της διαπραγμάτευσης. Έτσι τους ξεφτίλιζαν και τους έσπαγαν το ηθικό. Γιατί εξέφραζαν την αριστερά που πάλευε να αλλάξει τα πράγματα.
5 απέναντι σε 25. 25 απέναντι σε 5. Η διαπραγματευτική ισχύ υπέρ των 25. Όχι αριθμητικά. Οικονομικά.
Πάλεψαν για τις τράπεζες για τους μικροσυνταξιούχους, για όλο τον κόσμο, για το χρέος, για τις ουσιαστικές και πραγματικές μεταρρυθμίσεις που φοβόταν και φοβάται ο ΣΥΡΙΖΑ να περάσει για να μην αναλάβει το πελατειακό κόστος.
Αντιμετωπίστηκαν με καχυποψία από τα οικονομικά μεγαθήρια που είχαν την ισχύ. Ως αριστεριστές τους έβλεπαν, που πάλευαν σε ένα ξένο πλαίσιο απέναντι σε τεχνοκράτες που ζούσαν στην πόλη τους και εναλλάσσονταν ανά 5αδες απέναντι τους, ανά 8ωρα, την ώρα που αυτοί έμεναν εκεί, καρφωμένοι στις καρέκλες τους, οι ίδιοι και οι ίδιοι, άπλυτοι, αφάγωτοι, 5 απέναντι σε άλλες πεντάδες που διαδέχονταν και τους βομβάρδιζαν.
Και έφεραν αποτελέσματα. Δεν φάνηκαν. Δεν επέτρεψε η πολιτική να φανούν.
Η αιχμή του δόρατος της Ευρωπαϊκής Ελλάδας ήταν αυτά τα παιδιά. Προσωπικά τους ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Και ας μη με ξέρουν.
Αυτοί είναι ο φάρος. Όχι μόνο αυτοί αλλά και αυτοί. Αυτά τα παιδιά που δύο τουλάχιστον φορές είχαν φέρει μια συμφωνία κανονική. Την τελευταία, ένα ''μνημόνιο'' διετίας με 8 δισ. και τις ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις έτοιμες. Με το ΟΚ της Τρόικα επειδή όλους αυτούς τους μήνες έπεισαν. Ότι μπορούμε. Οτι θέλουμε. Ότι ξέρουμε. Και ότι θα τα καταφέρουμε.
Την ημέρα ανακήρυξης του δημοψηφίσματος, όπως γράφτηκε από πολλούς, ιδίως Ευρωπαϊκούς παράγοντες, η ελληνική ομάδα διαπραγμάτευσης, χωρίς σταρ, χωρίς Βαρουφάκηδες με φανταχτερά κασκόλ και χαμόγελα στις κάμερες, χωρίς σταριλίκια, μακριά από τα αστέρια της πολιτικής, ήθελαν 10 λεπτά για να τελειώσουν μια θετική συμφωνία.
Ήταν βατή, λογική, καμία σχέση με την υπογραφείσα, και με την οποία η Ελλάδα σε 3 χρόνια θα είχε βγει ήδη στις αγορές έχοντας κάνει και τις μεταρρυθμίσεις που είχε ανάγκη η χώρα. Υπογεγραμμένες και συνταγμένες και από τη δική μας πλευρά.
Δύσκολη είναι η αλήθεια αλλά τον τρίτο χρόνο θα πετάγαμε! Η χώρα θα πετούσε. Από τον δεύτερο χρόνο θα είχαν έρθει τα χαμόγελα. Και όλα αυτά με δομικές μεταρρυθμίσεις που θα έστρωναν πολλά πράγματα για πάντα.
Αλλά όταν έφταναν στο σημείο να υπογραφεί για λογαριασμό της Ελληνικής Δημοκρατίας η συμφωνία, ξεκινούσαν οι πολιτικοί. Δεν χρειάζονται ονόματα, άλλωστε σήμερα είναι σχεδόν όλοι εκτός ΣΥΡΙΖΑ. Άρχιζαν οι πολιτικοί. Οχι εκείνο. Όχι το άλλο. Όχι το παράλλο.
Μην πειραχτούν οι πελατείες τους, οι συντεχνίες και τα ψηφαλάκια. Από τα γραφεία τους με τα air condition στην Αθήνα έλεγαν όχι, αυτό δεν γίνεται.
Στο τέλος με τις τράπεζες και το κράτος έτοιμα να τιναχτούν κυριολεκτικά όλα στον αέρα, έκλαψαν σε μια γωνία, εκεί, κάτω από ένα άχαρο κτίριο, με αυτά που είδαν ότι θα υπογράφονταν. Η Ελλάδα δεν είχε άλλα περιθώρια τότε.
