Μπορούμε να πάρουμε την Πόλη ;

Στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου η Ομάδα Υποβρυχίων Καταστροφών φώναζε δημοσίως ένα από τα κλισέ συνθήματα : " Τ' όνειρο μας είναι στην Πόλη να μπούμε, να υψώσουμε τη σημαία μας, τον ύμνο μας να πούμε". Αυτό βέβαια τραγουδιέται χρόνια στις ειδικές δυνάμεις και στα ΟΥΚ.

Η ίδια ομάδα των ΟΥΚ, πριν λίγα χρόνια, φώναζε στην παρέλαση ένα ρατσιστικό σύνθημα που κατέληγε ΄΄το σώμα σου θα γδάρουμε γουρούνι Αλβανέ΄΄. Ανήκει πάντως στο Λιμενικό Σώμα και όχι στο Πολεμικό Ναυτικό.

Αυτό έχει βέβαια τη σημασία του. Και τούτο διότι επιχειρησιακά και πολιτικά άλλοι είναι οι υπεύθυνοι και οι αρμόδιοι στο σώμα του στρατού και άλλοι στο σώμα του Λιμενικού. 

Το να πάρουμε την Πόλη δεν είναι βέβαια ένα ρατσιστικό ούτε ένα φασιστικό σύνθημα. Ούτε βέβαια στις ειδικές δυνάμεις γίνεται να τραγουδάμε τη μάγια τη μέλισσα.

Το να πάρουμε την Πόλη όμως δεν εκφράζει κανένα λογικό άνθρωπο. Και μπορεί να έχει και διπλωματικές συνέπειες. Κυρίως όμως είναι θέμα παίδευσης των σωμάτων ασφαλείας μας και του στρατού.

Το πρόβλημα εντοπίζεται στο τι θέλουμε και τι ζητάμε από τους υπευθύνους. Ως Πολιτεία και ως κοινωνία. Και ποιοι είναι οι υπεύθυνοι.

Οι υπεύθυνοι βέβαια δεν είναι οι στρατιώτες ή τα απλά μέλη του Λιμενικού Σώματος που ανήκουν στην επίλεκτη ομάδα των Υποβρυχίων Καταστροφών. Αυτοί, είτε είναι επαγγελματίες (μόνιμοι υπάλληλοι του σώματος) είτε είναι στρατεύσιμοι, εκτελούν τις εντολές των ανωτέρων τους. Εκπαιδεύονται μάλιστα για να εκτελούν τις εντολές των εκπαιδευτών και των ανωτέρων τους.

Αυτό βέβαια το θέλουμε ως κοινωνία και ως Πολιτεία. Επίσης θέλουμε οι ειδικές δυνάμεις όλων των όπλων (στρατού ξηράς, πολεμικού ναυτικού, πολεμικής αεροπορίας) αλλά και των σωμάτων ασφαλείας (αστυνομίας, λιμενικού) όχι μόνο να δρουν συντονισμένα και πειθαρχημένα, στο πλαίσιο των εντολών τους αλλά και αποτελεσματικά σε σχέση με τα καθήκοντα τους.

Τα καθήκοντα τους όμως εντάσσονται σε ένα πλαίσιο σχεδιασμού του Υπουργείου Άμυνας της χώρας μας και δευτερευόντως της εξωτερικής μας πολιτικής. Η Ελλάδα, πολύ λογικά, δεν έχει επιθετικές βλέψεις. Η στρατιωτική εκπαίδευση και ο στρατιωτικός εξοπλισμός της χώρας μας έχουν αμυντικούς προσανατολισμούς.

Βέβαια σε μία πολεμική εμπλοκή ακόμα και σε καθεστώς άμυνας εκπαιδεύεσαι και για επιθετικές ενέργειες. Υπάρχει και ανάλογη εκπαίδευση. Στην περίπτωση των Ιμίων λόγου χάρη ένα ενδεχόμενο δράσης θα ήταν η ανακατάληψη της καταληφθείσας βραχονησίδας. Αυτή θα στηριζόταν και σε επιθετικές ενέργειες περιορισμένης βέβαια έκτασης και ισχύος.

Επίσης ο στρατός μας συμμετέχει σε διεθνείς αποστολές καταπολέμησης της τρομοκρατίας στα πλαίσια του ΝΑΤΟ ιδίως ή άλλων ειρηνευτικών αποστολών υπό την αιγίδα του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Η κατάληψη της Τουρκίας ή της Πόλης δεν εντάσσεται σε κανένα προγραμματισμό.

Γεγονός πάντως είναι ότι μέλημα των σωμάτων ασφαλείας και του στρατού ιδίως είναι η υπεράσπιση της άμυνας της χώρας. Όχι η κατάληψη της Πόλης ή άλλων εδαφών. Τα όνειρα αυτά, τελευταία φορά, τα πληρώσαμε με τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Εκεί είναι το πρόβλημα. Και όχι βέβαια σε τραγούδια ή συνθήματα εθνικοφροσύνης που ασφαλώς και είναι μέρος μιας πραγματικότητας ιδίως στις ειδικές δυνάμεις που παρά τον υποεξοπλισμό τους είναι από τις πλέον αποτελεσματικές διεθνώς.

Οι στρατιώτες μας βέβαια, ιδίως οι επίλεκτοι, οφείλουν να έχουν και φρόνημα και αγάπη για την πατρίδα. Όμως το φρόνημα και η αγάπη για την Ελλάδα είναι ανόητο να εμπνέεται από την κατάληψη της Πόλης.

Γιατί άντε και την καταλάβαμε την Πόλη, αδέρφια!
Τι θα την κάνουμε μετά;
Αυτό πρέπει να αναρωτηθούν οι υπεύθυνοι αλλά και οι ειδικές μας δυνάμεις, οι ηγεσίες τους, οι αξιωματικοί και τα στελέχη.

Η Πόλη έχει μεγαλύτερο πληθυσμό από ότι όλη η Ελλάδα μαζί. Ακόμα και αν μπορούμε να την καταλάβουμε ή να την κρατήσουμε στρατιωτικά, αν και για κάθε στέλεχος των ειδικών μας δυνάμεων οι Τούρκοι έχουν δέκα, μετά θα πρέπει να μεταναστεύσουμε όλοι εκεί και να αδειάσουμε τη χώρα για να την κάνουμε ελληνική.

Όχι στις ανόητες εθνικιστικές κορώνες λοιπόν. Όλοι αγαπάμε την πατρίδα. Οι Ειδικές μας Δυνάμεις μάλιστα με θάρρος και αυταπάρνηση.

Να αγαπάμε την Ελλάδα με σωστό τρόπο όμως. Και να ονειρευόμαστε τα καλύτερα γι αυτή αλλά στο πλαίσιο του πραγματικού και όχι του επιζήμιου. Αλλιώς, προδίδουμε την αγάπη μας.