History lasts. Welcome 2016!

Η ιστορία δεν έχει όρια τις πρωτοχρονιές. Το 2015 πάντως χώρεσε πολλή ιστορία!
Έντονη και επίπονη, η οποία όμως ακόμα γράφεται. Η ιστορία άλλωστε διαρκεί. 

Το 2016 θα είναι καλύτερο για τη χώρα και για εμάς στο ποσοστό που επηρεάζονται οι ζωές μας από την οικονομία και την κοινωνική πραγματικότητα. 

Ο Μαζάουερ νομίζω ήταν αυτός που είχε γράψει ότι για να κατανοήσεις τι συμβαίνει στην Ευρώπη πρέπει πρώτα να κατανοήσεις τι συμβαίνει στην Ελλάδα. 

Το 2015, πολιτικά, μπορεί να χωρέσει σε αυτή την φωτογραφία. 

Πέσαμε στην παγίδα στην διαπραγμάτευση!
Ήθελε άλλη προσέγγιση και πολιτική. 

Όμως η ιστορία γράφεται. 

Το ζήτημα του χρέους διατηρήθηκε ανοιχτό στα πλαίσια του μνημονίου και του δύσκολου συμβιβασμού. Η Ελλάδα δεν είναι πλέον απομονωμένη, έχει αποκαταστήσει καλύτερες σχέσεις και εικόνα στην ευρωπαϊκή κοινότητα ενώ μετά την πρώτη αξιολόγηση ανοίγει επισήμως το ζήτημα του χρέους. Παραμένει βέβαια ένα δύσκολο και διεθνές ζήτημα και με ευρωπαϊκές ιδιαιτερότητες. 

Η Ελλάδα πρέπει να διευθετήσει το ζήτημα του χρέους της που δεν είναι βιώσιμο για να έχει προοπτική η χώρα. Και το 2016 το ζήτημα αυτό μπορεί να κλείσει. Σίγουρα θα ανοίξει σοβαρά επιτέλους πάντως!

Σε ένα παράλληλο επίπεδο όμως η Ελλάδα πρέπει να ανασυγκροτήσει το κράτος και την οικονομία της εσωτερικά. Αυτό θα της δώσει τη δυνατότητα να διαπραγματευτεί καλύτερα και το ζήτημα του χρέους. 

Το 2016 θα μπορούσε ακόμα και να κλείσει και χωρίς επιτροπείες για τις συνθήκες δανεισμού, αν είμαστε σε θέση να δανειζόμαστε από τις αγορές σε εξυπηρετήσιμα επιτόκια. 

Θα είναι μια δύσκολη χρονιά που έχει όμως να προσφέρει. Πόσα, θα κριθούν από το πόσο επαγγελματικά να τα διαχειριστούμε, σε επίπεδο εθνικής πολιτικής.

Να μετρούμε αντίστροφα

Ζούμε πλέον την εποχή κατά την οποία οι παραδοσιακές έννοιες «αριστερά-κέντρο-δεξιά» υποχωρούν στην άσκηση της οικονομικής πολιτικής.

Δεν συμβαίνει το ίδιο σε μια σειρά από κοινωνικά ζητήματα όπως το μεταναστευτικό, την απόκτηση ελληνικής ιθαγένειας σε 100.000 παιδιά μεταναστών που γεννήθηκαν στη χώρα ή σε νομοσχέδια που αφορούν ατομικές ελευθερίες.

Η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια, η κατάργηση των φυλακών Γ΄, το δικαίωμα των εγκύων εγκλείστων γυναικών να γίνονται μητέρες όχι μέσα στις φυλακές αλλά σε κατοίκον περιορισμό αφορούν ζητήματα στα οποία η ιδεολογία αφήνει το στίγμα της.

Η ιστορία θα πιστώσει στον Αλέξη Τσίπρα, το ΣΥΡΙΖΑ και σε λίγους προοδευτικούς ανθρώπους μέσα στο Κοινοβούλιο την προοδευτική μεταρρύθμιση της χώρας.

Η διαχείριση της οικονομικής πραγματικότητας όμως και ο εκσυγχρονισμός του κράτους είναι οι καίριοι τομείς που θα κρίνουν αν η Ελλάδα γίνει μια κανονική χώρα ή όχι.

Και η κρίσιμη λέξη που θα καθορίσει την επιτυχία ή την αποτυχία του εγχειρήματος που αφορά όλους τους Έλληνες δεν έχει ιδεολογικό επιθετικό προσδιορισμό.

Έχει μόνο ένα ουσιαστικό. Αποτελεσματικότητα.

Ας μην ξεχνούμε ότι η Ελλάδα ήταν η πρώτη χώρα στην Ευρώπη που εισήχθη σε πρόγραμμα αλλά η μοναδική που παραμένει σε επιτήρηση. Η Πορτογαλία που ήδη είναι εκτός προγραμμάτων μπόρεσε πρόσφατα να αυξήσει τον κατώτατο μισθό.

Ο κ. Ρέγκλινγκ, επικεφαλής του ESM, στην Frankfurter Allgemeine Zeitung, στις 17/12, έκανε κάποια ενδιαφέροντα  σχόλια για το πρόγραμμα στη χώρα. «Στην Ελλάδα μερικές φορές τα πράγματα "κολλάνε", αλλά δεν θα πρέπει αυτό να το εξομοιώνουμε με μεταρρυθμιστική απροθυμία».

Στην ίδια αναφορά του απέδωσε τις καθυστερήσεις των μεταρρυθμίσεων στις αδυναμίες της ελληνικής δημόσιας Διοίκησης. 

«Θα χρειαστεί μια γενιά προκειμένου να φτάσουμε στην ευρωπαϊκή κανονικότητα» συνέχισε αλλά δήλωσε ότι  «ο Τσίπρας φέρνει αποτέλεσμα» .

Ο επικεφαλής του ESM πιστώνει στον Τσίπρα όχι μόνο θέληση αλλά και αποτέλεσμα στις μεταρρυθμίσεις. Επίσης αναγορεύει ως αντίπαλο των μεταρρυθμίσεων όχι την πολιτική ελίτ της χώρας, όπως συχνά χαρακτήριζαν Ευρωπαίοι θεσμικοί παράγοντες στο παρελθόν, αλλά τη δημόσια διοίκηση. 

Κατά ένα ενδιαφέροντα τρόπο, κριτική και προβληματισμός για το ρόλο της δημόσιας διοίκησης στη χώρα, εκφράστηκε και στην τελευταία Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ από διάφορους ομιλητές, γεγονός που έχει την σημασία του. 

Οι Υπουργοί επιχειρούν να εφαρμόσουν μια πολιτική που προέρχεται σε προγραμματικό επίπεδο και από τον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ αλλά διαπιστώνουν πολλές φορές ότι η επιτυχία ενός μέτρου άρα και της ίδιας της πολιτικής, δεν εξαρτάται από την πολιτική βούληση και δράση αλλά από το αυτονομημένο σύστημα δημόσιας διοίκησης. 

Ο εκσυγχρονισμός της δημόσιας διοίκησης λοιπόν συνδέεται με την μεταρρυθμιστική προσπάθεια και την κανονικότητα της χώρας.  

Η συνειδητοποίηση αυτή δεν είναι δεξιάς, αριστερής, μνημονιακής ή αντιμνημονιακής απόχρωσης. Είναι απλά κάτι που επιβάλλεται όταν η χώρα βρίσκεται στο σημείο 0 από εκατοντάδες χιλιάδες πλήγματα και βάρη που κουβαλά, ένεκα των παρασιτικών κυβερνήσεων όλα αυτά τα χρόνια. 

Η απλοποίηση της νομοθεσίας για την λειτουργία των βιομηχανιών της χώρας που η Υπουργός Βιομηχανίας δεσμεύτηκε ότι θα εφαρμοστεί μέσα στους πρώτους τρεις μήνες του 2016 -κατά την ομιλία της για τον προϋπολογισμό του 2016- είναι ένα βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση. 

Στο ίδιο πλαίσιο ο Υφυπουργός Εξωτερικών και αρμόδιος για τις Διεθνείς Οικονομικές Σχέσεις κ.Μάρδας, ήδη ξεκίνησε νομοθετικές προσπάθειες για για την δημιουργία σταθερού και ευνοϊκού επενδυτικού περιβάλλοντος μέσω ιδίως της μείωσης της γραφειοκρατίας και της απλοποίησης των διαδικασιών αδειοδότησης.

Την ίδια αποτελεσματικότητα μέσω νομοθετικών πρωτοβουλιών έχει υποσχεθεί και ο Υπουργός Οικονομικών και Ανάπτυξης για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις της χώρας. 

H λειτουργία του Enterprise Greece και του θεσμικού διαμεσολαβητή  είναι ένα από τα καινοτόμα εργαλεία που δείχνουν την βούληση της ελληνικής κυβέρνησης να καταπολεμήσει την γραφειοκρατία και να διευκολύνει τις επιχειρήσεις που μπορούν να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας, κοινωνικά και οικονομικά οφέλη. 

Για την ενίσχυση εξάλλου της αποτελεσματικότητας της δημόσιας διοίκησης, η αξιολόγηση των δημοσίων υπηρεσιών και των δημοσίων υπαλλήλων αφορούν μια δέσμη μέτρων που ήδη ξεκίνησε αλλά πρέπει να ολοκληρωθεί κατά τρόπο ουσιαστικό. 

Η σύνδεση της αμοιβής των δημοσίων υπαλλήλων με την αποδοτικότητα τους είναι ένα μέτρο που ψηφίστηκε και μπορεί να λειτουργήσει πολύ θετικά, αν εφαρμοστεί ουσιαστικά. Θα ξεχωρίσει και θα διακρίνει τους αποτελεσματικούς υπαλλήλους που θα αναρριχηθούν πιο γρήγορα σε θέσεις ευθύνης. 

Η σχεδιαζόμενη απόφαση της κυβέρνησης να αντικαταστήσει το κομματικό μοντέλο διορισμού των Γενικών Γραμματέων των 13 Αποκεντρωμένων Διοικήσεων της χώρας με το σύστημα του διορισμού του αρχαιότερου υπαλλήλου ως Προϊσταμένου κινείται στην σωστή κατεύθυνση ως φιλοσοφία. 

Ακόμα και οι άμεσες αλλαγές που εξαγγέλθηκαν στο σύστημα των διαγωνισμών προμήθειας υλικών στα δημόσια νοσοκομεία με τη δημιουργία ειδικού λογισμικού που θα ελέγχει τα μεγέθη των τιμών έχουν σημασία.

Θα μειώσουν τη δημόσια δαπάνη αλλά και θα εκπέμψουν το σήμα ότι οι κατεστημένες σχέσεις αλλάζουν γύρω από το πάρτι λίγων εταιρειών που είχε στηθεί γύρω από τη δημόσια υγεία. 

Αποτελεσματικότητα στις μεταρρυθμίσεις και εκσυγχρονισμός της δημόσιας διοίκησης ως ζητούμενα. Για να απελευθερωθούν οι παραγωγικές δυνάμεις, να αυξηθεί ο παραγόμενος πλούτος και να αποκτήσουμε επιτέλους κράτος σοβαρό που να ανταποκρίνεται στο ρόλο του.

Είναι δυνατόν να τα καταφέρουμε;

Αυτό θα κριθεί. Και όχι σε στενό ορίζοντα.

Είναι καλό όμως ότι πλέον αυτά τα ζητήματα γίνονται μέρος της πολιτικής ατζέντας και νομοθετημάτων. Ακόμα και αν τα παρηκμασμένα μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα έχουν εθιστεί στην μικροπολιτική και δεν κατευθύνουν το δημόσιο διάλογο γύρω από αυτά τα ζητήματα. 

Ο Κλάους Ρέγκλινγκ μιλά για μια γενιά χαμένη μέχρι να αποκατασταθεί στη χώρα μια κανονικότητα. Αν δεν έχει άδικο αυτό συμβαίνει επειδή για περισσότερες γενιές καταστρέφαμε συστηματικά τις δομές της χώρας. 

Ας ξεκινήσουμε, τουλάχιστον, να μετρούμε  αντίστροφα.

Η απόλυτη νίκη της Τουρκικής διπλωματίας

Η απόλυτη νίκη της Τουρκικής διπλωματίας σήμερα.

Την ημέρα που δολοφονείται δολοφονείται εν ψυχρώ και μπροστά σε κάμερες Πρόεδρος δικηγορικού συλλόγου Τουρκίας, η εξωτερική πολιτική της γείτονας δείχνει πως μπορείς να ισορροπείς με όλους και με όλα, παίρνοντας χρήματα και επιρροή, αξιοποιώντας τα πλεονεκτήματα της γεωστρατηγικής θέσης αλλά και τα μεγέθη της χώρας.

Ακόμα και παίζοντας με τη φωτιά όπως με τη Ρωσία, και αν ακόμα δεχτεί κάποιος ότι δεν συνδέεται το γεγονός της κατάρριψης στο σύνολο μιας πολυσχιδούς πολιτικής που σχεδιάζεται και εκτελείται απέναντι σε διάφορα μέτωπα.

Η Τουρκία λαμβάνει 3 δισεκατομμύρια ως ανθρωπιστική βοήθεια για τη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών αλλά και, επανεκκίνηση της ένταξής της στην ΕΕ και έταξε αναχαίτιση των προσφυγικών ροών.

