Στα Ενθέματα της Αυγής αυτήν την εβδομάδα η Μ. Φραγκάκη περιέγραψε τον νεοφιλελεύθερο αυταρχισμό που διαδέχθηκε τον κρατικό αυταρχισμό ως το μεγαλύτερο εχθρό της δημοκρατίας. Ξαναδιαβάζοντας το έργο του Πουλαντζά η Μ.Φραγκάκη επιχειρεί την εννοιολογική μετάβαση του αυταρχικού κρατισμού στο νεοφιλελεύθερο αυταρχισμό που κυριαρχεί εσχάτως στις δυτικές δημοκρατίες και κοινωνίες εξηγώντας τα γνωρίσματα του και τον τρόπο που επιβάλλεται θεσμικά και λειτουργικά.
Τα ακόλουθα αποσπάσματα είναι από το άρθρο της.
''Πρόκειται για νέα φάση του νεοφιλελευθερισμού, που αναδύεται μέσα από την κρίση. Στην περίπτωση της Ελλάδας, ο «αυταρχικός νεοφιλελευθερισμός» εκφράζεται στο επίπεδο των σχέσεων του κράτους α) με το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, β) με τους πιστωτές της, ήτοι τους ευρωπαίους εταίρους, γ) με τους εγχώριους, πολιτικούς εκφραστές των κυρίαρχων τάξεων. Επιπλέον, επιβεβαιώνεται η πρόβλεψη του Πουλαντζά ότι σε συνθήκες κρίσης εμφανίζονται «σκόρπια στοιχεία ολοκληρωτισμού», που διαρθρώνονται σε παρακρατικό μηχανισμό.
Οι ευρωπαϊκές ελίτ αντιμετώπισαν την ελληνική κρίση ως «πιστωτές» κι όχι ως εταίροι. Έτσι, απαίτησαν την εφαρμογή νεοφιλελεύθερων μέτρων, στη βάση της νομιμοποιητικής αφήγησης της «δημοσιονομικής σπατάλης». Η οικονομική κατάρρευση και κοινωνική ένδεια που προέκυψαν θεωρούνται ως αναγκαίο τίμημα για την «οικονομική προσαρμογή» της χώρας μας στο επιθετικό νεοφιλελεύθερο πρότυπο, όπως διαμορφώνεται σε συνέχεια της κρίσης.
Οι εγχώριες ελίτ, τέλος, ευθυγραμμίστηκαν πλήρως προς τις υποδείξεις του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και της ηγετικής ομάδας της Ε.Ε., λαμβάνοντας καταναγκαστικά μέτρα, ιδιαίτερα στην αγορά εργασίας, τα οποία κατοχύρωσαν με νομοθετικές και άλλες θεσμικές ρυθμίσεις. Ο «αυταρχικός νεοφιλελευθερισμός» των πολιτικών εκφραστών των κυρίαρχων τάξεων, εξάλλου, εκφράζεται και μέσα από τα δακρυγόνα εναντίον των διαδηλωτών, αλλά και τους παρακρατικούς μηχανισμούς, που ενίσχυσαν φαινόμενα όπως η Χρυσή Αυγή.
Ο «αυταρχικός νεοφιλελευθερισμός» οδηγεί σε κρίση της δημοκρατίας. Η διέξοδος βρίσκεται στην κατοχύρωσης και διεύρυνση της δημοκρατίας''.
Η Ναόμι Κλέιν στο ''Δόγμα του Σοκ'' εξάλλου επιχειρεί να αναδείξει ότι οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές επειδή ασκούν βίαιες πιέσεις στην οικονομία και στην κοινωνία, περικόπτοντας το κράτος πρόνοιας και εντείνοντας τις οικονομικές ανισότητες μεταξύ πλουσίων και φτωχών, ισχυρών και αδυνάτων, επιβάλλονται από κυβερνήσεις που πρέπει να λειτουργήσουν αυταρχικά και βίαια.
Η εφαρμογή μέτρων που τελικά συσσωρεύουν απότομα και με οικονομικά βίαιο τρόπο τον πλούτο από πολλούς σε λιγότερους με την κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού τομέα που επιβάλλεται στις κοινωνικές σχέσεις και την πραγματική οικονομία, αφαιμάζοντας τον πλούτο της τελευταίας για να αντισταθμίσει τις απώλειες του αλλά και να εξυπηρετήσει τις κερδοσκοπικές του λειτουργίες δεν μπορεί παρά να γίνεται με βίαιο τρόπο και από κυβερνήσεις που κάμπτουν τις κοινωνικές αντιδράσεις με τρόπο αυταρχικό. Άλλως δεν θα επιβάλλονταν δεδομένων και των αντιδράσεων που επιφέρει η βίαιη φτωχοποίησης της κοινωνίας, η έκρηξη της ανεργίας, η διάλυση των κρατικών κοινωνικών δομών που δεν μπορούν πλέον να ανακουφίσουν ή να προστατέψουν τους οικονομικά πάσχοντες και κοινωνικά αδυνάτους.
Ο αυταρχικός κρατισμός λοιπόν αποτελεί το μέσο επιβολής του νεοφιλελεύθερου αυταρχισμού από την στιγμή που ο δεύτερος δεν θα μπορούσε να επικρατήσει χωρίς οργανωμένα κράτη που έχουν την βούληση να τον επιβάλλουν στο εσωτερικό τους, νομοθετικά, εκτελεστικά και συντονισμένα. Χρειάζεται θεσμική βία, πλήρη ανατροπή του πλαισίου των νόμων, καταστρατήγηση του Συντάγματος με έμμεσους τρόπους και δια των νόμων, ενστάλλαξη φόβου στις κοινωνίες ώστε να αποφευχθούν κοινωνικές μαζικές αντιδράσεις και μια σκληρή αστυνομία για να επιβληθούν τα μέτρα του νεοφιλελεύθερου αυταρχισμού από ένα αυταρχικό κράτος.
Η σμίκρυνση του κράτους ως απόρροια του νεοφιλελεύθερης πολιτικής δεν συνεπάγεται την μείωση του πλούτου που διαχειρίζονται οι κρατούντες και οι πολιτικές ελίτ ούτε την σμίκρυνση της επιρροής του όπως έχει αποδειχτεί. Συνεπάγεται την διαπλοκή της πολιτικής και κρατικής ελίτ με τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές, επιχειρηματικές, τραπεζικές και ισχυρά οικονομικές ελίτ που διαπλέκονται με τις πρώτες σε ένα μοίρασμα της πίτας που πάντα παραμένει μεγάλη.
Αυτή η συμπαιγνία λοιπόν του κρατικού αυταρχισμού με τον νεοφιλελεύθερο αυταρχισμό που ιδεολογικά επικρατεί στις μέρες μας δεν είναι τυχαία αλλά αναγκαία απαραίτητη αφού η δεύτερη προϋποθέτει την πρώτη για να επικρατήσει.
Ξαναδιαβάζοντας τον Πουλαντζά-Μ. Φραγκάκη, Εν θέματα Αυγής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου