Δικαστική εξουσία και ΤΑ.Ι.ΠΕ.Δ.

Το Σύνταγμα καθορίζει το πλαίσιο λειτουργίας της εθνικής οικονομίας. Στο άρθρο 106 του Συντάγματος αναγορεύεται ξεκάθαρα το κράτος, σε αντιδιαστολή με τον ιδιωτικό τομέα, ως ρυθμιστής της εθνικής κυριαρχίας και της εθνικής οικονομίας. 

Ειδικότερα το άρθρο 106 παρ. 1 ορίζει ότι «για την εδραίωση της κοινωνικής ειρήνης και την προστασία του γενικού συμφέροντος το Κράτος προγραμματίζει και συντονίζει την οικονομική δραστηριότητα στη Χώρα, επιδιώκοντας να εξασφαλίσει την οικονομική ανάπτυξη όλων των τομέων της εθνικής οικονομίας». Στην επόμενη παράγραφο εξάλλου ορίζεται ότι «η ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία δεν επιτρέπεται να αναπτύσσεται σε βάρος της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ή προς βλάβη της εθνικής οικονομίας».

Στο υπέρτερο λοιπόν νομικής ισχύος νομοθέτημα της Ελληνικής Πολιτείας που ρυθμίζει τον χαρακτήρα της εθνικής οικονομίας, η ιδιωτική πρωτοβουλία υποτάσσεται στο κράτος και στο δημόσιο έλεγχο. Γι αυτό και στην επόμενη παράγραφο ο Συνταγματικός νομοθέτης δίνει την ευχέρεια στο κράτος να επιβάλλει την αναγκαστική αγορά εγκαταστάσεων ή επιχειρήσεων που έχουν ως κύριο σκοπό την προστασία του εθνικού πλούτου, χαρακτήρα μονοπωλίου ή ζωτική σημασία για την αξιοποίηση των πηγών του εθνικού πλούτου, ή έχουν ως κύριο σκοπό την παροχή υπηρεσιών στο κοινωνικό σύνολο. 

Το άρθρο 106 παρ. 4 του Συντάγματος εξάλλου ορίζει ότι «Το τίμημα της εξαγοράς ή το αντάλλαγμα της αναγκαστικής συμμετοχής του Κράτους ή άλλων δημόσιων φορέων καθορίζεται απαραιτήτως δικαστικώς και πρέπει να είναι πλήρες, ώστε να ανταποκρίνεται στην αξία της επιχείρησης που εξαγοράζεται ή της συμμετοχής σ` αυτή».

Το συμπέρασμα είναι ξεκάθαρο. Όταν επιβάλλεται ο δημόσιος έλεγχος κατά της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στα πλαίσια λειτουργίας της εθνικής οικονομίας και επιτρέπεται στο κράτος ακόμα και να αγοράζει αναγκαστικά ιδιωτικές επιχειρήσεις που έχουν χαρακτήρα μονοπωλίου ή ζωτική σημασία για την αξιοποίηση των πηγών του εθνικού πλούτου ή την παροχή υπηρεσιών στο κοινωνικό σύνολο με τίμημα που καθορίζεται δικαστικά, τότε αναμφίβολα στην αντίστροφη περίπτωση, όπου δηλαδή η ιδιωτική οικονομία αποκτά νευραλγικού χαρακτήρα και μονοπωλιακές επιχειρήσεις του δημοσίου τομέα, το τίμημα της εκχώρησης πρέπει επίσης να καθορίζεται από την δικαστική εξουσία και όχι από έναν φορέα όπως το Τ.Α.Ι.ΠΕ.Δ. που τυγχάνει θεσμικά ανέλεγκτο. 

Δεν μπορεί βέβαια να παραγνωρίζει κανείς ότι η δημόσια περιουσία την οποία το ΤΑ.Ι.ΠΕ.Δ. "αξιοποιεί", περιλαμβάνει ακόμα και επιχειρήσεις, ακίνητα ή εγκαταστάσεις που σύμφωνα με το νόμο και τον Αστικό Κώδικα (βλ.967ΑΚ) είναι ανεπίδεκτα συναλλαγής και παρανόμως ιδιωτικοποιούνται όπως π.χ. το δίκτυο της ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας (ΔΕΣΜΗΕ), λιμάνια και επιχειρήσεις τους (Οργανισμοί Λιμένος), αεροδρόμια (Ελληνικό) κ.ο.κ.

