Ας μιλήσουμε για ενότητα

     Η Ελλάδα οπισθοδρομεί καθημερινά στενάζοντας υπό το βάρος μιας αδιέξοδης πολιτικής. Ένα γερασμένο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα συνυφασμένο με τα ίδια τα αδιέξοδα που δημιούργησε και τις στρεβλώσεις που έχτισε όλα αυτά τα χρόνια δεν μπόρεσε βέβαια να λύσει κανένα από τα δομικά προβλήματα της οικονομίας. 

Μετά από 5 χρόνια εξοντωτικής λιτότητας, το δημόσιο χρέος με λόγο 120% έναντι του ΑΕΠ το 2009, έφτασε στο 175% το 2013. Αυξήθηκε δηλαδή παρά τις εξοντωτικές θυσίες κατά 317 δισεκατομμύρια ευρώ. Αυτά τα νούμερα δεν χαρίζονται. Όπως ανέφερε κοφτά πρόσφατα ο Όλι Ρεν θα είμαστε σε επιτήρηση όσο οφείλουμε. Δηλαδή καμιά 50 χρόνια με τις αισιόδοξες προβλέψεις. Στο τελευταίο 12μηνο προς το παρόν η ύφεση μειώνει το ΑΕΠ κατά 8 δισ. ευρώ, η ανεργία έχει χτυπήσει πλέον περίπου 2 εκατομμύρια συμπολίτες μας υπερβαίνοντας το 30%, η ανεργία στους νέους έχει αυξηθεί κατά 175% σε σύγκριση με τις προμνημονιακές εποχές. Οι νέοι άνθρωποι μεταναστεύουν αφήνοντας πίσω τους μια γερασμένη χώρα και ψαλιδίζοντας τις λιγοστές ελπίδες ανάτασης για το μέλλον. 

Ο κόσμος που παραμένει στην Ελλάδα βιώνει τον αργό οικονομικό θάνατο. Σταθερή μείωση των εξαγωγών, σταθερή μείωση της βιομηχανικής παραγωγής, σταθερή μείωση του τζίρου της λιανικής, αύξηση των επαγγελματιών που αδυνατούν να πληρώσουν τις ασφαλιστικές εισφορές και τους φόρους, έκρηξη των ανασφάλιστων που επαπειλούνται και με ποινικές κυρώσεις για την πραγματική τους οικονομική αδυναμία. 

Πίσω από τα νούμερα όμως κρύβονται άνθρωποι και πραγματικές ιστορίες. Η κοινωνία φτωχοποιείται βίαια. Οι ανεξόφλητοι λογαριασμοί της ΔΕΗ διπλασιάστηκαν, 170.000 συνδέσεις νοικοκυριών και επιχειρήσεων διεκόπησαν, οι πλειστηριασμοί αυξάνονται κατά χιλιάδες αναμένοντας την πλήρη απελευθέρωση των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν η μία μετά την άλλη ενώ οι δομές του κράτους πρόνοιας που θα μπορούσαν να απαλύνουν την ζοφερή εικόνα συρρικνώνονται. Θα έλεγε κανείς ότι η κοινωνία αφέθηκε στην τύχη της αν μια ανελέητη φοροεπίθεση δεν κάνει τα πράγματα χειρότερα αφαιμάζοντας πλέον κάθε ικμάδα διαθέσιμου κεφαλαίου που θα μπορούσε να τονώσει την κατανάλωση ή να διατεθεί επενδυτικά. Δεν υπάρχει φως. 

Η κυβέρνηση δεν μπορεί να πουλήσει πλέον κανέναν μύθο. Ούτε καν αυτό της αναγκαίας λύσης που διασφάλισε την επιζήμια για την κοινωνία παραμονή της στην εξουσία. Δεν υπήρξε ούτε μία μεταρρύθμιση στα δομικά προβλήματα της χώρας, δεν απαλείφτηκαν οι στρεβλώσεις για να μην δυσαρεστηθούν συντεχνίες και ομάδες ψηφοφόρων, οι ξένοι επενδυτές αποσύρθηκαν, οι ιδιωτικοποιήσεις γίνονται σε εγχώριες μαφίες, το πελατειακό κράτος συνέχισε να μοιράζει σε κλειστά γραφεία κοινοτικά κονδύλια, προγράμματα Ε.Σ.Π.Α., διορισμούς διοικητών νοσοκομείων, Δ.Ε.Κ.Ο. κ.ο.κ. Οι παθογένειες της φθοράς και της διαφθοράς έμειναν ανέγγιχτες ενώ οι οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες στην φτωχοποιημένη Ελλάδα γιγαντώνονται. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των συστημικών media να δημιουργήσουν μια εικονική πραγματικότητα ο κόσμος πλέον έχει αποσύρει τις ελπίδες του. Αναζητά διέξοδο ή τιμωρία. 

