Ο χαρακτήρας του νικητή

Το μπάσκετ είναι ένα ομαδικό άθλημα. Όπως και το ποδόσφαιρο. 

Πολλές φορές έχουμε ακούσει πρωταγωνιστές και στα δύο αυτά σπορ που τονίζουν τον ομαδικό χαρακτήρα του αθλήματος ακόμα και όταν τα φώτα της δημοσιότητας είναι στραμμένα επάνω τους μετά από κάποια σπουδαία νίκη την οποία καθόρισαν. 

Και πράγματι βέβαια και το μπάσκετ και το ποδόσφαιρο είναι ομαδικά αθλήματα και κανένας αθλητής από μόνος του δεν αρκεί για να οδηγήσει στην επιτυχία μία ομάδα. 

Γι αυτό και τα συστήματα σε μία ομάδα είναι καθοριστικής σημασίας για την λειτουργία της, και στην άμυνα και στην επίθεση, ενώ η επιτυχία τους εξαρτάται από τη δουλειά όλων. 

Ενώ υπάρχουν όμως ρόλοι και ισορροπίες σε κάθε ομάδα ακόμα και μέσα στον αγωνιστικό χώρο μεταξύ των παικτών, υπάρχει ένα στοιχείο το οποίο χρειάζεται κάθε μεγάλη ομάδα που πρωταγωνιστεί και επιθυμεί να είναι η πρώτη μέσα στους πρώτους.

Ο χαρακτήρας του νικητή. 

Αυτός δεν είναι βέβαια γραμμένος στο dna κάποιας φυλής, κάποιας εθνότητας, κάποιας ομάδας ή κάποιου παίκτη. Ο χαρακτήρας χτίζεται. Στην ομάδα συνολικά σε σχέση με τις αγωνιστικές της εμπειρίες. Και σε κάθε παίκτη χωριστά. 

Ο χαρακτήρας του νικητή σφυρηλατείται μέσα από τις εμπειρίες της ομάδας και των παικτών της. Μια ομάδα δεν θα αποκτήσει το χαρακτήρα του νικητή αν οι παίκτες της και ο προπονητής της δεν πιστεύουν ότι είναι καλύτεροι και ότι πρέπει να κερδίσουν. 

Και ένας παίκτης δεν θα αναλάβει με πίστη το κρίσιμο και τελευταίο σουτ αν δεν πιστεύει ότι δικαιούται να φέρει το βάρος της ευθύνης έναντι των συμπαικτών του και έναντι όλων ώστε να χαρίσει σε όλους τη νίκη. 

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν είναι γνωστό το αποτέλεσμα του μεγάλου τελικού μεταξύ του Ολυμπιακού και της Ρεαλ Μαδρίτης. Ο πρώτος τα παίρνει όλα βέβαια σε ένα final four και είναι αδύνατο σε ένα τέτοιο επίπεδο να προβλέψεις ποιος θα είναι ο νικητής αφού συνήθως τέτοια παιχνίδια κρίνονται στις λεπτομέρειες. 

Στις λεπτομέρειες κρίθηκε όμως και το παιχνίδι του Ολυμπιακού με την Τσσκα. Και ο χαρακτήρας του νικητή έδωσε τη νίκη στην ομάδα του Ολυμπιακού κυρίως λόγω ενός παίκτη του. Του Βασίλη Σπανούλη. 

Ενός παίκτη που είχε μόλις 2 πόντους σε όλο τον αγώνα, μέχρι τα τελευταία λεπτά του τέταρτου 12λεπτου του παιχνιδιού που πέτυχε σχεδόν μαζεμένα 11 πόντους. Ο Ολυμπιακός έκανε ολική επαναφορά σχεδόν, για άλλη μια φορά, επειδή η ομάδα πίστευε ότι δικαιούται να κερδίσει τον αγώνα. 

Αν εξετάσει κανείς τα στατιστικά και την εικόνα του παιχνιδιού η Τσσκα ήταν καλύτερη στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα. Δεν μπορεί όμως να κερδίσει τον Ολυμπιακό. Επειδή ο Ολυμπιακός πιστεύει οτι είναι καλύτερη ομάδα από την Τσσκα. 

