Ας μιλήσουμε για ενότητα

     Η Ελλάδα οπισθοδρομεί καθημερινά στενάζοντας υπό το βάρος μιας αδιέξοδης πολιτικής. Ένα γερασμένο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα συνυφασμένο με τα ίδια τα αδιέξοδα που δημιούργησε και τις στρεβλώσεις που έχτισε όλα αυτά τα χρόνια δεν μπόρεσε βέβαια να λύσει κανένα από τα δομικά προβλήματα της οικονομίας. 

Μετά από 5 χρόνια εξοντωτικής λιτότητας, το δημόσιο χρέος με λόγο 120% έναντι του ΑΕΠ το 2009, έφτασε στο 175% το 2013. Αυξήθηκε δηλαδή παρά τις εξοντωτικές θυσίες κατά 317 δισεκατομμύρια ευρώ. Αυτά τα νούμερα δεν χαρίζονται. Όπως ανέφερε κοφτά πρόσφατα ο Όλι Ρεν θα είμαστε σε επιτήρηση όσο οφείλουμε. Δηλαδή καμιά 50 χρόνια με τις αισιόδοξες προβλέψεις. Στο τελευταίο 12μηνο προς το παρόν η ύφεση μειώνει το ΑΕΠ κατά 8 δισ. ευρώ, η ανεργία έχει χτυπήσει πλέον περίπου 2 εκατομμύρια συμπολίτες μας υπερβαίνοντας το 30%, η ανεργία στους νέους έχει αυξηθεί κατά 175% σε σύγκριση με τις προμνημονιακές εποχές. Οι νέοι άνθρωποι μεταναστεύουν αφήνοντας πίσω τους μια γερασμένη χώρα και ψαλιδίζοντας τις λιγοστές ελπίδες ανάτασης για το μέλλον. 

Ο κόσμος που παραμένει στην Ελλάδα βιώνει τον αργό οικονομικό θάνατο. Σταθερή μείωση των εξαγωγών, σταθερή μείωση της βιομηχανικής παραγωγής, σταθερή μείωση του τζίρου της λιανικής, αύξηση των επαγγελματιών που αδυνατούν να πληρώσουν τις ασφαλιστικές εισφορές και τους φόρους, έκρηξη των ανασφάλιστων που επαπειλούνται και με ποινικές κυρώσεις για την πραγματική τους οικονομική αδυναμία. 

Πίσω από τα νούμερα όμως κρύβονται άνθρωποι και πραγματικές ιστορίες. Η κοινωνία φτωχοποιείται βίαια. Οι ανεξόφλητοι λογαριασμοί της ΔΕΗ διπλασιάστηκαν, 170.000 συνδέσεις νοικοκυριών και επιχειρήσεων διεκόπησαν, οι πλειστηριασμοί αυξάνονται κατά χιλιάδες αναμένοντας την πλήρη απελευθέρωση των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν η μία μετά την άλλη ενώ οι δομές του κράτους πρόνοιας που θα μπορούσαν να απαλύνουν την ζοφερή εικόνα συρρικνώνονται. Θα έλεγε κανείς ότι η κοινωνία αφέθηκε στην τύχη της αν μια ανελέητη φοροεπίθεση δεν κάνει τα πράγματα χειρότερα αφαιμάζοντας πλέον κάθε ικμάδα διαθέσιμου κεφαλαίου που θα μπορούσε να τονώσει την κατανάλωση ή να διατεθεί επενδυτικά. Δεν υπάρχει φως. 