Το τίμημα επομένως της εκχώρησης της δημόσιας περιουσίας δεν μπορεί να καθορίζεται πίσω από κλειστές πόρτες, χωρίς καν τηρούμενα πρακτικά, χωρίς αιτιολογία για τις ληφθέντες αποφάσεις και από μία πλουσιοπάροχα αμειβόμενη παρέα (μέλη των οποίων ήταν και συγγενείς Υπουργών Οικονομικών που διαγράφονταν κατά ένα μαγικό τρόπο από λίστες) που δεν ελέγχονται από το νόμο ή από κανέναν. 

Οι πρακτικές που ακολουθούνται δεν είναι μόνο πρόχειρες αλλά και παράνομες έως αντισυνταγματικές. Η δικαστική εξουσία οφείλει να ασκήσει έλεγχο. Το ΤΑ.Ι.ΠΕ.Δ. δεν προστατεύει το δημόσιο συμφέρον. Υπάρχουν αμείλικτα ερωτήματα που χρήζουν απαντήσεων. 

- Από ποια διάταξη νόμου του Συντάγματος προκύπτει ότι είναι σύμφωνο να χάνει τον δημόσιο χαρακτήρα του ο αποκλειστικός φορέας της διαχείρισης και μεταφοράς της ηλεκτρικής ενέργειας σε μία χώρα όπως συνέβη στην περίπτωση μας με τον ΑΔΜΗΕ (πρώην ΔΕΣΜΗΕ); Σε ποιο δυτικό κράτος άραγε είναι ιδιωτικός και όχι δημόσιος ο αντίστοιχος φορέας από αυτά τα κράτη που υποτίθεται ότι αντιγράφουμε; Γιατί πουλάμε τις επιχειρήσεις διαχείρισης νερού όταν ακόμα και οι Γάλλοι που το δοκίμασαν τις επιστρέφουν στους Ο.Τ.Α. και το δημόσιο; 

- Ποιος καθορίζει την σκοπιμότητα, την νομιμότητα μιας ιδιωτικοποίησης και ιδίως ποιος την ελέγχει; 

- Οι Πρόεδροι ενός φορέα που κυκλοφορούν με τα ελικόπτερα των δικαιούχων που αποκτούν τα κρατικά μονοπώλια (για να μην ξεχνάμε και τον άτυχο μακαρίτη Πρόεδρο του ΤΑ.Ι.ΠΕ.Δ. με τον επιχειρηματία που το Σ.Δ.Ο.Ε. θεωρεί λαθρέμπορο και ο οποίος απέκτησε το μονοπώλιο του τζόγου στην Ελλάδα) είναι δυνατόν να μην ελέγχονται στις πράξεις τους; 

- Πόσο δύσκολο είναι αν κάποιος πουλά κάτι που δεν του ανήκει, να το πουλήσει χαμηλότερα απ’ την πραγματική του αξία για να πάρει στα κρυφά ένα δωράκι, ιδίως αν δεν ελέγχεται από κανέναν, ούτε από την Βουλή ούτε από την δικαστική εξουσία; 

Να λάβουμε βέβαια υπ’ όψιν τα επίπεδα τιμιότητας του πολιτικού και διαπλεκόμενου επιχειρηματικού κόσμου μας…

- Ποιος καθορίζει τέλος το «εύλογο τίμημα» είτε της μίσθωσης , είτε της πώλησης, είτε της εκμετάλλευσης της δημόσιας περιουσίας καθ' οιανδήποτε μορφή και αν αποφασίζεται; 

- Γιατί παραβλέπεται η ανάγκη ελέγχου της δικαστικής εξουσίας για το τίμημα που καθορίζεται δικαστικά ακόμα και στις αναγκαστικές απαλλοτριώσεις του κράτους έναντι των ιδιωτών αλλά εξαφανίζεται στην αντίστροφη όψη του, όταν δηλαδή οι ιδιώτες αποκτούν δημόσια αγαθά, επιχειρήσεις ή ακίνητα, κάτι μάλιστα που δεν φαίνεται να επιτρέπει ο νόμος; 

H δικαστική εξουσία πρέπει να αναλάβει θεσμικά να ελέγξει την νομιμότητα των ιδιωτικοποιήσεων και να επωμιστεί τον καθορισμό του τιμήματος για την ουσιαστική προστασία του δημοσίου συμφέροντος. Ιδιωτικοποιήσεις και αξιοποιήσεις που συμβαίνουν είναι παράνομες καθώς εκχωρούνται επιχειρήσεις και ακίνητα εκτός συναλλαγής σύμφωνα με τον Αστικό Κώδικα και το Νόμο.

Εκκρεμούν άλλωστε ενώπιον της αιτήσεις ακυρώσεως που αφορούν την νομιμότητα της λειτουργίας, των πράξεων και των αποφάσεων του Τ.Α.Ι.ΠΕ.Δ. Το τίμημα για την εκποίηση των αναφερόμενων επιχειρήσεων στην παράγραφο 3 του άρθρου 106 του Συντάγματος πρέπει να καθορίζεται από πρόσωπα αμερόληπτα που μπορεί να αποδεχτεί η κοινωνία ως εγγυητές της νομιμότητας και όχι βέβαια από ένα εξοφλημένο και διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό που εξακολουθεί να κυβερνά την χώρα.

Υ.Γ. Για το τι θα γίνει στο μέλλον, η διάταξη του 106 παρ.3 του Συντάγματος είναι σαφής. Και επιτρέπει πολλές επιλογές για το κράτος στο οποίο δίνει την δυνατότητα να αποκτήσει και αναγκαστικά τις ιδιωτικές επιχειρήσεις.

Το ΤΑ.Ι.ΠΕ.Δ. (και η νομική του παραφύση)

Στα χρόνια της κρίσης, στα πλαίσια της «σωτηρίας» του έθνους και της χώρας, ιδρύθηκε το 2011 το Ταμείο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου. Ο όρος «αξιοποίηση» διευκρινίζεται στο νόμο (3896/2011). Σκοπός του ταμείου είναι η αξιοποίηση της ιδιωτικής κρατικής περιουσίας καθώς και των δημόσιων επιχειρήσεων.

Σύμφωνα με το νόμο το ΤΑ.Ι.ΠΕ.Δ λειτουργεί ρητώς με καθεστώς ιδιωτικής οικονομίας, εκπροσωπείται δε από ένα πενταμελές διοικητικό συμβούλιο το οποίο εποπτεύεται από τον εκάστοτε Υπουργό Οικονομικών. Οι συμβάσεις ή συμφωνίες που συνάπτει συνομολογούνται σύμφωνα με τους όρους ανοικτής αγοράς ενώ, σύμφωνα με το νόμο πάντα, στο ΤΑ.Ι.ΠΕ.Δ δεν εφαρμόζονται οι διατάξεις που διέπουν τις εταιρείες που ανήκουν άμεσα ή έμμεσα στο Δημόσιο. Ουσιαστικά το ΤΑ.Ι.ΠΕ.Δ είναι ανέλεγκτο. 

Σύμφωνα με το νόμο, στην ιδιωτική δημόσια περιουσία που παραχωρείται στο ΤΑ.Ι.ΠΕ.Δ για αξιοποίηση περιλαμβάνεται ότι δεν ανήκει στην αμιγώς Δημόσια περιουσία δηλαδή δάση, λατομεία, μεταλλεία, Αλυκές, Ιαματικές Πηγές, Ιχθυοτροφεία και Ιχθυόσκαλες, οι Λιμνοθάλασσες, αδέσποτα κτήματα κ.ο.κ. Η αμιγώς δημόσια περιουσία, η οποία σύμφωνα με το νόμο δεν μπορεί να εκχωρηθεί στο ΤΑ.Ι.ΠΕ.Δ αποτελείται από τα εκτός συναλλαγής Δημόσια Κοινόχρηστα Κτήματα που ορίζονται στο νόμο και ιδίως στον Αστικό Κώδικα ("τα ελευθέρως και αενάως ρέοντα ύδατα, οι οδοί, οι πλατείες, οι αιγιαλοί, οι λιμένες και όρμοι, αι όχθαι πλευσίμων ποταμών, αι μεγάλαι λίμναι και αι όχθαι αυτών") και από τα εκτός συναλλαγής Δημόσια Κτήματα που εξυπηρετούν δημόσιους, δημοτικούς ή κοινοτικούς σκοπούς (στέγαση δημοσίων υπηρεσιών, στρατώνες, στάδια, σχολεία, βιβλιοθήκες κ.λ.π.) και τα οποία επίσης τυγχάνουν εκτός συναλλαγής. 

Σύμφωνα με το ίδιο το ΤΑ.Ι.ΠΕ.Δ πάντως, που είναι ανέλεγκτο, έχουν εκχωρηθεί σε αυτό προς «εκμετάλλευση» ο ΟΣΕ (Οργανισμός Σιδηροδρόμων Ελλάδος), ο Διαχειριστής Σιδηροδρόμου (ΤΡΑΙΝΟΣΕ Α.Ε.), Σιδηροδρομικοί Σταθμοί, ο Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών, τα Τοπικά Αεροδρόμια, αεροσκάφη τύπου Airbus 340 – 300, η Εγνατία Οδός, η εταιρεία εκμετάλλευσης μεγάλων αυτοκινητοδρόμων) η Εταιρεία Ύδρευσης κι Αποχέτευσης Πρωτεύουσας (ΕΥΔΑΠ Α.Ε.) και Θεσσαλονίκης (ΕΥΑΘ Α.Ε.), 12 λιμάνια ως εταιρείες περιορισμένης ευθύνης, άλλα μικρά λιμάνια και μαρίνες, η Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού (ΔΕΗ), το ίδιο το δίκτυο της ηλεκτρικής ενέργειας (ΔΕΣΜΗΕ) που πρόσφατα μάλιστα πουλήθηκε, οι Άδειες Κινητής Τηλεφωνίας (Φάσμα Συχνοτήτων (900-1800 MHZ) ενώ ο κατάλογος διευρύνεται συνεχώς.

Παρατηρείται λοιπόν ότι στο ΤΑ.Ι.ΠΕ.Δ. έχει παραχωρηθεί προς «εκμετάλλευση» και δημόσια περιουσία όπως αεροδρόμια, Οργανισμοί Λιμένος, οδοί του εθνικού δικτύου, οι Δ.Ε.Υ. ΑΠ., το ίδιο το δίκτυο της ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας κ.α. που σύμφωνα με το νόμο και τα άρθρα 966 και 967 του ΑΚ δεν μπορούν να απολέσουν τον δημόσιο χαρακτήρα τους. Το ανέλεγκτο ΤΑ.Ι.ΠΕ.Δ. όμως διατείνεται ότι οι πωλήσεις και οι συμβάσεις εκμετάλλευσης δεν αναφέρονται στην ίδια την ύπαρξη της δημόσιας περιουσίας και των εκτός συναλλαγής πραγμάτων και αγαθών αλλά στις εταιρείες που εκμεταλλεύονται αυτά επομένως οι απαγορεύσεις δεν ισχύουν για τις συμβάσεις που συνάπτει. Εναλλακτικά το ΤΑ.Ι.ΠΕ.Δ. προβάλλει ότι μια 99χρονη μίσθωση δεν συνιστά εκχώρηση δημόσιας περιουσίας. 