Η Ευρώπη ουσιαστικά “υποκλίνεται” στην γείτονα χώρα υπό τον τρόμο ενός ακόμη μεγαλύτερου αριθμού προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών. Η Τουρκία όμως πίεσε μεθοδικά και το πέτυχε αυτό. Πίεσε την Ευρώπη διπλωματικά υπερβαίνοντας τα οικονομικά ανταλλάγματα για την διαχείριση των ροών. Πέτυχε την αύξηση της επιρροής της ως υποψήφια χώρα. Περνά σε άλλη διάσταση τις σχέσεις της με την ΕΕ 

Και σήμερα, μετά την κατάρριψη των ρώσικων μαχητικών, βρίσκεται, ήδη, με την υποστήριξη του ΝΑΤΟ, της Αμερικής και της Γερμανίας ρητώς εκπεφρασμένα, παίζοντας ακόμα και με τον ISIS κατά τρόπο αναγνωρισμένο πλέον και με τη Ρωσία σε απόσταση ασφαλείας αν και καταρρίπτει μαχητικά αεροσκάφη της 

Η Τουρκική διπλωματία ισορροπεί απέναντι σε διαφορετικά μέτωπα αξιοποιώντας τους φόβους των πλευρών με τους οποίους συναγωνίζεται διπλωματικά και οικονομικά. Κατάφερε εν τέλει να λάβει δισεκατομμύρια αλλά και να ενισχύει τη σχέση της ταυτόχρονα με την Ευρώπη, την Αμερική, διατηρώντας ταυτόχρονα τον Ισλαμικό χαρακτήρα της και το δεσποτικό ηγεμονισμό του Ερντογάν στο εσωτερικό της. 

Μαϊμούδες και πιθηκάκια

Η χώρα δεν έχει αντιπολίτευση.

Η ΝΔ είναι ουσιαστικά ένας διαλυμένος και διεσπαρμένος κομματικά χώρος που όταν δεν έχει τον συνεκτικό ιστό της διαχείρισης εξουσίας δεν μπορεί να συνεννοηθεί ούτε στα βασικά.

Ακόμα και ο Θεοδωράκης είναι εξαφανισμένος ενώ το ΠΑΣΟΚ κινείται μεταξύ Φώφης-Βενιζέλου-Λοβέρδου δηλαδή στην καλύτερη περίπτωση κοντά στο 0, εκτός και αν επικρατήσουν ζημιογόνοι παράγοντες.

Η ΝΔ αποτυχαίνει να κάνει και εσωκομματικές εκλογές σε ένα καθεστώς φαύλης χρηματοδότησης ιδιωτικής εταιρείας ενώ οι υποψήφιοι Πρόεδροι αλληλοκατηγορούνται για το φιάσκο. Διαβάζω ότι ο Παπαμιμίκος θεωρείται ο βασικός υπαίτιος του bollywood των εσωτερικών εκλογών της ΝΔ.

Ο Παπαμιμίκος πάντως ήταν ο εκ των έσω φέρελπις πολιτικός, τον οποίο ανέδειξε ο γίγαντας Καραμανλής που αναπολείται από το δεξιό χώρο αν και ο ίδιος βαριέται να ασχοληθεί αφού είναι μόνιμα κουρασμένος, και ο οποίος ήταν ο ισορροπιστής των δεξιών φατριών. Για ανταμοιβή έκανε όλο το παιχνίδι με τα μαϊμού προγράμματα των ΜΚΟ τα οποία και διαμοίραζε με το ανάλογο αντίτιμο. Τότε που μοιράζονταν εκατομμύρια με τηλεφωνήματα τα οποία πληρώνονται τώρα.

Έκανε και άλλα βέβαια ισορροπιστικά σε αυτό το συνοθύλευμα που βασικά διατηρείτο πάντα σε σχέσεις εχθρικές ή ανταγωνιστικές αλλά επειδή μοιράζονταν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σε όλες τις πολιτικές οικογένειες, έπαιρνε η καθεμία εσωτερική παράταξη, οικογένεια και ο καθένας ατομικά το κομμάτι του, με διάφορους τρόπους (διορισμούς, προγράμματα εκατομμυρίων ή δεκάδων χιλιάδων ευρώ αναλόγως, χαριστικές διατάξεις για τις επιχειρήσεις τους που περνούσαν με τροπολογίες σε άσχετα νομοσχέδια, δάνεια από τράπεζες πολλά κόκκινα σήμερα κτλ) και φαινόταν μια ισορροπία.

Ισορροπία συμφερόντων όμως ήταν που βασιζόταν σε οικονομικούς συσχετισμούς με λεία το κράτος. Δεν αφορούσε τη χώρα. Γι αυτό δεν μπορούν να τα βρουν τώρα. Δεν υπάρχει λεία στη μέση. Και ο Παπαμιμίκος ήταν ένας εκ των διαχειριστών της λείας.

Αυτό το συνοθύλευμα που μπλέχτηκε και με την ακροδεξιά αισθητική, ρητορική και ανθρώπινο δυναμικό στην κυβέρνηση επί Σαμαρά, παρουσιαζόταν ως εγγυητής της σταθερότητας και η υγιής εκσυγχρονιστική δύναμη που θα μας βγάλει από τα αδιέξοδα που άλλωστε οι ίδιοι άνθρωποι και το ίδιο κόμμα δημιούργησαν για χρόνια μαζί με το ΠΑΣΟΚ.

Με πολλούς να έχουν εφταψήφια νούμερα σε διαφορες offshore βέβαια γιατί αυτό ήταν κάτι που εκαναν καλά αφού τους ενδιέφερε. Μάλλον ήταν και το μοναδικό που τους ενδιέφερε.

Όσον αφορά την εταιρεία που ανέλαβε τις ευθύνες για τις εκλογές της ΝΔ είναι μαϊμού! Δεν πολυ-υφίσταται. 

Σύμφωνα με τα επίσημα έγγραφα της Γενικής Γραμματείας του Πρωθυπουργού, από τον Ιανουάριο του 2014 μέχρι τις αρχές του 2015, η εταιρεία που ανέλαβε την διεκπεραίωση των εκλογών της ΝΔ, και δεν έχει ούτε site, είχε την ευθύνη για την τεχνική υποστήριξη του Μεγάρου Μαξίμου και την προστασία της πρωθυπουργικής έδρας από επιθέσεις hackers....

To συμφωνητικό υπέγραψε ο τότε προϊστάμενος του γραφείου Διοίκησης και Οργάνωσης του Μεγάρου Μαξίμου, Δημήτρης Κανελλόπουλος.

Η εταιρεία που δεν έχει ούτε site και είναι σχεδόν μαϊμού εταιρεία και τα έπαιρνε γενικώς, είχε αναλάβει την προστασία του Πρωθυπουργικού γραφείου και του Μαξίμου!

Για το τι έγιναν τα 400.000 χιλιάρικα των εκλογών ξέρουν εκεί στη ΝΔ. Aλλωστε μισό εκατομμυριάκι είναι πταίσμα τώρα, εντάξει δεν είναι εκεί το θέμα, εδώ έχουν κατασπαραχτεί δισ.

Πως φαίνεται πλέον άραγε όλο αυτό το παραμύθι που προτείνατε ως εγγύηση εκσυγχρονιστικού και ρεαλιστικού μονοδρόμου; Επί 5 χρόνια! Kαι κάποιοι το προωθούσαν επαγγελματικά και για οικονομικούς λόγους.

Οι άλλοι; 

Ποδόσφαιρο: Τόσα χρόνια ώρα μηδέν

Το Ρεαλ-Μπαρτσελόνα στη Μαδρίτη σήμερα τελειώνει 0-4 και όσοι πήγαν το χαίρονται. Το ίδιο και όσοι το είδαν. Εννοείται ούτε ίχνος επεισοδίων. Οι δύο πιο μισητοί αντίπαλοι στην Ευρώπη και στην χώρα της Ισπανίας βέβαια. 

Σήμερα πάλι η Λίβερπουλ έριξε επίσης 4 στη Σίτυ, στην μισητή γι αυτήν ποδοσφαιρικά γειτονική πόλη στο Μάντσεστερ αλλά και εκεί όλοι χάρηκαν το παιχνίδι. By the way στην Αγγλία είναι πρώτη η Λέστερ! 

Τι πιθανότητες υπάρχουν για κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα; Mηδέν. Για διάφορους λόγους. 

Στην Ιταλία, την ίδια ημέρα, Γιουβέντους-Μιλαν, κονταροχτυπιούνται επίσης χωρίς φασαρίες και ο κόσμος βλέπει και χαίρεται το παιχνίδι. 

Κι εδώ έχουμε τους γκάνγκστερ Προέδρους, τον μπερλοσκουνικό χουλιγκανισμό του Μαρινάκη και του Μπέου που γίνονται και δήμαρχοι, την οικονομική αλητεία που κάνει θεσμικό παιχνίδι με τα λιμάνια και τις πόλεις μας μέσω της μπάλας αλλά και κάτι αλητάκια που εδώ και χρόνια καίνε και σπάνε σταθερά τα γήπεδα σε ένα αέναο κύκλο που πάντα χειροτερεύει. 

Αυτή τη φορά το ντέρμπυ στην Ελλάδα δεν ξεκίνησε καν. Ήταν επικίνδυνο και για να ξεκινήσει με όσα έγιναν. 

Ελπίζω ο Κοντονής και η πολιτεία να μην χαριστούν. Μπας και φτιάξουμε ποτέ ποδόσφαιρο και αναλάβουν και οι ΠΑΕ τις ευθύνες τους.

Η απάντηση στο Ισλαμικό κράτος

Το Ισλαμικό κράτος έχει τα χαρακτηριστικά ενός πολύμορφου λαϊκού κινήματος που τρέφεται από την αποτυχία και την διαφθορά των εγκατεστημένων κυβερνήσεων στον αραβικό κόσμο.

Ενισχύεται σταθερά επίσης από την φτώχεια που πλήττει ιδίως τις χώρες χωρίς σταθερή κυβέρνηση στην περιοχή (Ιράκ, Συρία, Λίβανο).

Παράλληλα έχει συμμάχους και κράτη που του προσφέρουν διευκολύνσεις ή και ασυλία στην ευρύτερη περιοχή όπως στην Τουρκία ή την Ιορδανία. 

Το μόρφωμα αυτό δημιουργήθηκε από το Δυτικό κόσμο μετά τον πόλεμο του κόλπου για να ενώσει τον αραβικό πληθυσμό κόσμο κατά του Σαντάμ Χουσεϊν όταν ο τελευταίος θεωρείτο ο βασικός εχθρός της Δύσης.

Είναι αμφίβολο αν αντιμετωπίζεται στρατιωτικά. Χρειάζεται μάλλον ενιαίο και επεξεργασμένο σχέδιο μη στρατιωτικό αλλά πολιτικό. 

Οι βομβαρδισμοί μπορεί να πλήξουν εγκαταστάσεις του αλλά δεν μπορούν να το περιορίσουν ουσιαστικά. Δρα διακρατικά και υπερεθνικά με αυτόνομους πυρήνες και στα Αραβικά κράτη και στην Ευρώπη αλλά και στις ΗΠΑ, δηλαδή τουλάχιστον σε 3 ηπείρους. 

Παράλληλα διαθέτει ισχυρό λαϊκό έρεισμα.

Αυτό καταργεί τη δυνατότητα επίγειας στρατιωτικής επέμβασης εναντίον του. Αυτή η πρακτική είναι αδύνατη όταν ο αντίπαλος έχει ικανότητα διείσδυσης σε πολλαπλά κράτη και περιοχές, με τον κόσμο να είναι πρόθυμος να συνεργαστεί και να βοηθήσει.

Στρατιωτική επέμβαση εναντίον του εξάλλου θα ενισχύσει το μίσος, τους μάρτυρες και τον εξτρεμισμό θα τροφοτήσει  δηλαδή τις αιτίες που οδηγούν τον αραβικό κόσμο σε αυτό. 

Το σημαντικό στοιχείο όμως για την κατανόηση του ΙΚ είναι ότι πλέον έχει οικονομική δύναμη, τράπεζες ελεγχόμενες, ικανότητα του εμπορεύεσθαι και μπορεί να θρέφει δεκάδες χιλιάδες εξαθλιωμένο κόσμο σε πολλά κράτη στις αραβικές χώρες.

Για να περιοριστεί αυτό το μόρφωμα θα πρέπει ο Αραβικος κόσμος να αντιληφθεί ότι τα πλεονεκτήματα μιας φιλελεύθερης δημοκρατίας είναι περισσότερα από ένα καθεστώς φεουδαρχικού φονταμελιστικού κράτους είτε στρατιωτικών κοσμικών δικτατοριών όπως του Άσαντ, του Χουσεϊν, του Καντάφι. 

Το όπλο είναι λοιπόν ο πολιτισμός και η εγκαθίδρυση άλλων μοντέλων στον αραβικό κόσμο που μπορούν να αυξήσουν την οικονομική ευρωστία και την πολιτική ελευθερία.

Χρειάζεται και χρήμα όμως που θα διοχετευτεί στοχευμένα στον κόσμο όπου αυτό είναι δυνατό όπως π.χ. στην Αίγυπτο ή στην Τυνησία.

Η ενίσχυση του βιοτικού επιπέδου θα περιορίσει τους ΄΄μάρτυρες΄΄ που θα αποφασίσουν να αφοσιωθούν σε ένα αδιέξοδο. Η ομαλότητα στην οικονομική δραστηριότητα και οι ευοίωνες προοπτικές στις ζωές των ανθρώπων θα τους απομακρύνουν από τον εξτρεμισμό. 

