Οι δήμοι και η προοπτική του προσφυγικού

Στον τοπικό τύπο κυριαρχούν τις τελευταίες ημέρες οι δηλώσεις των Δημάρχων της ευρύτερης περιοχής σχετικά με την υπόδειξη πιθανών χώρων που θα φιλοξενήσουν προσωρινές εγκαταστάσεις προσφύγων. 

Tο γενικότερο ύφος των δημάρχων φανερώνει μια δυσπιστία και μια ξεκάθαρα αρνητική στάση απέναντι στο θέμα. Ο Δήμαρχος Αιγίου χαρακτηριστικά μας είπε ότι δεν υπάρχει καμία πιθανή τοποθεσία στο Αίγιο για να φιλοξενήσει έστω προσωρινά αυτούς τους ανθρώπους. 

Μπορώ να καταλάβω βέβαια την ανάγκη πολιτικής αντιπαράθεσης των τοπικών αιρετών απέναντι στην κεντρική εξουσία.

Για τον Δήμαρχο Πατρέων άλλωστε μπορώ να καταλάβω ακόμα και την ανάγκη του να ακολουθήσει αντιπολιτευτική τακτική απέναντι στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, αφού κατά παρόμοιο τρόπο ασκεί τα καθήκοντα του στη δημοτική αρχή. 

Αυτονόητο είναι επίσης ότι μπορώ να να κατανοήσω και την ανησυχία για τα τεχνικά ζητήματα διαχείρισης χώρων φιλοξενίας προσφύγων. Για όσο καιρό μείνουν, όπου μείνουν, όσοι μείνουν.

Τα ζητήματα της χρηματοδότησης, της ανάληψης της ευθύνης για την λειτουργία των χώρων φιλοξενίας, τον τρόπο που θα παρέχεται η περίθαλψη, η σίτιση και εν γένει η διαβίωση σε χώρους εντός του ιστού μιας πόλης. 

Όλα αυτά είναι κατανοητά.

Αυτό που πραγματικά δεν μπορώ να κατανοήσω όμως είναι η αντιμετώπιση των προσφύγων ως ανθρώπινες χωματερές που κάθε δήμος θέλει να πετάξει στο γείτονα, όπως υποδηλώνεται. 

Δεν υπάρχει ούτε ένας Δήμαρχος στις γύρω περιοχές από την Αιτωλοακαρνανία, μέχρι το Αίγιο και την Πάτρα στην ευρύτερη περιοχή, που δεν διαθέτει μια προσφυγική συνοικία.

Υπάρχουν σε όλες τις πόλεις περιοχές που τις ονομάζουμε ''τα προσφυγικά''.
Είναι μέρος της ιστορίας και του παρελθόντος των πόλεων στις οποίες είναι οι εκλεγμένοι πρώτοι πολίτες. 

Αλλά και η σύντομη μνήμη δεν είναι τιμητικό χαρακτηριστικό.

Ποιος αντιμετωπίζει σήμερα ως πραγματικά ξένους τους Αλβανούς που είναι 10 χρόνια στην Ελλάδα; Που τα παιδιά τους πηγαίνουν πλέον και στα ελληνικά σχολεία ως ελληνόπουλα σύμφωνα με το νόμο της λοιδορούμενης πρώην Υφυπουργού Μετανάστευσης;

Δεν είναι μέρος της καθημερινότητας μας οι Αλβανοί συμπολίτες μας στην Ελλάδα; Της οικονομικής, της κοινωνικής, της πολιτισμικής πραγματικότητας.

Μόνο οι Αλβανοί που σήμερα ζουν στη χώρα είναι περίπου 500.000 άνθρωποι. Κάποτε ήταν παράνομοι μετανάστες. Ούτε καν πρόσφυγες. Στις εκλογές των ΟΤΑ μάλιστα ψήφιζαν ή μπορεί και να ψηφίζουν.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να σταθεί κανείς απέναντι στο σύνθετο πρόβλημα της διαχείρισης του προσφυγικού. 