Όλα αυτά βέβαια είναι σοφίσματα και προσχήματα. Είναι άλλωστε αδύνατο να φανταστεί κανείς λιμάνι ή αεροδρόμιο χωρίς εγκαταστάσεις ή τον ΔΕΣΜΗΕ χωρίς το ίδιο το δίκτυο της ηλεκτρικής ενέργειας. Στο πολυνομοσχέδιο άλλωστε ρητώς εκχωρούνται στο ΤΑ.Ι.ΠΕ.Δ. και λιμάνια ή αιγιαλοί προς αξιοποίηση. Πάνω από όλα όμως ο ίδιος ο νόμος στην έννοια του δημόσιου κτήματος ή του δημόσιου αγαθού περιλαμβάνει όχι μόνο εκτάσεις αλλά και ασώματα αγαθά καθώς και τα παρακολουθήματα αυτών. Ότι δηλαδή είναι απαραίτητο για να γίνει χρήση του δημοσίου κτήματος ή ενός ασώματου δημόσιου αγαθού και βέβαια και τις υπηρεσίες-επιχειρήσεις βέβαια που είναι απαραίτητες για τη λειτουργία ή την απόλαυση τους.

Αυτά ορίζει ο νόμος, το Τ.Α.Ι.ΠΕ.Δ. όμως ουσιαστικά δεν ελέγχεται θεσμικά. Οπότε μπορεί να αποφασίζει ότι το δίκτυο μεταφοράς της ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας δεν χρειάζεται να είναι δημόσιο, γεγονός που δεν συμβαίνει πουθενά στην Ευρώπη ή ότι οι επιχειρήσεις που διαχειρίζονται τα ύδατα πρέπει να είναι ιδιωτικές. Η πρακτική των ιδιωτικοποιήσεων πάντως βασικών δημοσίων αγαθών αμφισβητείται πλέον στην Ευρώπη. Ακόμα και η Γαλλία επέστρεψε την εκμετάλλευση των δικτύων ύδρευσης από τους ιδιώτες που τα είχε παραχωρήσει στους Ο.Τ.Α. 

Εμείς όμως προπαγανδίζουμε υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων υποκρύπτοντας ότι δεν αποτελούν εργαλείο εξόδου της χώρας απ' την κρίση αλλά το αποτέλεσμα της επιρροής των διαπλεκόμενων επιχειρηματικών συμφερόντων μιας ολιγαρχίας με τους πολιτική μας νομενκλατούρα. Χαρακτηριστικά, η ιδιωτικοποίηση του κρατικού μονοπωλίου του Ο.Π.Α.Π. και του τζόγου στην Ελλάδα παραχωρήθηκε σκανδαλωδώς σε μια οικογένεια στην οποία το Σ.Δ.Ο.Ε. έχει καταλογίσει πρόστιμα για λαθρεμπόριο πετρελαίου ενώ προηγουμένως το ίδιο το ελληνικό δημόσιο έκανε ότι μπορούσε για να αθωώσει τον γιο Μελισσανίδη στη δίκη (οι δικηγόροι του δημοσίου αρρώσταιναν συνεχώς και για χρόνια στις δίκες που αναβάλλονταν μέχρι να παραγραφεί το αδίκημα).

Αυτή η φτωχοποιημένη Ελλάδα όμως είναι ταυτόχρονα και η χώρα της πραγματικής ευκαιρίας για κάποιους... Διαμοιράζεται τώρα η λεία της στα μεγάλα συμφέροντα στην τελευταία πράξη του δράματος μιας διαπλεκόμενης φαυλοκρατίας που ακόμα μας κυβερνά. Το τίμημα που επιλέγεται για την παράνομη ούτως ή άλλως απώλεια της δημόσιας περιουσίας θεωρείται μάλιστα πολλές φορές προσβλητικό για το δημόσιο συμφέρον. Αυτό συμβαίνει σαφέστατα στην περίπτωση του Ελληνικού ή και του Αστέρα της Βουλιαγμένης σε μικρότερη κλίμακα καθώς και σε άλλα παραδείγματα. Μεταξύ κολλητών γίνονται παράνομες συμβάσεις με περιουσία που είναι εκτός συναλλαγής και ανήκει στην κοινωνία. 