Η κυβέρνηση δεν μπορεί να πουλήσει πλέον κανέναν μύθο. Ούτε καν αυτό της αναγκαίας λύσης που διασφάλισε την επιζήμια για την κοινωνία παραμονή της στην εξουσία. Δεν υπήρξε ούτε μία μεταρρύθμιση στα δομικά προβλήματα της χώρας, δεν απαλείφτηκαν οι στρεβλώσεις για να μην δυσαρεστηθούν συντεχνίες και ομάδες ψηφοφόρων, οι ξένοι επενδυτές αποσύρθηκαν, οι ιδιωτικοποιήσεις γίνονται σε εγχώριες μαφίες, το πελατειακό κράτος συνέχισε να μοιράζει σε κλειστά γραφεία κοινοτικά κονδύλια, προγράμματα Ε.Σ.Π.Α., διορισμούς διοικητών νοσοκομείων, Δ.Ε.Κ.Ο. κ.ο.κ. Οι παθογένειες της φθοράς και της διαφθοράς έμειναν ανέγγιχτες ενώ οι οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες στην φτωχοποιημένη Ελλάδα γιγαντώνονται. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των συστημικών media να δημιουργήσουν μια εικονική πραγματικότητα ο κόσμος πλέον έχει αποσύρει τις ελπίδες του. Αναζητά διέξοδο ή τιμωρία. 

Η κυβερνητική ρητορική αφού στόχευσε στην δημιουργία συλλογικών τύψεων για την κατάσταση της χώρας (μαζί τα φάγαμε) ώστε να δικαιολογηθούν τα επαχθέστατα μέτρα που όμως ουδόλως άγγιξαν αυτούς που προκάλεσαν πραγματικά την κρίση, καταφεύγει πλέον στην όξυνση και τις ρηχές επιθέσεις για να διατηρήσει τους ψηφοφόρους της ενωμένους. Αφού απέτυχε να πουλήσει μύθο σε αυτούς προβάλλει πλέον έναν φαντασιακό εχθρό για να τους συσπειρώσει γύρω τους έστω ως την λιγότερο επαχθή λύση. 

Σε αυτό το πλαίσιο η αξιωματική αντιπολίτευση δαιμονοποιείται ενσαρκώνοντας την επαπειλή δεινών που η ίδια η κυβέρνηση προκαλεί με την πολιτική της. Αφού προπαγανδίστηκε για μήνες ως το άλλο άκρο μιας εγκληματικής συμμορίας, διεσύρετο ότι είναι η πολιτικώς υπεύθυνη για τους θανάτους στην Marfin, αν και οι δράστες ήταν γνωστοί εξ αρχής γεγονός που απεκρύπτετο ενώ μετά από πολύ σπέκουλα όλοι θεωρούσαν αυτονόητο ότι τουλάχιστον κάποιοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ θα προφυλακιστούν για γεγονότα που συνδέονται με τις Σκουριές. Οι διαρροές και τα επικοινωνιακά παιχνίδια όμως αν και λειτουργούν διχαστικά και πολωτικά δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. 

Μέσα από πολιτικά τσιτάτα και συνθήματα άλλωστε εξυπηρετούνται σκοπιμότητες. Τελικώς το γλαφυρό «καταδικάζω την βία από όπου και αν προέρχεται» χρησιμοποιήθηκε για να απονομιμοποιήσει της δικαιολογημένες αντιδράσεις απέναντι στην συγκυβερνητική ανομία, την συγκάλυψη σκανδάλων όπως στην περίπτωση των ναυπηγείων Σκαραμαγκά, του πραξικοπηματικού κλεισίματος της ΕΡΤ, της μηδενικής είσπραξης φόρων από τους καταθέτες της λίστας Λαγκάρντ και άλλων πολλών ων ουκ έστι αριθμός. 

Απέναντι σε όλα αυτά ο κόσμος άκουγε εκπροσώπους και συμβούλους να μιλούν για το επικίνδυνο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που άλλοτε ήταν ανεύθυνο και βίαια επικίνδυνο, άλλοτε συστημικό επειδή η ιδεολογική του υπεροχή βασίλευε όλα αυτά τα χρόνια. Κατά πώς βόλευε δηλαδή ανάλογα με τις περιστάσεις. Συζήτηση πάντως για τα πραγματικά προβλήματα αποφεύχθηκε. Όπως και για τις προτάσεις εξόδου από την κρίση.