Και όπως συμβαίνει συνήθως σε παρόμοιες περιπτώσεις της, ο ηγέτης της, αναλαμβάνει την περαίωση στο τέλος του αγώνα, αφού πάντα τέτοια παιχνίδια κρίνονται στα τελευταία 2-3 λεπτά. 

Ήταν λογικά ο Βασίλης Σπανούλης αν και πιο πρόσφατα στο final four οδήγησε την ομάδα του Πειραιά ο Πρίντεζης που άλλωστε της είχε χαρίσει και με ένα buzzer beater το προηγούμενο πρωτάθλημα Ευρώπης! 

Ο Βασίλης Σπανούλης δεν γεννήθηκε νικητής. Έγινε όμως νικητής. Πέρασε δύσκολες στιγμές στο NBA, βελτιώθηκε πολύ αν και με λίγα λεπτά συμμετοχής στο πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, και επέστρεψε στα πάτρια εδάφη φορώντας τη φανέλα του μισητού αντιπάλου της αρχικής του ομάδας σε ένα αχαρτογράφητο τοπίο γι αυτόν. 

Η ομάδα χτίστηκε γύρω από αυτόν και την ηγετική του παρουσία αγωνιστικά. Δήλωσε ότι στον Ολυμπιακό παίζει καλύτερα επειδή έχει περισσότερο χρόνο διαθέσιμο με την οικογένεια του. Όλη η οικογένεια του μάλιστα, η γυναίκα του και τα 3 πιτσιρίκια, παρακολουθούσαν την προσπάθεια του λίγα μόλις μέτρα δίπλα στο παρκε. 

30 λεπτά περίπου στην αφάνεια αλλά όταν το ρολόι άρχισε να σημαδεύει μεσάνυχτα ο Σπανούλης πήρε το όπλο του. Και είναι τέτοια η υπερένταση και το βάρος των στιγμών λίγα δευτερόλεπτα πριν το τέλος τέτοιων αγώνων που μόνο ένας αθλητής με το χαρακτήρα του νικητή μπορεί να κάνει τη διαφορά. 

Στην τελευταία φάση ο Σπανούλης βγαίνει από τα σκριν και παίρνει τη μπάλα ως δεύτερος παίκτης που απελευθερώνεται για να φτάσει σε αυτόν η μπάλα. Πρώτος βγαίνει από τα σκριν ο Σλούκας ώστε να παρασύρει λίγους αντιπάλους για να δοθεί μία ανάσα στο Σπανούλη ώστε να πεταχτεί και να φτάσει σε αυτόν η μπάλα, αφού αναμενόμενα ήταν κλεισμένος ασφυκτικά. 

Όσες φορές και αν δει κανείς τη φάση καταλαβαίνει ότι ο Σπανούλης γυρεύει το καλάθι και όχι την πάσα ή την διείσδυση για να τραβήξει την αντίπαλη άμυνα επάνω του και να βρει κάποιον συμπαίκτη του ελεύθερο για να σουτάρει. 

Ο Σπανούλης έχει αποφασίσει τι θα κάνει πριν να το κάνει. Και έχει αποφασίσει κάτι απλό. Να σουτάρει. Δεν έχει σημασία πλέον γι αυτόν αν θα σουτάρει από τα 8 από τα 9 ή από τα 10 μέτρα. Δεν έχει καν σημασία πώς και με ποιους ελιγμούς θα βρει το 1 δευτερόλεπτο που χρειάζεται μακριά από τα χέρια του αμυντικού για να σηκωθεί για το τελευταίο σουτ. 

Σημασία έχει ότι έχει αποφασίσει να πάρει το βάρος και την ευθύνη. Δεν προκύπτει από τη φάση η απόφαση του, επιβάλλεται στη φάση η απόφαση του. Και το σουτ είναι μέσα επειδή έχει πάρει την απόφαση να τελειώσει το παιχνίδι. 

Ανεξαρτήτως του αποτελέσματος του τελικού να πούμε βέβαια ένα τεράστιο μπράβο στην ομάδα του Πειραιά για όσα έχει καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια! Παίζει με Έλληνες, βγάζει καινούργια παιδιά που τροφοδοτούν συνεχώς τις Εθνικές ομάδες, κρατά ένα τεράστιο επίπεδο και ήθος και μέσα από τα δύο σοβαρότατα αδέρφια που είναι στο τιμόνι του. 

Και είναι και σταθερά μία από τις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. 

Ίσως και η καλύτερη!