Η ανάδυση του νεοφιλελεύθερου αυταρχισμού μέσα από τον κρατικό αυταρχισμό (αναπαραγωγή από Ενθέματα Αυγής)

Στα Ενθέματα της Αυγής αυτήν την εβδομάδα η Μ. Φραγκάκη περιέγραψε τον νεοφιλελεύθερο αυταρχισμό που διαδέχθηκε τον κρατικό αυταρχισμό ως το μεγαλύτερο εχθρό της δημοκρατίας. Ξαναδιαβάζοντας το έργο του Πουλαντζά η Μ.Φραγκάκη επιχειρεί την εννοιολογική μετάβαση του αυταρχικού κρατισμού στο νεοφιλελεύθερο αυταρχισμό που κυριαρχεί εσχάτως στις δυτικές δημοκρατίες και κοινωνίες εξηγώντας τα γνωρίσματα του και τον τρόπο που επιβάλλεται θεσμικά και λειτουργικά. 

Τα ακόλουθα αποσπάσματα είναι από το άρθρο της. 

''Πρόκειται για νέα φάση του νεοφιλελευθερισμού, που αναδύεται μέσα από την κρίση. Στην περίπτωση της Ελλάδας, ο «αυταρχικός νεοφιλελευθερισμός» εκφράζεται στο επίπεδο των σχέσεων του κράτους α) με το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, β) με τους πιστωτές της, ήτοι τους ευρωπαίους εταίρους, γ) με τους εγχώριους, πολιτικούς εκφραστές των κυρίαρχων τάξεων. Επιπλέον, επιβεβαιώνεται η πρόβλεψη του Πουλαντζά ότι σε συνθήκες κρίσης εμφανίζονται «σκόρπια στοιχεία ολοκληρωτισμού», που διαρθρώνονται σε παρακρατικό μηχανισμό.

Οι ευρωπαϊκές ελίτ αντιμετώπισαν την ελληνική κρίση ως «πιστωτές» κι όχι ως εταίροι. Έτσι, απαίτησαν την εφαρμογή νεοφιλελεύθερων μέτρων, στη βάση της νομιμοποιητικής αφήγησης της «δημοσιονομικής σπατάλης». Η οικονομική κατάρρευση και κοινωνική ένδεια που προέκυψαν θεωρούνται ως αναγκαίο τίμημα για την «οικονομική προσαρμογή» της χώρας μας στο επιθετικό νεοφιλελεύθερο πρότυπο, όπως διαμορφώνεται σε συνέχεια της κρίσης.

Οι εγχώριες ελίτ, τέλος, ευθυγραμμίστηκαν πλήρως προς τις υποδείξεις του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και της ηγετικής ομάδας της Ε.Ε., λαμβάνοντας καταναγκαστικά μέτρα, ιδιαίτερα στην αγορά εργασίας, τα οποία κατοχύρωσαν με νομοθετικές και άλλες θεσμικές ρυθμίσεις. Ο «αυταρχικός νεοφιλελευθερισμός» των πολιτικών εκφραστών των κυρίαρχων τάξεων, εξάλλου, εκφράζεται και μέσα από τα δακρυγόνα εναντίον των διαδηλωτών, αλλά και τους παρακρατικούς μηχανισμούς, που ενίσχυσαν φαινόμενα όπως η Χρυσή Αυγή.

Ο «αυταρχικός νεοφιλελευθερισμός» οδηγεί σε κρίση της δημοκρατίας. Η διέξοδος βρίσκεται στην κατοχύρωσης και διεύρυνση της δημοκρατίας''.

