O κρυμμένος καμβάς της πόλης

Για την στήλη ανταποκριτών του Protagon "Εδώ Πάτρα''. 

Ο Οκτώβριος είναι ο τελευταίος μήνας του καλοκαιριού. Τα τελευταία μπάνια με τα χρώματα της ίριδας στην θάλασσα, τα ρόδια που ωριμάζουν ο χειμωνιάτικος βασιλικός π' ανθίζει δίπλα στον καλοκαιρινό που μαραίνεται θυμίζοντας μας ότι έρχεται το φθινόπωρο. 

   Για την Πάτρα ο Οκτώβριος είναι και ο μήνας κατά τον οποίο οι φοιτητές ανακαταλαμβάνουν την πόλη και τα στέκια της μετά τις καλοκαιρινές διακοπές.  

     Η Πάτρα οφείλει πολλά στο Πανεπιστήμιο της. Το Πανεπιστήμιο τροφοδοτεί σταθερά την πόλη με νέους ανθρώπους που ζουν και εργάζονται εδώ αυξάνοντας την δυναμική της τοπικής κοινωνίας, το επιστημονικό της δυναμικό και διαρκώς ανανεώνουν τον μέσο όρο ηλικίας και την φρεσκάδα της. Η λειτουργία του Πανεπιστημίου εγκαινιάστηκε στις 30 Νοεμβρίου 1966, ημέρα εορτής του Αγίου Ανδρέου, προστάτη της πόλεως των Πατρών. Ο Άγιος Ανδρέας, στο σταυρό σε σχήμα Χ, αποτελεί το έμβλημα του Ιδρύματος.

   Αξιόλογοι ακαδημαϊκοί καθηγητές έχουν επικουρήσει τις Πρυτανικές Αρχές του Ιδρύματος. Το Πανεπιστήμιο που στέκει φρουρός στο δυτικό άκρο της πόλης φιλοξενεί πλέον σχεδόν όλες τις σχολές της θετικής κατεύθυνσης αλλά και τις περισσότερες εκ της θεωρητικής. Στην επίσημη ιστοσελίδα του διαβάζω ότι στους αρχικούς στόχους της ίδρυσης του συγκαταλέγεται η μείωση της εξόδου των Ελλήνων φοιτητών στο εξωτερικό αλλά και η διευκόλυνση της επανόδου στη χώρα Ελλήνων επιστημόνων και καθηγητών που σταδιοδρομούν σε Πανεπιστήμια της αλλοδαπής. Η κρίση σε αναγκάζει να δεις ότι η οικονομία καθορίζει τελικά και την επίτευξη ακαδημαϊκών στόχων. 

   Στο παρελθόν πάντως το Πανεπιστήμιο της Πάτρας εμπλουτίστηκε με σημαντικό επιστημονικό δυναμικό ιδίως όταν στις αρχές του ΄80 προσεφέρθησαν κίνητρα σε Έλληνες ακαδημαϊκούς που ζούσαν στην αλληδαπή ώστε να επιστρέψουν στην χώρα και να αναλάβουν σχετικά καθήκοντα. Τότε ακόμα και περιοχές όπως το Ρίο ή το Κάτω Καστρίτσι απέκτησαν δόμηση και ζωή. Οι μόνιμοι κάτοικοι τους αυξήθηκαν ενώ οι κοινωνικές συναναστροφές δημιούργησαν και τις συνθήκες για να αναπτυχθεί μία μικρή αγορά που επεκτάθηκε.

   Το Πανεπιστήμιο βέβαια συνεχίζει να προσφέρει το έργο του.
Αν και την εποχή της μεγάλης ευμάρειας δεν εκμεταλλεύτηκε την ισχυρή χρηματοδότηση από τα κοινοτικά προγράμματα για να αναπτύξει κάτι πραγματικά καινοτόμο συνεχίζει πάντως να υπερασπίζεται τον παραδοσιακό του ρόλο σε δύσκολες εποχές. Οι νέοι το εμπιστεύονται και θεωρούν τις σπουδές διαβατήριο για ένα καλύτερο μέλλον. 

   Τα σκεπτόμουν όλα αυτά μία από αυτές τις ημέρες που περπατούσα εκεί, ανάμεσα στα κτίρια των σχολών. Πράσινο, λουλούδια, καλός καιρός ακόμα, σπάνιο περιβάλλον! Μία μεγάλη παρέα από 30-40 φοιτητές πηγαίνουν για μάθημα. Πρωτοετείς σήμερα όπως ευχάριστα απαντούν και μέλλοντες παιδαγωγοί προχωρούν γελώντας και κοιτώντας διερευνητικά ότι ανακαλύπτουν γύρω τους. Στο πάρκο της Ειρήνης άλλωστε οι φοιτητές όλων των σχολών και των ηλικιών ενώνονται.

    Οι νέοι βέβαια καταλαβαίνουν και διαισθάνονται βέβαια το σκοτεινό κλίμα των εποχών. Μπορούν και το ξεπερνούν όμως. Χαμογελούν, ελπίζουν και ονειρεύονται. Ενώνουν, σκορπίζουν και ανακατεύουν τις ιστορίες τους στον κρυμμένο καμβά της πόλης. Μια συνεισφορά στην πόλη όχι ακαδημαϊκή αλλά πολύχρωμη και αισθαντική.