Κούφια λόγια μόνο και ανέξοδες συζητήσεις.
- Ποιόν εξυπηρετεί αυτό;
- Και ποιος άλλος έχει συμφέρον να μιλήσει για ουσιαστική πολιτική παρά αυτός που υπόσχεται την αλλαγή της ;

Η πόλωση που ακολουθείται διαιρεί την κοινωνία. Ο κόσμος όμως κουράστηκε και οι αντοχές του έχουν σχεδόν εξαντληθεί. Αντιμετωπίζει το φάσμα της φτώχειας πλέον. Δεν αναμένει αλλαγή προσώπων στην διαχείριση μιας ανέξοδης πολιτικής αλλά ουσιαστικές αλλαγές καθώς και την απόδοση των νόμιμων ευθυνών για αδικήματα που έχουν τελεστεί σε βάρος του ελληνικού δημοσίου όλα αυτά τα χρόνια. 

Η αξιωματική και η κάθε είδους αντιπολίτευση δεν έχει κανέναν λόγο να ακολουθήσει μια πολωτική αντιπαράθεση με ένα αρρωστημένο σύστημα. Ανέξοδες και κούφιες συζητήσεις δεν χρειάζονται. Ο κόσμος καταλαβαίνει. Λύσεις σε προβλήματα απαιτεί. Πώς θα αντιμετωπιστεί η κρίση ρευστότητας, πώς θα αντιμετωπιστεί η κρίση χρέους, πώς θα νοικοκυρευτούν τα οικονομικά του κράτους, πώς θα λειτουργήσει το τραπεζικό σύστημα, πώς θα ανακάμψει η οικονομία.

Μέτρα, δράσεις, προτάσεις.

Υπ’ αυτήν την έννοια αντί να αναλωθεί κάποιος στο να αναδείξει ένα σκάνδαλο καλύτερο είναι να αναδείξει πώς θα λειτουργούν οι θεσμοί και η πολιτεία ώστε να μην ξανασυμβεί. Αυτό μετρά. Και οι ευθύνες βέβαια να αποδοθούν με την εφαρμογή της νομιμότητας κατά πάσα κατεύθυνση έναντι όλων και για το παρελθόν αλλά και για το μέλλον. Η αποκατάσταση του κράτους δικαίου είναι ένα σπουδαίο  στοίχημα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ που προκαλεί την κυβέρνηση και την εξουσία πρέπει να κάνει διάλογο με όλα τα τμήματα της κοινωνίας. Με τους νέους, του εργαζόμενους, τους ελεύθερους επαγγελματίες που πλέον καταφεύγουν σε αυτόν, με τον επιχειρηματικό κόσμο, των μικρομεσαίων αλλά και του Σ.Ε.Β. , με όλους τους φορείς που υγιώς μπορούν να σηκώσουν το βάρος της πραγματικής οικονομίας. Η χώρα δεν μπορεί να ανακάμψει χωρίς την ατμομηχανή της. Η μεσαία τάξη που διαλύεται πρέπει να συνομιλήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και αυτός πρέπει να μιλήσει με αυτή. Χωρίς φόβους και πάθη. Ένα σχέδιο εθνικής σωτηρίας απαιτεί ευρύτατη συναίνεση για να ευοδωθεί, ιδίως σε χαλεπούς καιρούς και απαιτεί συγκεκριμένα μέτρα που μπορούν να υλοποιηθούν άμεσα ακόμα και σε καταστάσεις μη ομαλές. 

Αντί για κούφια λόγια λοιπόν και την ανόητη κατάπτωση του δημόσιου λόγου σε συνθήματα και εμμονικές αντιπαραθέσεις αξίζει να επενδυθεί πραγματικός χρόνος σε ουσιαστικό διάλογο που καταλήγει σε θέσεις, σχέδια και προτάσεις.

Η συνειδητή άλλωστε ψήφος επιδοκιμασίας που είναι το ζητούμενο επιτυγχάνεται μέσω των προσφερόμενων λύσεων, αντέχει μακροπρόθεσμα και θέτει ψηλότερα τον πήχη όπως έχει ανάγκη επιτέλους ο τόπος.

Ας μιλήσουμε λοιπόν για πολιτική.
Ο λαός θα ακούσει αυτόν που αφηγείται το σχέδιο του ενωτικά και σοβαρά.