O κρυμμένος καμβάς της πόλης

Για την στήλη ανταποκριτών του Protagon "Εδώ Πάτρα''. 

Ο Οκτώβριος είναι ο τελευταίος μήνας του καλοκαιριού. Τα τελευταία μπάνια με τα χρώματα της ίριδας στην θάλασσα, τα ρόδια που ωριμάζουν ο χειμωνιάτικος βασιλικός π' ανθίζει δίπλα στον καλοκαιρινό που μαραίνεται θυμίζοντας μας ότι έρχεται το φθινόπωρο. 

   Για την Πάτρα ο Οκτώβριος είναι και ο μήνας κατά τον οποίο οι φοιτητές ανακαταλαμβάνουν την πόλη και τα στέκια της μετά τις καλοκαιρινές διακοπές.  

     Η Πάτρα οφείλει πολλά στο Πανεπιστήμιο της. Το Πανεπιστήμιο τροφοδοτεί σταθερά την πόλη με νέους ανθρώπους που ζουν και εργάζονται εδώ αυξάνοντας την δυναμική της τοπικής κοινωνίας, το επιστημονικό της δυναμικό και διαρκώς ανανεώνουν τον μέσο όρο ηλικίας και την φρεσκάδα της. Η λειτουργία του Πανεπιστημίου εγκαινιάστηκε στις 30 Νοεμβρίου 1966, ημέρα εορτής του Αγίου Ανδρέου, προστάτη της πόλεως των Πατρών. Ο Άγιος Ανδρέας, στο σταυρό σε σχήμα Χ, αποτελεί το έμβλημα του Ιδρύματος.

   Αξιόλογοι ακαδημαϊκοί καθηγητές έχουν επικουρήσει τις Πρυτανικές Αρχές του Ιδρύματος. Το Πανεπιστήμιο που στέκει φρουρός στο δυτικό άκρο της πόλης φιλοξενεί πλέον σχεδόν όλες τις σχολές της θετικής κατεύθυνσης αλλά και τις περισσότερες εκ της θεωρητικής. Στην επίσημη ιστοσελίδα του διαβάζω ότι στους αρχικούς στόχους της ίδρυσης του συγκαταλέγεται η μείωση της εξόδου των Ελλήνων φοιτητών στο εξωτερικό αλλά και η διευκόλυνση της επανόδου στη χώρα Ελλήνων επιστημόνων και καθηγητών που σταδιοδρομούν σε Πανεπιστήμια της αλλοδαπής. Η κρίση σε αναγκάζει να δεις ότι η οικονομία καθορίζει τελικά και την επίτευξη ακαδημαϊκών στόχων. 

   Στο παρελθόν πάντως το Πανεπιστήμιο της Πάτρας εμπλουτίστηκε με σημαντικό επιστημονικό δυναμικό ιδίως όταν στις αρχές του ΄80 προσεφέρθησαν κίνητρα σε Έλληνες ακαδημαϊκούς που ζούσαν στην αλληδαπή ώστε να επιστρέψουν στην χώρα και να αναλάβουν σχετικά καθήκοντα. Τότε ακόμα και περιοχές όπως το Ρίο ή το Κάτω Καστρίτσι απέκτησαν δόμηση και ζωή. Οι μόνιμοι κάτοικοι τους αυξήθηκαν ενώ οι κοινωνικές συναναστροφές δημιούργησαν και τις συνθήκες για να αναπτυχθεί μία μικρή αγορά που επεκτάθηκε.

   Το Πανεπιστήμιο βέβαια συνεχίζει να προσφέρει το έργο του.

Ούτε με τους απατεώνες ούτε με τους δολοφόνους

Σε περιόδους κρίσης ο κόσμος έχει ανάγκη να είναι ενωμένος. Οι δυσκολίες δεν δοκιμάζουν μόνο την οικονομία. Δοκιμάζουν και τις σχέσεις μεταξύ κράτους και κοινωνίας αλλά και τις σχέσεις των πολιτών μεταξύ τους. Μπορούμε βέβαια να ζούμε φτωχικά αλλά αγαπημένα. Έχουμε ζήσει έτσι στην Ελλάδα στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν.