 Η κοινωνία όμως έχει το πρωταρχικό και αναφαίρετο δικαίωμα να ελέγχει την δημόσια περιουσία ή την αποτίμηση της, όταν αυτή αποφασίζεται να ιδιωτικοποιηθεί, αφού με έξοδα του κόσμου συντηρείται και συντηρείτο απ' αρχής του ελληνικού κράτους. Τα δημόσια πράγματα άλλωστε και τα δημόσια αγαθά δεν είναι κρατικά, παραμένουν ανεκχώρητα και εκτός συναλλαγής ενώ βέβαια πρέπει να αξιοποιούνται κοινωνικά και όχι να διατίθενται σε κλειστές παρέες προς πλιατσικολόγημα. Η δημοκρατία περιμένει ακόμα την αποκατάσταση της. 

Ελευθερία του Τύπου και Τρομοκρατία

Ο σάλος που προκλήθηκε από την κυκλοφορία του βιβλίου του Δημήτρη Κουφοντίνα  "Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη", αναδεικνύει τον κοινωνικό αλλά και νομικό προβληματισμό γύρω από τα όρια μεταξύ της ελευθερίας της έκφρασης και της προστασίας του τύπου απέναντι στην προστασία της προσωπικότητας θυτών ή θυμάτων από την τρομοκρατία. 

   

Την δεκαετία του 70 στην πόλη του Lebach της Γερμανίας, τα μέλη μιας ένοπλης και σκληρής συμμορίας είχαν σκοτώσει κατά τη διάρκεια μιας ληστείας τέσσερις δημόσιους υπαλλήλους. Μετά τη δίκη τους καταδικάστηκαν σε θάνατο, εξαιρουμένου του οδηγού του αυτοκινήτου της συμμορίας που καταδικάσθηκε σε 10 χρόνια φυλάκιση. Λίγο πριν την αποφυλάκισή του ένας τηλεοπτικός παραγωγός αποφάσισε να γυρίσει μια ταινία σχετικά με την ιστορία της συμμορίας. 

Ο καταδικασθείς οδηγός της συμμορίας προσέφυγε στο Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας στα πλαίσια του άρθρου 1 παρ.1 του Basic Law που προστατεύει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και του άρθρου 2 παρ.1 του Γερμανικού Συντάγματος που προστατεύει το δικαίωμα της προσωπικότητας. Ζήτησε να μην επιτραπεί η προβολή της ταινίας, αφού μια τέτοια πράξη θα προσέβαλε την αξιοπρέπεια και την προσωπικότητα του. 

Το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο της Γερμανίας (Bundesverfassungsgericht) έκρινε το 1973 ότι η συνταγματική προστασία της προσωπικότητας του δράστη υπερίσχυε έναντι της ελευθερίας του τύπου και του ενδιαφέροντος της κοινής γνώμης να πληροφορείται για επίκαιρα γεγονότα. Η δημοσίευση φωτογραφιών και εικόνων του δράστη στην τηλεοπτική εκπομπή απαγορεύτηκε αφού κρίθηκε ότι θα εμπόδιζε την ομαλή επανένταξη του καταδικασθέντος στην κοινωνία. 

Στη δεύτερη υπόθεση με αφορμή το περιστατικό στην πόλη Lebach, το ίδιο δικαστήριο έπρεπε να κρίνει και να αξιολογήσει διαφορετικά περιστατικά.

Δημοσκοπήσεις: Εργαλείο αποτύπωσης ή διαμόρφωσης της κοινής γνώμης;

Η πρόσφατη δημοσκόπηση της Kapa Research για λογαριασμό της εφημερίδας "Βήμα" τάραξε τα νερά. ''Θρίλερ η πρωτιά στις Ευρωεκλογές". ''Παραμένουν όλα ανοιχτά για την πρωτιά στις Ευρωεκλογές". "Γρίφος η πρωτιά, πέμπτο κόμμα το ποτάμι". ''Ευρωεκλογές:Πάει για τέταρτο το ποτάμι''

Όλοι παρακολουθούμε λοιπόν και συζητούμε με αγωνία το νέο πολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται με το νεοσύστατο και χωρίς καμία πολιτική πρόταση "Ποτάμι" να πνίγει στα νερά του την αριστερά και να συμπαρασύρει το θέμα της επικράτησης σε γρίφο. Αυτά μας λεν, αυτά διαβάζουμε, αυτά ακούμε και έτσι σκέπτεται ο κόσμος. 

