Δικαστική εξουσία και ΤΑ.Ι.ΠΕ.Δ.

Το Σύνταγμα καθορίζει το πλαίσιο λειτουργίας της εθνικής οικονομίας. Στο άρθρο 106 του Συντάγματος αναγορεύεται ξεκάθαρα το κράτος, σε αντιδιαστολή με τον ιδιωτικό τομέα, ως ρυθμιστής της εθνικής κυριαρχίας και της εθνικής οικονομίας. 

Ειδικότερα το άρθρο 106 παρ. 1 ορίζει ότι «για την εδραίωση της κοινωνικής ειρήνης και την προστασία του γενικού συμφέροντος το Κράτος προγραμματίζει και συντονίζει την οικονομική δραστηριότητα στη Χώρα, επιδιώκοντας να εξασφαλίσει την οικονομική ανάπτυξη όλων των τομέων της εθνικής οικονομίας». Στην επόμενη παράγραφο εξάλλου ορίζεται ότι «η ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία δεν επιτρέπεται να αναπτύσσεται σε βάρος της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ή προς βλάβη της εθνικής οικονομίας».

Στο υπέρτερο λοιπόν νομικής ισχύος νομοθέτημα της Ελληνικής Πολιτείας που ρυθμίζει τον χαρακτήρα της εθνικής οικονομίας, η ιδιωτική πρωτοβουλία υποτάσσεται στο κράτος και στο δημόσιο έλεγχο. Γι αυτό και στην επόμενη παράγραφο ο Συνταγματικός νομοθέτης δίνει την ευχέρεια στο κράτος να επιβάλλει την αναγκαστική αγορά εγκαταστάσεων ή επιχειρήσεων που έχουν ως κύριο σκοπό την προστασία του εθνικού πλούτου, χαρακτήρα μονοπωλίου ή ζωτική σημασία για την αξιοποίηση των πηγών του εθνικού πλούτου, ή έχουν ως κύριο σκοπό την παροχή υπηρεσιών στο κοινωνικό σύνολο. 

Το άρθρο 106 παρ. 4 του Συντάγματος εξάλλου ορίζει ότι «Το τίμημα της εξαγοράς ή το αντάλλαγμα της αναγκαστικής συμμετοχής του Κράτους ή άλλων δημόσιων φορέων καθορίζεται απαραιτήτως δικαστικώς και πρέπει να είναι πλήρες, ώστε να ανταποκρίνεται στην αξία της επιχείρησης που εξαγοράζεται ή της συμμετοχής σ` αυτή».

Το συμπέρασμα είναι ξεκάθαρο. Όταν επιβάλλεται ο δημόσιος έλεγχος κατά της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στα πλαίσια λειτουργίας της εθνικής οικονομίας και επιτρέπεται στο κράτος ακόμα και να αγοράζει αναγκαστικά ιδιωτικές επιχειρήσεις που έχουν χαρακτήρα μονοπωλίου ή ζωτική σημασία για την αξιοποίηση των πηγών του εθνικού πλούτου ή την παροχή υπηρεσιών στο κοινωνικό σύνολο με τίμημα που καθορίζεται δικαστικά, τότε αναμφίβολα στην αντίστροφη περίπτωση, όπου δηλαδή η ιδιωτική οικονομία αποκτά νευραλγικού χαρακτήρα και μονοπωλιακές επιχειρήσεις του δημοσίου τομέα, το τίμημα της εκχώρησης πρέπει επίσης να καθορίζεται από την δικαστική εξουσία και όχι από έναν φορέα όπως το Τ.Α.Ι.ΠΕ.Δ. που τυγχάνει θεσμικά ανέλεγκτο. 

Δεν μπορεί βέβαια να παραγνωρίζει κανείς ότι η δημόσια περιουσία την οποία το ΤΑ.Ι.ΠΕ.Δ. "αξιοποιεί", περιλαμβάνει ακόμα και επιχειρήσεις, ακίνητα ή εγκαταστάσεις που σύμφωνα με το νόμο και τον Αστικό Κώδικα (βλ.967ΑΚ) είναι ανεπίδεκτα συναλλαγής και παρανόμως ιδιωτικοποιούνται όπως π.χ. το δίκτυο της ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας (ΔΕΣΜΗΕ), λιμάνια και επιχειρήσεις τους (Οργανισμοί Λιμένος), αεροδρόμια (Ελληνικό) κ.ο.κ.

Το τίμημα επομένως της εκχώρησης της δημόσιας περιουσίας δεν μπορεί να καθορίζεται πίσω από κλειστές πόρτες, χωρίς καν τηρούμενα πρακτικά, χωρίς αιτιολογία για τις ληφθέντες αποφάσεις και από μία πλουσιοπάροχα αμειβόμενη παρέα (μέλη των οποίων ήταν και συγγενείς Υπουργών Οικονομικών που διαγράφονταν κατά ένα μαγικό τρόπο από λίστες) που δεν ελέγχονται από το νόμο ή από κανέναν. 