Η Δύση θα πρέπει να ενισχύσει οικονομικά τις αραβικές χώρες στις οποίες η φτώχεια εξαπλώνεται αφού η φτώχεια είναι σύμμαχος του εξτρεμισμού.

Παράλληλα, η Ευρώπη στο εσωτερικό της, δεν θα πρέπει να περιορίσει τον μουσουλμανικό κόσμο, οικονομικά και κοινωνικά, αφού αυτό θα επιφέρει αντίστροφα αποτελέσματα. Ο έλεγχος πρέπει να είναι διακριτικός και αποτελεσματικός όταν απειλείται η δημόσια ασφάλεια.

Το μόρφωμα του Ισλαμικού κράτους μπορεί να περιοριστεί μόνο από τον κόσμο του Ισλάμ. Η διείσδυση του στον κόσμο είναι το τεράστιο πλεονέκτημα του αλλά και η αδυναμία του.

Το ΙΚ αναπλήρωσε ένα κενό που δημιουργήθηκε στο Ισλάμ μετά την πτώση καθεστώτων. Το έκανε μεθοδικά και σε βάθος χρόνου. Μεθοδικά και σε βάθος χρόνου θα πρέπει να μετατραπούν οι συνθήκες που ευνόησαν την γέννηση του.

Ο πολιτισμός, οι υγιείς δημοκρατίες, η οικονομική ομαλότητα και η πολιτική ελευθερία στον κόσμο που βιώνει τα αδιέξοδα και στρέφεται στο ΙΚ για να επιβιώσει είναι η απάντηση. 

Μπογδανο-Ανθρωπάκια

Ο Νικολόπουλος υπερασπιζόταν στο δικαστήριο τον δολοφόνο Καλαμπόκα για να δείξει ότι θα είναι πάντα κοντά στον κομματικό κόσμο της ΝΔ ακόμα και όταν δολοφονεί. Απέδειξε τότε, εκτός των άλλων, ότι είναι ακροδεξιός και σκατόχυψος.

Ο Μπογδάνος βλέπω συμπαρίσταται στον Ρουπακιά στη ζώνη του θεάματος. Δεν είναι βέβαια ούτε φασίστας ουτε σκατόψυχος.

Ανθρωπάκι είναι που ανήκει στη νέα γενιά των απολιτίκ δημοσιογράφων. Αυτών που προσπαθούν να κάνουν τον έξυπνο, έχοντας πλήρη επίγνωση της επαγγελματικής μετριότητας τους και ξέροντας ότι μόνο αν προκαλούν θα διατηρείται το όνομα τους στην επικαιρότητα. Γι αυτό κάνουν αυτό που ξέρουν. Προκαλούν.

Δυστυχώς η Ελλάδα έχει ελάχιστους σοβαρούς δημοσιογράφους που βρίσκονται εκτός τηλεόρασης και δεν αφορούν τον πολύ κόσμο. Παλιά όμως ο κόσμος έβλεπε από την τηλεόραση ας πούμε τον Φρέντυ Γερμανό.

Ίσως το μεγαλύτερο δεινό του πολιτισμού της αρπαχτής και του ευρωπαϊκού πιθηκισμού που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια με τις πόρσε και τα μπουζούκια ηταν ο θάνατος της σοβαρής δημοσιογραφίας. Επιτελούσε έναν κοινωνικά παιδευτικό ρόλο κάποτε η δημοσιογραφία σύμφωνα και με τον προορισμό της.

Οι σοβαροί δημοσιογράφοι όμως δεν είχαν τα τελευταία χρόνια και δεν έχουν χώρο ακόμα και στέγη στα κατεστημένα μίντια για να επικοινωνήσουν με τον κόσμο. Όπως το είχαν αναλάβει αυτό παλαιότερα οι κάθε λογής Κωστόπουλοι τώρα το αναλαμβάνουν οι κάθε λογής Μπογδάνοι.

Ανθρωπάκια δηλαδή.

Να πιστέψει και πάλι ο κόσμος στην πολιτική

Υπάρχει πλέον για πρώτη φορά, μετά από χρόνια, μια αίσθηση ηρεμίας και αποδοχής στην κοινωνία γύρω από την κυβερνησιμότητα στη χώρα. Το συναίσθημα αυτό επικρατεί για πρώτη φορά από το 2010 και μετά.

Έχει δε ιδιαίτερη πολιτική σημασία αφού επιτρέπει στην κυβέρνηση να νομοθετήσει και να ασκήσει τις πολιτικές της στρατηγικές χωρίς εκλογική πίεση. Συνεπώς, πιο ελεύθερα και πιο αποφασιστικά.

Πάντα υπήρχε βέβαια ένα κόμμα κυβερνητικής πλειοψηφίας στη χώρα. Η διαφορά είναι ότι πλέον υπάρχει ευρεία κοινωνική αποδοχή όσον αφορά την πολιτική στρατηγική που θα ακολουθήσει η χώρα.

Το 2010 η Νέα Δημοκρατία διεκδικούσε την διακυβέρνηση της χώρας ως αντιμνημονιακή δύναμη. Αργότερα, τα βρήκε με το ΠΑΣΟΚ και ακολούθησε την προσέγγιση με την Ε.Ε.. Άνευ όρων, αλλά ιδίως χωρίς να προβεί στις ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που είχε ανάγκη η χώρα.

Και τούτο διότι έπρεπε να συγκρουστεί με το πελατειακό πλαίσιο αλλά και την συστημική διαφθορά την οποία όμως δημιούργησε και στην οποία μετείχε. Κέρδισε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις ως μνημονιακή δύναμη. Οι ήττες της συμβολίζουν την αδυναμία της να αλλάξει τη χώρα.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ όμως αναδείχτηκε ως αντιπολίτευση με μια αντισυστημική ρητορική, μπλεγμένη με αρκετές αυταπάτες όπως αποδείχτηκε. Ιδίως λόγω του Αλέξη Τσίπρα όμως κατάφερε μια τεράστια ανατροπή. Μέσα σε μισό χρόνο περίπου κέρδισε κατά κράτος δύο εθνικές εκλογικές αναμετρήσεις με τελείως διαφορετική προσέγγιση και πολιτική ρητορική, χωρίς να μετρά κανείς τις Ευρωεκλογές.

Πλέον θα κυβερνήσει με μια ξεκάθαρη στρατηγική. Με συμμαχίες εντός της Ε.Ε. και με αποδοχή του ευρωπαϊκού πλαισίου. Θα επιχειρήσει να απεγκλωβιστεί από τα μνημόνια, όχι καταγγέλλοντας αυτά και βαδίζοντας στο άγνωστο και σε καθεστώς διεθνούς απομόνωσης, αλλά ισχυροποιώντας την οικονομία και εφαρμόζοντας δημιουργικά μια δύσκολη συμφωνία.

Είναι σαφές όμως ότι διαφορετική πολιτική στρατηγική δεν πρεσβεύεται στο σημερινό Κοινοβούλιο άρα και στην ελληνική κοινωνία, εκτός της δευτέρας παρουσίας που επαγγέλλεται το ΚΚΕ και των Νεοναζί. Η ΛΑΕ δεν είχε πολιτικό χώρο να στεγάσει εκτός από ακραίες εν μέρει και γραφικές φωνές.

Για πρώτη φορά λοιπόν η κοινωνία δεν σπαράσσεται πολιτικά. Αυτό επουδενί δεν σημαίνει βέβαια ότι όλα τα κόμματα είναι ίδια ή ότι η διακυβέρνηση της χώρας είναι μια κάθετη γραμμή πάνω στην οποία μπορούν να ισορροπούν εξίσου όλοι οι πολιτικοί φορείς και οι κυβερνήσεις.

Η ουσία της πολιτικής υφίσταται. Και πάντα θα υφίσταται. Δεν κρύβεται στις λεπτομέρειες. Υφίσταται σε πλήθος επιλογών που επιτρέπουν πλήθος διακριτικών ευχερειών στο κράτος και στη διοίκηση.

Στον τρόπο που θα αναζητηθούν τα δημοσιονομικά βάρη. Στην επιλογή των δημοσιονομικών ισοδυνάμων μεταξύ πολλών επιλογών όπου υπάρχουν αστοχίες, στη δίκαια κατανομή των βαρών, στο δύσκολο μείγμα περικοπών-φόρων που πρέπει να επιλεγεί. 

Στη διοικητική μεταρρύθμιση που έχει ανάγκη η χώρα. Σε όλους σχεδόν τους τομείς. Στον εκσυγχρονισμό ιδίως του κράτους.

Στο σπάσιμο των καρτέλ που λυμαίνονται τη χώρα σχεδόν σε κάθε αγορά. Στην ενίσχυση των μικρομεσαίων. Στο κλείσιμο της ψαλίδας των μεγάλων ανισοτήτων που τα τελευταία χρόνια αυξήθηκαν ένεκα των πολιτικών επιλογών στην διακυβέρνηση της χώρας.

Στη μεταναστευτική πολιτική. Στην ουσιαστική ενσωμάτωση των μεταναστών που θα μείνουν στη χώρα μας και θα εισφέρουν στο ανθρώπινο δυναμικό της και στο μέλλον. 

Ακόμα και στο ύφος της εξουσίας. Στο αν οι Υπουργοί και οι βουλευτές που ασκούν το εκτελεστικό και νομοθετικό έργο θα παλέψουν για να προστατεύσουν τον κόσμο όντας και οι ίδιοι τμήμα αυτού.

Το ότι δεν είναι απόγονοι, συνεχιστές τζακιών που αντιμετωπίζουν την πολιτική ως επάγγελμα ή ως κληρονομιά ελέω Θεού ή επιθέτων, αποκομμένοι από την κοινωνία και κατηγορώντας μάλιστα για την χρεοκοπία, είναι μια βασική εγγύηση.

Υπάρχει λοιπόν πλέον η αποδοχή στη νέα κυβέρνηση για να ασκήσει πολιτική και να κριθεί. Οι φίλοι της είναι συντριπτικά περισσότεροι από τους εχθρούς της ή τους αντιπάλους της.

Ακόμα όμως και οι τελευταίοι είναι αδύναμοι για να τη φθείρουν πέρα από την μικροπολιτική και σε επίπεδο κουτσομπολιών, αν και οι περισσότεροι επιθυμούν την επιτυχία του έργου της.

Η κυβέρνηση μπορεί να κριθεί μόνο από το έργο της και από τον κόσμο. Αντίπαλος είναι μόνο ο εαυτός της. Δεν είναι η Νέα Δημοκρατία και το συντηρητικό στρατόπεδο που επιχειρεί να επιλύσει τα εσωτερικά του προβλήματα και να ισορροπήσει μεταξύ των εσωτερικών του φραξιών ενώ το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι αποδεικνύονται χωρίς λόγο και ρόλο. 

Για όσους στηρίζαμε τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου από την εφηβεία μας, όντας γραφικοί από τα πανεπιστήμια μας μέχρι πριν λίγα χρόνια, αυτό είναι κάτι μοναδικό! Και η ίδια αίσθηση αφορά πολλούς ανθρώπους, πολλών ηλικιών, που ειναι και ο κορμός του ΣΥΡΙΖΑ. Και του κοινωνικού και του κυβερνητικού. 

Μετά τις τρικυμίες, το κυβερνητικό ταξίδι του ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται ότι τελικά μόλις ξεκινά. Η κυβερνησιμότητα όμως δεν είναι όμως θέμα μόνο καπετάνιου. Είναι θέμα συνόλου και πληρώματος ιδίως. Ούτε και ο Αλέξης Τσίπρας θέλει ένα αρχηγικό κόμμα. Θέλει ένα κόμμα που θα λειτουργεί και θα συνθέτει όπως όλοι μας στα πλαισια βέβαια κάποιων κανόνων. 

Ο κυβερνητικός αλλά και ο κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ θα διαχειριστεί δύσκολες καταστάσεις μέχρι να μας οδηγήσει στο ξέφωτο, αν τα καταφέρει Θα ασκήσει πολιτικές που δεν θέλει, θα ακολουθήσει ορισμένες φορές μέτρα που δεν θα τα επέλεγε. Αλλά στο νου όλων υπάρχει η μεγάλη εικόνα. 

Η μάχη κατά της λιτότητας είναι η μητέρα των μαχών αλλά δεν μπορεί να κερδηθεί χωρίς τις ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα και χωρίς τον βαθύτατο εκσυγχρονισμό του κράτους και των δομών του. Και το χρέος, μάλλον, θα αναδομηθεί προς τα βελτίω!  

Καλό ταξίδι λοιπόν! Υπάρχει χρόνος ενώ ο κόσμος καταλαβαίνει, παρατηρεί και κρίνει καθημερινά. Με πολλή δουλειά και με διαφορετικό ήθος ένα από τα μεγάλα στοιχήματα, είναι στο τέλος, να πιστέψει και ο κόσμος πάλι στην πολιτική. 

Οι μεγάλες μάχες είναι μπροστά

Hμέρες πριν τις εκλογές (15/9) είχαμε γράψει για το πολιτικό παράδοξο Τσίπρα που θα καθόριζε και αυτήν την εκλογική αναμέτρηση. Η πολιτική δεν είναι μόνο νούμερα. Ο κόσμος ξεκάθαρα προτίμησε και εμπιστεύτηκε και πάλι τον Αλέξη Τσίπρα.

Καθάρισε τους αντιπάλους του από δεξιά και αριστερά ιδίως, με απόλυτο τρόπο. Σαμαράς, Μεϊμαράκης, Βενιζέλος, Λαφαζάνης, Ζωή είναι μέχρι στιγμής τα ''θύματα'' του. Στο ίδιο κάδρο ο Σταύρος έπρεπε σύμφωνα με δηλώσεις  του να είχε ήδη παραιτηθεί. 

Ο Τσίπρας κυριάρχησε απόλυτα στο εσωτερικό πολιτικό τοπίο. Πλέον μπορεί να κυβερνήσει απαλλαγμένος από τα ιδεοληπτικά βαρίδια που φιλοξενούσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Έχει μια τετραετία μπροστά του με μία αρραγή κοινοβουλευτική πλειοψηφία σε πολύ δύσκολες οικονομικές συνθήκες βέβαια. Έχει όμως το χρόνο να κυβερνήσει και να κριθεί.

Μέσα σε έξι μήνες κέρδισε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις κρατώντας το ίδιο ποσοστό, την πρώτη ως ''αντιμνημονιακός'' την δεύτερη ως ''μνημονιακός''. Η καταγραφή αυτή συνιστά αντικείμενο πολιτικής ανάλυσης για την σχέση ενός πολιτικού με τον κόσμο. Το ψευτοδίλημμα μνημονίου-αντιμνημονίου πλέον καταργήθηκε από τον ίδιο που το είχε γιγαντώσει. Ο δρόμος για την αποκατάσταση της χώρας περνά μέσα από εκεί. 

Η ανάγκη για καταπολέμηση της λιτότητας βέβαια υφίσταται. Η ανάγκη για αλλαγή του τρόπου που δομήθηκε η Ευρωπαϊκή οικονομία με τις τράπεζες καζίνο των οποίων το επενδυτικό κομμάτι αφήνεται αχαλίνωτο να τζογάρει σε χρηματοπιστωτικά παράγωγα τα οποία πληρώνουν μετά οι πολίτες επίσης υφίσταται.

Η ανάγκη για δικαιότερη αναδιανομή του πλούτου παραμένει επίσης στο προσκήνιο. Η ανάγκη για ένα κράτος πρόνοιας που θα απλώσει ένα δίχτυ προστασίας απέναντι στους αδυνάτους που πλήττονται σήμερα από τις οικονομικές πολιτικές της λιτότητας παραμένει. Η ανάγκη για περισσότερη δημοκρατία και κοινωνικό έλεγχο είναι περισσότερη ζωτική από ποτέ στις αποφάσεις των Ευρωπαϊκών οργάνων.

Αλλά όλα αυτά έχουν ως πεδίο μάχης την Ευρώπη. Ο Τσίπρας κερδίζει αυτές τις εκλογές ως Ευρωπαϊστής. Το ιδεολογικό αφήγημα άλλωστε της αριστεράς είναι διεθνικιστικό και κατ' επέκταση και Ευρωπαϊκό. Οι συσχετισμοί δεν αλλάζουν σε μεμονωμένα κράτη αποκομμένα από το διεθνές και ευρωπαϊκό περιβάλλον.

Όσοι επιχείρησαν να το εκφράσουν βρέθηκαν εκτός Βουλής εκτός της αίρεσης του ΚΚΕ που κρατά ένα ποσοστό ψηφοφόρων που εθίστηκε να πιστεύει στην Δευτέρα Παρουσία. Για την Χρυσή Αυγή θα πούμε παρακάτω. 

Στην τελευταία προεκλογική ομιλία του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πρέπει να διαφεύγει της προσοχής ότι στο πλευρό του Τσίπρα βρίσκονταν όχι μόνο ο Πάμπλο Ιγκλέσιας των Podemos, εκπρόσωποι της γερμανικής και γαλλικής αριστεράς αλλά και η Σκα Κέλερ Αντιπρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας των Πράσινων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. 

Είναι πολύ σημαντικό να ενωθούν οι Πράσινοι με την Ευρωπαϊκή Αριστερά στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Έχει σημασία να ενώσουν τις πολιτικές τους δυνάμεις και να πυκνώσουν τις διεργασίες μεταξύ των πολιτικών τους χώρων και κομμάτων στα Ευρωπαϊκά κράτη αλλά και στα Ευρωπαϊκά fora. Η Ουγγρική Βουλή λόγου χάρη έλαβε απόφαση να χρησιμοποιεί στρατιωτικά πυρά κατά των προσφύγων. Ποιος θα σταματήσει την βαρβαρότητα; 

Απέναντι στους συντηρητικούς ακόμα και τους σοσιαλιστές στην Ευρώπη, που πάντως στήριξαν την Ελλάδα στις πιέσεις που ασκήθηκαν στο τέλος για την έξοδο της από την Ε.Ε. που προωθούσε ο γερμανικός άξονας και άλλα κράτη της Βόρειας Ευρώπης, έχει ιδιαίτερη σημασία να αναδειχθεί ο τρίτος πόλος που θα επιχειρήσει να αλλάξει τους συσχετισμούς στα fora της Ε.Ε. ιδίως όσον αφορά το μείγμα της οικονομικής πολιτικής αλλά και σε κοινωνικά ζητήματα. 

Όλα αυτά συνδέονται με το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών και το μετά.

Υπάρχουν όμως και δύο σημεία που πρέπει να κρατήσουμε από τη βούληση και την συμπεριφορά του εκλογικού σώματος. Το γεγονός ότι σχεδόν 400 χιλιάδες συμπατριώτες μας επέλεξαν να ψηφίσουν και το νεοναζιστικό μόρφωμα είναι ντροπιαστικά οδυνηρό ιδίως μετά την ωμή ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για την δολοφονία του Φύσσα από τον χουντικό και αρχηγό των νεοναζί Μιχαλολιάκο.

Όσοι νομίζουν ότι η Χρυσή Αυγή εγέρθηκε από την φτώχεια και την κρίση κάνουν λάθος! Απλά ενισχύθηκε από αυτή. Θα ξαναβρούν την Χρυσή Αυγή μπροστά τους όταν μαλακώσει και τελειώσει η κρίση. Νεοναζί υπάρχουν και στη Γερμανία. Και σε άλλα κράτη όπου η οικονομία δεν αντιμετωπίζει ύφεση. 

Στην Ελλάδα όμως αναδείχτηκε σε τρίτο κόμμα. Η Ελλάδα είχε πάντοτε φασίστες. Κρύβονταν στην αγκαλιά της Νέας Δημοκρατίας όπως οι δολοφόνοι του Τερμπονέρα που υπερασπίζονταν τότε απο τους δικηγόρους της ΝΔ, συμπεριλαμβανομένου και του βουλευτή της Χρυσής Αυγής Αρβανίτη. Τώρα όμως βρήκαν καθαρόαιμη πολιτική στέγη. 

Φασιστοειδή, ''μάγκες'', ρατσιστές και λούμπεν στοιχεία μπολιάστηκαν στο μαντρί και βρίσκουν πολιτική εκπροσώπηση μαζί με τους νεοναζί υπό το μύθο του εθνικισμού. Τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής ενισχύθηκαν στα νησιά στα οποία κατέφτασαν πρόσφυγες. Υπάρχει φασισμός και εθνικισμός άρρωστος στην χώρα. 

Πρόσφατα δύο νέα παιδιά, 17 και 19 ετών, όψιμοι χρυσαυγίτες, πέταξαν μολότωφ πρόσφατα σε καταυλισμό προσφύγων στη Μυτιλήνη. Ο φασισμός λοιπόν υπάρχει, δεν είναι απότοκος της κρίσης και θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά από αυτή.

Η αριστερά είναι η μόνη δύναμη που ιδεολογικά μάχεται αυτές τις αρρωστημένες δυνάμεις. Ακούσαμε όλοι τον Μεϊμαράκη στα debate πως εκφραζόταν για τους πρόσφυγες. Υπάρχουν όμως και Σαμαράδες και Βορίδηδες και Πλεύρηδες και Αδώνιδες και άλλοι στο κόμμα της ''ευρωπαϊκής'' δεξιάς στην Ελλάδα. 

Τέλος, υπάρχει το θέμα της αποχής που ενισχύθηκε και συνδέεται με ένα φαινόμενο πολιτικής απαξίωσης. Είναι ανησυχητικό. Ιδίως για την αριστερά που πάντοτε επιδιώκει την συμμετοχή των πολιτών στα τεκταινόμενα και πιστεύει στη διαμόρφωση κοινωνικής συνείδησης για την επίλυση των προβλημάτων. Οι λύσεις θα προέλθουν από το πολιτικό σύστημα. Αλλιώς δεν θα υπάρξουν καθόλου. Αλλά αυτό δεν γίνεται. 

Είναι στο χέρι και του κοινωνικού ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει αυτήν την απαξίωση. Γνωρίσαμε βέβαια ότι η αριστερά στην κυβέρνηση είναι διαφορετικό πράγμα από την αριστερά στην εξουσία. Το ανθρώπινο πρόσωπο όμως μπορεί να φανεί ακόμα και τώρα στα δύσκολα χρόνια που θα διανύσουμε μέχρι την αποκατάσταση της οικονομίας.

Έχουμε μια τετραετία μπροστά για να οχυρώσουμε το κράτος με θεσμούς, να εκσυγχρονίσουμε την διοίκηση, να περιορίσουμε την γραφειοκρατία που σκοτώνει την επιχειρηματικότητα, μικρή και μεγάλη, να αλλάξουμε το παρασιτικό μας παραγωγικό μας μοντέλο που βασιζόταν στο δανεισμό και την κατανάλωση και να βγούμε, επιτέλους, από τα μνημόνια αφού περάσουμε μέσα από αυτή τη δύσκολη συμφωνία, εφαρμόζοντας την δίκαια και δημιουργικά.

Οι μεγάλες μάχες του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ είναι μπροστά.

Είναι νόμιμο το κόμμα των νεο-Ναζί;

"Σε ό,τι αφορά την πολιτική ευθύνη για τη δολοφονία Φύσσα στο Κερατσίνι, την αναλαμβάνουμε. Είμαστε η σπορά των νικημένων του 1945, οι εθνικοσοσιαλιστές, οι φασίστες". 

Αυτό δήλωσε σήμερα ο Μιχαλολιάκος κυνικά, αναλαμβάνοντας την ευθύνη για το νεκρό Παύλο Φύσσα πριν δύο χρόνια, όταν τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής δολοφόνησαν ένα νέο παιδί οργανωμένα και στυγνά δίπλα στην κοπέλα του.

Παρέλειψε να αναφέρει τους ναζί αφού εν όψει της εκκρεμούσας δίκης τα ναζιστικά πειστήρια που κατασχέθηκαν στις οικίες των βουλευτών της Χρυσής Αυγής παρουσιάστηκαν ως αποκριατικά ευρήματα. 

Ωστόσο ο Παύλος Φύσσας δεν ήταν εκείνες τις ημέρες, ο πρώτος νεκρός της ακροδεξιάς στην Ελλάδα. Λίγους μήνες πριν, στις 17 Ιανουάριου 2013, ο Σαχτάρ Λουκμάν είχε επίσης δολοφονηθεί με μαχαίρωμα στο κέντρο της Αθήνας. Και υπήρχαν και άλλα θύματα βαριά τραυματισμένα από το Ηράκλειο της Κρήτης, την Πάτρα και άλλες πόλεις από τους ίδιους ανθρώπους.

Ήταν τότε η εποχή που η Χρυσή Αυγή με πλήρη ανοχή από την ελληνική κυβέρνηση ζούσε το μύθο της. Εκκρεμεί βέβαια η δίκη της Χρυσής Αυγής, ώστε να αποκατασταθεί η δικαιοσύνη και η προστασία του Ανθρώπου.

Να μην ξεχνούμε όμως και την ευθύνη του τύπου εκτός των πολιτικών. Τότε, οι συστημικοί δημοσιογράφοι καλούσαν την Χρυσή Αυγή να σοβαρευτεί για να συγκυβερνήσει με τη ΝΔ, όχι βέβαια χωρίς αφορμές από βουλευτές της ΝΔ και της ΧΑ. Ακόμα και μετά τη δολοφονία ο Μπαλτάκος με τον Κασιδιάρη προσπαθούσαν να βρουν κοινούς τόπους συνεννόησης.

Όλα αυτά μόλις πριν 2 χρόνια. Μία απόδειξη για το πως τα πράγματα μπορούσαν και μπορούν να γίνουν πολύ χειρότερα στη χώρα μας. Και δεν θέλω καν να φανταστώ τι θα συνέβαινε σήμερα στην χώρα μας με το ζήτημα των προσφύγων αν οι τύποι αυτοί δεν είχαν ένα δικαστήριο μπροστά τους... 

Περαιτέρω υπάρχει θέμα όταν ο αρχηγός ενός κόμματος αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για δολοφονίες Ελλήνων και ανθρώπων στην επικράτεια της χώρας σύμφωνα με την ιδεολογία του κόμματος του.

Ο Μιχαλολιάκος υιοθέτησε δημοσίως τον φασισμό και το ναζισμό καθώς και νομιμοποίησε πολιτικά τις δολοφονίες (Φύσσα και μεταναστών) που έγιναν στο όνομα τους και στην Ελλάδα από οπαδούς της ΧΑ, στην περίπτωση του Φύσσα δε από τα τάγματα εφόδου του κόμματος που εκπαίδευε ο Κασιδιάρης και άλλοι στρατιώτες των νεοναζί και εν ενεργεία βουλευτές. 