Σε ένα πρώτο επίπεδο η θετική μας διάθεση, η στάση να συνεισφέρουμε απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους, που είναι αδύνατοι και βίαια ξεριζωμένοι από τις πατρίδες τους είναι ανθρωπιστική. Υπαγορεύεται από ένα ηθικόν καθήκον βαθύτατα ανθρώπινο. 

Ο "Ξένιος Δίας'', ο προστάτης των ξένων και των απάτριδων, έρχεται κατευθείαν από την καρδιά του ελληνικού πολιτισμού.

Ή μήπως και εμείς δεν είμαστε έθνος μεταναστών; Περίπου 5.000.000 Ελληνικής καταγωγής πολίτες ζουν σήμερα εκτός Ελλάδος.

Υπάρχουν όμως και οικονομικοί λόγοι σύμφωνα με τους οποίους η ενσωμάτωση των Σύριων προσφύγων πρέπει να αντιμετωπίζεται ως εθνικά συμφέρουσα.

Κατ' αρχήν είναι βέβαιο ότι θα ενισχύσει τα καταρρέοντα δημογραφικά στοιχεία στην Ελλάδα που ιδίως την περίοδο της κρίσης έχουν λάβει έντονα πτωτική τάση. Και το δημογραφικό στοιχείο είναι βασικό μέγεθος της αύξησης και της μεγένθυνσης μιας εθνικής οικονομίας.

Επαγγέλματα, πολίτες που παράγουν και δημιουργούν, ανθρώπινο δυναμικό που προσθέτει την δραστηριότητα του στην οικονομία, είτε στη δημουργία πλούτου είτε στη διάχυση του στις συναλλαγές, θα συνεισφέρουν θετικά στη μεγένθυνση του ΑΕΠ και στην οικονομική ζωή.

Μικροπρεπείς σκέψεις ότι θα αλλοιώσουν τον πολιτισμό μας ή την εθνική μας καθαρότητα ή την θρησκευτική μας ομοιογένεια είναι ανόητο να επικρατήσουν στον εθνικό ψυχισμό μας.

Οι ίδιοι οι Σύριοι πρόσφυγες εξάλλου προέρχονται από ένα διαλυμένο κράτος το οποίο όμως δεν τους ξεχώριζε καθόλου όσον αφορά το θρήσκευμα τους. Η Συρία ως κράτος ήταν απόλυτα ανεξίθρησκο και φιλελεύθερο ως προς τα ζητήματα θρησκευτικού αυτοπροσδιορισμού.

Όπως η Αγγλία, ο Καναδάς, η Αμερική και πολλά μεγάλα κράτη. Μεγάλα και σε επιρροή. Μπορούμε απλά να κάνουμε το ίδιο. Θα πιο έξυπνο και επίσης ελληνικό τελικά.

Η θετική ανταπόκριση αλληλεγγύης από τη συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας, με εξαιρέσεις ρατσισμού βέβαια, είναι μια αξιοπρόσεκτο γεγονός. Ο Έλληνας, αν και αδύνατος οικονομικά, στάθηκε αλληλέγγυος απέναντι στους πρόσφυγες.

Η ενσωμάτωση τους, σε όποιον αριθμό προκύψει τελικά δεδομένης και της απροθυμίας των ίδιων να μείνουν οριστικά στην Ελλάδα, είναι κάτι που πρέπει να επιτευχθεί με στοχευμένες δράσεις από το κράτος και με θετική προδιάθεση από την κοινωνία.

Η Ελλάδα θα κερδίσει από αυτό. Θα ωφεληθεί δημογραφικά, πολιτισμικά και οικονομικά.

Σίγουρα θα κερδίσει πολλά περισσότερα ως χώρα και ως κοινωνία από ότι αν αντιμετωπίσει τους πρόσφυγες μικρόψυχα και φοβικά.

Και οι δήμαρχοι οφείλουν να επικοινωνήσουν αυτό το ζήτημα.
Είναι ζήτημα πολιτισμού. Ακόμα και οικονομίας.