Η αιχμή του δόρατος του ΣΥΡΙΖΑ, της Ελληνικής και της Ευρωπαϊκής αριστεράς, της αριστεράς που ξέρει να παλεύει απέναντι στα θηρία, μεθοδικά, σεμνά, χωρίς τυμπνανοκρουσίες και να φέρνει αποτέλεσμα ήταν εκεί!
Πάλεψαν για 11 εκατομμύρια κόσμο, και με τον Αλέξη, αλλά χωρίς να μιλήσουν ποτέ σε κανένα κανάλι, σε καμία εφημερίδα, για όλα αυτά που έζησαν, που ζούσαν, γιατί αυτή ήταν η δουλειά τους. Και την έκαναν καλά! Πολύ καλά.
Η αιχμή του δόρατος του ΣΥΡΙΖΑ και της Ευρωπαϊκής αριστεράς έπρεπε να ήσαν οι πρώτοι στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Σε όλη την Ελλάδα. Οι πρώτοι. Οι πρώτοι. Και δεν είδα κανέναν τους πουθενά.
Δεν θα έγραφα, αλλά άκουσα τον Ευκλείδη το Σάββατο στη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ να λέει πως πρέπει να προσέξουμε αυτά τα παιδιά! Και μπράβο του. Δεν θα έκλεβαν άλλωστε κανενός τη δόξα. Είναι πολύ σεμνοί γι αυτό.
Με ποιους θα συγκροτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ το Ευρωπαϊκό μέτωπο της χώρας, σύντροφοι; Ποιοι θα εκφράσουν την ευρωπαϊκή φωνή της λογικής, του ρεαλισμού που με μάχες έξω και μέσα, μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα στον πραγματικό κόσμο;
Ποιους πρέπει να ακούσει και να δει ο κόσμος για να αναπτερωθεί το ηθικό του; Για να πει ναι! Η αριστερά, τεχνοκρατικά, πολιτικά, ηθικά , είναι ΕΔΩ! Και θα αλλάξει τα πράγματα. Γιατί όχι μόνο θέλει, αλλά ξέρει και μπορεί.
Ποιους πρέπει να ακούσει ο κόσμος αγαπητέ σύντροφε Αλέξη; Ποιους πρέπει να ακούσει ο κόσμος, να δει και να γνωρίσει κ. Αντιπρόεδρε; Που είναι τα παιδιά;
Μόνο ο Τσακαλώτος μίλησε ότι πρέπει να τους προσέξουμε. Τι σημαίνει όμως αυτό; Γιατί δεν βλέπουμε τα παιδιά στις λίστες; Μήπως επειδή είναι σεμνοί και δεν παρακαλούν;
Ποιοι θα πείσουν τους Έλληνες ότι ναι ξέρουμε, σχεδιάζουμε, μπορούμε; Ποιοι, αν όχι και αυτοί, που έφαγαν τη λέζα, που ταπεινώθηκαν, που πάλεψαν, άυπνοι και αφάγωτοι, μένοντας πολλοί σε ένα δωμάτιο ενός απλού ξενοδοχείου, τρώγοντας τσιπς και κρύα σάντουιτς για να πάρουν ένα ευχαριστώ στο τέλος από 10 ανθρώπους. Γιατί τόσοι μπορούσαν να το δώσουν σε αυτά τα παιδιά.
Οι οποίοι δεν ξέρω καν αν θα διαβάσουν αυτό το κείμενο. Φοβάμαι όμως, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει την διαπραγμάτευση, η οποία δεν τελειώνει, δεν τέλειωσε, θα συνεχίσει, με όλα τα μέτωπα ανοιχτά, μην γίνει χωρίς αυτούς τους συντρόφους.
Όλα είναι ανοιχτά. Το χρέος, τα μεγάλα στοιχήματα, οι δύσκολοι δρόμοι που δεν γίνεται να μην περπατήσουμε και με αυτά τα παιδιά. Και πίσω τους η χώρα να λέει μάγκες μπράβο. Να ελπίζει.
Μας αναγκάσατε να βλέπουμε τους Μητρόπουλους, τους Κουρουπλήδες, και τους κάθε λογής πολιτικάντηδες χωρίς να μάθουμε ποτέ αυτά τα παιδιά.
Που είναι τα παιδιά; 5 ονόματα δεν μπορούσαν να χωρέσουν στις λίστες των εκατοντάδων πολιτικάντηδων για να μιλήσουν στη Βουλή και μετά να πάρουν το αεροπλάνο να συνεχίσουν τις μάχες, εκεί που δίδονται;
Η αξιοπιστία της αριστεράς κρίνεται από τους ανθρώπους της. 5 ονόματα έπρεπε να τους δούμε. Να τους γνωρίσει ο κόσμος.
Που είναι τα παιδιά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου