Αντιπολιτευτική ηθογραφία (μεταξύ πλάκας και κιτρινισμού)

Ένας από τους βασικούς λόγους που δεν βαριόμαστε στη χώρα μας να ασχολούμαστε με την πολιτική είναι ότι πάντα ανακαλύπτεται κάτι πικάντικο στην επικαιρότητα. Μόνο που αυτό πολύ σπάνια έχει οποιαδήποτε σχέση με τα πραγματικά προβλήματα.

Η προηγούμενη εβδομάδα ήταν ενδεικτική. 

Το σημείο αναφοράς θα έπρεπε να είναι η συνάντηση του Τσίπρα στην άτυπη σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών μεταξύ των εκπροσώπων θεσμών και των Πρωθυπουργών των ισχυρών Ευρωπαϊκών κρατών. Η συνάντηση έγινε εσπευσμένα και σε αχαρτογράφητα νερά. 

Είχαν προηγηθεί δηλώσεις Ευρωπαϊκών αξιωματούχων που προειδοποιούσαν να μην ψηφιστεί το (πρώτο) νομοσχέδιο της Ελληνικής κυβέρνησης για την ανθρωπιστική κρίση, αφού κάτι τέτοιο ισοδυναμούσε όπως έλεγαν με μονομερή ενέργεια της Ελλάδας που θα ακύρωνε την ήδη υφιστάμενη συμφωνία. 

Η κυβέρνηση αντέδρασε, δήλωσε ότι θα ψηφίσει το νομοσχέδιο όπως και έκανε ενώ ταυτόχρονα και εσπευσμένα ο Τσίπρας πέταξε στις Βρυξέλλες, για να διαπραγματευτεί πάλι το περιεχόμενο και την ίδια την φύση της συμφωνίας πετυχαίνοντας στο τέλος μια σημαντική πολιτικά εξέλιξη. 

Την αναγνώριση του δικαιώματος στην Ελλάδα να νομοθετεί η ίδια για την επίτευξη της δημοσιονομικής ισορροπίας ακόμα και αντικαθιστώντας μεταρρυθμίσεις με άλλα ισοδύναμα μέτρα. Για πρώτη φορά ελληνική κυβέρνηση αναλαμβάνει την πλήρη ευθύνη να υλοποιήσει τις μεταρρυθμίσεις σε ένα πλαίσιο πολιτικής ελευθερίας, χωρίς εμαιλ, συναντήσεις, αξιολογήσεις, έξωθεν παρεμβάσεις ή παραγγελιές, όπως γινόταν σήμερα. 

Αυτό είναι κάτι σημαντικό στο οποίο θα έπρεπε να εστιάσει ο δημόσιος και αντιπολιτευτικός βέβαια λόγος στο κοινοβούλιο. Μέχρι σήμερα οι εγχώριες κυβερνήσεις υπέγραφαν αβίαστα και κουτοπόνηρα ό,τι τους προσέφεραν, άνευ διαπραγμάτευσης, αφού μετά επέλεγαν οι ίδιες τι θα εφαρμόσουν αναλόγως των συμφερόντων που ήθελαν να εξυπηρετήσουν.

Υπήρχε πάντα μια δικαιολογημένη σύγχυση αν ότι επιβαλλόταν αποτελούσε πράγματι απαίτηση της Τρόικα ή νομοθετικές πρωτοβουλίες για κάλυψη ιδίων και διαπλεκόμενων συμφερόντων. Η μεταφορά του κόστους διάσωσης στην κοινωνία και η εμβάθυνση των κοινωνικών αδικών έγινε υπό το μανδύα της αναγκαστικής συμμόρφωσης με επιταγές μνημονιακών υποχρεώσεων για να απορροφάται το πολιτικό κόστος.

Αυτό πλέον σταματά. Η κυβέρνηση πέτυχε να της παραχωρηθεί η αποκλειστική ευθύνη για την πορεία της χώρας στο υφιστάμενο πλαίσιο. Θα έπρεπε λοιπόν να μιλήσουμε και να συγκεντρωθούμε στα μέτρα που θα ακολουθηθούν, στο ποιες μεταρρυθμίσεις από τις υπογραφείσες πρέπει να υλοποιηθούν και ποιες όχι, ποιες θα απορρίψουμε και με ποιες θα τις αντικαταστήσουμε ώστε να έχουμε αποτέλεσμα, δημοσιονομικά, πολιτικά και κοινωνικά για να επιτευχθούν και οι δύσκολες τομές. 

Δεν μιλήσαμε όμως για τίποτα από όλα αυτά. Ούτε οι δημοσιογράφοι, ούτε τα κόμματα, ούτε οι μικρόκοσμοι των κοινωνικών μέσων δικτύωσης.  

Ο δημόσιος διάλογος επικεντρώθηκε στο αν είναι αυστηρή η Πρόεδρος της Βουλής ή γιατί είναι τόσο αυστηρή. Μετά ασχοληθήκαμε με τον Τσίπρα που λαϊκίζει αφού πετά με αεροπλάνο της γραμμής και στην economy class.

Άλλοι θυμήθηκαν ότι και ο Σαμαράς είχε κάποτε προσφέρει το πρωθυπουργικό αεροσκάφος για ένα μικρό παιδί, ξεχνώντας βέβαια ότι ο Σαμαράς δεν λερωνόταν συνταξιδεύοντας με απλούς θνητούς ή ότι ο Βενιζέλος ως Υπουργός χρησιμοποιούσε το Falcon για τις διακοπές του! 

Αναλύαμε επί άρθρα και επί ημέρες το δάχτυλο του Βαρουφάκη σε μία ομιλία για ένα βιβλίο του (Ο παγκόσμιος Μινώταυρος) στο Ζάγκρεμπ που κανείς βέβαια δεν έχει διαβάσει από όσους τον υποτιμούσαν ή τον χλεύαζαν.

Βντεοσκοπήθηκε το δάχτυλο, το ψάχναμε, το ξαναψάχναμε το δάχτυλο, το βλέπαμε, το αναλύσαμε, το είδαμε σηκωμένο ψηφιακά και σε slow motion, το εξαντλήσαμε το δάχτυλο του Βαρουφάκη. Δεν μείναμε όμως στον πολιτικό λόγο του Βαρουφάκη, που παραμένει ο πιο δημοφιλής Υπουργός της κυβέρνησης, αλλά στο δάχτυλο του αν και η κυβερνώσα Γερμανία βέβαια ουδόλως ασχολήθηκε με αυτά αλλά με την πολιτική.

Κατρουγκαλιάδα μετά. Στη βάση συζήτησης ενός συκοφαντικότατου δημοσιεύματος με ένα προκλητικά πλαστογραφημένο έγγραφο και με γυμνό μάτι ακόμα. Δημοσιογραφική αθλιότητα πολλαπλώς ποινικά κολάσιμη που όμως αρκούσε να ικανοποιήσει τις πολιτικές ιδεοληψίες και να θρέψει έναν αυτιστικό δημόσιο διάλογο χωρίς κανένα απολύτως πολιτικό περιεχόμενο.

Για το αποθρασυμένο βέβαια μιντιακό σύστημα που κράτος εν κράτει με την παλαιότερη εξουσία χτυπά κίτρινα και ευθέως παράνομα και στα όρια της ασυδοσίας, δεν μίλησε η αντιπολίτευση αλλά φλέρταρε με αυτό αφού την ευνοούσε στο πολιτικό παιχνίδι όπως το αντιλαμβάνεται.

Βαρουφακιάδες, Κατρουγκαλιάδες και παρόμοια λοιπόν. Kαμία συζήτηση επί της ουσίας, κανένας λόγος για τις μεταρρυθμίσεις, για τα μέτρα, τα ισοδύναμα, την δημοσιονομική ισορροπία, την διόρθωση της αντιπαραγωγικής οικονομίας και την αποκατάσταση των κοινωνικών αδικιών σε ένα στενό πλαίσιο.

Διόλου απορίας άξιο λοιπόν γιατί στις τελευταίες δημοσκοπήσεις η διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ με τη Νέα Δημοκρατία αγγίζει τις 25 μονάδες, ενώ το Ποτάμι με το ΠΑΣΟΚ συρρικνώνονται πλέον στο ύψος της οριακής εισόδου στη Βουλή. Πράγμα λογικό αφού ο αντιπολιτευτικός λόγος δεν απευθύνεται στους Έλληνες αλλά σε διαρκώς συρρικνούμενα κομματικά ακροατήρια.

Ο Σαμαράς ακόμα περιμένει το ατύχημα και είναι εξαφανισμένος στο κοινοβούλιο και γενικώς, ο Άδωνις φωνάζει τώρα αντιμνημονιακά, το ΠΑΣΟΚ ψάχνει αρχηγό μεταξύ της Φώφης και του Χειμωνά, ενώ ο Σταύρος αναλύει στη Βουλή τα μειονεκτήματα της δραχμής με άρθρα των Υπουργών της κυβέρνησης...

Με άλλα λόγια η πολιτική ηθογραφία της αντιπολίτευσης κινείται στα όρια της πλάκας και του κιτρινισμού αφού έτσι ικανοποιείται ο πολιτικός φανατισμός. Για τα σοβαρά και τα ζητούμενα κανένας λόγος. Πολιτικός αυτισμός και συρρίκνωση, σε μια Ελλάδα που διαρκώς και αναγκαστικά θα ανακαλύπτει την σχέση της με την νέα κυβέρνηση λόγω της απουσίας κάθε εναλλακτικής.