Και αν όλα αυτά μας φαίνονται κάπως απόμακρα ή νομίζουμε ότι δεν μας αφορούν κάνουμε λάθος. Οι Χρυσαυγίτες εκπαιδεύονται στο μίσος κατά όλων. 

Εκπαιδεύονται περαιτέρω όχι μόνο στο δηλητήριο και το μίσος αλλά και στρατιωτικά. Υπάρχει άφθονο αποδεικτικό υλικό για καταλήψεις λόφων τα βράδια στην Πάρνηθα, στο ποτάμι της Νέδας και σε άλλες περιοχές όπου η Χρυσή Αυγή στρατιωτικοποιεί τα μέλη της είτε σε οργανωμένες συλλογικές ασκήσεις είτε σε μάχες ενός εναντίον ενός, με γυμνά χέρια, μαχαίρια και όπλα. 

Ο στόχος είναι οι Άλλοι. Δηλαδή Εμείς. 

Μπορεί όμως ένα τέτοιο κόμμα που αποδέχεται την πολιτική ευθύνη ιδεολογιών στις οποίες είναι πλήρως αποδεκτές οι δολοφονίες των Άλλων, να μετέχει στις εκλογές και να χρηματοδοτείται από την ελληνική δημοκρατία;

Μπορεί ένα τέτοιο κόμμα που ομολογεί και αποδέχεται την πολιτική ευθύνη δολοφονιών ανθρώπων, Ελλήνων και μεταναστών δηλαδή συνανθρώπων μας, να είναι αποδεκτό θεσμικά; Να έχει δημόσιο βήμα και οι δημόσιες εκδηλώσεις του να περιφρουρούνται από την Ελληνική Αστυνομία; 

Ποιους ακριβώς προστατεύουμε θεσμικά; Αυτούς που αποδέχονται πολιτικά άρα και σε ποινικό επίπεδο την ηθική αυτουργία δολοφονιών; 

Πιστεύω βέβαια ότι ο φασισμός και οι νεοναζί αντιμετωπίζονται μόνο πολιτικά, ανθρώπινα, με την παιδεία, με την γαλούχηση της αγάπη για τον άνθρωπο, με την αποδοχή της διαφορετικότητας στη βάση της ισοτιμίας και όχι κατασταλτικά. 

Αλλά όταν ο αρχηγός ενός κόμματος αναλαμβάνει πολιτικά την ευθύνη δολοφονιών των οπαδών του και τις νομιμοποιεί τότε νομίζω ότι η συμμετοχή αυτού του κόμματος στην εκλογική διαδικασία και η χρηματοδότηση του εγείρουν πλείστα νομικά ζητήματα.

Εκκρεμεί η δίκη της Χρυσής Αυγής. Αναρωτιέμαι σε τι πολιτικό πλαίσιο θα γίνει... Ελπίζω πάντως να δρομολογήσει και θεσμικές εξελίξεις για το αυγό του φιδιού που θρέφεται στον κόρφο μας και μας απειλεί ευθέως. 

Το έπος της μετανάστευσης

Προσωπικά την θεωρώ μία από τις ομορφότερες και συγκλονιστικότερες φωτογραφίες που έχω δει. Είναι του Γιάννη Μπεχράκη για το Reuters. Φωτογραφίζει το έπος της μετανάστευσης και την πατρική αγάπη.

Ο Σύριος πρόσφυγας που περπατά μόνος μέσα στη βροχή, χιλιόμετρα, προς τα Μακεδονικά σύνορα, αφού πέρασε θάλασσες και έμεινε ζωντανός μέσα στον πόλεμο, προσπαθεί να δώσει κουράγιο στο παιδάκι του.

Μητέρα δεν υπάρχει. Θα χάθηκε κάπου στην πορεία σε κάποιο υγρό ή στέρεο τάφο. Σπίτι δεν υπάρχει. Περιουσία και πατρίδα χαμένες επίσης.

Όλα στο 0. Μένει η αγκαλιά και η γονεϊκή αγάπη στο δρόμο προς το μεγάλο άγνωστο.

Σήμερα που όλοι ποστάρουμε τις εικόνες από τα ωραία παιδιά στα σχολεία μας, ας αναλογιστούμε πώς θα ήταν να είμασταν στη θέση του Σύριου αυτού πρόσφυγα. Μόνον έτσι μπορούμε για λίγα δευτερόλεπτα ίσως να την προσεγγίσουμε, έστω από την ασφάλεια του αστικού μας πολιτισμού.

Αναφορά  στην εικόνα από το Business Insider. 

Που είναι τα παιδιά;

Έφαγαν όλο το ''ξύλο'' και όλη τη λέζα μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Δεν μίλησε κανείς τους. Από τις 7 το πρωί μέχρι τις 1 και κάτι το βράδυ εκεί στο κτίριο της Κομισιόν. 

Τους άφηναν από τις 7 το πρωί στις 9 το βράδυ και τους έπαιρναν πάλι να επιστρέψουν στις 10 για μία ωρίτσα. Τους άφηναν μετά από τις 1 τα μεσάνυχτα. 

Έτρωγαν από τα κουτιά του ξενοδοχείου σοκολάτες, τσιπς και κρύα σάντουιτς. Έπλεναν τα ρούχα τους σε γνωστούς και φίλους στις Βρυξέλες. 

Αυτή ήταν η ένδοξη ζωή των παιδιών της εθνικής διαπραγμάτευσης. Αριστεροί δεύτερης γενιάς, παλληκάρια, με μεταπτυχιακά, με διδακτορικά, με γνώση του διεθνούς οικονομικού γίγνεσθαι, αυτοί που έφαγαν πολύ ξύλο, χωρίς να βγάλουν κιχ. 

Αρκετές φορές, στα δύσκολα νομοσχέδια, τα οποία πάλευαν για 2 και 3 μερόνυχτα, όταν τα έκλειναν, την επόμενη ημέρα τους έλεγαν από τα τεχνικά κλιμάκια της Τρόικα, άκυρα και ξανά από την αρχή. 

Γιατί έτσι έγινε ο πόλεμος της διαπραγμάτευσης. Έτσι τους ξεφτίλιζαν και τους έσπαγαν το ηθικό. Γιατί εξέφραζαν την αριστερά που πάλευε να αλλάξει τα πράγματα. 

5 απέναντι σε 25. 25 απέναντι σε 5. Η διαπραγματευτική ισχύ υπέρ των 25. Όχι αριθμητικά. Οικονομικά. 

Πάλεψαν για τις τράπεζες για τους μικροσυνταξιούχους, για όλο τον κόσμο, για το χρέος, για τις ουσιαστικές και πραγματικές μεταρρυθμίσεις που φοβόταν και φοβάται ο ΣΥΡΙΖΑ να περάσει για να μην αναλάβει το πελατειακό κόστος. 

Αντιμετωπίστηκαν με καχυποψία από τα οικονομικά μεγαθήρια που είχαν την ισχύ. Ως αριστεριστές τους έβλεπαν, που πάλευαν σε ένα ξένο πλαίσιο απέναντι σε τεχνοκράτες που ζούσαν στην πόλη τους και εναλλάσσονταν ανά 5αδες απέναντι τους, ανά 8ωρα, την ώρα που αυτοί έμεναν εκεί, καρφωμένοι στις καρέκλες τους, οι ίδιοι και οι ίδιοι, άπλυτοι, αφάγωτοι, 5 απέναντι σε άλλες πεντάδες που διαδέχονταν και τους βομβάρδιζαν. 

Και έφεραν αποτελέσματα. Δεν φάνηκαν. Δεν επέτρεψε η πολιτική να φανούν. 

Η αιχμή του δόρατος της Ευρωπαϊκής Ελλάδας ήταν αυτά τα παιδιά. Προσωπικά τους ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Και ας μη με ξέρουν. 

Αυτοί είναι ο φάρος. Όχι μόνο αυτοί αλλά και αυτοί. Αυτά τα παιδιά που δύο τουλάχιστον φορές είχαν φέρει μια συμφωνία κανονική. Την τελευταία, ένα ''μνημόνιο'' διετίας με 8 δισ. και τις ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις έτοιμες. Με το ΟΚ της Τρόικα επειδή όλους αυτούς τους μήνες έπεισαν. Ότι μπορούμε. Οτι θέλουμε. Ότι ξέρουμε. Και ότι θα τα καταφέρουμε. 

Την ημέρα ανακήρυξης του δημοψηφίσματος, όπως γράφτηκε από πολλούς, ιδίως Ευρωπαϊκούς παράγοντες, η ελληνική ομάδα διαπραγμάτευσης, χωρίς σταρ, χωρίς Βαρουφάκηδες με φανταχτερά κασκόλ και χαμόγελα στις κάμερες, χωρίς σταριλίκια, μακριά από τα αστέρια της πολιτικής, ήθελαν 10 λεπτά για να τελειώσουν μια θετική συμφωνία.

Ήταν βατή, λογική, καμία σχέση με την υπογραφείσα, και με την οποία η Ελλάδα σε 3 χρόνια θα είχε βγει ήδη στις αγορές έχοντας κάνει και τις μεταρρυθμίσεις που είχε ανάγκη η χώρα. Υπογεγραμμένες και συνταγμένες και από τη δική μας πλευρά. 

Δύσκολη είναι η αλήθεια αλλά τον τρίτο χρόνο θα πετάγαμε! Η χώρα θα πετούσε. Από τον δεύτερο χρόνο θα είχαν έρθει τα χαμόγελα. Και όλα αυτά με δομικές μεταρρυθμίσεις που θα έστρωναν πολλά πράγματα για πάντα. 

Αλλά όταν έφταναν στο σημείο να υπογραφεί για λογαριασμό της Ελληνικής Δημοκρατίας η συμφωνία, ξεκινούσαν οι πολιτικοί. Δεν χρειάζονται ονόματα, άλλωστε σήμερα είναι σχεδόν όλοι εκτός ΣΥΡΙΖΑ. Άρχιζαν οι πολιτικοί. Οχι εκείνο. Όχι το άλλο. Όχι το παράλλο. 

Μην πειραχτούν οι πελατείες τους, οι συντεχνίες και τα ψηφαλάκια. Από τα γραφεία τους με τα air condition στην Αθήνα έλεγαν όχι, αυτό δεν γίνεται. 

Στο τέλος με τις τράπεζες και το κράτος έτοιμα να τιναχτούν κυριολεκτικά όλα στον αέρα, έκλαψαν σε μια γωνία, εκεί, κάτω από ένα άχαρο κτίριο, με αυτά που είδαν ότι θα υπογράφονταν. Η Ελλάδα δεν είχε άλλα περιθώρια τότε. 

Η αιχμή του δόρατος του ΣΥΡΙΖΑ, της Ελληνικής και της Ευρωπαϊκής αριστεράς, της αριστεράς που ξέρει να παλεύει απέναντι στα θηρία, μεθοδικά, σεμνά, χωρίς τυμπνανοκρουσίες και να φέρνει αποτέλεσμα ήταν εκεί! 

Πάλεψαν για 11 εκατομμύρια κόσμο, και με τον Αλέξη, αλλά χωρίς να μιλήσουν ποτέ σε κανένα κανάλι, σε καμία εφημερίδα, για όλα αυτά που έζησαν, που ζούσαν, γιατί αυτή ήταν η δουλειά τους. Και την έκαναν καλά! Πολύ καλά. 

Η αιχμή του δόρατος του ΣΥΡΙΖΑ και της Ευρωπαϊκής αριστεράς έπρεπε να ήσαν οι πρώτοι στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Σε όλη την Ελλάδα. Οι πρώτοι. Οι πρώτοι. Και δεν είδα κανέναν τους πουθενά. 

Δεν θα έγραφα, αλλά άκουσα τον Ευκλείδη το Σάββατο στη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ να λέει πως πρέπει να προσέξουμε αυτά τα παιδιά! Και μπράβο του. Δεν θα έκλεβαν άλλωστε κανενός τη δόξα. Είναι πολύ σεμνοί γι αυτό. 

Με ποιους θα συγκροτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ το Ευρωπαϊκό μέτωπο της χώρας, σύντροφοι; Ποιοι θα εκφράσουν την ευρωπαϊκή φωνή της λογικής, του ρεαλισμού που με μάχες έξω και μέσα, μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα στον πραγματικό κόσμο; 

Ποιους πρέπει να ακούσει και να δει ο κόσμος για να αναπτερωθεί το ηθικό του; Για να πει ναι! Η αριστερά, τεχνοκρατικά, πολιτικά, ηθικά , είναι ΕΔΩ! Και θα αλλάξει τα πράγματα. Γιατί όχι μόνο θέλει, αλλά ξέρει και μπορεί. 

Ποιους πρέπει να ακούσει ο κόσμος αγαπητέ σύντροφε Αλέξη; Ποιους πρέπει να ακούσει ο κόσμος, να δει και να γνωρίσει κ. Αντιπρόεδρε; Που είναι τα παιδιά; 

Μόνο ο Τσακαλώτος μίλησε ότι πρέπει να τους προσέξουμε. Τι σημαίνει όμως αυτό; Γιατί δεν βλέπουμε τα παιδιά στις λίστες; Μήπως επειδή είναι σεμνοί και δεν παρακαλούν; 

Ποιοι θα πείσουν τους Έλληνες ότι ναι ξέρουμε, σχεδιάζουμε, μπορούμε; Ποιοι, αν όχι και αυτοί, που έφαγαν τη λέζα, που ταπεινώθηκαν, που πάλεψαν, άυπνοι και αφάγωτοι, μένοντας πολλοί σε ένα δωμάτιο ενός απλού ξενοδοχείου, τρώγοντας τσιπς και κρύα σάντουιτς για να πάρουν ένα ευχαριστώ στο τέλος από 10 ανθρώπους. Γιατί τόσοι μπορούσαν να το δώσουν σε αυτά τα παιδιά. 

Οι οποίοι δεν ξέρω καν αν θα διαβάσουν αυτό το κείμενο. Φοβάμαι όμως, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει την διαπραγμάτευση, η οποία δεν τελειώνει, δεν τέλειωσε, θα συνεχίσει, με όλα τα μέτωπα ανοιχτά, μην γίνει χωρίς αυτούς τους συντρόφους. 

Όλα είναι ανοιχτά. Το χρέος, τα μεγάλα στοιχήματα, οι δύσκολοι δρόμοι που δεν γίνεται να μην περπατήσουμε και με αυτά τα παιδιά. Και πίσω τους η χώρα να λέει μάγκες μπράβο. Να ελπίζει. 

Μας αναγκάσατε να βλέπουμε τους Μητρόπουλους, τους Κουρουπλήδες, και τους κάθε λογής πολιτικάντηδες χωρίς να μάθουμε ποτέ αυτά τα παιδιά. 

Που είναι τα παιδιά; 5 ονόματα δεν μπορούσαν να χωρέσουν στις λίστες των εκατοντάδων πολιτικάντηδων για να μιλήσουν στη Βουλή και μετά να πάρουν το αεροπλάνο να συνεχίσουν τις μάχες, εκεί που δίδονται; 

Η αξιοπιστία της αριστεράς κρίνεται από τους ανθρώπους της. 5 ονόματα έπρεπε να τους δούμε. Να τους γνωρίσει ο κόσμος. 

Που είναι τα παιδιά;

The Tsipras paradox

Στις 26 Ιουλίου το Bloomberg είχε ένα άρθρο με τίτλο : Tsipras’s Paradox Is Six Months of Pain and Enduring Popularity. Το παράδοξο του Τσίπρα. Έξι μήνες πόνου με δημοτικότητα που διαρκεί. Το Bloomberg είχε δίκιο. 

Το παράδοξο του Τσίπρα θα ξαναδώσει στο ΣΥΡΙΖΑ την πρώτη θέση στις εκλογές, ξεκάθαρα, και θα οδηγήσει το κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στον κορμό της επόμενης κυβέρνησης. Με πόσους και με ποιους θα αποφασίσει ο κόσμος, αν και τα μεγάλα προβλήματα λύνονται με ευρύτατες κοινωνικές αποδοχές. 

Να εξετάσουμε όμως το παράδοξο φαινόμενο Τσίπρα χωρίς καμία διάθεση προσωπολατρείας. Έχει σημασία, όχι βέβαια προσωπικά για τον Αλέξη, αλλά για τους Έλληνες. Αυτοί άλλωστε στηρίζουν και θα προσφέρουν την εκλογική νίκη ιδίως στον Τσίπρα και στο ΣΥΡΙΖΑ. 

Θα είναι η τέταρτη στη σειρά εκλογική νίκη στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις. Ευρωεκλογές, Εθνικές εκλογές, Δημοψήφισμα, Εθνικές εκλογές ξανά, οι τρεις τελευταίες μάλιστα εθνικές αναμετρήσεις σε χρονικό διάστημα λίγων μηνών. 

Και αν κάποιος μπορούσε να ισχυριστεί μέχρι πρότινος ότι ο Τσίπρας κέρδιζε τις εκλογές επειδή έταζε ασύμμετρα με ακατάσχετη παροχολογία, το μόνο σίγουρο είναι ότι σε αυτές τις εκλογές δεν θα κερδίσει επειδή υπόσχεται. 

Επίσης, δεν θα κερδίσει τις εκλογές, επειδή θα σκίσει τα μνημόνια ή επειδή εκφράζει την αριστερίστικη επανάσταση. Αυτό θα φανεί στο ποσοστό της ΛΑΕ, εκεί κάπου στο όριο της Βουλής, αν τα καταφέρει να εισέλθει. 

Γιατί λοιπόν ο κόσμος στηρίζει τον Τσίπρα;

Είναι ενδιαφέρον από αυτήν την άποψη ότι ο μη αριστερός κόσμος που συνθέτει και την πλειοψηφική εκλογική στήριξη του Αλέξη Τσίπρα, δεν οδηγήθηκε σε επιλογές άλλων πολιτικών, όπως του Σταύρου Θεοδωράκη, τον οποίο κρατά αιχμάλωτο σε μια κατάσταση μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και εκεί θα τον αφήσει. 

Με τον Τσίπρα ο κόσμος γνώρισε τα capital controls, είδε τις τράπεζες κλειστές, έμεινε στις ουρές για να παίρνει 40 ευρώ την ημέρα, είδε την χώρα του να γονατίζει απέναντι στην Ευρώπη αφού επιλέχθηκε η πλήρης σύγκρουση, είδε την μεταστροφή εντός λίγων μηνών από το αντιμνημόνιο λόγο στην εφαρμογή ενός μνημονίου και άλλα και άλλα πολλά. 

Όποιος θέλει μάλιστα μπορεί να προσθέσει κι άλλα επιχειρήματα καλοπροαίρετα ή κακοπροαίρετα. Απλά θα ενισχύσουν την ανάγκη ερμηνείας του παράδοξου. Μήνες πόνου με μια δημοτικότητα που διαρκεί. 

Είναι μαζοχιστής λοιπόν ο Έλληνας; Ή μήπως κατάλαβε από τον καθαρό λόγο του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ αυτήν τη φορά τι θα γίνει στο μέλλον; Σίγουρα όχι. Μήπως ενθουσιάστηκε από τις λίστες του ΣΥΡΙΖΑ; Ούτε. Μήπως αισθάνεται ασφαλής ότι η οικονομία θα ανακάμψει και όλα θα πάνε καλά; Επίσης αμφιβάλλει. 

Γιατί λοιπόν ο Τσίπρας θα ξαναπάρει τις εκλογές; 

- Γιατί η κοινωνία δεν πείθεται , παρά τα λάθη και τις παραλείψεις, ότι ο Τσίπρας κατέστρεψε την Ελλάδα και την οικονομία σε 6 μήνες όπως βάλθηκαν πάλι να φωνάζουν οι ίδιοι και οι ίδιοι που την κατέστρεψαν τις τελευταίες δεκαετίες. 

Αυτό δεν σημαίνει ότι σήμερα η οικονομία είναι σε καλύτερη κατάσταση από ότι έξι μήνες πριν. Χειρότερη είναι. Και ο κόσμος το ξέρει. Αυτό όμως καθιστά το παράδοξο Τσίπρα ακόμα πιο ενδιαφέρον. 

- Γιατί η κοινωνία δεν έχει πρόβλημα με τα λάθη που είναι ανθρώπινα. Έχει πρόβλημα με το να μην δίνονται μάχες για λογαριασμό της. Ακόμα και μεγάλα λάθη συγχωρούνται όταν ο κόσμος βλέπει ότι ένα νέο πρόσωπο, χωρίς offshore και εξωχώριους λογαριασμούς, παλεύει για το κοινό καλό. Το αναγνωρίζει. Όταν στήριζε τα λαμόγια για 30 χρόνια δεν θα εξαντλήσει τον Τσίπρα σε 6 μήνες. Δεν είναι παράδοξο. Είναι λογικό. Δεν έχουν κλείσει τους λογαριασμούς τους. 

- Γιατί η κοινωνία είναι και ήταν, από πριν, πιο ώριμη από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ίδιο τον Τσίπρα μάλλον, όσον αφορά το ψευτοδίλημμα του μνημονίου-αντιμνημονίου. Ο κόσμος δεν στήριξε τον Αλέξη και τον ΣΥΡΙΖΑ για την εφαρμογή της ασαφούς και κενής αντιμνημονιακής καραμέλας, ούτε περίμενε ότι ο Τσίπρας θα έσκιζε τα μνημόνια καθυποτάσσοντας την Ευρώπη. Κατανοεί τους συσχετισμούς. 

- Γιατί η κοινωνία δεν θεωρεί προδοσία την υπογραφή σκληρών μέτρων παρά τις υποσχέσεις περί του αντιθέτου. Προδοσία, η κοινωνία θα θεωρούσε την άτακτη φυγή προς την εσωστρέφεια και τον εθνικισμό, μακριά από την Ευρώπη και το διεθνές περιβάλλον που έχει κανόνες. 

Γι αυτό και η ΛΑΕ θα εξαϋλωθεί ακόμα και αν σε αυτές τις εκλογές εισέλθει μετά βίας στη Βουλή. Ρήξη με την Ευρώπη και απομονωτισμό εκφράζει η ΧΑ το ΚΚΕ και η ΛΑΕ. Και τα τρία όμως αυτά κόμματα, μαζί, θα έχουν σαφώς μικρότερο ποσοστό από αυτό του ΣΥΡΙΖΑ.

-Γιατί, τέλος, ο κόσμος βλέπει στον Αλέξη, ένα νέο παιδί το οποίο αισθάνεται πιο κοντά του, χωρίς να εκφράζει μάλιστα τις αγκυλώσεις του παρελθόντος. Δεν είναι όλοι το ίδιο. Με τη Φώφη, ας πούμε, δεν αισθάνεται συγγένειες. Με τον Κουτσούμπα χασμουριέται. Με τον Λαφαζάνη γελά με τα σποτάκια του αλλά μένει εκεί. Με τον Βαγγέλη μπορεί να μιλά όπως σε ένα καφενείο, αλλά έχει σιχαθεί τους σκελετούς. Του θυμίζουν άλλωστε και τις ενοχές του.

Όλα αυτά βέβαια δεν σημαίνουν ότι ο Τσίπρας είναι ένας πολιτικός σταρ που θα έχει μονίμως την υποστήριξη του κόσμου ό,τι και αν κάνει. Η στήριξη αυτή θα είναι πιθανότατα και η τελευταία αν η οικονομία δεν αρχίσει να ορθοποδεί, αν τα αδιέξοδα παραμείνουν ή έστω αν η προοπτική για κάτι καλύτερο δεν αρχίσει να φέγγει στην πολιτική αισθητική και την οικονομία.

Το ξαναγράφουμε. Ο Τσίπρας θα αντέξει αν μεταρρυθμίσει την χώρα. Αλλιώς, θα έχει κι αυτός την τύχη των υπολοίπων. Αυτή η γενναιόδωρη στήριξη θα είναι βουβή και η τελευταία. Αλλά θα υπάρξει. 

Εκλογές χωρίς αυταπάτες

Οι εκλογές γίνονται για το ποιος θα αναλάβει την καυτή πατάτα να οδηγήσει τη χώρα στην ουσιαστική εφαρμογή της συμφωνίας. Αυτό είναι το διακύβευμα των εκλογών. 

Πίσω ή μέσα σε αυτό το διακύβευμα, θα έπρεπε να υπάρχει η ανάγκη σχηματισμού κυβέρνησης που θα συγκροτήσει επιτέλους ένα λειτουργικό κράτος με θεσμούς και θα αναδείξει και ένα διαφορετικό μοντέλο για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. 

Κράτος, με θεσμούς, που να υπηρετεί τους πολίτες, την ισονομία και να στηρίζει την παραγωγική οικονομία, δεν είχαμε στην Ελλάδα ούτε τα αντιμνημονιακά χρόνια, αλλά ούτε και την τελευταία μνημονιακή πενταετία. Επομένως δεν είναι θέμα μνημονίου-αντιμνημονίου, για όσους επιμένουν στην απλοϊκή αυτή διαφοροποίηση ως μέτρο πολιτικής αντίληψης. 

Έχω την εντύπωση μάλιστα ότι τις εκλογές θα τις κερδίσει αυτός που μπορεί να πείσει τον κόσμο ότι θα εφαρμόσει το πλαίσιο της συμφωνίας με όσο το δυνατόν, εννοείται, καλύτερες προοπτικές. 

Και επειδή τα νούμερα όσον αφορά τα βάρη και τους φόρους δεν θα αλλάξουν αφού η Ελλάδα έχει συμφωνήσει μηδενικά σχεδόν πλεονάσματα (0.5% για φέτος και 1% για του χρόνου) η λύση δεν βρίσκεται πλέον εκεί. Αυτά είναι τα βάρη και αυτά θα παραμείνουν. 

Η επίπονη δημοσιονομικά συμφωνία μπορεί να εφαρμοστεί μόνο αν συνοδευτεί με εθνικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης. Εκεί είναι το κλειδί. Ο μόνος τρόπος να εξισορροπηθούν τα οικονομικά βάρη που θα διαχυθούν στην κοινωνία είναι να τονωθεί η παραγωγή και να δημιουργηθεί πλούτος που θα διαχυθεί στην κοινωνία και θα στηρίξει το κράτος στην εξυπηρέτηση των αναγκών του.  

Η συμφωνία, όπως και όλα τα μνημόνια άλλωστε δεν είναι σε μάρμαρο γραμμένη. Έχει περιθώρια αλλαγών αλλά και ευελιξίας μέσω των ισοδυνάμων. Σε κάθε δράση, μεταρρυθμιστική ή οικονομική, των χιλιάδων σελίδων-μέτρων που έχουν υπογραφεί.

Ως συνήθως κατά την εφαρμογή των συμφωνιών-μνημονίων όλοι στην Ελλάδα, και οι πολιτικοί και οι πολίτες, συνηθίσαμε να ασχολούμαστε με το δημοσιονομικό τμήμα της συμφωνίας και όχι το μεταρρυθμιστικό, το οποίο υπογράφεται και ψηφίζεται στη Βουλή εδώ και 5 χρόνια απαράλλαχρο αλλά ουδέποτε εφαρμόζεται στην πραγματικότητα.

Αναφερόμαστε, ενδεικτικά, στον εκσυγχρονισμό του δημοσίου τομέα, το ουσιαστικό άνοιγμα των επαγγελμάτων, την καταπολέμηση των καρτέλ, την στήριξη των μέτρων του υγιούς ανταγωνισμού, τη δημιουργία ενός σταθερού νομικού και φορολογικού περιβάλλοντος για την λειτουργία των επιχειρήσεων και των παραγωγικών δυνάμεων που μπορούν να στηρίξουν την οικονομία.

Η Ελλάδα σήμερα είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη που αδυνατεί να χρηματοδοτήσει τις ανάγκες της από τις αγορές, άρα και εκτός των νομικών και οικονομικών περιορισμών των μνημονίων, αν και την ίδια στιγμή όλες οι άλλες χώρες που αντιμετώπισαν μνημόνια και εισήλθαν σε αυτά αργότερα από εμάς, σήμερα έχουν ήδη τη δυνατότητα να ανατροφοδοτούν τις ανάγκες τους στα πλαίσια του διεθνούς επενδυτικού περιβάλλοντος.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ακολουθούν δημοσιονομικούς περιορισμούς ούτε ότι δεν επιλέγουν να δανειστούν το μεγαλύτερο μέρος των οικονομικών τους αναγκών από την ομπρέλα της Τρόικα και ιδίως του Ευρωπαϊκού της τμήματος (ΕΚΤ, ESM) αφού εν τέλει ο δανεισμός είναι φτηνότερος και πιο σταθερός. 

Στην Ελλάδα σπαραχτήκαμε 5 χρόνια για να καταλάβουμε ότι η ευνοϊκότερη και σταθερότερη πηγή χρηματοδότησης της χώρας είναι οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί και όχι οι Κινέζοι, οι Ρώσσοι ή οποιοσδήποτε άλλος. Χρήσιμο ήταν αν και επίπονο το μάθημα. Ιδίως για τον ΣΥΡΙΖΑ. 

Οι μύθοι των μονομερών διαγραφών του χρέους ή της κατάληψης της Τράπεζας της Ελλάδος και του νομισματοκοπείου ως εναλλακτική προοπτική με τον Τόμσεν φυλακή, ευτυχώς, απασχολούν πλέον λίγους και όχι σε επίπεδο κυβερνησιμότητας. 

Χωρίς αυταπάτες λοιπόν σε αυτές τις εκλογές. 

Το διχαστικά κάλπικο δίλημμα λοιπόν μνημόνιο - αντιμνημόνιο πέφτει. Το λέγαμε και το γράφαμε άλλωστε και παλαιότερα. Το μνημόνιο ήταν το άλλοθι της φαυλοκρατίας. Τα επαγγελματικά κόμματα εξουσίας είχαν βρει τον τρόπο να νομοθετούν μνημονιακά αλλά να εφαρμόζουν την πολιτική που ήθελαν στο εσωτερικό. Γι αυτό επί 5 χρόνια δεν έχει υλοποιηθεί καμία ουσιαστική μεταρρύθμιση. 

Υπέγραφαν ότι τους έδιναν αφού ήξεραν ότι χωρίς μνημόνιο δεν υπάρχει χρηματοδότηση, ακολουθούσαν τους δημοσιονομικούς περιορισμούς που διατηρούσαν μάλιστα σε οριζόντιο επίπεδο, αλλά δεν ακολουθούσαν ποτέ το μεταρρυθμιστικό τμήμα των μνημονίων που ευνοούσε την αλλαγή των συσχετισμών υπέρ των μικρομεσαίων και κατά της κρατικοδίαιτης ιδίως επιχειρηματικής ελίτ στις οποίες υπάγονται και οι τράπεζες ή οι εταιρείες και οικογένειες που ελέγχουν την ενημέρωση στη χώρα. 

Κανένα μνημόνιο δεν είχε ως στόχο αυτήν την πραγματικότητα. Απεναντίας, η εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ και το πλαίσιο των μέτρων της που ευνοούσαν τον υγιή ανταγωνισμό φαλκιδεύτηκε, για να μην πούμε πλαστογραφήθηκε από τον Χατζηδάκη, που παρουσίασε έναντι αυτής ένα δικό του κείμενο με μέτρα μάλιστα τα οποία ούτε κι αυτά ουδέποτε εφαρμόστηκαν. 

Και το ζήτημα του νομίσματος ξεκαθαρίστηκε όμως πλέον. Η προοπτική της τύπωσης εθνικού νομίσματος, σήμερα, όπου το 87% των αναγκών μας εξαρτάται από τις εισαγωγές, δεν είναι λύση. Μιλάμε για το σημερινό πλαίσιο. 

Μέχρι και ο Γλέζος μίλησε κατά του εθνικού νομίσματος, το ΚΚΕ επανέλαβε πάγια όσα λέει από το 2012, ότι το μνημόνιο της δραχμής δηλαδή είναι χειρότερο από αυτό του ευρώ ενώ ακόμα και ο πολλά βαρύς Μιχαλολιάκος είπε σε συνέντευξη του ότι αυτή τη στιγμή η Ελλάδα είναι αναγκασμένη να ακολουθήσει το ευρωπαϊκό νόμισμα. 

Εκλογές χωρίς αυταπάτες λοιπόν. Για όλους. Και για τα κόμματα και για τους πολίτες. Και όποιος αντέξει στο τέλος. Το αποτέλεσμα άλλωστε θα ισχύσει και έναντι όλων. Και θα επιβάλλει συνεργασίες, σε μια διαιρεμένη και κουρασμένη ελληνική κοινωνία που ακόμα αναζητά τις διεξόδους, όντας όμως τουλάχιστον πιο συνειδητοποιημένη. 

Μήπως για εμάς η λύση είναι η παιδεία;

Tο Aνώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, με 5 ψήφους υπέρ και 4 κατά, έκρινε πριν λίγες εβδομάδες ότι ο γάμος μεταξύ των ομοφυλόφιλων είναι νόμιμος. Το Δικαστήριο έκρινε ότι ο γάμος είναι συνταγματικό δικαίωμα όλων των πολιτών της χώρας, ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικών προτιμήσεων. 

"Κανένα δεσμός δεν είναι πιο βαθύς από τον γάμο. Οι ομοφυλόφιλοι ζητούν ίση αξιοπρέπεια στα μάτια του νόμου. Το Σύνταγμα τους δίνει αυτό το δικαίωμα". Αυτό γράφτηκε στην δικαστική απόφαση. 

Το Σύνταγμα δίνει αυτό το δικαίωμα. Εκεί κρίθηκε η διαφορά. Στην πραγμάτωση ενός ατομικού δικαιώματος που αναγνωρίζεται στο Σύνταγμα και στο Νόμο ισότιμα για όλους τους ανθρώπους.

Η τελευταία πρόταση δεν είναι τυπική. Είναι ο θεμέλιος λίθος του οικοδομήματος της Αμερικής. Η πίστη και η τήρηση των δεσμεύσεων του Συντάγματος. 

Αυτός ήταν και παραμένει ο κοινός τόπος που ενώνει όλους τους Αμερικάνους πολίτες. Το Σύνταγμα. Ο Νόμος. Αυτός που φέρνει όλους τους πολίτες ισότιμα ενώπιον Του και ο τελικός κριτής κάθε μεγάλης διαφοράς. 

Ισπανόφωνοι, λατίνοι, λευκοί, έγχρωμοι, μετανάστες, γκει, στρειτ, κάθε άνθρωπος, ακόμα και παράνομος κάτοικος στις Η.Π.Α., προστατεύεται από το Σύνταγμα της Ομοσπονδίας της χώρας. Έτσι αποκτά συνείδηση ότι βρίσκεται σε ένα κράτος όπου τα δικαιώματα του αντιμετωπίζονται με σοβαρότητα και με σεβασμό. 

Ο Άλαν Γκρίνσπαν ο μακροβιότερος διοικητής της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ, από την εποχή του Νίξον μέχρι τον Κλίντον, εξηγούσε στο βιβλίο του «Η εποχή των αναταράξεων» ότι ο σημαντικότερος παράγοντας επιτυχίας των Η.Π.Α. στην εγκαθίδρυση της παγκόσμιας οικονομικής κυριαρχίας τους ήταν η πίστη και η αφοσίωση όλων των πολιτών στο Αμερικάνικο Σύνταγμα.

Εξήγησε δηλαδή πως η πίστη στη νομιμότητα και η πιστή εφαρμογή του νόμου εμπεδώθηκε ως αντίληψη και ήταν το θεμέλιο της επιτυχίας των Η.Π.Α. ως συντεταγμένου κράτους.

Γι αυτό στις ΗΠΑ ο Νόμος και η δικαστική απόφαση θα εφαρμοστούν όπως και εφαρμόζονται ήδη. 

Δεν θα βγουν οι μισοί Δήμαρχοι να πουν διαφωνούμε με την απόφαση οπότε δεν την εφαρμόζουμε. Είναι αυτονόητο ότι θα την εφαρμόσουν είτε τους αρέσει είτε όχι αφού το είπε το Δικαστήριο κατ' εφαρμογή του Νόμου.

Δεν θα βγει ο αντίστοιχος πολιτευτής των ΗΠΑ, Νικολόπουλος, να τουιτάρει μα είναι δυνατόν τώρα να παντρεύονται τα πουσταριά μεταξύ τους ενισχύοντας την πίστη στους οπαδούς του ότι υπάρχουν ευτυχώς πολιτικοί μάγκες που τιμούν τα παντελόνια τους. 

Βουλευτές, Γερουσιαστές, Υπουργοί, Δήμαρχοι και πολιτικοί στις ΗΠΑ θα εφαρμόσουν και θα σεβαστούν την δικαστική απόφαση. Το ίδιο και οι πολίτες. 

Ούτε και οι Εκκλησίες όμως στις ΗΠΑ ή οι κάθε είδους ιερείς κάθε δόγματος θα αρχίσουν να καταριούνται την απόφαση ή τους δικαστές γιατί ο Θεός είπε άλλα ή εννοούσε άλλα στο τάδε άγιο κείμενο οπότε δεν γίνεται να παντρεύουμε τους ομοφυλόφιλους.

Να κάνουμε συγκρίσεις με την Ελλάδα; 

Καλύτερα όχι. 

Δεν θα είναι θλιβερές. Θα είναι θλιβερότατες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι και στις ΗΠΑ λειτουργούν όλα τέλεια. Ο Νόμος όμως εφαρμόζεται και η αίσθηση δικαιοσύνης εμπεδώνει μια κοινωνική συνείδηση ισοτιμίας μεταξύ των πολιτών.  

Ας αναρωτηθούμε λοιπόν. Τι είναι αυτό που κάνει ή θα πρέπει να κάνει έναν Έλληνα πολίτη να αισθάνεται Έλληνας; Πιο στοιχείο μπορεί να μας διακρίνει κατ' ουσία; 

H ισονομία σίγουρα δεν είναι. H πεποίθηση ότι ανήκουμε σε ένα κράτος, σε ένα δικαϊικό σύστημα που έχει κανόνες και θεσμούς δεν θεμελιώθηκε ποτέ στα εθνικά χαρακτηριστικά μας.

Το Σύνταγμα στην Ελλάδα το κατέλυσαν με τον πιο ωμό τρόπο κατ΄αρχήν οι δικαστές, που υποτίθεται ότι πρέπει να το διαφυλάττουν, κλείνοντας τα δικαστήρια όταν περικόπησαν οι μισθοί τους παρά την ρητή απαγόρευση του Συντάγματος που τους απαγορεύει κάθε μορφής απεργίας , επειδή ακριβώς υποτίθεται ότι προστατεύουν τη Δικαιοσύνη. 

Πιο αγαθό όμως θα μπορούσε να μας διακρίνει για να επενδύσουμε σε αυτό και να ανυψώσουμε την κοινωνική, πολιτισμική και οικονομική μας ακόμα κατάσταση σε αυτές τις δύσκολες εποχές; Από που να κρατηθούμε; 

Από την Eλληνική παιδεία ίσως. ''Έλλην εστι όστις μετέρχεται της ελληνικής παιδείας'' είχε πει ο Ισοκράτης στον Πανηγυρικό του χιλιάδες χρόνια πριν. 

Γι αυτό και έχει μεγάλη σημασία το νομοθέτημα που κυρώθηκε στην Ελληνική Βουλή με την αρμόδια Υπουργό κ. Χριστοδουλοπούλου για τα παιδιά των μεταναστών της δεύτερης γενιάς που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν στην χώρα και θα ακολουθήσουν την ελληνική παιδεία και το ελληνικό σχολείο ως ελληνόπουλα. 

Η ελληνική παιδεία. Ανεξαρτήτως σε τι κατάσταση βρίσκεται σήμερα θα έπρεπε και θα μπορούσε να αποτελεί την ειδοποιό μας διαφορά. Γι αυτό και έχει τεράστια σημασία να αποκαταστήσουμε την παιδεία σε εκείνο το επίπεδο που δικαιούμαστε και μας αναλογεί. 

Να επαναφέρουμε την ακεραιότητα, τον ανθρωπισμό, την ηθική αξιοπρέπεια, την ορθολογική κριτική σκέψη απέναντι στον κόσμο, ακόμα και την οικουμενική αντίληψη που μας κληροδοτεί ο Αριστοτέλης, ο Σωκράτης, ο Ισοκράτης και χιλιάδες άλλοι παγκόσμιοι διανοητές που μετείχαν της ελληνικής παιδείας.

Τον Άνθρωπο σε αρμονία με το περιβάλλον, που είναι και πηγή πλούτου μας μέσω του τουρισμού, αλλά και ως μέρος του συνόλου μιας Πολιτείας που μετέχει στην οικονομική λειτουργία της.

Όποιος προσέφερε τεχνολογικές καινοτομίες που βελτίωναν τη ζωή τιμάτο από την Πολιτεία. Λιτά. Σιτιζόταν στο Πρυτανείο απλά μία ημέρα.

Οι πιο πλούσιοι, η τάξη των πεντακοσιομέδιμνων, αναλάμβανε το κόστος των κοινών εορτασμών που συνιστούσαν ψυχαγωγία αλλά και ενδυνάμωναν τις σχέσεις και την αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτών.

Η εργασία επίσης ως προσφορά στην κοινωνία. Ισότιμα και όχι ως μέρος μιας συντεχνίας που βλέπει τα συμφέροντα της μικρο-ομάδας του ως ευρύτερα του κοινωνικού συνόλου.

Η συμμετοχή στα κοινά ήταν υποχρεωτική αλλά και τιμή κάθε πολίτη. Στην αρχαία Αθήνα δικαστές και νομοθέτες ήταν όλοι οι πολίτες ανεξαιρέτως.

Τα μέλη του Δικαστηρίου της Ηλιαίας για παράδειγμα, ορίζονταν με κλήρωση από όλους τους πολίτες ενώ η Βουλή των 400 επεξεργαζόταν τα ψηφίσματα ή τους νόμους πριν καταστούν Νόμος τα οποία όμως εισήγαγε ο κάθε πολίτης ανεξαιρέτως.

Η ισοτιμία είχε ως βάση την κοινή παιδεία που ήταν βασική μέριμνα του Κράτους.

Και η αγάπη για την ελευθερία βέβαια είναι ένα από τα χαρακτηριστικά μας!

Ο εθνικός μας ύμνος είναι ίσως ο μόνος εθνικός ύμνος, ο οποίος δεν μιλά για το έθνος ή την φυλή. Δεν έχει λέξη για την Ελλάδα ως γεωγραφικό τόπο, μάλλον, τελικά, για τον απλούστατο λόγο ότι Ελλάδα σημαίνει παιδεία!

Βέβαια στη σημερινή Ελλάδα η αγάπη προς την ελευθερία είναι παρεξηγημένη. Τείνει να ταυτίζεται με την ασυδοσία. Ή να αποθεώνεται το μέτρο της ελευθερίας του καθενός ως υπέρτερο σε σχέση με τις ελευθερίες των άλλων, το ατομικό και το συντεχνιακό συμφέρον επιβάλλεται του συλλογικού.

Ίσως λοιπόν πρέπει να σκύψουμε σοβαρά στην παιδεία μας.

Τα σκεπτόμουν όλα αυτά έντονα τις τελευταίες ημέρες βλέποντας την μπερδεμένα θλιβερή και αλλοπρόσαλλη κατάσταση στη χώρα μας σε αυτές τις εκλογές. Η παιδεία μας είναι φτωχή. Όχι ότι είναι καλό που πάμε σε εκλογές και έπρεπε να χαιρόμαστε. Ο κόσμος είναι θυμωμένος.

Αλλά γύρω μας ακούγονται πολλά λόγια, απόλυτα, βαρύγδουπα, φανατισμένα. Μικρά. Γλώσσα αγενής και επιθετική. Από πολύ κόσμο. Και τα κόμματα άλλωστε καθ' εικόνα και καθ' ομοίωση μας είναι. 

Μήπως λοιπόν θα μπορούσαμε να καταλήξουμε στο τι θα έπρεπε να διακρίνει τον Έλληνα και να εργαστούμε πάνω σε αυτό; Στην οικογένεια, στο σχολείο, στην εκπαίδευση, στην κοινωνία. Μπορούμε, άραγε, να βρούμε συναινέσεις ακόμα και σε αυτά που μας ενώνουν;

Παγκόσμια Σεισάχθεια ...

Σεισάχθεια. Αρχαιοελληνική λέξη. Ωραία λέξη. Αυτό ένιωσα βλέποντας σήμερα Βουλή. Εκπληκτική συνεδρίαση! Από το στάδιο των επιτροπών ακόμα από μερικούς. Φούσκωσε ο πατριωτισμός μου. 

Σεισάχθεια!

Αυτή είναι η λύση. Γιατί σκοτιζόμαστε με τα υπόλοιπα; 

Δεν θα πληρώνει κανείς. Διαγραφή χρεών. Ολική.

Τα χρέη είναι ειδεχθή και επονείδιστα. Δεν θα πληρώνουμε κανένα κράτος και κανένα θεσμό, φορέα ή ιδιώτη. Τις τράπεζες ιδίως. 

Kαι τι να τις κάνουμε τις τράπεζες; Υπήρχαν τράπεζες επί Λένιν; Ας πτωχεύσουν καλύτερα. Ή καλύτερα μόνο να δανείζουν. Εμείς πάντως δεν θα πληρώνουμε. 

Με την σεισάχθεια δεν έχουμε κανέναν ανάγκη. Θα έχουμε καταστήσει περιττή κάθε συναλλαγή και κάθε χρέος. Θα το ξέρουν βέβαια και όλοι στον κόσμο. Θα έχουν εμπεδώσει ότι θεωρούμε τα χρέη ειδεχθή και δεν θα έχουμε συναλλαγές. 

Φυσικά έχουμε ανάγκη το 87% των εισαγόμενων αναγκών μας κάθε είδους σε ξένο νόμισμα αλλά για όλα αυτά υπάρχει λύση. Γι αυτό και ο προηγούμενος Υπουργός περί ανασυγκρότησης της χώρας επί 6 μήνες νομοθέτησε μόνο για τα τροφεία των υπαλλήλων της ΔΕΗ και για τα αναδρομικά των συνδικαλιστών της ΔΕΗ. 

Δεν χρειάζονται πολλά. Αντί για ανασυγκρότηση όλα λύνονται όταν κόβεις χρήμα! Δεν πληρώνεις, σεισάχθεια και εκτυπωτήρια. Απλά πράγματα. 

Δραχμές; Δραχμές. Τάλαντα; Τάλαντα. 

Όπως και να το ονομάζουμε το χρήμα θα είμαστε πλούσιοι. 

Λέτε να μην γίνουν πλούσιοι στην Ελλάδα οι κάτοικοι στο χωριό της Κάτω Ραχούλας αν βγουν από το ευρώ και κόψουν τάλαντα; Ζάμπλουτοι θα γίνουν!

Φυσικά δεν θα παίρνει κανείς τα τάλαντα έξω από την Κάτω Ραχούλα αλλά οι Κατωραχουλιώτες θα έχουν τρισεκατομμύρια από τα τάλαντα που θα τα ανταλλάσσουν μεταξύ τους με ότι παράγουν. 

Σταφίδα, ελίτσα, κρητικά παξιμάδια, λαδάκι και ρίγανη. Ντοματούλες, αγγουράκια και χόρτα. Θαλασσίτσα και χωριάτικες όλη η ζωή μας. Ζάχαρη! Τα υπόλοιπα είναι για τους αστούς και τους καπιταλιστές. 

Ίσως μάλιστα γίνουμε και συνταξιούχοι όλοι από τα 50 μας. 1 μιση ώρα συζήτηση σήμερα στο στάδιο των Επιτροπών για μια τροπολογία στις πρόωρες συντάξεις. Πόλεμος! Είδα σήμερα τεράστιες μάχες για την υπεράσπιση των πρόωρων συντάξεων μέσα στην Βουλή από κάποιους.

Είναι αντισυνταγματικές λένε. Ο Μαρξ είχε πει ότι ο πλούτος του ανθρώπου είναι ο ελεύθερος χρόνος του μόνο δεν άκουσα. 

Θα επεκτείνουμε λοιπόν το μέτρο της πρόωρης συνταξιοδότησης σε όλους τους Έλληνες πολίτες. Δηλαδή όσοι και όσες βγαίνουν με τα ανήλικα τέκνα από τα 50 είναι καλύτεροι;

Για θυμηθείτε και τις γιαγιάδες μας που έκαναν παιδιά χωρίς παροχές από το κράτος σε δύσκολες εποχές. Στα χωράφια ξεγεννούσαν. Συνταξιούχες από τα 50 τους κι αυτές έτσι; Τους πλήρωναν οι 30αρηδες και οι 60αρηδες. 

Και ο μπαμπάς όμως; Δεν έχει ευθύνη ο μπαμπάς και άγχος για την ανατροφή του παιδιού και του ανήλικου τέκνου; Μόνο η μαμά θα έχει; Όχι βέβαια. 

Ποια προοδευτική ριζοσπαστική παράταξη θα τολμούσε να σκεφτεί έτσι σεξιστικά; Σύνταξη λοιπόν κι αυτός. Για πάντα όπως και η μαμά αφού το παιδί θα είναι για πάντα ανήλικο σύμφωνα με το νόμο!

Γιαγιάδες, παππούδες, μαμάδες, μπαμπάδες και μετά μια συνταξούλα για την άγαμη θυγατέρα που θα πρέπει να επεκταθεί σε όλο τον δημόσιο τομέα. 

Απαράδεκτες ταξικές διαφοροποιήσεις βέβαια δεν μπορεί να έχουν θέση σε ένα ριζοσπαστικό κόμμα. Και για λόγους ισότητας βέβαια μετά σύνταξη και στους άγαμους γιους. 

Όταν κόβεις χρήμα όλα γίνονται. Τα εκτυπωτήρια να δουλεύουν. Και επειδή ένα πραγματικά ριζοσπαστικό κόμμα δεν προωθεί κοινωνικούς αυτοματισμούς, ο ιδιωτικός τομέας θα νέμεται τον ίδιο πλούτο με το δημόσιο.

Η Πρόεδρος της Βουλής θα φροντίσει βέβαια γι αυτό. Θα επεκτείνει όλα τα προνόμια σε όλους τους πολίτες ταυτόχρονα με την σεισάχθεια. Ο κατώτατος μισθός θα αυξηθεί κι αυτός κάποια δισεκατομμύρια το μήνα σε δραχμές. 

Όλος ο Λαός θα χαίρεται και θα κονομάει!

Οι τάξεις θα καταργηθούν. Ιατροί, δικηγόροι, φαρμακοποιοί, μηχανικοί, ψαράδες, ξυλουργοί, υδραυλικοί, τεχνίτες, δάσκαλοι, εργάτες και υπάλληλοι όλοι θα τρέχουν ευτυχείς στους δρόμους πηγαίνοντας στα εργοστάσια και τα γραφεία της PONY που θα φτιάχνει και δίκυκλα ή της IZOLA γιατί και ψυγεία θα έχουμε για τα κρασάκια και τις μπύρες μας. 

Άλλοι θα μπαίνουν ελεύθερα στη Βουλή για να συγχαρούν την Πρόεδρο του έθνους. Μέχρι τότε άλλωστε σίγουρα θα είναι τουλάχιστον ο Τόμσεν στην φυλακή ενώ σίγουρα θα έχει αφανίσει το δημόσιο χρέος ως παράνομο, ειδεχθές, απεχθές, επονείδιστο, αθέμιτο και απαράδεκτο. Κάτι από όλα αυτά τελοσπάντων ή όλα αυτά μαζί σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο είτε το Νόμο του Γαλαξία.

Γιατί οι Δικαστές στον ΟΗΕ θα πουν έχουν δίκιο οι Έλληνες γιατί να υπάρχουν χρέη και συμβάσεις και κράτη και πολίτες που δανείζονται και πρέπει μετά να πληρώνουν πάλι και όλα αυτά;

Ίσως αναρωτηθούν μάλιστα γιατί να υπάρχει και χρήμα. Εδώ και το Κοράνι λέει ότι ο τόκος είναι αμαρτία. Και οι χριστιανοί τα ίδια με άλλα λόγια.

Τα διαγράφουμε όλα λοιπόν. Στάχτη να γίνουν. Και μπούρμπερυ. Η Ελλάδα έχει δίκιο. 

Παγκόσμια σεισάχθεια! Δέος. Ότι ζούσαμε μέχρι σήμερα ήταν όλο ένα ψέμα. 

Η εικονική πραγματικότητα του διεθνούς αστικού ιμπεριαλισμού που ελέγχοντας τα μέσα παραγωγής και απαλλοτριώνοντας τις ανθρώπινες σχέσεις μας κατάπιε στο Μάτριξ του.

Αλλά να τώρα σπάει όπου να ναι και απελευθερωνόμαστε. Ξεκινά η επανάσταση. Συντονιστείτε! Πάρτε τις καραμούζες.