    Η κυβέρνηση είναι ο ρυθμιστικός παράγοντας. Πρέπει να θέσει τους πολιτικούς και οικονομικούς στόχους, να εμπνεύσει και να σφυρηλατήσει την ενότητα ενώνοντας την κοινωνία προς την εξυπηρέτηση του κοινού καλού αναλαμβάνοντας βέβαια και την ευθύνη για το οικονομικό πρόγραμμα που ακολουθεί και την εν γένει διαχείριση των προβλημάτων. Όμως ακόμα και αν αποτυγχάνει να δώσεις λύσεις και οι σχέσεις μεταξύ κράτους και κοινωνίας δοκιμάζονται, η κυβέρνηση μονίμως πρέπει να εργάζεται για την ενότητα της κοινωνίας. Γιατί εκπροσωπεί το κράτος και πρέπει να εργάζεται για το συμφέρον της κοινωνίας που μόνο ενωμένη μπορεί να ξεπεράσει την ηθική, θεσμική και οικονομική κρίση που βιώνει.

    Ανώτατος άρχων της κυβέρνησης είναι ο Πρωθυπουργός. Είναι ο μαέστρος. Αυτός έχει την ευθύνη του έργου της και την συντονίζει. Η κυβέρνηση εκφράζεται δια θεσμικών οργάνων και δη δια του κυβερνητικού της εκπροσώπου. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός εκφράζεται δια των συμβούλων του. Οι τελευταίοι δεν εκφράζουν τις προσωπικές τους απόψεις όταν μιλούν δημοσίως αλλά επικοινωνούν τις πολιτικές σκέψεις και απόψεις του Πρωθυπουργού. Αναπόδραστα εκφράζουν και την πολιτική του αισθητική αφού δεν επιλέγονται τυχαία μεταξύ εκατομμυρίων συμπολιτών μας.

    Η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος έχουν αποτύχει στο έργο τους. Μετά από 3 χρόνια εξοντωτικής λιτότητας έχουν καταφέρει να αυξήσουν το δημόσιο χρέος καταστρέφοντας ταυτόχρονα όλες τις παραγωγικές και υγιείς δυνάμεις της χώρας. Η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα στην Ευρωζώνη σε ανεργία, μετανάστευση των νέων της και εξαφάνιση των εισοδημάτων και των μισθών των Ελλήνων. Η αύξηση του δημόσιου χρέους επί του ΑΕΠ μετά από 3 χρόνια εξοντωτικής λιτότητας πέτυχε μόνο την εξαφάνιση των δομών του κράτους πρόνοιας που σήμερα είναι περισσότερο απαραίτητοι από ποτέ ενώ συνδυάστηκε με μια ληστρική φοροεισπρακτική καταιγίδα που έχει γονατίσει όλα τα κοινωνικά στρώματα και τον υγιή ιδιωτικό τομέα. Μέσα στην κρίση διεσώθη μόνο η φαυλοκρατική διαπλεκόμενη πολιτική και επιχειρηματική ελίτ στην οποία που κυβερνά την χώρα και στην οποία παραδοσιακά ανήκουν και τα περισσότερα στελέχη των συγκυβερνώντων κομμάτων. Τα πράγματα οδηγούνται σταθερά από το χειρότερο στον εφιάλτη χωρίς ουδεμία σοβαρή μεταρρύθμιση να έχει επιτευχθεί. 

     Η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός μας δεν έχουν αποτύχει μόνο επειδή απέτυχαν να διαχειριστούν τα προβλήματα. Ιδίως απέτυχαν επειδή διαίρεσαν την κοινωνία. Και δυστυχώς αυτό έγινε σκόπιμα. Για επιτευχθεί αρχικά η κατάληψη της εξουσίας και να διασφαλιστεί μετά η παραμονή  σε αυτή που πλέον λειτουργεί σαν αυτιστικός και παθιασμένος αυτοσκοπός. Ο σκοπός όμως δεν επιτρέπεται να αγιάζει τα μέσα.

    Πρωτίστως προπαγανδίστηκε συστημικά και συστηματικά εδώ και χρόνια η θεωρία των δύο άκρων.