Γενικά η πολιτική είναι μια πολύ απλή υπόθεση, Θ.Κ.

Ανάρτηση του Θέμη Καζαντζίδη από το fb, 2/2/15

Οι φωνές που προτρέπουν να λάβουμε τις πρόνοιες για "να μην γίνει κανένα ατύχημα", όσο λογικές και αληθοφανείς και αν είναι, δεν πιάνουν πλέον και δεν υπάρχει ελπίδα να πιάσουν και στο ορατό μέλλον. Επειδή στην ουσία προέρχονται (δικαιολογημένα και ανθρώπινα, δεν λέω) από αυτούς που το 2010 είχαν 100 και μετά έχασαν τα 20, τα 30 ή τα 40 και τώρα αγωνιούν να διατηρήσουν τα υπόλοιπα που τους έμειναν και τα οποία τους εξασφαλίζουν ακόμη μια καλή, καλούτσικη ή έστω ανεκτή ζωή.

Όσοι έχασαν τα πάντα ήταν όλα αυτά τα χρόνια σαν να μην υπάρχουν. Σαν να σβήστηκαν από τον χάρτη. Κατέβαιναν ένας ένας από την σκηνή. Δεν έπρεπε, όμως, να διαμαρτύρονται, γιατί έτσι είναι οι κρίσεις, τους έλεγαν, έχουν και θύματα και γίνονται και αδικίες. Αδικίες αναγκαστικές, για την πατρίδα. Για την πατρίδα βέβαια που αυτούς δεν τους περιλάμβανε. Ούτε αυτούς ούτε τα παιδιά τους.

Οι πιο σοφοί και βαθείς μάλιστα από όσους μιλούσαν για τα "ατυχήματα" συνιστούσαν πατρικά στους φουκαράδες υπομονή, επειδή έλεγαν ότι αν πήγαιναν καλά οι ίδιοι, οι σωσμένοι, θα πήγαινε γενικά καλά και η οικονομία και θα είχαμε ανάπτυξη. Και με την ανάπτυξη θα έβρισκαν επιτέλους δουλειά και οι άνεργοι, σε 20, σε 30, σε 40 και σε 50 χρόνια. Μόνο να έκαναν υπομονή και να μάθαιναν στα παιδιά τους να μην τρώνε και να μην αρρωσταίνουν για αυτό το μικρό διάστημα. Διότι έτσι είναι οι κρίσεις. Θέλουν θυσίες. Και, στο κάτω κάτω, όλα γίνονται για το μακροπρόθεσμο καλό των μεγάλων θυμάτων, που εξασφαλίζεται μόνον με την τήρηση των κανόνων της αγοράς. Λέγαν μάλιστα ότι αν γίνει κανένα κακό αυτοί που σήμερα δεν έχουν τίποτε, οι πιο φτωχοί, αυτοί θα είναι και τα χειρότερα θύματα. Γι' αυτό και δεν πρέπει να διαμαρτύρονται, αλλά να περιμένουν στην σκιά, για το καλό τους.

Τι θα κάνει τώρα ο Τσίπρας; Πως θα αντιμετωπίσει τις απαιτήσεις των ρετιρέ της διοίκησης, των συντεχνιών και των συνδικάτων, που βγήκαν σχεδόν αλώβητες από την κρίση και σήμερα ζητούν ολική επαναφορά; Διότι πράγματι χρήματα δεν υπάρχουν και δεν θα υπάρξουν, ασχέτως των ευνοϊκών συμφωνιών που θα συναφθούν και που θα αφορούν διευθετήσεις του ήδη υπάρχοντος χρέους. Δεν υπάρχουν και δεν μπορούν ούτε να γεννηθούν ούτε να δημιουργηθούν εκ του μηδενός.

Ο Τσίπρας μπορεί να κάνει μόνο ένα πράγμα. Να μεταφέρει τους λιγοστούς πόρους που έχουν απομείνει σε αυτούς που πραγματικά τους έχουν ανάγκη. Κάτι που δεν είναι ούτε σοσιαλιστικό, ούτε κομμουνιστικό, ούτε καπιταλιστικό ούτε τίποτε. Είναι απλά απαραίτητο και φυσιολογικό. Ας το κάνει και ας χάσει τα ρετιρέ που περιμένουν, με το μάτι να γυαλίζει από την απληστία. Θα αποκτήσει άλλους που θα τον ακολουθήσουν. Το πρόβλημα της στρατηγικής του υπό αυτήν την έννοια είναι απλό. Και στις κάλπες όλοι ρίχνουν ισοβαρείς ψήφους, χωρίς δήλωση ταυτότητας. Γενικά η πολιτική η ίδια είναι μια πολύ απλή υπόθεση.