Εδώ και χρόνια τίθεται πλέον ανοιχτά ένα τεράστιο ζήτημα με τις δημοσκοπήσεις. 

-Αποτελούν εργαλείο αποτύπωσης της κοινής γνώμης ή απόπειρα διαμόρφωσης αυτής;
-Υπάρχει σκοπιμότητα στην αλλαγή της νομοθεσίας που επιτρέπει πλέον την διεξαγωγή δημοσκοπήσεων και την ανακοίνωση των ευρημάτων τους ακόμα και ελάχιστα 24ωρα πριν τις εκλογές; Θα επιτρέπονται οι δημοσκοπήσεις ακόμα και την Παρασκευή πριν τις εκλογές

Τα τεράστια ποσά και τα τεράστια συμφέροντα που διακυβεύονται γύρω από τη διακυβέρνηση μιας χώρας είναι βέβαια δεδομένα. Οι δημοσκοπικές εταιρείες είναι πελάτες αυτού του συστήματος. Μόνον από κάποια στοιχεία αποδεικνύεται ότι έχουν εισπράξει από κρατικούς φορείς πάνω από 5 εκατομμύρια ευρώ την τελευταία 5 ετια. (Δημοσκόποι σφιχταγκαλιασμένοι με το Δημόσιο.) Η ίδια η Kapa Research που διενήργησε την δημοσκόπηση για το "Βήμα", φιγουράρει στην κορυφή των ωφελούμενων δημοσκοπικών εταιρειών από το κράτος . Ακολουθούν η ΜRB και η GPO. 

Το ποτάμι, τα κόμματα και οι πολίτες

Σύμφωνα με το μανιφέστο του κόμματος που ίδρυσε ο Σταύρος Θεοδωράκης πολλά προβλήματα που αγγίζουν πράγματι την μεγαλύτερη μερίδα των Ελλήνων σηματοδοτούν την αιτία γέννησης του ''Ποταμιού". Ο συμβολισμός είναι βέβαια επιτυχημένος. Ρυάκια μικρά από σκέψεις ανεξάρτητων κομματικών συμπολιτών ενώνονται και διασταυρώνονται δημιουργώντας το μεγάλο ποτάμι. Η πολιτική βέβαια είναι κάτι διαφορετικό από την φυσική. Με αφορμή πάντως τον γενικότερο στόχο του εγχειρήματος και όχι το Ποτάμι αυτό καθ' εαυτό, την ένωση δηλαδή πολιτών ακόμα και μέσω του ίντερνετ και την μεταμόρφωση τους σε έναν ενιαίο πολιτικό ή κομματικό φορέα μπορούν να γραφτούν πολλά.

Η κοινή διαπίστωση ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα είναι ηθικά χρεοκοπημένο στη συνείδηση των πολιτών και ότι οι εκπρόσωποι του δεν εμπνέουν, μπορεί βέβαια να βρει πολλούς ανθρώπους σύμφωνους σαν παραδοχή. Η κοινότητα ενός κόμματος όμως χρειάζεται να έχει κάτι περισσότερο ως βάση από την διαμαρτυρία της για κάτι. 

Ο κόσμος στις πλατείες, στις μεγάλες πορείες του 2010 ενάντια στο μνημόνιο, ενώθηκε από την κοινή ανάγκη διαμαρτυρίας ενάντια σε μία πραγματικότητα. Δεν καπελώθηκε βέβαια πολιτικά αλλά τα μέλη του αριθμούσαν φίλους όλων των κομμάτων. Από την αντιμνημονιακή τότε Νέα Δημοκρατία, μέχρι την εξωκοινοβουλευτική αριστερά ή την Χρυσή Αυγή, φίλοι των κομμάτων όλων των αποχρώσεων της αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) ή και της δεξιάς (ΑΝ.ΕΛ, ΝΔ) συναντήθηκαν στους ίδιους χώρους και μοιράστηκαν τα ίδια συνθήματα. Τίποτα κοινό όμως σήμερα δεν υπάρχει και κανένα σημείο σύγκλισης ή κομματικών συνεργασιών μεταξύ των πολιτικών φορέων των οποίων οι φίλοι τους ενώνονταν ως προς τη διαμαρτυρία τους κατά του πολιτικού συστήματος. 