Οι πρακτικές που ακολουθούνται δεν είναι μόνο πρόχειρες αλλά και παράνομες έως αντισυνταγματικές. Η δικαστική εξουσία οφείλει να ασκήσει έλεγχο. Το ΤΑ.Ι.ΠΕ.Δ. δεν προστατεύει το δημόσιο συμφέρον. Υπάρχουν αμείλικτα ερωτήματα που χρήζουν απαντήσεων. 

- Από ποια διάταξη νόμου του Συντάγματος προκύπτει ότι είναι σύμφωνο να χάνει τον δημόσιο χαρακτήρα του ο αποκλειστικός φορέας της διαχείρισης και μεταφοράς της ηλεκτρικής ενέργειας σε μία χώρα όπως συνέβη στην περίπτωση μας με τον ΑΔΜΗΕ (πρώην ΔΕΣΜΗΕ); Σε ποιο δυτικό κράτος άραγε είναι ιδιωτικός και όχι δημόσιος ο αντίστοιχος φορέας από αυτά τα κράτη που υποτίθεται ότι αντιγράφουμε; Γιατί πουλάμε τις επιχειρήσεις διαχείρισης νερού όταν ακόμα και οι Γάλλοι που το δοκίμασαν τις επιστρέφουν στους Ο.Τ.Α. και το δημόσιο; 

- Ποιος καθορίζει την σκοπιμότητα, την νομιμότητα μιας ιδιωτικοποίησης και ιδίως ποιος την ελέγχει; 

- Οι Πρόεδροι ενός φορέα που κυκλοφορούν με τα ελικόπτερα των δικαιούχων που αποκτούν τα κρατικά μονοπώλια (για να μην ξεχνάμε και τον άτυχο μακαρίτη Πρόεδρο του ΤΑ.Ι.ΠΕ.Δ. με τον επιχειρηματία που το Σ.Δ.Ο.Ε. θεωρεί λαθρέμπορο και ο οποίος απέκτησε το μονοπώλιο του τζόγου στην Ελλάδα) είναι δυνατόν να μην ελέγχονται στις πράξεις τους; 

- Πόσο δύσκολο είναι αν κάποιος πουλά κάτι που δεν του ανήκει, να το πουλήσει χαμηλότερα απ’ την πραγματική του αξία για να πάρει στα κρυφά ένα δωράκι, ιδίως αν δεν ελέγχεται από κανέναν, ούτε από την Βουλή ούτε από την δικαστική εξουσία; 

Να λάβουμε βέβαια υπ’ όψιν τα επίπεδα τιμιότητας του πολιτικού και διαπλεκόμενου επιχειρηματικού κόσμου μας…

- Ποιος καθορίζει τέλος το «εύλογο τίμημα» είτε της μίσθωσης , είτε της πώλησης, είτε της εκμετάλλευσης της δημόσιας περιουσίας καθ' οιανδήποτε μορφή και αν αποφασίζεται; 

- Γιατί παραβλέπεται η ανάγκη ελέγχου της δικαστικής εξουσίας για το τίμημα που καθορίζεται δικαστικά ακόμα και στις αναγκαστικές απαλλοτριώσεις του κράτους έναντι των ιδιωτών αλλά εξαφανίζεται στην αντίστροφη όψη του, όταν δηλαδή οι ιδιώτες αποκτούν δημόσια αγαθά, επιχειρήσεις ή ακίνητα, κάτι μάλιστα που δεν φαίνεται να επιτρέπει ο νόμος; 

H δικαστική εξουσία πρέπει να αναλάβει θεσμικά να ελέγξει την νομιμότητα των ιδιωτικοποιήσεων και να επωμιστεί τον καθορισμό του τιμήματος για την ουσιαστική προστασία του δημοσίου συμφέροντος. Ιδιωτικοποιήσεις και αξιοποιήσεις που συμβαίνουν είναι παράνομες καθώς εκχωρούνται επιχειρήσεις και ακίνητα εκτός συναλλαγής σύμφωνα με τον Αστικό Κώδικα και το Νόμο.

Εκκρεμούν άλλωστε ενώπιον της αιτήσεις ακυρώσεως που αφορούν την νομιμότητα της λειτουργίας, των πράξεων και των αποφάσεων του Τ.Α.Ι.ΠΕ.Δ. Το τίμημα για την εκποίηση των αναφερόμενων επιχειρήσεων στην παράγραφο 3 του άρθρου 106 του Συντάγματος πρέπει να καθορίζεται από πρόσωπα αμερόληπτα που μπορεί να αποδεχτεί η κοινωνία ως εγγυητές της νομιμότητας και όχι βέβαια από ένα εξοφλημένο και διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό που εξακολουθεί να κυβερνά την χώρα.

Υ.Γ. Για το τι θα γίνει στο μέλλον, η διάταξη του 106 παρ.3 του Συντάγματος είναι σαφής. Και επιτρέπει πολλές επιλογές για το κράτος στο οποίο δίνει την δυνατότητα να αποκτήσει και αναγκαστικά τις ιδιωτικές επιχειρήσεις.