Πολιτικοί φορείς εξάλλου ή κόμματα που μένουν μακρυά από ιδεολογικούς καθορισμούς (αριστερά, δεξιά, φιλελεύθερα) και συστήνονται με σκοπό να γνωριστούν τα μέλη τους για να συμφωνήσουν μετά σε μια ιδεολογική πλατφόρμα με σαφή χαρακτηριστικά, θέσεις και προτάσεις, ξεκινούν αντίστροφα την πορεία τους. Το κόμμα ή ο πολιτικός φορέας παίρνει βέβαια πνοή από τους υποστηρικτές του τους οποίους και εκφράζει αλλά πρέπει να έχει ήδη ένα διαμορφωμένο μύθο ή μια συγκεκριμένη πολιτική προοπτική για να συσπειρώσει γύρω του τους φίλους του.

Ο σπαραγμός της Ουκρανίας

Για τα γεγονότα και τις εξελίξεις στην Ουκρανία γράφτηκαν πολλά. Στην Ελλάδα η κοινή γνώμη διχάστηκε ακολουθώντας ψυχροπολεμικά κριτήρια επιλογής. Με ξεχωριστό ενδιαφέρον πάντως μπορούσε να διαβάσει κανείς την ανάλυση του Ιμμάνιουελ Βάλενσταϊν: Γεωπολιτική του σχίσματος στην Ουκρανία και η απόκλιση Η.Π.Α. και Γαλλο-Γερμανικού άξονα. Ένα από τα ελάχιστα κείμενα που έδειξε νηφάλια ότι τα συμφέροντα των δυτικών δυνάμεων στην Ουκρανία δεν ταυτίζονται και είναι λάθος να τσουβαλιάζονται ως ενιαία.

Στο περιεκτικό άρθρο του ο Ρογήρος "Σχετικά με το Ουκρανικό ζήτημα: σύγχυση γενικώς", μέσα από μια σύντομη καταγραφή του ιστορικού παρελθόντος της Ουκρανίας, ανέδειξε την ουσιαστική διχοτόμηση της χώρας. Τα διαφορετικά γλωσσικά και εθνοτικά χαρακτηριστικά της Δυτικής φιλογερμανικής Ουκρανίας με την ρωσόφωνη Ανατολική, φανερώνουν το βαθύ σχίσμα των δύο περιοχών και των πληθυσμών τους.

Ο Ρωσόφωνος πληθυσμός στην Ουκρανία
σύμφωνα με απογραφή του 2001

Στην Ανατολική Ουκρανία η ημι-αυτόνομη σύμφωνα με τις Συνθήκες "Δημοκρατία της Κριμαίας'', έχει το δικό της Κοινοβούλιο, φιλοξενεί περίπου 2.5 εκατομμύρια κατοίκους κατά βάση Ρωσόφωνους και διαφοροποιείται πολιτισμικά από την κατάσταση στη Δυτική Ουκρανία.

Σε παρόμοιες καταστάσεις μπορεί βέβαια κάποιος να θυμηθεί τον Σάμιουελ Χάντιγκτον και το βιβλίο του "Η σύγκρουση των πολιτισμών". Ο ανασχηματισμός της παγκόσμιας τάξης καθορίζεται από την επιρροή του πολιτισμικού παράγοντα σε κάθε γεωγραφική περιοχή του πλανήτη.

Οι Ουκρανικές κυβερνήσεις πάντως ήταν καθεστώτα βαθύτατα διεφθαρμένα και ολιγαρχικά δομημένα. Μια διεφθαρμένη ολιγαρχία κυβερνούσε ανέκαθεν την χώρα χρησιμοποιώντας και την γραφειοκρατία για να ελέγχει τις καταστάσεις, καταληστεύοντας τον δημόσιο πλούτο και δημιουργώντας τεράστιες ανισότητες.